Cor Hendriks – De creationisten en de theorie van Velikovsky

29 april 2020Hendriks, Home, Locatie, Media1

Creationisten, met name ‘Jonge Aarde Creationisten’, worden over het algemeen beschouwd als onwetenschappelijke mafkezen, die er rare ideeën op na houden, zoals dat de aarde maar 6000 jaar oud is en dat er een zondvloed was, die de hele aarde overdekte, en dat Noah en zijn gezin in de ark de enigen waren, die het overleefden.

De meeste mensen zien de Creationisten als pseudo wetenschappers, zoals blijkt uit het artikel uit 2016 van de site faqt.nl over de ark van Kentucky (http://www.faqt.nl/recent/ark-verdeelt-Amerika/).

De opening van een ‘ark van Noach’ in Kentucky deze week heeft de gemoederen in de Verenigde Staten aardig verhit. Wetenschappers demonstreren voor de ingang met borden, waarop te lezen is, dat het Museum in de ark kinderen ‘vergiftigt’ met onzin. In de kooien, die in de ark zijn gebouwd, zijn onder andere dinosauriërs te zien, die dus samen met mensen leefden.

Tussen de 40 en 50 procent van de Amerikanen gelooft, dat de mens pas 10.000 jaar geleden ontstond en precies op de manier, die in de Bijbel staat omschreven. God creëerde Adam en Eva in de Hof van Eden. In dit Wereldbeeld is geen ruimte voor een evolutie van miljoenen jaren, laat staan voor dinosauriërs, die ver voor de mensheid op de aarde rondliepen.

Charles Darwin en zijn theorie, dat de huidige dieren – inclusief de mens – zich ontwikkelden uit minder ontwikkelde voorgangers, vinden veel Amerikanen het werk van de duivel. Zij geloven immers in een Wereld, waarin niets ouder is dan 10.000 jaar, niet voldoende tijd voor een dergelijke ontwikkeling. Ondanks alle wetenschappelijke bewijs, dat de aarde 4,5 miljard jaar oud is en 3,8 miljard jaar geleden de eerste eencelligen ontstonden.

De ark drijft dit conflict op de spits, vooral omdat het project een aantal belastingvoordelen heeft gehad van de overheid. De staat Kentucky heeft bovendien meer dan een miljoen dollar gestoken in een toegangsweg naar de ark. Daarmee maakt Kentucky de scheiding tussen staat en kerk ongedaan, zeggen tegenstanders. De ark trekt toeristen en is daarom goed voor de staat, zeggen politici.

Bovendien heeft de ark een heuse wetenschapper in dienst, Nathaniel Jeanson. Hij is afgestudeerd in moleculaire biologie aan de prestigieuze Harvard Universiteit en gelooft ook in een jonge aarde. Harvard en veel van de wetenschappers daar hebben afstand genomen van Jeanson, die wordt omschreven als een ‘slecht geïnformeerde’ wolf in schaapskleren. De basis voor het vak, waarin hij is afgestudeerd, is overigens evolutie.

Toegang tot de ark kost 40 dollar, plus een tientje om te parkeren. Een plan van tegenstanders om bij de ingang een groot reclamebord neer te zetten, waarin de bezoekers wordt gewezen op het onzinnige karakter van de tentoonstelling, gaat niet door. Geen enkel bedrijf, dat reclameborden verhuurt, durft het aan.

Dino’s in de ark van Kentucky (foto AP)

Dit is dus het hele artikel van faqt.nl en over de ark zijn we weinig wijzer geworden, maar daarvoor kunnen we ons tot Robin de Wever van Trouw wenden (https://www.Trouw.nl/nieuws/noach-had-dinosaurussen-aan-boord-leer-je-op-de-ark-van-kentucky~b6790ac3/).

Amerika heeft er nu ook één: een levensgrote replica van de ark van Noach. Het omstreden gevaarte opende deze week voor bezoekers en deint mee op een trend. In het zuiden van de VS kunnen creationisme toeristen op meer plaatsen terecht.

300 cubit lang, 50 cubit breed, 30 cubit hoog. Evangelist Ken Ham hoefde niet lang te zoeken toen hij begon aan het meest ambitieuze project van zijn leven. Hij sloeg het Oude Testament open en daar vond hij alle bouwinstructies, die er toe deden. In cubits dus, ongeveer de afstand van je vinger tot je elleboog.

