Cor Hendriks – De Zondvloed volgens Velikovsky (5): De toren van Babel

25 juni 2020AdminHendriks, Home, Locatie0

Toren van Babel (foto SlideShare)

De Zondvloed volgens Velikovsky (5): De toren van Babel

De volgorde van gebeurtenissen, zoals gepresenteerd in het Boek Genesis, plaatst de catastrofe van Babel als eerste na de Zondvloed.

“De gehele Aarde nu was één van taal en één van spraak. (…) Ook zeiden ze: ‘Wel aan, laten wij ons een stad bouwen met een toren, waarvan de top tot de Hemel reikt (…)’ En de Heer zei: ‘Zie, het is één volk en zij allen hebben één taal (…) Welaan, laat Ons nederdalen en daar hun taal verwarren, zodat zij elkaars taal niet verstaan.’ Zo verstrooide de Heer hen van daar over de gehele Aarde” (Genesis, 11:1 – 8).

De Rabbijnse bronnen leggen uit dat het doel van de Toren was om een schuilplek te verzekeren voor de stad Babel voor het geval nogmaals een Zondvloed zou plaatsvinden.

“De mensen, die voor ons leefden heeft God vernietigd met een Zondvloed; als Hij weer zin zal hebben om boos op ons te worden en wil proberen ons te vernietigen met een Zondvloed, zullen we allemaal tot de laatste man ten onder gaan. Maar kom aan, laten we bakstenen klaarmaken en hen bakken in vuur, zodat ze de wateren kunnen weerstaan, en hen samenvoegen met asfalt; laten we een hoge toren maken waarvan de top de Hemel zal bereiken, opdat we bevrijd van de vloed veiligheid vinden in de toren.”

Compare Rappaport, I, p. 236: Nimrod gathered his people and thus addressed them: “Come, let us built A big city, where we can dwell so that we may not be scattered all over the face of the Earth. Let us further erect in the midst of this city A high tower which will reach into Heaven, so lofty that A flood may not reach its summit, and so firm that A fire flood will not destroy it. Let us then ascend upon the summit of this tower and climb up to Heaven (…)”

Dit doel van de bouwers wordt ook gevonden in een verslag van deze catastrofe, die de inboorlingen van Centraal Amerika van generatie tot generatie doorgaven. Ixtlilxochitl beschreef (zie https://en.Wikipedia.org/wiki/Fernando_de_Alva_Cortés_Ixtlilxóchitl), na het verhaal te hebben verteld van de Zondvloed, die een eind maakte aan de eerste Wereldtijd, Atonatiuh, en het meeste van de mensheid vernietigde, de catastrofe, die de tweede Wereldtijd eindigde, genaamd Ehecatonatiuh – “de Zon van wind.” Zie https://books.Google.nl/books?id=0p7kCgAAQBAJ&pg=PA80&lpg=PA80&dq=Ehecatonatiuh&source=bl&ots=AnZMcHMA9F&sig=ACfU3U3o7oZnBAtbi0ok6oXTXTw_HK_h-A&hl=nl&sa=X&ved=2ahUKEwjglY3via_pAhX0JMUKHTQLBZU4FBDoATAAegQICRAB#v=onepage&q=Ehecatonatiuh&f=false, ook voor origineel van onderstaande tekst.

“En toen mensen daarna aan het vermenigvuldigen waren, bouwden ze een zeer hoge en sterke Zacualli, wat betekent ‘een zeer hoge toren’, om zich te beschermen wanneer de tweede Wereld zou worden vernietigd. Op het cruciale moment werden hun talen veranderd en aangezien ze elkaar niet verstonden, gingen ze naar verschillende delen van de Wereld.”

Dezelfde auteur geeft ook een andere versie van dezelfde catastrofe.

“Toen 1715 jaren waren verstreken sinds de Zondvloed werd [de mensheid] vernietigd door een verschrikkelijke orkaan (Uracan), die bomen, bergen, huizen, mensen en grote bouwsels weg vaagde, hoewel veel mannen en vrouwen ontkwamen, vooral diegenen, die in staat waren om toevlucht te zoeken in grotten en plekken, waar deze grote orkaan hen niet kon bereiken.”

Vergelijkbaar schreef Francisco López Gomara (circa 1510 – 1560, https://nl.qwe.wiki/wiki/Francisco_López_de_Gomara): “De wind, die plaats had toentertijd, was zo groot en van zulk een kracht, dat hij alle gebouwen en bomen omwierp en zelfs bergen stuk brak.”

