Tom Rooduijn – Interview met Rob Scholte

5 juli 2024adminCopyright, Gimmick, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Media, Portretten, Sluijters, The Young Lions, Van Gogh1

Interview met Rob Scholte

“Je lichaam is op eens anders. Je zelf beeld wordt anders. Seksueel verandert veel. Ik wilde zo snel mogelijk weer op de been. Dus probeerde ik kunst benen te regelen. Maar ik werd niet goed voor gelicht. Ik heb drie paar kunst benen gehad, die alle maal niet goed functioneerden. Op een gegeven moment besloot ik er mee te dealen, dat ik zo klein geworden was.”

“Gelukkig, zeg ik achter af, liet mijn eerste vrouw Micky me in de steek. Een maand na dat het project in Japan klaar was. Ik kreeg de kans mijn leven alleen weer op de rit te krijgen. Ik moet er niet aan denken, dat we bij elkaar waren gebleven. Zij had al tijd mijn lengte gemist en ik haar liefde. En ik zou seksueel al tijd onzeker zijn gebleven. Ik was toch iemand anders geworden, dan degene met wie ze oorspronkelijk om ging. Ik had schijnbaar een andere identiteit gekregen.”

“Ik ging eens met die kunst benen aan met een meisje eten op Tenerife, waar ik toen woonde. Die zei ‘Joh, doe die rare stelten eens uit. Je lijkt wel een basket ball speler. Ik vind je veel leuker zonder.’ Daar door kom je tot zelf acceptatie. Dat heeft me enorm geholpen. Weer een ander meisje zei ‘Je zou de jongens, die dit hebben gedaan, dankbaar moeten zijn. Dáár door hebben wij elkaar ontmoet. En dáár door ben je geworden wie je nu bent.’ Ik moest de vrouwen gelijk geven. Het heeft niet lang geduurd, voor ik dat kon accepteren. Het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben. Mijn huidige vrouw Lijsje heeft me 15 jaar geleden ontmoet en kent me niet anders dan ik nu ben. We hebben twee kinderen, een dochter van 9 en een zoon van 13. En we zijn gelukkig getrouwd.”

In 1994, een maand na de aan slag, stelde Rob Scholte, nu 55 jaar, in Arti et Amicitae in Amsterdam de auto ten toon, waar in de bom verborgen zat, die hem zijn benen kostte.

“Om dat de politie niet rechercheerde naar wat er écht was gebeurd. Door dat wrak werd de aan slag tenminste een feit, zo dat mensen konden zien wat er was gebeurd. Ik hoorde. dat er in de Supper Club video beelden van de aanslag werden gedraaid, als spek takel bij een diner. Mensen, die gaan kijken naar de plek, waar een ander is op geblazen. Ik wilde ook dat soort ramp toerisme, geweld als amusement, aan de kaak stellen. Dat wrak zag er goed slecht uit.”

“Het is nu bijna twintig jaar geleden. Vóór Van Gogh. Vóór Fortuyn. Maar ieder één, die hier bij betrokken was, loopt nog vrij rond. Ik kan er niet openlijk over praten, want dan trek ik de aan dacht er weer naart oe. En begint het hele gedonder op nieuw. Het was niet voor bij toen het gebeurd was. De werkelijke aan slag op mijn leven vond daar na pas plaats.”

“In 2000 ben ik onder zware bedreiging uit Nederland weg gevlucht. Terug naar Tenerife. Met mijn vrouw, toen hoog zwanger en met een grote jas daar over aan om nog te kunnen vliegen. Ik kon het niet verkroppen, dat ik niet snapte waar om die aan slag was gepleegd. Daar om heb ik zelf onder zoek laten doen. Pas veel later ben ik er min of meer achter gekomen wat er is gebeurd.”

In 1996 beschuldigde Scholte de dichter Koos Dalstra van betrokkenheid bij de aan slag, waar na hij werd aan geklaagd wegens smaad.

“Ter zelf verdediging zei ik dingen, die ik niet mocht zeggen. Anders dan op Wikipedia staat, is die zaak niet voor de Hoge Raad geweest. Ik besloot na het Hoger Beroep niet verder te gaan en me bij de veroordeling neer te leggen.”