Het resultaat mag er zijn. De Ark Encounter is de ark van Noach, maar dan in Kentucky, in de Amerikaanse MidWest. Een groot houten schip, dat permanent op het droge ligt. Vergelijkbaar met de ark replica, die de Nederlandse timmerman en aannemer Johan Huibers in Dordrecht bouwde, al ligt de Dordtse variant wel in het water.

Levende fauna is er in Hams ark niet te bekennen. Wel een imposante verzameling nep dieren. Bezoekers kunnen er dwalen tussen kooien, op verschillende verdiepingen. Toegang 40 dollar. Kinderen mogen gratis naar binnen. De attractie gaat een hit worden, voorspelt hij. Hij verwacht in het eerste jaar zo’n 1,4 miljoen bezoekers te trekken.

Niet dat het Ham, een uiterst conservatief christen, te doen is om geld. De Ark Encounter is er vooral om zijn interpretatie van de Bijbel te verkondigen. Die dreigt volgens hem vergeten te worden. Wie de Schrift bestudeert, moet volgens de evangelist wel concluderen, dat de aarde niet ouder is dan 6.000 jaar.

Land, dieren, planten, mensen: God schiep het allemaal, en wel in de eerste week, dat de aarde bestond. ‘Jonge aarde creationisme‘, heet deze sub stroming. Een filosofie, die zo’n zestig jaar geleden ontstond als reactie op de populariteit van de evolutietheorie.

Cartoon (foto deatheist)

Jonge aarde creationisten als Ham lezen ook het verhaal over Noach als een historische verslaglegging. De schepping zou letterlijk een zware klap te verduren hebben gekregen toen God besloot, dat de mens er op aarde een rommeltje van had gemaakt. Een vloedgolf spoelde de aarde schoon. Alleen Noach en zijn familie overleefden, plus van iedere diersoort één mannetje en een vrouwtje. Iedere diersoort, dus ook dino’s. Die waren volgens Ham ten tijde van de zondvloed nog niet uitgestorven.

Toen Ham donderdag de poorten van de Ark Encounter opende, trof hij bij de poorten een legertje demonstranten. Hun verwijt: dit schip verkondigt pseudowetenschap, en wel met gemeenschapsgeld. Hams organisatie Answers in Genesis zorgde er immers met een paar handige fiscale ingrepen voor, dat ze deels vrijgesteld was van belastingen.

Die gebruikt ze nu om te verkondigen, dat de aarde 6.000 jaar oud is, een opvatting, die indruist tegen de wetenschappelijke consensus, dat de aarde honderden miljoenen jaren oud is. Van Hams theorie over dinosaurussen zou evenmin weinig kloppen. En, zeggen de critici, dan is er nog het oneerlijke personeelsbeleid van Ark Encounter. Er mogen alleen christenen werken en ieder personeelslid moet een verklaring ondertekenen, waarin hij of zij aangeeft af te zien van seks voor het huwelijk.

De wetenschap, die Ham verkondigt, komt neer op ‘onnozel maken op grote schaal‘, zegt directeur Dave Silverman van American Atheists het in de regionale krant Courier Journal. “Dit gaat om de persoonlijke geloofsovertuigingen van één man, plus 100 miljoen dollar. Ze gebruiken dat geld om onze kinderen iets door de strot te duwen, dat aantoonbaar onjuist is.”

Inwendige ark van Kentucky (foto EPA)

Toch is de ark niet de eerste attractie, die creationisme verkondigt. Op een dik uur rijden ligt het Creation Museum, waar de Bijbelvaste toerist zich eveneens kan laven aan Bijbelse biologie, dino’s en uitleg over Gods schepping. Jaarlijks trekt dat Museum ruim 200 duizend bezoekers.

In het plaatsje Santee, in de staat Californië, is er het Creation and Earth History Museum. Daar word je als bezoeker meegenomen door de geschiedenis: van de scheppingsweek, via de zondvloed en het ontstaan van de eerste beschavingen naar het leven van Jezus. De afgelopen decennia openden er in het Zuiden van de VS nog veel meer van zulke trekpleisters, al zijn dat veelal kleine Musea in afgelegen plaatsjes.