Veel van de bronnen, die de vernietiging van de Toren van Babel vertellen, stellen, in nauw akkoord met het Mexicaanse verslag, dat de catastrofe werd veroorzaakt door een geweldige wind. Dus de Sibylle https://nl.Wikipedia.org/wiki/Sibille_van_Erythrae) wordt gezegd te hebben geprofeteerd:

“Wanneer de dreigementen van de Grote God zijn vervuld,
waarmee Hij de mensen dreigde, toen ze voorheen
in het Assyrische land een toren bouwde,
en allen waren van één spraak, en wensten op te rijzen
zelfs tot ze klommen tot de sterrenhemel,
toen verhief de Onsterfelijke een machtige wind
en legde op hen sterke noodzakelijkheid;
want toen de wind de machtige toren neersmeet,
toen ontstonden onder de mensheid hevige ruzie en haat.
De ene spraak werd veranderd in vele dialecten,
en de Aarde werd gevuld met diverse stammen en Koningen.”

In het Boek Jubileeën (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Jubileeën) wordt gezegd: “De Heer zond een machtige wind tegen de toren en wierp hem om op de Aarde.” (10:26: En de Heer zond een machtige wind tegen de toren en wierp deze op de Aarde, en zie, het was tussen Assur en Babylon in het land van Sinear, en zij noemden haar naam ‘Omverwerping‘).
Rösch, 1874, p. 290f: Over de Babylonische Toren bevindt zich bij Syncellus Chronographica, p. 77 de notitie, dat onder Nimrods heerschappij 40 jaar werd gebouwd tot hij door een hevige storm (…) omgeworpen werd en Nimrod doodde. In het Boek Jubileeën circa 10 wordt weliswaar Nimrod niet genoemd en in plaats van 40 zijn 43 jaar als bouwtijd aangegeven, maar wat betreft de vernietiging van de – tussen het land Assur en Babylon in het land Sinear staande – toren wordt daar eveneens gezegd: “En God stuurde een sterke wind tegen hun toren en vernietigde hem op de Aarde.” Reeds de Sibylle heeft (Flavius Josephus, https://nl.Wikipedia.org/wiki/Flavius_Josephus, Antiquities of the Jews I, p. 3, 4 ) de uitspraak gedaan: “(…) De Goden echter verwekten een storm, die de toren instortte, en gaven ieder een eigen taal, vanwaar de stad Babylon haar naam heeft.” Volgens Josephus betekent Babel “Verwarring”. Benjamin van Tudela (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Benjamin_van_Tudela) schrijft in zijn reisverslag zijn vernietiging toe aan een bliksemstraal: “Midden in die [toren] viel vuur uit de Hemel en vernietigde ze [de bakstenen] tot op de grond.”

Het Babylonische verslag, zoals doorgegeven door Abydenus (https://en.Wikipedia.org/wiki/Abydenus), vertelt dat eens de mensen “een hoge toren bouwden, waar nu Babylon is, en toen deze reeds dicht bij de Hemel was, zonden de Goden winden en vernielden het hele plan (…) en de mensen, die tot dan allen van dezelfde spraak waren, kregen [nu] van de Goden vele talen” (zie ook https://Weet-Magazine.nl/bewijs-voor-toren-van-Babel/).

Tarot kaart 14 – De Toren (foto Tarot Stap Voor Stap)

Andere verslagen geven de indruk dat een sterke elektrische ontlading – mogelijk van een overbelaste ionosfeer – een contactlichaam vond in de hoge structuur. Volgens een traditie bekend aan de 12e eeuwse reiziger Benjamin van Tudela , “viel vuur uit de Hemel midden in de toren en brak hem in stukken.” In het Traktaat Sanhedrin van de Babylonische Talmoed wordt gezegd: “Een derde van de toren werd verbrand, een derde zonk [in de Aarde] en een derde staat nog overeind.” Zie Rappaport, I, p. 238: As for the tower itself, one third, the uppermost, was destroyed by fire, one third by an earthquake, whilst one third remained. Staal, p. 47: En de Aarde opende haar mond en verslond een derde gedeelte van de toren, die de mensen gebouwd hadden. Dan kwam er een vuur van de Hemel en verteerde nog een derde gedeelte; slechts één derde deel is tot heden blijven staan.

