Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (43): Ton Derksen | Verknipt Bewijs, de zaak Baybasin + De Baybasin Taps, Een Politiek Gevangene in Nederland

16 november 2018Businessplan, Home, Locatie, Media, Video3

Mijn contact met Adèle van der Plas, de advocate van Hüseyin Baybaşin, ontstond in 2007. In dat jaar kreeg ik, toen ik in Kazachstan woonde (zie deel 25 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-25-paulo-coelho-de-zahir/), een email van Paul de Ridder van uitgeverij De Papieren Tijger, waar ik mijn boek over NRC Handelsblad had uitgegeven in 2004. Als attachment was bijgevoegd de aangifte van Baybaşin tegen onder meer Joris Demmink, waarin werd onthuld, dat zijn complete proces en levenslange gevangenisstraf het gevolg waren van chantage van Nederland door de Turkse regering op grond van informatie over kindermisbruik door Demmink in Turkije. Het stuk zat zo goed in elkaar en bevatte zo veel feiten en omstandigheden, dat ik in een keer wist: this is the real thing. Op 5 april 2007 schreef ik op basis van deze aangifte mijn artikel, waarmee ik mijn entree maakte in de zaak Demmink. Een citaat:

De kringen rond Ciller (premier van Turkije van 1993 tot 1996), die zich bezighielden met drugshandel hebben de Nederlandse staat vervolgens onder druk gezet met het bewijsmateriaal tegen Demmink om een Koerdische klokkenluider, die de verwevenheid van de Turkse overheid met de internationale drugshandel aan de kaak wilde stellen, het zwijgen op te leggen via een reeks ‘schijnprocessen’.

Deze ‘Koerdische klokkenluider’ is Baybaşin. Terug in Nederland was het logisch, dat ik in contact trad met Adèle, waarbij het idee natuurlijk was, dat ik haar zaak voor Baybaşin via publicaties op mijn website impulsen ten goede zou kunnen geven. Ik weet nog, dat ik voor de eerste keer op de stoep stond op de Prinsengracht, waar ze een prachtig huis bezit met op de tweede etage haar kantoor. Het klikte direct. Mijn type: straight, resultaatgericht, super slim en well connected in de juridische wereld, net als ik – dus we konden eindeloos praten over alle figuren uit de wereld van het (straf)recht en actuele politieke ontwikkelingen. Ik schat, dat er meer dan 20 meter dossier op haar kantoor lag – die moesten bijna allemaal over Baybaşin gaan, want andere zaken deed ze niet of nauwelijks. Het was het begin van een contact, dat twee jaar zou duren. Na onze ‘besprekingen’ gingen we vaak eten in een Indisch restaurant in de Utrechtse Straat. Daar introduceerde ze mij ook aan confrère Gerard van der Meer. die mijn strafadvocaat zou worden gedurende vele jaren en in vele zaken. Met zowel Adèle als Gerard is het compleet fout gelopen en daarvoor is maar een verklaring: de smerige, giftige, belangen, die op het spel staan en de bemoeienis van de meest weerzinwekkende satanische krachten met onze zaken, maken uiteindelijk elke vorm van normaal menselijk contact onmogelijk.

Ik was echt gek op Adèle en ik weet nog, dat ik op een gegeven moment, toen we van haar kantoor naar de Utrechtse Straat liepen in de regen, bijna mijn arm om haar schouders had geslagen. Op aandrang van Adèle bracht ik ook twee keer een bezoek aan Baybaşin, de eerste keer in Zoetermeer en de tweede keer in Lelystad. In Zoetermeer kwam Adèle me afhalen na het bezoek en reden we samen naar haar kantoor. Op dat moment wist ik nog niet, dat ik vijf jaar later zelf als gevangene in Zoetermeer terecht zou komen voor vier maanden. Hoe krankzinnig kan een leven verlopen? Gedurende die maanden had ik sporadisch contact met mede gevangene Frans van Anraat, die ’tonnen chemicaliën’ had verkocht aan Saddam Hussein, waarmee deze ‘mosterdgas zou hebben gemaakt om de Koerden uit te moorden’. Hij had Baybaşin goed leren kennen. De tweede keer in Lelystad ging ik samen met mijn toenmalige cameraman Eric Donk, die mij nu al bijna tien jaar lang stalkt, beschimpt en intimideert op het internet. Over ‘smerige, giftige belangen’ gesproken!