Opiniepeilingen doen vermoeden, dat de doelgroep voor die Musea groot genoeg is. Peilbureau Gallup vraagt Amerikanen al drie decennia, waar ze denken, dat het leven op aarde vandaan komt en trekt iedere keer ongeveer dezelfde conclusie. Ruim 40 procent is overtuigd, dat God zo’n 10.000 jaar geleden de mens heeft geschapen.

Dat is langer geleden dan wat ark bouwer Ham denkt, maar een fors deel van de Amerikanen gaat er dus vanuit, dat de geschiedenis van de mens niet zo ver terug gaat als wetenschappers denken. Aan de andere kant: de groep, die gelooft, dat God niets te maken heeft met de ontwikkeling van mensen op aarde, wordt steeds groter.

“Ik weet, dat ik als wetenschapper niet voor vol word aangezien“, erkent geoloog Andrew Snelling van Ark Encounter in The Guardian. “Ik geloof in de schepping, in de zondvloed. Ik weet het: ik zwem tegen de stroom in.” Mocht God de aarde ooit opnieuw willen overspoelen, dan hoeven de inwoners van Kentucky niet bij Ham en Snelling aan te kloppen. Hun ark heeft een betonnen bodem en is niet zeewaardig. Bij een nieuwe zondvloed zal hij zinken als een baksteen.

Het is duidelijk, dat Robin de Wever niet veel van de Bijbel weet, want anders zou hij weten, dat er geen nieuwe zondvloed komt, en Ham is geen Noah en heeft niet van God de opdracht gekregen om een ark te bouwen. Hij heeft het plan tot het bouwen verzonnen, omdat de meeste mensen een geheel incorrect beeld hebben van de ark. Met name in kinderboeken wordt een heel raar beeld van de ark gegeven.

De ark van Noach (foto royaljongbloed)

Maar ook serieuzere afbeeldingen zijn niet veel beter. Zie bijvoorbeeld het schilderij van de intocht in de ark van Noach door H Maertens (circa 1675).

H Maertens – Intocht in de ark van Noach. Museum Van Gerwen-Lemmens, Valkenswaard (foto Tubantia)

Voor meer onrealistische voorstellingen zie https://nl.pinterest.com/charlesindekeu/noach-arch/.

Nog het meest realistisch is de voorstelling van Gustav Doré, die erg lijkt op de ark van Kentucky op de raampjes in de romp na, die er niet in horen.

Noah’s Ark wood engraving by Pannemaker after Gustav Doré (foto gettyimages)

Er wordt dus heel wat gelachen over die domme Creationisten, die geloven dat de aarde slechts 6.000 jaar oud is en dat Noach dino’s aan boord van zijn Ark had, ha ha ha!!! Wat een stelletje achterlijke idioten, want je hoeft maar in te typen “oudheid van de aarde” en het antwoord komt meteen: 4,543E9 jaar.

Oudheid van de Aarde (foto Google)

De berekening van de oudheid van de aarde is uiteraard geheel theoretisch en gebaseerd op allerlei aannames, die onderhevig zijn aan kritiek.

Zoals bekend is het systeem van de berekening van de oudheid van de aarde gebaseerd op de theorie van het uniformitarianisme (https://nl.wikipedia.org/wiki/Uniformitarianisme). Uniformitarianisme, actualisme of actualiteitsprincipe is het principe geldend binnen de geologie, dat stelt dat de aardse geschiedenis verklaard kan worden met dezelfde geologische processen als die we in het heden waarnemen.

Het is meteen te zien wat er fout is aan deze redenering: er vallen geen meteoren op de aarde, dus de komeet, die zogenaamd 65 miljoen jaar geleden de dinosaurussen zou hebben uitgeroeid, kan niet hebben plaatsgevonden in dit model.