Jan Luyken & Pieter Mortier – Tour de Babel (foto Fine Art America)

Het verhaal van de Toren van Babel werd gevonden in de meest verwijderde delen van de Wereld voor de komst van missionarissen in die plaatsen, dus voordat het Bijbelse verslag bekend werd aan de inboorlingen.

Bijvoorbeeld op het eiland Hao, deel van de Puamotu (of Tuamotu) eilanden in Polynesië (zie https://nl.Wikipedia.org/wiki/Tuamotu), waren de mensen gewoon te vertellen, dat na een grote vloed de zonen van Rata, die overleefden, een poging deden om een gebouw op te richten, door middel waarvan zij de Hemel konden bereiken en de Schepper God Vatea (of Atea). “Maar de God in toorn joeg de bouwers weg, brak het gebouw af en veranderde hun taal, zodat ze verschillende talen spraken.” Zie https://books.Google.nl/books?id=OZouDgAAQBAJ&pg=PT134&lpg=PT134&dq=Tuamotu+Islands+Rata+and+Vatea&source=bl&ots=1bLpO9oYfY&sig=ACfU3U3GBmvGccnS89cpfSQGjuGNwy2GhQ&hl=nl&sa=X&ved=2ahUKEwjb3uuFsbDpAhVBCuwKHUUJDjcQ6AEwAHoECAoQAQ#v=onepage&q=tuamotu%20islands%20rata%20and%20vatea&f=false. Ook op de Fiji Eilanden werd een hoge houten toren gebouwd op een grote heuvel in Nasavusavy Baai, Vanua Levu Island, Fiji, om de Maan en de Hemel lichamen te bekijken, maar toen hij bijna klaar was, stortte de fundering in en verspreidde de werklui over ieder deel van de Fiji Eilanden].

De kwestie van de Bijbelse invloed werd bediscussieerd door de folklorist: “Zij [de inboorlingen van Hao] verklaarden dat deze traditie reeds bestond bij hun voorouders, voor de komst van de EUropeanen. Ik laat aan hen de verantwoordelijkheid voor deze verklaring. Al wat ik kan verzekeren is dat deze tradities veel oude woorden bevatten, die tegenwoordig niet langer worden begrepen door de inboorlingen” [Gross: Even though missionary influence may have introduced Biblical elements into their mythology, there is sufficient evidence indicating these creation stories are authentic Polynesian legends (Oppenheimer 1999) en were told to missionaries before the indigenous population was exposed to the Hebrew Bible].

Popol Vuh, het heilige boek van de Quiche Maya S, vertelt, dat de taal van al de families, die bijeen waren te Tulan, werd verward en niemand kon de spraak van de anderen begrijpen [Popol Vuh, p. 163: “Wegens hun God veranderde hun taal, toen hen in Tulan de stenen God gegeven werd en zij in de duisternis uit Tulan opbraken.”].

Het verhaal van de Kaska (Indianen) [https://www.Britannica.com/topic/Kaska–North-American-Indians] maakt het resultaat de oorzaak. De Indianen vertellen, dat “een grote duisternis kwam en hoge winden, die de boten heen en weer joegen. De mensen raakten gescheiden. Sommigen werden weggedreven (…) Lang daarna, toen op hun omzwervingen ze mensen van een andere plaats ontmoetten, spraken ze verschillende talen en konden elkaar niet begrijpen” [zie http://www.archive.org/stream/KaskaTales00teituoft#page/442/mode/2up, p. 442; 443: Before the flood, there was but one centre; for all the people lived together in one country, and spoke one language].

Met deze uitzondering – het verhaal van de Kaska kan refereren aan iedere grote opschudding en is eigenlijk een effect van migratie op grote schaal – maken de tradities van de volken de catastrofe de onmiddellijke oorzaak van de verwarring van de talen evenals de verspreiding van de mensen.

Franz Stieberich – Tower of Babel (active in Germany circa 1776) (foto Sotheby S Bibliothèque Infernale on FaceBook)

Terwijl in het verslag in Genesis en dat gegeven door Abydenos en diverse andere bronnen het verhaal verbinden met een bepaalde plek in Mesopotamië, plaatsen andere tradities het in veel verschillende landen. In ieder geval wordt gezegd, dat de hele bevolking van de Aarde werd beïnvloed. Als de oorzaak van de catastrofe kosmisch was, kan hetzelfde gebeuren hebben plaats gehad in verschillende landen. In dit geval is het bestaan van vergelijkbare tradities in vele hoeken van de globe geen hulp bij het nasporen van de migratie van oude stammen. De Arabische traditie maakt Zuid Arabië de plaats van de opschudding, gevolgd door verwarring van talen en migraties. Dezelfde ervaringen kunnen te weeg zijn gebracht door een en dezelfde oorzaak op vele plaatsen.