Het vonnis is niet ontvankelijk verklaard. De journalist Henk Hofland, die zijn ten toon stelling in Arti opende, schreef, “dat het wat kort zichtig zou zijn te denken. dat de aan slag niet uit de kunst wereld kon komen.”

“De af grijselijkste tijd kwam daar na. Ik kreeg uit het niets een belasting aan slag van 150 mille. Ik kreeg te maken met de Kinder Bescherming, met psychiatrie. Deze mechanismen van de staat worden alle maal in gezet als je af wijkende in zichten hebt. Dat gebeurt permanent. Je staat aan vervolging bloot. Omdat je buiten de geconstrueerde werkelijkheid valt, Buiten de af spraken van de club. Dat vind ik nog steeds heftig.”

Op de Middelbare School wist Rob Scholte één ding zeker, hij wilde niet voor een baas werken. Een creatief beroep moest het zijn, waar bij hij eigenaar wilde worden van zijn eigen verdienste.

“Ik begon met gedichten. Daarna met tekenen. Ik kon heel goed na tekenen, dingen veranderen. Ik ontdekte, dat ik daar mee in druk kon maken. Voor mijn toe lating examen aan de Rietveld Academie had ik een paar schilderijen gemaakt. Een aan tal mensen was daar zo enthousiast over, dat ze me niet wilden aan nemen. ‘Jij bent veel te goed.’ Toch ben ik aan genomen, onder de na drukkelijke voor waarde, dat ik daar nooit zou schilderen.”

,,Ik zat in het zelfde jaar als Maarten Ploeg. Een jaar onder Peter Klashorst. Ik heb de hele op mars van de Wilde Schilder Kunst mee gemaakt. Tegelijk kwamen de audio visuele media op. Ik maakte video animaties. De eerste twee jaar Rietveld heb ik ’s avonds bij de PTT gewerkt. Pakjes gooien, om van te leven. Daar na verdiende ik poen door filmpjes te maken voor Twee voor Twaalf en Sesam Straat.”

Zijn vader was directeur Supermarkt en Distributie bij Albert Heijn. Een ‘totaal niet artistiek’ milieu.

“Bij ons thuis werd wel veel gelezen en naar muziek geluisterd, maar Harold Robbins en Burt Bacharach. Mijn vader was atheïst en geloofde vol strekt in het kapitalisme. Als reactie daar op wilde ik naar de Zondag School. Ben ik de Bijbel gaan lezen. En veel filosofie, politiek. Zo veel mogelijk informatie verzamelen.”

“Eind jaren zeventig zat het pot dicht voor jonge kunstenaars. Zonder krui wagens kwam je er niet in. Dus hadden we een Doe Het Zelf principe. Een aantal vrienden kraakte Warmoesstraat 139. In de winter van 1981 – 1982 hebben we daar een ten toon stelling georganiseerd. Dank zij dat succes werd het dertig jaar lang een gesubsidieerd kunst centrum.”

Scholte was betrokken bij sleutel momenten van de Amsterdamse kraak beweging. In 1980 stond hij bij de rellen in de Vondel Straat met zijn band The Young Lions op het bordes van de Vrij Metselaar Kerk. Op de Rietveld Academie maakte hij tijd schriften, Magazijn, Dossier, De Angst!, waar aan Martin Bril, Edzard Dideric en Dirk van Weelden mee werkten.

“Als je zelf niet het initiatief nam, gebeurde er niets. In 1982 kwam ik van school. Er was geen BKR, geen galerie stond open voor ons en er was een economische crisis. Mijn eerste galerie was The Living Room, een huis kamer op drie hoog in Amsterdam Oost. Daar na is het snel gegaan. Ik begon te draaien en geld te verdienen, maar ik was totaal ongeorganiseerd. Growing up in public.”

“The Living Room exposeerde in Keulen, waar Georg Jiri Dokoupil mijn werk zag en met één alle vijf schilderijen aan kocht. Voor mij een enorme op steker. Zijn galerie houder, Paul Maenz, ging ook mij vertegen woordigen. Binnen twee jaar kon ik niet meer aan de vraag naar mijn schilderijen vol doen.”