“De uitwerking van het principe wil zeggen, dat de Aarde niet is ontstaan slechts door plotselinge veranderingen, zoals het tegenhangende catastrofisme stelt. Die opvatting gold in de begindagen van de geologie, in de 17e en 18e eeuw. Voor de opkomst van het catastrofisme werden opvattingen over de vorming van de aardlagen over het algemeen gebaseerd op Bijbelse verhalen als de zondvloed. Deze zogenaamde zondvloedgeologie is begin 19e eeuw nieuw leven ingeblazen onder bepaalde creationisten, maar is binnen de natuurwetenschappen niet meer geldend.”
Wikipedia

Over het catastrofisme zegt Wikipedia “Het catastrofisme is de opvatting, zoals die in de begindagen van de geologie (17e en 18e eeuw) gold, die stelde, dat gedurende de lange geschiedenis van de aarde de verschillende tijdperken werden afgesloten door een catastrofale vernietiging van al het leven, waarna een hernieuwde schepping plaatsvond. Tegenover deze opvatting stond het uniformitarianisme of actualisme. Volgens deze opvatting is de geleidelijke werking van processen als die we dagelijks waarnemen (als ze maar lang genoeg de tijd hebben) voldoende om de geologische eigenschappen van de aarde te verklaren. De Britse geologen James Hutton en later Charles Lyell, die weer grote invloed had op Charles Darwin, waren hiervan de verdedigers. Deze opvatting heeft uiteindelijk de meeste aanhang gekregen. Catastrofen worden niet langer als de belangrijkste verklaring beschouwd voor geologische verschijnselen.”

Het artikel besluit echter met mededelingen over de komeet:

In 1980 verscheen een belangrijk artikel van Walter en Luis Alvarez, waarin werd gesteld, dat 66 miljoen jaar geleden een 10 kilometer grote planetoïde de aarde raakte, waarbij 70% van alle diersoorten uitstierf, inclusief de dinosariërs. Bewijs hiervoor was de aanwezigheid van een laagje Iridium op de Krijt Paleogeen grens. Bovendien werd in 1990 een grote inslagkrater ontdekt in de ondergrond van het Mexicaanse schiereiland Yucatán, die ongeveer de juiste ouderdom heeft. Of deze ramp de enige oorzaak is, blijft onduidelijk. In diezelfde periode waren ook supervulkanen actief.” (https://nl.wikipedia.org/wiki/Catastrofisme)

Ik ben momenteel aan het lezen in Een kleine geschiedenis van bijna alles van Bill Bryson, een stevig gelovige in de 4,5 miljard jaar oude aarde, die de vinding van Walter en Luis Alvarez uitgebreid behandelt (p. 184 ev). Walter Alvarez deed begin van de jaren zeventig veldwerk in Umbrië en was nieuwsgierig naar een dunne band rode klei, die twee oude lagen kalksteen scheidde: een uit het Krijt, de ander uit het Tertiair. Dit is een punt, dat in de geologie de KT grens wordt genoemd (zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Krijt-Paleogeengrens) en de tijd markeert, waarop vijfenzestig 183 miljoen (= 65.183.000) jaar geleden de dinosauriërs en grofweg de helft van de andere diersoorten op aarde abrupt uit het fossielenbestand verdwijnen. Alvarez vroeg zich af wat er zo bijzonder was aan deze dunne laag klei van niet meer dan zes millimeter dikte, dat het verantwoordelijk kon zijn voor zo’n dramatisch moment in de geschiedenis van de aarde.

Op dat moment was de algemene opvatting over het uitsterven van de dinosauriërs dezelfde als in Charles Lyells dagen een eeuw eerder – namelijk, dat de dinosauriërs over een periode van miljoenen jaren waren uitgestorven. Maar de minieme dikte van de kleilaag wees er duidelijk op, dat in Umbrië, indien nergens anders, iets op een veel abruptere wijze had plaatsgevonden.

Hier komt de andere Alvarez ter sprake, Luis, de vader van Walter, die een eminent kernfysicus is en een Nobel prijs voor natuurkunde had gekregen. Zij lieten door het Lawrence Berkeley Laboratorium in Californië een aardemonster van de klei analyseren en het bleek een 300 X groter dan normale hoeveelheid Iridium te bevatten. Proefnemingen met andere monsters – uit Denemarken, Spanje, Frankrijk, Nieuw Zeeland en Antarctica – toonden aan, dat de afzetting van Iridium Wereldwijd was en overal zeer hoog, soms vijfhonderd keer hoger dan het normale niveau. Het was duidelijk dat iets groots en abrupts, en waarschijnlijk catastrofaals, deze verbazingwekkende piek had veroorzaakt.

Na lang nadenken kwamen vader en zoon Alvarez tot de conclusie, dat de meest aannemelijke verklaring was – althans, aannemelijk voor hen – dat de aarde door een asteroïde of een komeet moest zijn getroffen.