In de aantekeningen wordt gewezen op het verhaal van de opstand van de reuzen: de zonen van Aloeus, die Ossa op de Olympus stapelden en Pelion op Ossa in een vergeefse poging om de verheven verblijfplaats van Zeus te bereiken en Oorlog te maken met de Goden. [Zie https://www.theoi.com/Gigante/GigantesAloadai.html: They would have accomplished their object, says Homer, had they been allowed to grow up to the age of manhood; but Apollo destroyed them before their beards began to appear. (Odyssee, xi, p. 305, &c) In the Iliad (v 385, &c; compiled Philostr de Vit Soph, ii, 1, § 1) the poet relates another feat of their early age. They put the God Ares in chains, and kept him imprisoned for thirteen months; so that he would have perished, had not Hermes been informed of it by Eriboea, and secretly liberated the prisoner. The same stories are related by Apollodorus (i, p. 7, § 4), who however does not make them perish in the attempt upon Olympus. According to him, they actually piled the mountains upon one another, and threatened to change land into sea and sea into land. They were sometimes confounded with or included in lists of the Gigantes who waged War on the Gods.

Een bepaald onderdeel van de Rabbijnse traditie wordt niet behandeld door Velikovsky. Staal, p. 46 vermeldt het volgende: Telkens schoten zij onder het bouwen met pijlen naar de Hemel en de pijlen vielen, bloedrood gekleurd, weer naar beneden en ze zeiden tot elkander: “Nu hebben wij allen, die in de Hemel zijn, gedood.”

Het verhaal is in volksverhalen terug te vinden. Volgens een Duitse sage schoot een jager op het middaguur op St Jansdag naar de Zon; drie druppels bloed vielen neer, die hij opving op een wit kleed; dit was het geroemde ‘varenzaad’. Runeberg, 1947, p. 206f naar Frazer; Teirlinck, 1930, p. 50 geeft het niet als sage maar als methode om varenzaad te krijgen: op zomerstilstandsdag schiet men naar de Zon als deze de middaghoogte heeft bereikt, et cetera. Vergelijk Marzell, in: HDA II, p. 1220 naar Bechstein, Thüringen, 3, 1885, p. 188f = 1898, p. 182; vergelijk Kuhn, Herabkunft, 1886, p. 195.] Ranke geeft een andere versie, zich afspelend in Baden, waar de jager op een doek knielde, en de eerste keer op de Zon, de tweede keer op de Maan en de derde keer op God schoot, waarbij van de Hemel drie bloeddruppels neervielen op het doek. Deze jager bleef na zijn dood rondspoken als ‘Wilde Jager’. [Ranke, 1910, p. 32f naar Baader, I, n° 393; na het doen van deze drie Freischüsse kon hij alles schieten wat hij maar wilde. Het schieten op God is een teken van geloofsafval.

Het schijnt dat na de Zondvloed de vlakte van Mesopotamië een van de weinige culturele centra van de Wereld werd. Nog een vloed zou de totale vernietiging van de mens hebben veroorzaakt, en dit werd gevreesd omdat de herinnering aan de Vloed een paar eeuwen ervoor zeer levendig was. Observaties van de bewegingen van de Hemel lichamen kunnen een waarschuwing hebben verschaft van een nieuwe catastrofe en grote bouwsels werden gebouwd voor schuilplek. Maar toen de gebeurtenis kwam, werden de bouwsels overweldigd en vernietigd door orkanen en machtige elektrische ontladingen.

Toren van Babel (foto vleao8.wixsite)

In het Rabbijnse concept van de zeven Aarden, de een uit de andere gevormd in opvolgende catastrofes, bewoonde de generatie, die de Toren van Babel bouwden, de vierde Aarde; maar het gaat voort tot de vijfde Aarde, waar de mensen hun afkomst en herkomst vergeten: zij die de Toren van Babel bouwden worden verteld hun taal te vergeten. Deze generatie wordt genoemd “de mensen, die hun geheugen verloren.” De Aarde die zij bewoonden was “de vijfde Aarde, die van geheugenverlies (Neshiah).”