,,Ik dreigde aan mijn eigen succes ten onder te gaan. De waarde van mijn werk steeg te snel. Ik maakte maximaal vijftien, misschien twintig schilderijen per jaar. Tony Shafrazi, de galerie houder van Keith Haring, bood mij een show in New York aan. Die wilde mij daar na in Aspen, Chicago en LA neer zetten. Maar dan had ik wel op jaar basis 160 werken nodig. Ik schilderde alles voor namelijk zelf en met de hand. Daar om ging Shafrazi Gallery niet door.”

In 1985 besloot Scholte assistenten in dienst te nemen.

,,Ik kon het fysiek niet meer aan. Ik liet doeken opspannen, onder schilderen en een enkele keer zelfs geheel uit voeren. Je ontdekt, dat een assistent goed in details is, of juist monochroom kleur vlakken kan aan brengen. Je gaat het werk verdelen. Ik werd een bedrijf. Voor de kunst heel ongewoon. En meest al ook geheim“.

,,Kunstenaars geven heel graag het idee, dat zij alleen het genie zijn. Dat ze het alleen zelf doen. Donald Judd, Anselm Kiefer of Frank Stella vinden het niet leuk als je weet, dat hun werk in een studio door dertig man wordt geschilderd, versleept en in gepakt. Bij een bakkerij wordt dat geaccepteerd. Maar bij kunstenaars zou dat de oorspronkelijkheid van de individuele uiting aan tasten. Wat heeft Rembrandt nou precies zelf geschilderd? Hij had zes man in zijn studio, die leerden en door groeiden. Dat is bij mij ook gebeurd, assistenten die daar na hun eigen loop baan kozen.”

Kort na zijn solo ten toon stelling in Museum Boijmans Van Beuningen in 1988 verscheen de sleutel roman Gimmick! van Joost Zwagerman.

,,Ik hoorde, dat ik de hoofd persoon van dat boek was. Zwagerman richtte zich in de publiciteit sterk op mijn pas verworven roem en daar uit voort komende amoraliteit. Ik zou alleen maar bezig zijn met geld, drugs en seks. Daarmee heeft hij mij behoorlijk veel schade toe gebracht. In zijn publiciteit campagne trad hij zelf op als de moraal ridder, die alleen een keer heeft gesnoven om onder zoek te doen voor zijn boek. Dat kwam bij mij als hypocriet over. Merk waardig te zien hoe hij zich nu op werpt als de nieuwe Pierre Jansen.”

Rob Scholte zit in zijn rol stoel aan een lange kantoor tafel, rookt een sigaret en drinkt koffie met een scheutje cognac van wege de kou. We zitten in de voor malige kantine van een immens bedrijfs gebouw, voor heen het distributie kantoor van de PTT in Den Helder. De ramen bieden uit zicht op het eind punt van de trein. Via het binnen raam is een bedrijfs hal te zien, waar het werk in gepakt en wel staat op getast in stelling kasten.
Hij onder vindt op de vrije markt valse concurrentie van door de overheid gesubsidieerde collega’s, constateert Scholte.

“Grote namen worden met staat steun overeind gehouden. Neem Joep van Lieshout, de meest gevierde Nederlandse kunstenaar. Je zou er van schrikken hoe veel steun Atelier Van Lieshout de af gelopen twintig jaar heeft gekregen. Onder de kunstenaars, die in commissies door vak genoten worden beoordeeld is een systeem van vriendjes politiek ontstaan. De banken en bedrijf collecties volgden in hun aan koop beleid de toe gekende subsidies. Kochten alle maal werk met de status ‘Goed Gekeurd door de Rijks Dienst’.”

“Werd mij bij voor beeld door een Duitse galerie gevraagd te exposeren op een kunst beurs in Keulen of Berlijn, dan stonden daar bijna alle maal, Nederlandse galerieën, die werden betaald door de staat, beursgage, catalogi, hotels, verzekeringen en transport. Als deel nemer aan de Aperto in Venetië in 1988 zag ik het zelfde. Ik moest mijn eigen reis en onder dak betalen, ter wijl de Rijks Dienst Beeldende Kunst een Palazzo afhuurde. Grote posters in de stad, allemaal betaald uit de staat kas. Dat klopt niet! Subsidies moeten worden af geschaft. omdat die een braaf soort kunst de hand boven het hoofd houdt.”

