Edzard Dideric – Korte geschiedenis (143) van de dodelijke glimlach (vervolg)

8 februari 2018Home, Ridderboek0

Wat vooraf ging:

Het liep zoetjes aan tegen middernacht. Ze hadden onafgebroken gedanst.
Het zweet stroomt over mijn rug, zei Ling, ik moet echt even naar het toilet om me op te frissen.
De inbreekster probeerde hem ervan te weerhouden. Ling snapte er niets van, hoe kwam ze zo sterk? Uiteindelijk wist hij zich toch los te rukken.
Wacht op me.
Ja, zei ze, tot ik een ons weeg zeker…

Terwijl Ling zijn handen stond te wassen, kwam er vanuit het niets een zware migraine opzetten. Hij zag sterren en voelde een misselijkheid opkomen.
Godsamme! Kut zooi!
Weer terug in de zaal stond zijn partner driftig te tongzoenen met een blozend boerinnetje. De schetterende muziek pijnigde zijn oren. Zijn hoofd was een heimachine. Hij tikte de kleine crimineel op de schouder.
De enige remedie is slaap. Ik moet als de bliksem naar huis.
Ze knikte en haalde haar mobiel tevoorschijn om een taxi te bellen. Voor hem ja, zelf wilde ze nog een tijdje blijven. Ling haalde zijn schouders op.
Doe lekker waar je zin in hebt. Aan mij heb je nu toch niks.

Er klonk glasgerinkel en gestommel in de gang. Ling deed zijn ogen open. Was het de poes? Nee, die lag, voelde hij, aan het voeteneind van het bed te slapen. Met ingehouden adem wachtte hij af wat er ging gebeuren. De slaapkamerdeur piepte. Het geluid van gedempte voetstappen. Hij verzamelde al zijn moed en knipte het bedlampje aan.
Kop houden en ogen dicht, commandeerde de misdadigster, haar masker afdoend.

Dit delen:

Plaats een reactie Reactie annuleren