Volgens Rappaport (I, p. 23f) zijn de zeven Aarden onder elkaar gelegen en hij spreekt daarom in de titel van de paragraaf over de zeven onderWerelden. Ginzberg meldt dat in de Ge, de vierde Aarde de generatie van de Toren van Babel en hun afstammelingen wonen. God heeft hen daarheen verbannen, omdat de vierde Aarde niet ver is van Gehenna en daarom dichtbij het vlammende vuur. Volgens Rappaport is Gia of Ge een grote plek en heeft de lengte van de Gehinnom (hel). Gia is dichtbij het element vuur en de bewoners bezitten rijkdom en edelstenen. Ze geven geschenken aan allen, die neerdalen naar hen hetzij als gevolg van transgressie van zielen of gedreven door begeerte en hebzucht. Gia is gelegen in het midden van de zeven Werelden en zijn bewoners zijn zeer bedreven in hekserij, maar ze bezitten ook andere wijsheid. Volgens Ginzberg geven ze, als een bewoner van onze Aarde hen bezoekt, hem het meest kostbare in hun bezit, maar dan leiden ze hem naar Neshiah, de vijfde Aarde, waar hij zijn afkomst en zijn huis vergeet. De Neshiah wordt bewoond door dwergen zonder neuzen; in plaats daarvan ademen ze door twee gaten. Ze hebben geen geheugen; zodra iets is gebeurd, vergeten ze het geheel vanwaar hun aarde Neshiah, “vergeten,” wordt genoemd. Rappaport heeft over Neshiah (vergeetachtigheid) slechts dat deze bewoond wordt door een ras van pygmeeën, die geen geheugen wat dan ook hebben.

Voor een andere benadering van hetzelfde materiaal, zie de site van K Marasakatla uit 2002 op http://www.KMarasakatla.com/geosite/AncientTexts.html (zie ook https://Medium.com/@kmarasakatla/seven–Earths-and-seven-Karshvars-are-supercontinet-cycles-da96a1a67460), die in miljoenen jaren rekent, wat uiteraard de transmissie van de mythen zeer problematisch maakt. Hij heeft het over de zeven Karshvars uit de oude Zoroastrische teksten en zegt, dat deze beschreven worden als concentrische cirkels boven elkaar. Volgens Wikipedia: The Avesta describes the karshvar as superimposed concentric circles one above the other, with increasing size. These are separated by waters, mountains or forests. (https://en.wikipedia.org/wiki/Karshvar)

Volgens de aantekeningen van Darmesteter (II, p. 123, N° 4) is de Aarde verdeeld in zeven Karshvares, gescheiden van elkaar door zeeën en bergen, niet te passeren door mensen. Arezahi en Savahi zijn de Westelijke en Oostelijke Karshvare; Fradadhafshu en Vîdadhafshu zijn in het Zuiden, Vourubaresti en Vourugaresti zijn in het Noorden; Hvaniratha is de centrale Karshvare en de enige Karshvare bewoond door de mens.

Jambudweep, the Global Island (foto MindReach)

In India wordt gesproken over de zeven dvîpa S (https://en.wikipedia.org/wiki/Dvîpa), waarvan de middelste, waar de mens woont, Jambudvîpa (https://en.wikipedia.org/wiki/Jambudvîpa) heet. According to Puranic cosmography, the World is divided into seven concentric island continents (sapta dviîpa vasumati) separated by the seven encircling oceans, each double the size of the preceding one (going out from within). The seven continents of the Puranas are stated as Jambudvîpa, Plakshadvîpa, Salmalidvîpa, Kusadvîpa, Kraunchadvîpa, Šakadvîpa and Pushkaradvîpa. Seven intermediate oceans consist of salt water, sugarcane juice, wine, ghee, yogurt, milk and water respectively.

Volgens Dowson strekken de dwîpa S zich uit van de berg Meru als hun gemeenschappelijk centrum als de bladen van een Lotus, en zijn van elkaar gescheiden door gescheiden omcirkelende oceanen. Hoewel dit niet overeenkomt met de versie in de Vishnu Purana, waar wordt gesproken over concentrische cirkels, wordt daar wel gezegd, dat de berg Meru het middelpunt is van Jambudwîpa, dat het middelpunt is van de dwîpa S, en dat de berg is als de zaadbeker van de Lotus van de Aarde (p. 250).

Seven Dvipas (foto Tamil and Vedas)

In de oude Mexicaanse tradities wordt verteld dat degenen, die de catastrofe van de “windZon” overleefden “hun rede en hun spraak” verloren.