Zijn internationale door braak was in 1986 met Chambres d’Amis van Jan Hoet. In 1987 werd hij uit genodigd voor de documenta 8, in 1988 kreeg hij ‘als mosterd na de maaltijd’ de Aan Moedigings prijs van de Stad Amsterdam.

,,Ik zag. dat beeldende kunst net als popmuziek in een Top Veertig situatie terecht was gekomen. Toen heb ik How to Star gepubliceerd, met daar in een internationale Top Honderd van beeldende kunstenaars. Waar in ik na tuurlijk zelf ook stond“.

‘Ik wilde met mijn kunst een relatie met de wereld aan gaan. Het moest daar om goed reproduceerbaar zijn. Werk van Barnett Newman of Willem de Kooning ziet er niet zo goed uit in de krant. Dan gebruik je niet optimaal de jou aan geboden vier kante centimeters. Dat wilde ik slimmer doen.”

,,Ik knipte plaatjes uit folders, kranten en tijd schriften, voor mijn plaatjes archief. Daarmee combineerde ik beelden. Voor mijn schilderij Utopia had ik de Manet af beelding van Olympia geschilderd als een liggende houten pop. De zwarte bediende, die bij Manet bloemen brengt, heb ik vervangen door de strip figuur Sjimmie uit Sjors en Sjimmie van Frans Piët.”

,,In NRC Handelsblad verscheen een groot artikel van Bas Roodnat met de vraag, of ik iets nieuws had gedaan, of alleen maar had na geschilderd. Of ik, kortom, met de veren van anderen had gepronkt. Om uit te leggen wat ik bedoelde heb ik toen dat hele artikel, met de plaatjes er bij, na geschilderd. Op het zelfde formaat als het oorspronkelijke schilderij. Dat hing naast de Utopia op mijn expositie in Boijmans. Moest die Roodnat een recensie schrijven over zijn eigen door mij na geschilderde recensie. Zo heb ik een heel spel geënsceneerd. Dat vind ik leuk. Lachen.”

“Ik werd wel vaker op mijn vingers getikt over dat copy right. Ik heb toen maar een schilderij gemaakt van het copy right teken. Om me dit teken zelf humoristisch toe te eigenen. Waar door ik kon zeggen: ‘Jij zegt nu wel dat er copy right op rust, maar eigenlijk moet je mij betalen, voor het gebruik van het copy right teken. Ik heb namelijk het copy right op dat copy right teken.”

,,Uit gaan van bestaande beelden is al tijd een kenmerk van mijn werk geweest. Ik heb nooit vertrouwd op mijn persoonlijke smaak of oordeel. Om dat die sterk worden bepaald door de tijd en de plaats, waar in we leven. De betekenis van af beeldingen is daar aan onder hevig. Ik onder scheidde mij door onder werpen te nemen, die niet des kunst waren. Door bij voor beeld porno plaatjes na te schilderen, of reclames.”

In 1990 verzorgde hij de in richting van het Nederlandse Paviljoen op de Biënnale van Venetië. Zakelijk ging het hem in eens minder voor de wind.

Scholte ,,Door de dreigende in val in Irak stagneerde de markt totaal. Ik stond op de voor pagina’s van internationale kranten. Ik had spraak makende ten toon stellingen, Maar ik verkocht geen enkel schilderij. Toen kwam gelukkig de op dracht voor een schildering in het na gemaakte Huis ten Bosch in Japan. Dat was na tuurlijk koren op mijn molen. Waan zinnig dat ik, die al tijd werd beschuldigd van ongeoorloofd leentje buur spelen, zo iets kon doen in een land waar het kopiëren zo’n beetje de basis van de cultuur is. Zij bouwen heel Nederland na en mij wordt gevraagd een uniek ontwerp voor de Oranje Zaal te maken! Ik heb daar van 1991 tot 1995 aan gewerkt. En was precies op tijd klaar, precies vijftig jaar na het vallen van de atoom bom op Nagasaki. Ondanks de aan slag op mijn leven.’