Bryson wijst erop, dat het idee, dat de aarde zo nu en dan aan vernietigende inslagen blootgesteld was niet zo nieuw was als het nu soms wordt voorgesteld. Zelfs het uitsterven van de dinosauriërs door een inslag vanuit de ruimte was al voorgesteld. Hollywood produceerde in 1979 de film Meteor met in de hoofdrollen Henry Fonda, Natalie Wood en een heel groot rotsblok.

Toch kwam in 1980 de aankondiging van vader en zoon Alvarez, dat de uitroeiing van de dinosauriërs geen miljoenen jaren had geduurd, maar plotseling had plaatsgevonden tijdens een enkel explosief voorval als een schok. Alom, maar in het bijzonder in de paleontologische gemeenschap, werd het als een schandelijke ketterij ontvangen.

De inslagtheorie had iets wat heel onduidelijk en controversieel was. De overtuiging, dat aardse processen geleidelijk waren, was sinds Lyells tijd een van de fundamenten van de natuurlijke historie geweest. Tegen de jaren tachtig was de catastrofe leer al zo lang uit de mode, dat ze letterlijk ondenkbaar was geworden. Voor de meeste geologen was het idee van een vernietigende inslag ‘tegen hun wetenschappelijke religie’, aldus Eugene Shoemaker.

Tegenstanders van de theorie van Alvarez kwamen met een aantal alternatieve verklaringen voor de neerslag van Iridium – bijvoorbeeld, dat deze was ontstaan door langdurige vulkaanuitbarstingen in India, de zogenaamde Deccan Traps – en bovenal stonden ze er op, dat er geen bewijs was, dat de dinosauriërs op de Iridiumgrens plotseling uit het fossielenbestand waren verdwenen.

Begin 1991 was tot ieders tevredenheid vastgesteld, dat Chicxulub de plaats van de inslag was.

Stephen Jay Gould vroeg zich toentertijd af hoe het mogelijk was, dat een object met een dwarsdoorsnede van niet meer dan 10 kilometer zo’n verwoesting kon aanrichten op een planeet met een dwarsdoorsnede van 13.000 kilometer.

Maar toen ontdekten het echtpaar Shoemaker en Levy de komeet Shoemaker Levy 9, die op weg was naar de planeet Jupiter. De geleerde Wereld verwachtte er niet veel van, ook al omdat de komeet uit losse delen bestond. Maar een van de fragmenten, Nucleus G genaamd, niet groter dan een kleine berg, sloeg in met de kracht van ongeveer zes miljoen megaton en sloeg een wond zo groot als de aarde in het gezicht van Jupiter. Dat was de genadeslag voor de critici van de theorie van Alvarez.

Shoemaker Levy 9 hits Jupiter (foto 3Dwarehouse.sketchup)

Wat er verder met de theorie van Lyell gebeurt, wordt door Bryson niet behandeld. De wetenschap is een instituut en dus traag met het toestaan van vernieuwingen. Alleen al het feit dat de inslag gedateerd wordt op 65 miljoen jaar geleden is een teken, dat het systeem van Lyell overeind wordt gehouden, ondanks dat de theorie is gefalsifieerd. En als er eenmaal één inslag wordt toegelaten, dan is de deur opengezet voor meer inslagen, een weg, die Bryson zelf gaat, zonder over de consequenties te praten.

We zien dus dat het mogelijk is om de miljoenen jaren, waarin de dinosauriërs uitstierven, terug te brengen tot een kort moment. Uiteraard zijn we dan terug bij het catastrofisme en in feite op verboden gebied, het gebied, waar we Velikovsky tegenkomen, die in de jaren vijftig kwam met zijn theorie, gebaseerd op catastrofisme en alleen al daarom meteen veroordeeld.

De Creationisten worden veroordeeld, omdat ze alle aardlagen schijnen toe te wijzen aan de zondvloed, wat uiteraard niet het geval is, want anders hoeven ze de dino’s niet mee te nemen in de ark. Dus de zondvloed had plaats ruim voor het uitsterven van de dino’s en had geen verband met de inslag van de meteoriet.