Het kenmerk van deze catastrofe was zijn invloed op de mentale of mnemonische capaciteit van de mensen. De beschrijving ervan, zoals verteld door vele stammen en volken, als het authentieke trekken bevat, wekt het vermoeden, dat de Aarde een elektromagnetische verstoring onderging en dat het mensen ras iets onderging, wat in moderne termen een gevolg lijkt van een diepe elektrische schok.

De toepassing van elektrische stroom op het hoofd van een mens resulteert vaak in een gedeeltelijk verlies van geheugen; ook een verlies van spraak kan worden teweeggebracht door de applicatie van elektroden op specifieke plaatsen van de hersenen.

Mercurius

Mercurius (foto Wikipedia)

Het kan met een behoorlijke mate van waarschijnlijkheid worden aangenomen dat de planeet, die de boven beschreven verstoringen veroorzaakte, de planeet Mercurius, de Griekse Hermes, de Babylonische Nebo was.

Aan ieder van de planeten wordt een Wereld tijdperk toegeschreven en de tijdperken van de andere planeten – Maan, Saturnus, Jupiter, Venus en Mars – zijn duidelijk te onderscheiden; de heerschappij van Mercurius moet gezocht worden in een van de Wereld tijdperken en een van de Wereld cataclysmen werd kennelijk toegeschreven aan deze kleinere planeet. Mercurius was een gevreesde God lang voordat Mars (Nergal) dat werd. Zoals de naam van de berg Sinaï refereert aan Sin, de Maan, zo werd de naam van de berg Nebo in Moab, waar Mozes stierf [Deuteronomy, 34:1 – 5], reeds in die vroege tijd genoemd naar de planeet Mercurius. Later, in de zevende en zesde eeuw VC werd deze God zeer vereerd, vooral door de Chaldeeën en andere volken van Mesopotamië, zoals de namen Nabopolassar en zijn zoon Nebuchadnezzar bewijzen. In vroegere tijden was Mercurius bekend aan de Soemeriërs als Enki [= Babylonisch Ea, zie https://en.Wikipedia.org/wiki/Enki: The planet Mercury, associated with Babylonian Nabu (the son of Marduk) was, in Sumerian times, identified with Enki].

Even geprononceerd was de positie van Thoth, de planeet Mercurius van het Egyptische pantheon, het theoforische deel van de naam Thutmosis. Voor de Noordelijke volken was Mercurius Odin (= Wodan, de God van Woensdag, Frans Mercredi = Mercurius dag). [Zie https://en.Wikipedia.org/wiki/Odin. Ook https://en.Wikipedia.org/wiki/Solomon_and_Saturn#Solomon_and_Saturn_I: The prose version has as one of its riddles “Who invented letters? Mercurius the giant“. The Anglo Saxons routinely identified Mercury with Woden (known in Old Norse as Óðinn, and widely today as Odin), who gave his name to Wednesday].

Het is kenmerkend dat in vele astronomische teksten Mercurius, de Griekse Hermes, de Babylonische Nebo (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Nabu), de Egyptische Thoth, wordt geportretteerd als de planeet God, die in zijn heerschappij de fysiologische capaciteit van geheugen in de mens had, evenals van spraak. Volgens Augustinus is spraak Mercurius [zie Job, 38:36 (JB): ‘Wie gaf de ibis wijsheid?’ Volgens DDD 779 is het woord, dat JB met ibis vertaalt, ṭḥwt, wat nauw overeenkomt met de consonantische orthografie van de Egyptische vorm van ‘Thoth’ tijdens de 18e Dynastie, toen de populariteit van de Godheid zich tot Fenicië had verbreid. De ibis is niet alleen het heilige dier van Thoth, maar de God wordt ook zelf meestal met een ibiskop afgebeeld].