“Die bom aan slag heeft me financieel geruïneerd. Vlak voor dat ik ontplofte, dacht ik, dat het nog maar een maand werk zou zijn om het in Japan af te maken. Die spirit had ik. Toen ik in de Intensive Care bij bewust zijn kwam, werd dat op eens een heel ander verhaal. Er waren daar vier, vijf mensen voor mij aan het werk. Ik had gedacht, die nog maar een maand te moeten betalen. Door dat ik op eens geen benen meer had, kon ik het daar niet met één weer begeleiden.”

,,Het gebeurde in november. In juni was ik weer terug in Japan. Het werk was deels kapot geschilderd. Ik heb veel zelf moeten her stellen. En ik heb bijna een jaar lang vier man moeten door betalen, met alles wat daar bij kwam. Ik had boven dien af gesproken, dat ik in guldens zou worden uitbetaald, het stomste wat ik ooit heb gedaan. De Yen werd in die periode steeds meer waard. Door die wissel koers was mijn project aan het eind van de rit de helft minder waard geworden.”

“Kijk, je wordt op geblazen. Iemand stopt toch een bom in je auto. Je weet niet wie het is. En het is niet gelukt je te vermoorden. Dan ga je er van uit dat het nog een keer geprobeerd gaat worden. Ik lag in eerste instantie niet rustig in het ziekenhuis. Het eerste wat de politie aan me vroeg toen ik wakker werd, was of ik de aan slag op me zelf had uit gevoerd. Ze dachten, dat ik de publiciteit nodig had of zo.”

“Mijn beveiliging werd na een dag al op geheven. Omdat de aan slag zo genaamd niet voor mij bestemd zou zijn, maar voor de advocaat Oscar Hammerstein. Waar door ik maanden lang kapitalen aan beveiliging kosten ben kwijt geraakt. Je probeert te over leven. Ik heb mijn project af geschilderd in een kogel vrij vest. Achter mijn rug passeerden honderden mensen per dag.”

Midden jaren negentig had Scholte op trekjes in Amsterdam, Brussel, Japan, Kassel, waar de onder nemende kunstenaar Hoog Leraar was, en op Tenerife.

,,Ik was een kosmopolitisch kunstenaar. Werd nog lang na dien vliegtuig in, vliegtuig uit gedragen. Ik leefde als een pop ster. Beeldende kunst spreekt een internationale taal. Ik was exponent van public art, een Warhol achtige, als bedrijf opererende kunst die later in Jeff Koons en Damien Hirst zijn voltooiing krijgt. Mijn werk zat bij de eerste ten toon stelling van Koons in Europa, Prospekt 86 in Frankfurt. Maar ik werd uit de lucht geschoten, zoals Lawrence Weiner, de concept kunstenaar over me schreef, Shot to Hell, Wishing upon A Star.”

,,Ik ben een publieke figuur geworden. Een BN’er. Je wordt her kend op straat. Iedereen spreekt je aan. Om dat ik geen benen heb. Niemand kent mensen zonder benen. Je ziet al op honderd meter afstand: daar rijdt Rob Scholte! Ik kan geen hoed op zetten of een regen jas aan trekken om onherkenbaar te zijn. Er ontstond een heel andere levens houding. Ik ben op geblazen.”

,,In 2000 heb ik besloten geen pers meer te woord te staan. Omdat toch niet wordt weer gegeven wat ik zeg. Het heeft geen zin. Uit eindelijk functioneer ik beter als de schijnwerpers niet permanent op mij gericht zijn. Dat is financieel misschien eerst moeilijk. Om dat mensen pas geloven dat iets veel waard is als de media dat zeggen. Vroeger gebruikte ik de pers voor het promoten van mijn werk. Tot die knal. Daarna ging het al tijd éérst over die bom. Ik moet al tijd eerst door een web van verdacht makingen heen, voordat ik überhaupt over mijn werk kan spreken. Met vragen als, wat is het verschil tussen vóór en na de aan slag? Dat is gewoon bull shit. Ik maak nog het zelfde werk. Alleen is mijn scoop nu wat breder.”

