Zonnestelsel (foto Meteo Maarssen)

De Zondvloed volgens Velikovsky (4): Saturnus en Jupiter

De geschiedenis van dit paar, de oude Kronos en Zeus, of Saturnus en Jupiter, zoals gereflecteerd in vele tradities over heel de Wereld, vertelt een verhaal, dat niets bevat dat lijkt op het kalme en saaie cirkelen van deze lichamen in hun banen, die de moderne astronomie als een feit stelt.

Saturnus en Jupiter lijken erg op de Zon; als ze geen planeten waren, zouden ze beschouwd worden als sterren, als onze Zon (zie https://www.Space.com/18385-Jupiter-atmosphere.html en https://www.Windows2Universe.org/Saturn/interior/S_int_compo_overview.html). Jupiter is ongeveer 330 maal massiever dan de Aarde en Saturnus 80 maal. Beide planeten zijn overdekt met gassen, die voortdurend in beweging zijn, als de gasachtige atmosfeer van de Zon. De Zon heeft negen satellieten en talrijke asteroïden en kometen; Jupiter heeft tenminste 14 satellieten, diverse asteroïden en kometen. Saturnus heeft 10 bekende satellieten; en vier of vijf kometen vormen de Saturnus familie (hoewel deze kometen niet rond Saturnus zelf cirkelen, worden ze gewoonlijk beschouwd als gerelateerd aan de baan van Saturnus). Het is in feite nog veel ingewikkelder, zie https://TheConversation.com/father-and-son-Saturn-and-Jupiter-in-the-Northern-sky-82588 met de video https://youtu.be/5l2tR2smeHY van Jupitern S Manen. Voor de Manen van Saturnus, zie https://nineplanets.org/saturn/. Hier wordt ook gezegd A theory suggests that Saturn and Jupiter came close to one another and thus provoked the “Great Flood” on Earth. En Controversially, recent studies of ancient cultures show that the ancients might have mistakenly considered Saturn as the Sun or at least, a Sun like object. Some cultures considered that Saturn was A star. In ancient Greek, Saturn was known as Phainon while in Hindu astrology, it was known as Shani, A Deity that judges everyone based on the good and bad deeds performed in life. Ancient Chinese and Japanese cultures designated Saturn as the “Earth star” (geen referenties).

Waren Jupiter en Saturnus vrij van de banden van de Zon, dan konden ze worden beschouwd als sterren of Zonnen. Werden twee van dergelijke sterren in de ruimte vlak bij elkaar geplaatst, dan zouden ze een dubbelstersysteem vormen, beide sterren cirkelend rond een gemeenschappelijk brandpunt.

Zoals verteld presenteert het beeld, dat naar voren komt uit vergelijkende folklore en mythologie Saturnus en Jupiter in krachtige interacties. Stel, dat deze twee lichamen elkaar eens tamelijk dicht naderen, geweldige verstoringen en enorme getijdeneffecten veroorzakend in elkaars atmosferen. Hun wederzijdse verstoring leidde tot een stellaire explosie of nova. Zoals we hebben gezien, wordt een nova gedacht het resultaat te zijn van een instabiliteit in een ster, gegenereerd door een plotselinge instroom van materie, gewoonlijk afkomstig van zijn gezel in een binair systeem. Wanneer wat we thans Jupiter en Saturnus noemen de producten zijn van een dergelijke sequentie van gebeurtenissen, moeten hun uiterlijk en respectievelijke massa S voorheen heel anders zijn geweest.

Een scenario als dit zou de prominentie van Saturnus verklaren voorafgaand aan zijn cataclysmische verstoring en ontleding – het moet een groter lichaam zijn geweest dan het nu is, mogelijk van het volume van Jupiter. Interessant is, dat om bepaalde redenen G Kuiper aannam, dat Saturnus oorspronkelijk aan massa gelijk was aan die van Jupiter. Op een bepaald punt tijdens een nauwe nadering van Jupiter werd Saturnus onstabiel; en als een gevolg van de instroom van van buiten komend materiaal explodeerde hij, opvlammend als een nova, die, na te zijn gekalmeerd, een restant achterliet, die de ouden nog steeds herkenden als Saturnus, zelfs al was hij maar een fractie van het Hemellichaam van vroeger dagen. In Saturnus’ explosie werd veel van de tevoren geabsorbeerde materie uitgestoten in de ruimte. Saturnus werd behoorlijk gereduceerd in grootte en verwijderd naar een verre baan – het binaire systeem werd opgebroken en Jupiter nam de dominante positie in de Hemel over. De oude Grieken zagen dit als Zeus, die zegevierde over zijn vader, hem dwingend de kinderen vrij te laten, die hij eerder had opgeslokt en hem verbannend naar de buitenste regionen van de Hemel. In Egyptische ogen was het Horus (Jupiter), die Koninklijke macht aannam, aan Osiris de regering over het koninkrijk der doden overlatend.