Directe informatie, die onze aanname bevestigt wordt verschaft door Hyginus. Hyginus schreef, dat vele eeuwen lang de mensen “leefden zonder steden of wetten, één taal sprekend onder de heerschappij van Jove. Maar nadat Mercurius de talen van de mensen uitgelegd had (vanwaar hij hermeneutes ‘uitlegger’, wordt genoemd, want Mercurius wordt in het Grieks Hermes genoemd; hij ook verdeelde de naties), ontstond tweedracht onder de stervelingen (…)”

De Romeinen zowel als de Grieken beeldden Mercurius af met vleugels, hetzij aan zijn helm of aan zijn enkels, en met een embleem, de Caduceus (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Caduceus), een staf met twee slangen omwonden. De dubbele serpent, het embleem van Mercurius, wordt in ornamenten van alle volken van de oudheid gevonden; een speciale verhandeling zou kunnen worden geschreven over dit onderwerp; Velikovsky vond de Caduceus over heel de Wereld [zie de Babylonische God Ningishzida (https://en.Wikipedia.org/wiki/Ningishzida), die op een astronomische tablet uit Boghazkoi wordt geïdentificeerd met Nebo en Mercurius]. Mercurius of Hermes van de Grieken was een bode van de Goden, die zich repte op zijn missie, gezonden door Jupiter.

Onder de satellieten, die thans elk van de reuzengrote planeten omcirkelen zijn lichamen vergelijkbaar in grootte met Mercurius of zelfs groter. Abraham Rockenbach, wiens De Cometis Tractatus Novus Methodicus reeds geciteerd is bij het onderzoeken van de oorzaken van de Zondvloed, nam in zijn verhandeling ook het volgende op.

“In het jaar van de Wereld 1.944, 288 jaar na de Zondvloed, werd een komeet gezien in Egypte van de natuur van Saturnus in de nabijheid van Cairo, in het sterrenbeeld Steenbok, en binnen 65 dagen doorkruiste het drie tekens in de Hemel. Verwarringen van talen en verspreidingen van mensen volgden. Hierover spreekt de tekst van het 11e hoofdstuk van Genesis meer in detail.”

Uit de annalen van moderne astronomie weten we van gevallen, wanneer een komeet reizend op een langgerekte baan werd “gevangen” door de planeet Jupiter, waarmee wordt bedoeld de verandering van de komeetbaan naar een van een korte periode met de Zon in het brandpunt van zijn baan.

Het is mogelijk de planetaire verstoringen van die tijd te reconstrueren bij benadering. Eens was Mercurius een satelliet van Jupiter, of mogelijk Saturnus. In de loop van de gebeurtenissen, die volgden op de interactie van Saturnus met Jupiter en zijn daaropvolgende verstoring, werd Mercurius uit zijn baan gedrukt en door Jupiter richting Zon gestuurd. Het kan echter een komeet zijn geweest en de gewikkelde slangen om de Caduceus kunnen het uiterlijk herdenken, dat hij had, zoals gezien door de bewoners van de Aarde. Op een bepaald punt had een contact plaats tussen de magnetosferen van Mercurius en de Aarde, beschreven in de tradities van diverse naties.

Dat de Aarde eens de satelliet van een reuzengrote planeet was, is niets meer dan een vermoeden; we behandelden het slechts als een hypothetische constructie, die verdere verklaring behoeft. Maar met een grotere vertoning van steun, afkomstig uit de mythologische en folkloristische bronnen, hebben we geprobeerd aan te tonen wat betreft Mercurius, dat hij eens een satelliet van een van de reuzenplaneten was en werd door Jupiter dichter bij de Zon “gestuurd”.

De claim is daarom, dat Mercurius pas zo N 5000 of 6000 jaar reist op zijn huidige baan. Deze view is in conflict met zowel de nevel als de golftheorieën van het ontstaan van de planetaire familie als met de aanname, dat de planeten dezelfde banen hebben bezet voor miljarden jaren.

Wereld tijden of rondes

Boven sprak Velikovsky over de Wereld tijdperken, dat iedere planeet zijn eigen tijdperk had, zodat er dus zeven Wereld tijdperken waren. Dit idee wordt ook door de theosofie en antroposofie aangehangen. Zij spreken over ‘rondes’ (zie https://en.Wikipedia.org/wiki/Round_(Theosophy)) en baseren zich op Indiase filosofische ideeën.

In Theosophy, the whole process is very simple. A round is A process in a planetary chain, according to which A life cycle or life wave of souls or monads begins its evolutionary journey on the first and most subtle or spiritual of the series of seven globes; then finishing its evolution there, proceeds to the next, and so on, to the densest or most manifest globe (usually called globe D), which in our case is the gross, physical Earth. From there it proceeds on the ascending arc, through increasingly more ethereal globes. Each of these globes are in coadunition with the physical Earth, though they are not in consubstantiation with it. Each of these stages is called A round, and during this time the reincarnating life wave has passed through seven Root Races.