Lees mee met Micha Kat: Ton Derksen | De Baybasin Taps, Een Politiek Gevangene in Nederland

De gesprekken met Baybaşin waren niet prettig. Het was een dwingende, dominante, figuur, die zich direct mijlen ver boven je opstelde. Maar dat was voor mij geen enkel probleem gezien het enorme onrecht, waarmee hij te maken had en de jaren van detentie onder vaak extreem moeilijke omstandigheden. Een detentie, die het gevolg was van de meest gemanipuleerde en gefakete processen in de Nederlandse geschiedenis, waarin al het ‘bewijs’ was vervalst door het Openbaar Ministerie. Hierover schreef de wetenschapsfilosoof prof. Ton Derksen twee boeken: Verknipt Bewijs (2014) en De Baybasin Taps (2015). Bovendien, zo dacht ik ook destijds, zou het ook kunnen, dat hij helemaal niet dominant en arrogant is, maar dat hij alleen maar die indruk wekt door zijn specifieke mimiek en manier van spreken en de culturele kloof tussen ons. Van de inhoud van de gesprekken herinner ik me niet veel meer. Veel namen, vooral van mensen, die hem hadden verraden of die anderszins in negatieve context werden genoemd, zoals journalist Jos van Dongen en de advocaten Viktor Koppe en Britta Bohler. Wel staat me nog bij, dat hij uitgebreid vertelde over Fethullah Gülen en zijn beweging. Ik had daar op dat moment nog nooit van gehoord. Baybaşin raadde me aan daarover te lezen en noemde zelfs een aantal boeken. Dat was toch wel visionair, want inmiddels is duidelijk, dat deze Gülen vanuit de VS zo’n beetje de complete Turkse politiek domineert en manipuleert – al weet volgens mij ook niemand hoe dit allemaal precies in elkaar steekt – behalve Baybaşin dan. Naast deze twee bezoeken belde Baybaşin mij ook regelmatig op.

Het begon helemaal fout te lopen tussen mij en Adèle (en daarmee natuurlijk ook met Baybaşin) toen ik Adèle introduceerde bij Chipshol. Het idee was natuurlijk om een samenwerking tot stand te brengen tegen onze gemeenschappelijke vijand, die ik later de ‘pedo deep state van Demmink en Rutte’ ben gaan noemen. Er kwam een bespreking tot stand op het kantoor van Chipshol, waarbij ook NOS journalist Jeroen de Jager aanwezig was. Hiermee was een cocktail gebrouwen van het hoogste giftigheid gehalte, zo bleek later. De vergadering was de opmaat naar een gemeenschappelijke strategie, een ‘masterplan’ in drie stappen, waarmee de pedo deep state zou moeten worden verslagen. Het zat goed in elkaar. De eerste stap was, dat De Jager in het NOS Journaal een item zou maken over de lancering van de ‘Expertgroep Klokkenluiders’, die mede onder leiding stond van ex OvJ Gerrit de Wit. Dit zou de opmaat vormen naar stap twee van het plan: de lancering van het boek De Demmink Doofpot, waarvan De Wit een van de auteurs was. Dat boek (waarvan ik het belangrijkste hoofdstuk schreef) zou door het item van De Jager natuurlijk direct grote geloofwaardigheid krijgen. Beide stappen verliepen volgens plan. Maar bij de derde stap ging het mis: Adèle zou een aantal video’s online zetten, die in Turkije waren opgenomen van de slachtoffers van Demmink. Indrukwekkende en indringende video’s, waarin een van de slachtoffers door een boek bladert met foto’s van mannen; als de foto van Demmink langs komt raakt dit slachtoffer hevig geëmotioneerd, roept ‘dit is hem’, waarna hij de foto uit het boek scheurt. Adèle zette de video’s niet online en verbrak het contact. Mijn reconstructie is, dat ze met De Jager de zaak is gaan saboteren, waarbij De Jager optrad namens de pedo deep state en Adèle in de waan werd gelaten, dat de NOS positieve aandacht aan de zaak Baybaşin zou geven. Ik denk overigens, dat De Jager met volstrekt eerlijke en authentieke motieven in deze zaak is gestapt, maar later, toen het er echt om ging spannen, is ’teruggefloten’ door de pedo deep state in de figuur van Marcel Gelauff – zoals het altijd gaat binnen de MSM.