Als de beschrijvingen van Saturnus als een “Zon” iets betekenen, moet Saturnus zichtbaar zijn geweest, in de tijd voor zijn explosie, als een grote schijf. Als dit het geval was kan de toegenomen afstand tussen de Aarde en Saturnus het gevolg geweest zijn van de verwijdering van de Aarde van zijn plaats of Saturnus van zijn plaats of allebei. Saturnus kon alleen zijn verwijderd door de planeet Jupiter, het enige lid van de planetaire familie, die krachtiger is dan Saturnus. En inderdaad zegt de mythe, dat Saturnus werd verwijderd door Jupiter.

De ringen van Saturnus

Eén ding van de Saturnus mythe kan worden geverifieerd met behulp van een kleine telescoop: Saturnus is in boeien. In plaats van iets op te lossen presenteert dit feit een nieuw probleem, dat om een oplossing vraagt. Hoe konden de oude Grieken en Romeinen weten, dat Saturnus werd omcirkeld door ringen? Het is merkwaardig, dat deze vraag nooit eerder is gesteld. Het bestaan van deze ringen rond Saturnus werd bekend pas in moderne tijden, in de 17e eeuw, nadat de telescoop was uitgevonden. Ze werden voor het eerst gezien, maar onbegrepen, door Galileo Galilei (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Galileo_Galilei) en begrepen door Christiaan Huygens (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Christiaan_Huygens) [zie https://nl.Wikipedia.org/wiki/Saturnus_(planeet)#Ringen].

Als de mythe niet door louter toeval deze ringen verzon, moeten de Grieken hen gezien hebben. Dit kan het geval zijn als de Grieken, of een of ander Oosters volk, lenzen bezat geschikt voor de observaties van Hemellichamen, of wanneer de ringen rond Saturnus zichtbaar waren met het blote oog op een of ander moment in het verleden – heden zijn ze niet zichtbaar zonder vergrotende hulpmiddelen. Er zijn gevallen van exacte observaties door de Chaldeeën, wat het gebruik van enige accurate technische middelen suggereert. Deze middel kan hebben bestaan uit een of andere astrolabium, zoals die van Tycho Brahe (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Tycho_Brahe), die zeer accurate observaties van Hemellichamen maakte zonder de hulp van een telescoop; ook Nicolaas Copernicus (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Nicolaas_Copernicus), nog voor Tycho Brahe, maakte al zijn berekeningen van de bewegingen van de planeten, voordat de telescoop was uitgevonden. Maar noch Tycho Brahe noch Copernicus zag de ringen.

https://youtu.be/ytve9CIb6fY (15:21) op de (op de theorie van Velikovsky gebaseerde ) pagina https://OutofthisWorldx.wordpress.com/2019/06/09/st-tann-put-in-chains-return-of-that-shifty-pole-cat-plasma-universe-before-the-big-bang-of-Jupiters-invasion/. Op diezelfde pagina:

Greg Jay – Saturn Theory Saturn myth

Saturnus (foto quofataferunt)

Het standbeeld van Saturnus op het Romeinse Capitool had banden rond zijn voeten en Macrobius (https://en.wikipedia.org/wiki/Macrobius) in de vijfde eeuw na Christus was reeds onbekend met de betekenis van deze banden en vroeg “Maar waarom is de God Saturnus in ketens?”

In de Egyptische legende wikkelt Isis (Jupiter) Osiris (Saturnus) in zwachtels. De Egyptische bijnaam voor Osiris was “de gezwachtelde”.

