Edzard Dideric – Korte geschiedenis (142) van de dodelijke glimlach (vervolg)

Wat vooraf ging:

De taxichauffeur van die avond kon weinig waardering voor zijn outfit opbrengen.
Een normaal vrachtje wordt me niet gegund.
Die fooi kan je schudden, dacht Ling. Op de bestemming aangekomen smeet hij het portier met een klap dicht.
Spelbrekers, ik haat ze.

Toen hij de balzaal van het hotel binnen kwam, was het feest al volop de gang. De gasten hosten en dansten en joelden alsof hun leven er vanaf hing. Overal hingen slingers, ballonnen en lampions. De feestband knalde er de een na de andere gouden ouwe uit. Een gemaskerde inbreekster kwam giechelend op hem afgestormd, greep zijn arm en sleurde hem zonder pardon de dansvloer op.
Black is black, I want my baby back, loeide de band.
Zijn criminele danspartner perste haar lippen krachtig op de zijne. Wreef haar kruis tegen zijn onderlichaam. Toen Ling probeerde onder haar masker te gluren, werd zijn hand onmiddellijk weg geduwd.
Mooi niet. Nog geen twaalf uur!
Nou en?
Het moet een verassing blijven.