“Ik ben nog steeds de zelfde persoon. Alleen, zo als Martin Bril zei, ze hebben een stukje van me af gezaagd. Meer niet. Na dien zijn mijn op vattingen gemanipuleerd weer gegeven. Ik heb veel processen moeten voeren met roddel bladen. Ik had in de media constant met voor oordelen te maken. Dus besloot ik niet meer mee te doen. Ook om mijn gezin te beschermen.”

“Ik wilde vroeger laten zien. dat de kwaliteit. die we aan iets toe dichten af hankelijk is van de mate, waar in het wordt gereproduceerd. Door die media stilte stelde ik automatisch de vraag. als je niet op TV wordt gezien, is je werk dan nog wel goed en belangrijk? Het niet doen van publiciteit is een continuering van mijn onder zoek.”

“Ik heb gemerkt, dat er sinds 2000 geen enkele ten toon stelling van mij meer is gerecenseerd. Dat heeft na tuurlijk te maken met die media stilte. Het is altijd een vorm van handje klap geweest. Er blijft behoorlijk wat over. Namelijk waar het oorspronkelijk om ging, mijn werk. Ik heb zonder de dwang van de markt nieuwe dingen kunnen ontwikkelen. En ik heb voor het eerst voor raad opgebouwd.”

“De media zijn veranderd. Vroeger kon je nog wel eens een niet gangbare mening in de media ventileren. Dat kwam er dan door heen. Nu wordt echt elk woord op een goud schaaltje gewogen. Anders heb je de Hooligans achter je aan. Verder lees je steeds minder over wat er wérkelijk aan de hand is. De leugen is met de huidige stand van zaken in de media echt gaan regeren.”

,,Mensen hebben vragen over hoe ze worden belazerd door de macht hebbers. Het maakt niet meer uit, of je rechts of links stemt. Er is geen democratie en recht spraak meer in Nederland. Er is een te loor gang gaande van alle instituties, bij de kranten, de TV, Justitie, alle overheden. De Trias Politica is foetsie.”

,,De media zijn de vierde macht geworden. Een gesloten bastion. Ieder één is er bang voor. Bang om uit de gratie te raken, in komen te verliezen. Ze zijn macht gericht. Ze doen wat de gene wil, die betaalt. Ze maken deel uit van de zelfde klasse als de politiek en het bedrijfs leven. Het is één clubje. Vroeger sijpelde er nog wel eens informatie door, die niet zo pleasing was voor de macht. Ik ben geen pleaser van de macht. Nooit geweest.”

Op de begane grond van zijn bedrijf gebouw heeft Rob Scholte een Museum gehuisvest. Daar hangen onder meer 77 identiek in gelijste prenten, die Jan Sluijters tijdens de Eerste Wereld Oorlog maakte. Scholte is een groot lief hebber van dit vrij onbekende deel van het oeuvre van de schilder.

,,Sluijters was de Prix de Rome af genomen en had geen geld meer. Hij ging tekenen voor De Nieuwe Amsterdammer. De hele Eerste Wereld Oorlog maakte hij de waan zinnigste prenten. Met commentaar op de Nederlandse nep neutraliteit, die voor al de zakken spekte van de elite. Hij viel ook frontaal het konings huis aan.”

,,Dan is de oorlog voor bij, en schildert een nieuwe Sluijters tot de jaren vijftig alleen nog maar portretten van vrouwen en kinderen. Waar om? Zijn positie in de media was niet meer te hand haven. Hij was zó uit gesproken tegen de politieke orde geweest, dat het maken van die portretten zijn enige manier van over leven was. Het werk moest behagen. Maar deze sleutel periode in zijn oeuvre, van 1914 tot 1919, komt in geen enkel over zicht boek voor. Dat komt, om dat alleen de over winnaar de geschiedenis schrijft.”

De verzameling prenten is onlangs aan gekocht door Museum de Fundatie. Er komt een catalogus en van af september worden ze in Zwolle getoond.
Sluijters maakt in Den Helder plaats voor Hollandse en Indonesische volks kunst, Intarsia werkjes van in gelegd hout en een Bamboo serie.