In de Zend Avesta wordt gezegd, dat de ster Tistrya (Jupiter) Pairiko in tweevoudige banden houdt. De vraag is, of met de door Velikovsky genoemde Pairiko Saturnus wordt bedoeld. De beschrijving luidt Then all day long, all night long, that Pairika Duzyâirya would wage War against this material World of mine, wanting to extinguish its life, and she goes on, rushing upon and around it. But the bright and glorious Tistrya keeps that Pairika in bonds, in twofold bonds, with threefold bonds, that cannot be overcome, with bonds all over the body; it is as if there were A thousand men keeping one man in bonds, A thousand men of those who are the strongest in strength (Tîr Yast, p. 54 – 55). Volgens James Darmesteter (https://en.wikipedia.org/wiki/James_Darmesteter) zijn de pairika S demonen. De Duivel (dat is Lucifer) gaat ook in boeien.

Saturnus wordt omringd door twee groepen van ringen – een groter en een kleiner, met een ruimte ertussen. Om dit te zien is een betere telescoop nodig dan die gebruikt door Galileï of door Huygens; de tweevoudige structuur van de gordel werd voor het eerst geobserveerd in 1675.

De ringen van Saturnus waren ook bekend aan de Amerikaanse inboorlingen, voordat Christoffel Columbus (https://nl.wikipedia.org/wiki/Christoffel_Columbus) het land ontdekte; dit betekent ook voordat de telescoop was ontdekt aan het begin van de 17e eeuw. Een oude gegraveerde houten paneel uit Mexico toont de planeten: een van hen is Saturnus, gemakkelijk te herkennen aan zijn ringen.

Noch waren de Maori’s van Nieuw Zeeland onbekend met hen. “Een van de grote mysteries verbonden met Saturnus is de nog steeds onbeantwoorde vraag hoe de oude Maori’s van Nieuw Zeeland wisten van zijn ringen – want er is bewijs, dat ze een Saturnus ring legende hadden lang voor de dagen van Galileo” [zie https://www.StarMythWorld.com/mathisencorollary/2013/03/how-did-Maori-know-Saturn-has-rings.html].

In de mythe wordt gezegd, dat Jupiter Saturnus verdreef en dat bij die gelegenheid Saturnus werd gelegd in ketenen. Als deze woorden betekenen wat ze zeggen en niet een betekenisloos deel van de mythe zijn – in een droom tenminste zijn geen betekenisloze delen – dan kan de kennis van de ouden over de ringen van Saturnus zijn verkregen door betere zichtbaarheid; in andere woorden, op een of ander moment in het verleden lijken Saturnus en Aarde dichter bij elkaar te zijn geweest.

Velikovsky nam oorspronkelijk aan, dat de ringen van Saturnus kunnen bestaan uit water in de vorm van ijs, maar aangezien de oude verhalen over heel de Wereld vertellen, dat het Jupiter was, die de ringen rond Saturnus legde, overwoog hij, dat ze ook sommige andere componenten kunnen hebben. Sindsdien hebben spectroscopische studies van de Saturnus ringen in de 60‘er jaren bevestigd, dat ze meest waarschijnlijk bestaan uit water in de vorm van ijs [https://www.ReuzenPlaneten.nl/Saturnus/ringen.html].

De Gouden Tijd van Saturnus

De tijd, die de mensheid later de Tijd van Kronos (Saturnus) noemde werd herinnerd met nostalgie als een tijd van gelukzaligheid. Referenties aan de Tijd van Kronos in de oude literatuur zijn zeer talrijk. Hesiodus (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Hesiodos) vertelt over

“Een gouden ras van sterfelijken, die leefden in de tijd van Kronos toen hij in de Hemel regeerde. En ze leefden als Goden zonder hartenleed, ver weg en vrij van gezwoeg: miserabele ouderdom rustte niet op hen (…) De vruchtbare Aarde bracht hen ongedwongen fruit in overvloed en zonder beperking voort. Zij verbleven in gemak en vrede op hun landen met vele goede dingen (…)”

Vergelijkbaar schrijft Ovidius (https://nl.Wikipedia.org/wiki/Ovidius) in het zesde boek van zijn Metamorfosen.

“In het begin was de Gouden Tijd, toen mensen uit zichzelf, zonder dreiging van straf, zonder wetten, goed vertrouwen handhaafden en deden wat juist was (…) De Aarde zelf, zonder dwang, onaangeraakt door de hak, niet geploegd door enige schaar, produceerde alle dingen spontaan (…)Het was een seizoen van eeuwigdurende lente.”