Velikovsky laat zich niet uit over de dinosauriërs noch over de zondvloed, althans in zijn officieel gepubliceerde boeken, die de periode 1.500 – 750 VC beschrijven, waarin Wereld omvattende rampen plaats hadden als gevolg van kosmische gebeurtenissen. Deze rampen worden uitgebreid in veel oude leren beschreven en een van zijn belangrijkste bronnen is de Bijbel.

De bovengenoemde Creationist, de Evangelist Ken Ham, is de stichter van ‘Answers in Genesis’, waaruit zijn preoccupatie blijkt met het eerste boek van de Bijbel. Velikovsky had het te druk met de andere boeken van de Bijbel om aan die vroege tijd toe te komen. Het vroegst is de Exodus, die circa 1.500 VC plaats had en die een einde maakte aan het Egyptische Middenrijk.

Boven lazen we, dat Walter Alvarez werd aangetrokken door een dunne laag rode klei en Velikovsky heeft in zijn Werelden in botsing een paragraaf genaamd ‘De rode Wereld’, die begint met de zinnen:

“Het is mijn plan aan te tonen, dat de aarde in het midden van het tweede millennium voor Christus een van de grootste catastrofen in haar geschiedenis onderging. Een hemellichaam, dat slechts kort te voren lid van het zonnestelsel was geworden – een nieuwe komeet – kwam zeer dicht bij de aarde. Het verslag van deze catastrofe laat zich reconstrueren uit bewijzen, ons verschaft door een groot aantal documenten.

De komeet was vanuit zijn perihelion onderweg en raakte de aarde het eerst met zijn gasachtige staart aan. (…) Een van de eerste zichtbare tekenen was het zich rood kleuren van het aardoppervlak door een fijne stof van roestig pigment. Aan de zee, in de meren en de rivieren gaf dit pigment het water een bloedrode kleur. Door deze deeltjes van ijzerhoudend of ander oplosbaar pigment werd de hele Wereld rood.”

Hij geeft vele voorbeelden: in Exodus 7:21 wordt gezegd: “Er was bloed in het gehele land Egypte.” Dit was de eerste plaag. Er is ook een Egyptisch ooggetuigenverslag van ene Ipuwer, die klaagt: “De rivier is bloed (…) overal is bloed.” De vis stierf in de Nijl, zodat de Nijl stonk en de Egyptenaren konden het water uit de Nijl niet drinken en groeven in de omgeving naar water om te drinken (7:21, 24). Ook Ipuwer klaagt over het water, dat de mensen het niet durven drinken.

In Thracië werd een berg de naam Haemus (= bloed) gegeven, volgens Apollodorus vanwege “de stroom bloed, die zich over de berg uitstortte” toen aan de hemel Zeus en Typhon tegen elkaar streden en Typhon door een bliksem werd getroffen. Ook in mythen van andere landen is sprake van bloed van Goden, vergoten op aarde, zoals van Osiris of Seth of Apopi of in de Babylonische mythe het hemelmonster Tiamat. Ook is er de vraag waarom de Rode Zee zo heet, terwijl die toch blauw is. Het was vermoedelijk in die tijd, dat het bergland van Seïr, waar de Israëlieten rondzwierven, de naam Edom kreeg, dat rood betekent, en Erythrea (erythraios is rood in het Grieks) zo werd genoemd; in de oudheid droeg de Arabische Golf de naam Zee van Erithrea, welke naam ook voor de Rode Zee gold. Velikovsky merkt op, dat Raphaël zich niet vergiste toen hij de tocht door de Rode Zee schilderend het water een rode kleur gaf.

Raphael (1483 – 1520) – Moses Crossing the Red Sea (detail), St Peters Basilica, Vatican City (foto Amazon)

Op de site https://tribeharvest.wordpress.com/2012/12/13/hanukkah-christmas-scam/, een of andere rechtzinnig christelijke site, wordt Velikovsky geciteerd uit zijn onuitgegeven, maar op het internet te vinden, geschriften om duidelijk te maken dat de lichtfeesten Hanukkah en Kerstmis heidense feesten zijn met een joods of christelijke sausje of vernislaag. Ik zal de theorie van Velikovsky over de vloed in een andere aflevering behandelen, maar hier is wat de site zegt:

For example, the evidence suggests the concept of a “Festival of Lights” actually originates with celestial lights which eerily occurred in the week preceding the flood of Noah.