Ik herinner me nog goed de telefoongesprekken met Adèle, toen duidelijk werd, dat ze niet meer on board was. Het was, of ik met een compleet andere vrouw aan het praten was. Ja, de gesprekken liepen uit de hand en ik heb spijt van sommige dingen, die ik heb gezegd, maar mijn leven en mijn toekomst stonden ook op het spel. In deze gesprekken probeerde ik Adèle duidelijk te maken, dat de zaak Baybaşin nooit kon worden gewonnen in de rechtszaal en via de ‘koninklijke weg’ van verzoekschriften en pleitnota’s. Zaken van dit kaliber worden vooral beslist in de publieke arena en daarom moesten de filmpjes uit Turkije absoluut online. Ook de timing was cruciaal: met de lancering van De Demmink Doofpot hadden we veel uitstekende publiciteit gehaald (het boek werd door Frits Wester zelfs getoond op TV als gevolg waarvan Wester door de ‘Demmink-squads’ zeer ernstig werd ‘verongelukt’) en het ijzer moest worden gesmeed, nu het nog heet was. Toen Adèle de filmpjes jaren later uiteindelijk publiceerde, was het ijzer ijskoud geworden. De filmpjes zijn verwerkt in de YouTube documentaire Dutch Injustice: When Child Traffickers Rule a Nation: https://robscholtemuseum.nl/arrest-demmink-dutch-injustice-when-child-traffickers-rule-a-nation/.

In deze fase kreeg ik ook een telefoontje van Baybaşin, dat ik nooit meer zal vergeten. Een kwartier lang schold hij me uit en tierde tegen me als een krankzinnige psychopaat. It was totally frightening. Ontluisterend. Hij meende mij te kunnen ‘bevelen’, hoe ik ‘in zijn belang’ moest handelen.

Nog een ‘draadje’ van dit verhaal mag niet onvermeld blijven, omdat het ook een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld en dan gaat het om de genoemde klokkenluider Gerrit de Wit. Hij werd in het proces van de tot stand koming van De Demmink Doofpot met de dood bedreigd door een OvJ uit Breda, een oud collega dus. Naar alle waarschijnlijkheid gaat het hier om Hugo Hillenaar, thans een van de hoogste mensen binnen het OM. De aangifte van Baybaşin, waarmee dit verhaal begint, was ook tegen hem gericht. Bart Mos van De Telegraaf, een collega met wie ik in die tijd goed en succesvol samenwerkte, zou hierover een verhaal schrijven. Dat was ook een vertakking van het beschreven ‘masterplan’. Maar in plaats van te schrijven, dat De Wit vanuit het OM met de dood was bedreigd, schreef hij, dat dit was gebeurd ‘door de onderwereld’. Het telefoongesprek, dat ik daarop met Mos had, ‘gebruikte’ hij om naar Justitie te stappen en aangifte tegen MIJ te doen wegens ‘doodsbedreiging’! Smerige en giftige belangen, ik zeg het nog maar een keer, maken elke vorm van samenwerking en ‘normaal’ contact onmogelijk. Over de ‘doodsbedreiging’ aan Bart Mos – waarvoor ik veroordeeld werd tot een gevangenisstraf van zeven dagen – later meer in een afzonderlijk deel van deze serie.

flipper 16 november 2018 op 10:17 AM

Beantwoorden

Meneer Kat vergeet effe te melden dat hij zowel door de heer Baybassin en zowel zijn advocate vd Plas totaal is uitgescheten. En de heer Kat zelfs later een verkondiging maakt dat de heer Baybassin gewoon terecht deze straf ontvangt aka justitie in gelijke stelt. En heden denkt de heer Kat gewoon zijn verbrande scheepjes nog een keer te misbruiken voor zijn eigen finaciele gewin, en de toestand waarin de heer Baybassin verkeerd een totale bijzaak is voor Kat. Wees gewaarschuwd voor dit hondsbrutaal mannetje.

flipper 16 november 2018 op 10:20 AM

Baybassin en advocate vd Plas hebben beide aangegeven dat ze nooit meer iets met Kat van doen te willen hebben!!!!

Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (43): Ton Derksen | Verknipt Bewijs, de zaak Baybasin + De Baybasin Taps, Een Politiek Gevangene in Nederland

2 Comments

Plaats een reactie Reactie annuleren

Dit delen:

2 Comments

Plaats een reactie Reactie annuleren