Rabbijnse bronnen vertellen, dat mensen onder zeer gunstige omstandigheden leefden voor de Zondvloed en deze droegen bij tot hun zondigheid. “Ze kenden geen gezwoeg noch zorgen en als gevolg van hun buitengewone voorspoed werden ze onbeschaamd.”

De dominantie van Saturnus in een of ander verre periode in het verleden van de volken op Aarde was van zo N uitgesproken en alles doordringend karakter, dat de vraag zich opdringt, of de avonturen van de planeet, die door vele wapenfeiten ging, zelf de volledige oorzaak kon zijn van de verering en de benaming van de Gouden Tijd als “de Tijd van Kronos”. Saturnus explodeerde en veroorzaakte de Aarde te gaan door de grootste van zijn historische catastrofen, en dit was volledig voldoende om van Saturnus de hoogste God te maken; maar het lijkt dat de Tijd van Saturnus een naam is voor het tijdvak voor de Zondvloed; na de Zondvloed hield Saturnus, ontleed, bijna op te bestaan als een planetair lichaam en toen tenslotte hij was hersteld, was hij gebonden door ringen en was ver van zijnde het dominante Hemellichaam, dat hij zou passen als de hoogste God van het tijdvak. De “Tijd van Kronos” is zo N glorieuze tijd, dat het nauwelijks denkbaar is hem te verbinden met de periode na de Zondvloed. Het klagen om Adonis, Tammuz van de Babyloniërs, of Osiris van de Egyptenaren, betreurde het einde van zijn dominantie, niet het begin ervan.

Waarom dan was Saturnus de hoogste God naar wiens naam de grote en glorieuze tijd voor de Zondvloed was genoemd? Omdat hij Uranus verwijderde van zijn rol als hoofdGod en voor de toekijkers vanaf de Aarde hem ontmande? Als de afstanden tussen de Aarde en Saturnus en Uranus toen waren wat ze nu zijn, dan konden zulke gebeurtenissen nauwelijks observeerbaar zijn: Uranus is slechts vaag zichtbaar in de nachthemel boven Mesopotamië in een zeer heldere nacht. Saturnus is duidelijk zichtbaar, maar is niet, voor het blote oog, een spektakel in de Hemel; hij had meer volume en meer licht voor de Zondvloed, maar als hij bewoog op een baan niet veel anders dan de huidige en de Aarde bewoog min of meer, waar hij thans beweegt, dan blijft het verbazingwekkend hoe een lichaam op een 30 jarige baan de bewoners van de Aarde op zijn één jarige baan ertoe kon brengen hem te beschouwen als de hoogste van al de Hemellichamen in de Hemel.

De benaming “Zon”, gebruikt voor Saturnus, kan worden verklaard door zijn ongewoonlijke helderheid toen hij explodeerde als nova voor een korte tijd, namelijk voor zeven dagen, voor het begin van de Zondvloed op Aarde. Aannemend, dat de lengte van de dag in die tijd niet al te zeer afweek van de huidige waarde, de snelheid van de bewegende massa S zijnde in de Orde van 100 km per seconde of 8.600.000 km in een 24 uur periode, en de Aarde en Saturnus zijnde op de nauwste punten van hun respectievelijke banen of in conjunctie (wat een andere aanname is), zou in zeven dagen een afstand van circa 60 miljoen kilometers worden afgelegd. Op de huidige banen varieert de afstand tussen Saturnus en Aarde van 1.279 miljoen km bij superieure conjunctie tot 1.678 miljoen km bij oppositie; de mindere van deze afstanden is circa 21 keer groter dan de boven berekende. Dit betekent ook, dat tenzij de snelheid van het uitgestoten water vele malen groter was dan 100 km per seconde, moet de afstand tussen Saturnus en Aarde substantieel kleiner zijn dan deze thans is.