Scholte “Ook een door de kunst wereld veronachtzaamde vorm van kunst. Nooit gedacht, dat er een eigen museum voor nodig zou zijn om dit soort kunst onder de aan dacht te brengen. We runnen het met familie, vrienden en studenten van de Mavo aan Zee.”

,,Ik ben al tijd een kunstenaars kunstenaar geweest.”

Stelt Scholte vast.

“Ik heb commentaar gegeven op kunst en wereld. Elk schilderij is een zich zelf voort bewegend ding, dat zijn eigen wetten stelt. Ik ben stijl loos en kan zowel abstract als figuratief werken. Ik heb technisch geen enkele moeite om wat dan ook te schilderen. Door mijn persoonlijke ervaringen, en de laatste drie jaar die ik onaf gebroken op Tenerife door gebracht, ben ik tot een ander soort kunst gekomen.”

‘Met mijn borduur werken bied ik onder dak aan al die naam loze vrouwen, die met veel liefde schilderijen van Vermeer na borduurden. Wier werk nu voor een euro op de rommel markt ligt. Zonder onder scheid tussen mooi en lelijk, zonder in menging van enige smaak. Zo plak ik ook lucifer doosjes, van olie maatschappijen, super markten, maar ook uit de tijd van de Nazi’s of de Russische Revolutie. Of ik vervaardig licht objecten van knikkers. Met die verzamel series kwam er een nieuwe lijn in mijn werk, naast de schilderijen.”

“De kunst wereld is gebouwd op de her haling van individuele eigenschappen. Als je je zelf maar genoeg her haalt, heb je een oeuvre. Blijf je dat consequent doen, dan word je bekend. De markt reageerde natuurlijk niet zo lekker op mijn onvoorspelbaarheid. Bij mij is de laatste ten toon stelling altijd de slechtste geweest. Men is nog niet gewend geraakt aan de positie, die je hebt in genomen. Pas jaren later vragen ze me, heb je nog werk uit die tijd? Mijn werk uit de tachtiger jaren is hele maal in trek. Wat ik nu maak heeft die waarde nog niet. Daar voor heeft men meer tijd nodig. Of het gebeurt hele maal niet, kan na tuurlijk ook. De wereld, waar in ik met mijn kunst functioneer wordt gedomineerd door gezag getrouwheid, oude machten en conservatisme.”

“Ik bijt al tijd in de hand, die mij voedt. Waar ik mij bevind, de context, zal ik al tijd bij mijn werk betrekken. Maar ik heb in mijn jaren van af zondering ook gemerkt, dat je het kwaad versterkt door je er tegen uit te spreken. Het kwaad is al tijd sterker. Dat moet je niet in de weg zitten. Het moet zichzelf op ruimen. Ga jij demonstreren tegen de oorlog, dan wordt de oorlog sterker. De huidige politiek kan je het beste hele maal negeren.’

“We leven in bezetting tijd. Ongezien woedt er een oorlog boven ons hoofd. Daar om hangt mijn Nacht Wacht in een mergel grot, in de Canner Berg bij Maastricht. Als mensen zich over deze stille oorlog uit spreken worden ze af gemaakt. Ik heb onder weg heel veel gelijk gestemden verloren. Dat had redenen. Ik heb geleerd mijn gelijk op te geven, als helm gras te buigen bij veel wind.”

“De leukste mensen van mijn generatie zijn dood. Mike von Bibikov bijvoorbeeld, op richter van de politieke partij De Reagering. Ik was weg van Mike. Hij was een na volger van Had Je Me Maar en een voor loper van Pim Fortuyn. Maar ook Robert O Brien, Maarten Ploeg, Martin Bril en Peter Giele zijn gevallen of hebben een zetje gekregen. Mensen, die het licht in zich droegen. De goeien. Met slechte mensen gaat het al tijd goed. Het verbaast me, dat ik er zelf nog ben.”

HP | De Tijd, 4 juni 2014

http://www.hpdetijd.nl/2014-06-04/rob-scholte-spreekt-iedereen-die-betrokken-was-bij-de-aanslag-loopt-nog-vrij-rond/