When the life wave has gone through all seven globes of the planetary chain, it has completed one planetary round or globe manvantara. This is followed by the dissolution of the planetary chain in A nirvana (which is not the same as what Buddhism calls nirvana because it is not permanent); this period between physical manifestation is called pralaya in Hinduism. Finally, A new round begins, in which consciousness is now more developed than in the preceding round.

Seven such planetary rounds (or forty nine globe rounds) represents one kalpa or manvantara or day of Brahma. This is followed by A higher “nirvana” or pralaya, which is the pralaya of that planetary chain. This lasts until A new planetary chain forms with its various life waves.

Seven such planetary chains and their pralayas constitute A Solar manvantara, after which the Solar system is dissolved in A cosmic pralaya, before the cycle begins anew.

Rudolf Steiner retained the basic concept of root races and sevenfold cycles within cycles, but his description is considerably simpler, concentrating only on the seven cycles of the present Solar System. Each of these cycles constitutes a coming into being and passing out of being of the Solar system, and each is divided into seven rounds, upon which man passes through seven root races. Each of Steiner S seven rounds is related to A metamorphosis of the Earth.

Dus het idee van de zeven Wereld tijdperken is hetzelfde, evenals de afsluiting ervan door een ramp op globale schaal, die de hele Wereld veranderd. Uiteraard verandert op zo N moment niet alleen de Wereld maar ook alles er op, dus ook de mens, zodat het zinvol is om te spreken van verschillende rassen. In de Bijbel worden zeer lange leeftijden gegeven aan de mensen voor de Zondvloed. Na deze ramp zijn de leeftijden van de mensen drastisch gereduceerd maar nog steeds aan de hoge kant, zoals bijvoorbeeld Abraham en Sara, die een kind krijgen als zij 90 is. Zelfs Mozes was 80, toen hij voor Farao verscheen om het volk van Israël uit Egypte te leiden. De tocht door de woestijn van 40 jaar had tot doel, dat iedereen, die het Beloofde Land betrad, behoorde tot het nieuwe ras. Daarom ook was het Mozes niet gegund het Beloofde Land te betreden, omdat hij de laatste was van het oude ras.

De telling van de wortelrassen (zie https://en.Wikipedia.org/wiki/Root_race) is niet hetzelfde, want in de telling van Velikovsky zijn er zeven Wereld tijdperken reeds verstreken, maar in de theosofie is de mensheid thans in de vijfde ronde en zijn er pas vier periodes verstreken. (According to Blavatsky S writings, there will be seven root races assembled for our Earth; each root race is divided into seven subraces. Only five root races have appeared so far (…)

Het eerste wortelras wordt Polair genoemd. Het tweede ras leefde in Hyperborea, waar een tropisch klimaat heerste, want de Aarde had nog geen axiale helling. De esoterische naam van het continent Plaksha zagen we boven als de naam van een van de dvîpa’s.

Het derde wortelras leefde in Lemuria (zie mijn bijdragen over het boek van Singhal, zie https://robscholtemuseum.nl/Cor–Hendriks-the-Sphinx-speaks-1-introductie/ e.v.). De esoterische naam Shalmali is ook een van de dvîpa S.

Het vierde wortelras is het Atlantische en heeft de esoterische naam Kusha, wat in de reeks van dvîpa S de vierde is, de opvolger van Salmali. Het vijfde wordt verbonden met Krauncha, de zevende met Pushkara, de zesde wordt niet vermeld, maar moet Shaka zijn. De verklaring van de naam Pushkara, die op de pagina van Wikipedia wordt gegeven, is niet correct. Het eerste ras wordt verbonden met de berg Meru, dus haar esoterische naam moet zijn Jambu.

The Earth as A cosmic petal of the Lotus of the Universe (foto Iskcon Truth)

Voor meer informatie over de dvipas, zie http://www.Iskcon-Truth.com/bhu-mandala/Bhumandala-dvipas.html

Steiner heeft een andere benadering van deze wortelrassen en verbindt ze met astronomische fenomenen. Zijn eerste wortelras is het Saturnische, gevolgd door Zon en Maan. Volgens hem zijn we pas in de vierde ronde, die gevolgd wordt door een Jupiter, Venus en Vulkanische ronde.

Hoe hoog kan de Toren van Babel zijn geweest? Zie https://cip.nl/41248-Toren-van-Babel-kan-hoogste-gebouw-ooit-zijn-geweest.

Voor Engelse tekst en noten, zie
https://www.varchive.org/itb/confus.htm
https://www.varchive.org/itb/merkur.htm