Velikovsky heeft tamelijk arbitrair het getal van 100 km per seconde gekozen voor de beweging van het geëxplodeerde materiaal; thans is de ontsnapsnelheid of de snelheid nodig voor een projectiel op de oppervlakte van Saturnus om de zwaartekracht aantrekking van de planeet slechts 35 km per seconde. Voor Jupiter is de ontsnappingssnelheid 59 km per seconde. Aannemend, dat Saturnus van een massa was gelijk aan die van Jupiter, zou hetzelfde getal ook hier van toepassing zijn. Met 100 km/sec hebben we bijna tweemaal de ontsnappingssnelheid. Het arbitraire van de aanname van zo N snelheid voor onze berekeningen is duidelijk. Maar als de set van getallen niet ver is van wat ze daadwerkelijk waren, zou de conclusie zijn dat de afstand van de Aarde tot Saturnus slechts een 20e was van wat deze nu is; dit zou ons toestaan te speculeren, of de Aarde in een zeer vroege periode een satelliet van Saturnus kan zijn geweest. De afstand van 60 miljoen km is vergelijkbaar met de afstand van Mercurius van de Zon, oftewel 58 miljoen km; Jupiter S satellieten lopen rond op afstanden tot op 24 miljoen km. Theoretisch zou Saturnus satellieten kunnen hebben zo groot als de Aarde: de Maan is slechts 1/40e van de Aarde in volume, terwijl Saturnus 760 X groter is dan onze planeet.

A montage of images of the Saturnian system (foto Wikipedia)

This montage of images of the Saturnian system was prepared from an assemblage of images taken by the Voyager 1 spacecraft during its Saturn encounter in November 1980. This Artist S view shows Dione in the forefront, Saturn rising behind, Tethys and Mimas fading in the distance to the right, Enceladus and Rhea off Saturn S rings to the left, and Titan in its distant orbit at the top (https://en.Wikipedia.org/wiki/Saturn)

Als dat ooit het geval was, zou de “Tijd van Saturnus” en de zeer ongewone condities, waarin de mensheid leefde en de verering van Saturnus, voorafgaand aan de Zondvloed, in betekenis winnen. De benaming “Zon” gebruikt voor Saturnus zou worden begrepen als het resultaat niet alleen van het grote licht uitgestraald gedurende een korte periode toen hij een nova was, maar ook van zijn langdurige rol als een primaire voor de ronddraaiende Aarde.

Als er waarheid zit in de aanname, en het is niet meer dan een aanname, dat de Aarde eens een satelliet was van Saturnus, dan moet deze laatste veel dichter bij de Zon hebben rondgedraaid, opdat de Aarde er warmte van ontving – Saturnus geeft weinig warmte af – en als de Tijd van Kronos een gouden tijd was, dan is het ook terecht om aan te nemen, dat de condities op de satelliet Aarde niet ongunstig voor leven waren. Het geologische verslag documenteert extreme klimaten voor het verleden van de Aarde – tijden, dat koralen groeiden in de Noordpool en tijden, dat de Aarde, deels zelfs op de Evenaar, was geboeid in ijs. Dergelijke klimaten hebben abnormale condities nodig, die alleen geschapen kunnen worden door veranderde posities van onze planeet als een astronomisch lichaam. Daarom zijn veronderstellingen als gemaakt in deze sectie niet in conflict met geologische en paleo klimatologische verslagen – toch is het niet wat kon hebben plaats gehad, maar wat plaats had, oftewel het historische verslag, dat het juiste doel van onderzoek is. Bij afwezigheid van rechtstreekse aanwijzingen kunnen we slechts omgaan met het probleem van de Aarde als een satelliet van Saturnus als met een hypothetische constructie, die verdere toelichting vereist.

Aangenomen wordt door moderne astronomie, dat de negende planeet, Pluto, eens een satelliet was van Neptunus, die, na botsing met Triton, een andere satelliet van de planeet, uit de ring werd geworpen en een onafhankelijke planeet werd; de satelliet Triton echter, als gevolg van de botsing, keerde de richting van zijn omwenteling om en werd een retrograde satelliet. Een ander geval van een gepostuleerde conversie van een planetaire satelliet tot een onafhankelijke planeet wordt bediscussieerd door Van Flandern en Harrington in hun artikel ‘A Dynamical Investigation of the Conjecture that Mercury is an Escaped Satellite of Venus,’ Icarus, N° 28 (1976), p. 435 – 440. Dus het principe van een conversie van een satelliet tot een planeet is niet een fenomeen, dat hier voor het eerst bediscussieerd wordt.

De Gouden Tijd van Saturnus of Kronos kwam ten einde toen de hoogste God van die periode werd opgebroken. De Tijd van Kronos was niet de vroegste tijd, waarover de mens enige, hoewel vage, herinneringen behield – maar verder in het verleden komt die vaagheid neer op bijna totale duisternis.