The Genesis account tells of a seven day period which preceded the flood without specifics in terms of signs in the Heavens; however, common experience tells us there are usually warnings in the sky before a big storm arrives. Obviously, the rainstorm which accompanied the great flood was a catastrophic event, so it is difficult to think there were no stellar events preceding it.

Some see a subtle reference to the week of lights in the sky in the following verse in Isaiah, which is thought to refer to the Millennial reign of Christ:

“Moreover the light of the moon shall be as the light of the sun, and the light of the sun shall be sevenfold, as the light of seven days (…)” (Isaiah 30:26)

Not only does the grammatical tense of Hebrew allow for a statement in which the above verse may be translated as “the light of the seven days” (as in the seven days before the flood), one of the Hebrew words in the very same verse also refers to “streams of water” – a secondary allusion to the flood.

There is significant anecdotal evidence pointing towards a planetary event in the solar system as the mechanism which brought about the flood of Noah, and most of it points towards the planet Saturn. This is relevant because the evidence also connects Saturn with many pagan deities, and they are always associated with shining, and lights. Further, there are written traditions of seven days of strange lights in the sky during the week preceding the flood.

This is consistent with the data pointing towards an ancient time when Saturn was far more prominent in the biosphere, for the evidence indicates that as the only viable gas giant in our solar system, Saturn was at one time ignited in a fashion similar to our sun. In what is usually called “the golden age,” the planet was still burning brightly, and worshiped as Alap Shamash, or “the star of the sun.” (…)

The worship of the “Festival Of Lights” star God [Alap] Shamash continued through the ages. To the Babylonians he was Tammuz, whose pageant included the cutting down of a green tree to commemorate when his light was extinguished during the Winter Solstice.

He is always associated with lights, and shining. The Latin Lucifer (the shining one) is the Greek Kronos, also identified with Helios – a term frequently applied to the sun. He is also Phaenon, which also has a literal meaning of The Shining One.

To the Persians, he was Kevan, seen in the Book of Amos as Chiun, again in association with Molech, the brightly shining star God who Solomon honored alongside Shamash. Yahweh rebuked Israel for this association with the host of Heaven, who shone for seven days before the flood:

“Have ye offered unto me sacrifices and offerings in the wilderness, forty years, O house of Israel? But ye have borne the tabernacle of your Moloch and Chiun your images, the star of your God, which ye made to yourselves” (Amos 5:25, 26).

In The Epic of Gilgamesh, which is a Babylonian echo of the Genesis flood of Noah, the account describes conditions just prior to the great flood, and references:

“(…) flaming torches, lighting up the land with their brightness” (Epic Of Gilgamesh, A Heidel, Tablet XI,, referenced by Velikovsky, In The Beginning)

Other religious accounts speak of a warning of seven days before a great judgment. For instance, multiple Sanskrit texts, referencing the universal flood, speak of suns being “ignited,” and a “dazzling radiance” that preceded the great deluge (Skanda Purana In Shastri, The Flood Legend in Sanscrit Literature, cited by Velikovsky, ITB).

De schrijver heeft zelf Lucifer toegevoegd, die door Velikovsky niet wordt genoemd, omdat Lucifer Venus is, die in Velikovsky’s model nog niet ‘geboren’ is. Ook het citaat uit Amos is van de schrijver en zijn vertaling kan beter. Volgens JB betreft het Sakkuth de Koning en Kaiwan uw God, de idolen, die ze voor zichzelf hebben gemaakt. Molech wordt dus niet genoemd. Kaiwan [Kevan, Chiun] is Saturnus (DDD 899) en ook Sakkut kan een planeet of ster zijn geweest (DDD 1364). Moloch komt uit de LXX vertaling, die ‘Sakkuth, uw Koning’ opvatten als ‘de tent van de Moloch’. Maar zoals gezegd zal ik Velikovsky’s beschrijving van de vloed binnenkort behandelen.

Referenties

Bryson, Bill, Een kleine geschiedenis van bijna alles, Amsterdam, Antwerpen, 2007 (= 2004 = A Short History of Nearly Everything, 2003, 2006)
Toorn, Karel van der, en anderen (Edited by), (DDD) Dictionary of Deities and Demons in the Bible, Leiden, errore exepto, 1995.
Velikovsky, Immanuel, Werelden in botsing I: Venus, Deventer, 1997 (= 1971).

JB = The Jerusalem Bible, London, 1968.