Regenboog

Noach en de regenboog (foto rainbowtoken)

Na de Zondvloed groeide de hoop in het geloof, dat niet zo N of vergelijkbare vernietiging weer zou komen om de mensheid te decimeren. Het verhaal wordt verteld, dat de Heer een verbond sloot met Noach en het volgende waren de voorwaarden van het verbond.

“Toen zei God tegen Noach (…): ‘Ik dan richt mijn verbond met U op, dat voortaan niets, dat leeft meer, door de wateren van de zondvloed zal worden uitgeroeid, en dat er geen zondvloed meer zal zijn om de Aarde te verderven.’” (Genesis, 9:11)

Als een zichtbaar teken van de plicht niet de catastrofe te herhalen, verscheen een kleurige regenboog voor de eerste keer na de Zondvloed – het was een nieuw en tot dan onbekend atmosferisch fenomeen. In deze gekleurde refractie van Zonlicht in kleine en zwevende druppels water geloofden de geredden de Goddelijke belofte te zien niet de vloed te herhalen:

“En God zei: ‘Dit is het teken van het verbond, dat Ik geef tussen Mij en U en alle levende wezens, die bij U zijn, voor alle volgende geslachten; mijn boog stel Ik in de wolken, opdat die tot een teken zal zijn van het verbond tussen Mij en de Aarde. Wanneer Ik dan wolken over de Aarde breng en de boog in de wolken verschijnt, zal Ik Mijn verbond gedenken (…)’” (Genesis, 9:12 – 15)

Het verbond, volgens de morele conceptie van de Hebreeuwen, was een wederzijdse daad. Hij werd alleen gehouden in zijn belofte niet een zondvloed over de Aarde te brengen: de Aarde en de mens bleven gevormd en hervormd worden door verdere catastrofen voor het Einde van de Tijd van schepping, wat het thema is van het boek Genesis.

Zie ook https://www.quofataferunt.com/viewtopic.php?p=74317 (bijdrage ‘De Ringen van Saturnus’ van Combi, 22 augustus 2013).

Voor Engelse tekst en noten, zie
https://www.varchive.org/itb/satjup.htm
https://www.varchive.org/itb/rings.htm
https://www.varchive.org/itb/goldage.htm
https://www.varchive.org/itb/rainbow.htm

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Velikovsky
https://robscholtemuseum.nl/?s=Immanuel+Velikovsky
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-de-zondvloed-volgens-velikovsky-1-inleiding/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-de-zondvloed-volgens-velikovsky-2-saturnus-en-de-zondvloed/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-de-zondvloed-volgens-velikovsky-3-de-verering-van-saturnus/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom–1-introductie/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-2-werelden-in-botsing/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-3-aarde-in-beroering/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-4-eeuwen-in-chaos-eerste-akte/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-5-eeuwen-in-chaos-tweede-akte/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-6-eeuwen-in-chaos-ras-sjamra-ugarit/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-7-eeuwen-in-chaos-el-amarna-de-stad-van-echnaton/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-8-ten-besluite-van-de-eo-serie/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-9-de-zeevolken/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-10-ramses-ii-en-zijn-tijd/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-11-wereldbeelden-in-botsing/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-12-mijn-leven-met-velikovsky/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-13-mozes
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom–14-de-papyrus-ipuwer/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-15-de-mythe-van-het-einde-der-tijden/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-16-en-de-tijd-schrijdt-langzaam-voort/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-17-god-wikt-en-de-mens-beschikt-gevolgd-door-de-velikovskiaanse-revolutie/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-18-j-broekhuis-de-tien-plagen-en-egypte/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-19-het-rampschip-aarde/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-20-de-assyrische-verovering-deel-1-de-tijd-van-jesaja/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-21-de-assyrische-verovering-2-de-assyriers-in-egypte/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-22-de-assyrische-verovering-deel-3-seti-de-grote/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-23-nieuwe-videos-met-pdf/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-24-de-ark-van-het-verbond-in-egypte-nieuwe-bewijzen/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-25-koning-david-en-de-grondsteen/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-26-shasu-israelieten/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-het-velikovsky-syndroom-27-de-indische-koningen-van-het-westen/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-de-shasu-van-jahwe-nieuw-bewijs-voor-de-chronologie-van-velikovsky/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-velikovsky-de-khazaren-en-de-verdwenen-tien-stammen-van-israel/
https://robscholtemuseum.nl/cor-hendriks-de-creationisten-en-de-theorie-van-velikovsky/