Op Heffer – Er zit een Kuiltje in het Weg Dek

28 mei 2024adminBusinessplan, Gimmick, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

Er zit een Kuiltje in het Weg Dek

Een collega bij de krant belde me op. ‘Iemand heeft een bom onder de auto van Rob Scholte geplaatst. Zijn benen zijn er af.’

Door een toeval, ik had die dag net een nieuw antwoord apparaat gekocht, staat de dialoog tussen mij en die collega nog op de cassette band. Ik kan dus precies reconstrueren wat ik heb gezegd.
‘Wat? Een bom aan slag? Even een sigaret (…) een bom aan slag op Scholte?’
‘Ja, ze hebben een bom onder (…)’
‘Wie, wie?’
‘Weten ze niet (…)’
‘Een bom (…)?’
‘Ja (…)’
Je kan horen, dat ik het bericht niet kan bevatten. Omdat ik vlak bij de plek van de aan slag woon, ging ik kijken. De auto werd weg getakeld en alle ruiten waren kapot. Meer kon ik niet zien, want de buurt was toen al af gezet.
Ik ging naar de krant, maar niemand wist iets. ’s Avonds ging ik naar het buurt huis waar een agent, iemand van de recherche en een maat schappelijk werkster aan wezig waren; de bij één komst duurde tien minuten en er werd eigenlijk niets verteld.
Die bij één komst was overigens op tien meter van de plek, waar het was gebeurd. Het was half acht en de auto van de glazenier reed af en aan. Met enkele verslag gevers gingen we in het café zitten tegen over de plek, waar de auto was geëxplodeerd. Dat is overigens het café van Hans Brinkman, vroeger galerie houder, tot hij ontdekte, dat je aan drinkende kunstenaars meer verdient dan aan werkende.
We zaten aan een tafeltje en een verslag gever van de GPD wees me op een kuiltje in het weg dek. ‘Dat kuiltje komt door de explosie’, zei hij.
Even later kwam Rob Malasch binnen. Hij zou volgende week een ten toon stelling openen met werk van Scholte. ‘Rob, weet jij iets?’
‘Ja, ik ben natuurlijk naar het zieken huis geweest. Ik was er bij toen zijn ouders te horen kregen, dat zijn benen er af moesten.’
‘Maar weet je iets van een dader of zo?’
‘Nee.’
‘Heeft hij gisteren tegen jou nog iets gezegd?’
‘Nee, behalve dat hij weer snel uit Amsterdam weg wilde. Toen zei ik nog, maak eerst die ten toon stelling af.’
We speculeerden over de waarde van de uit spraak, dat Rob ‘Snel Weg’ wilde. Malasch hechtte er weinig waarde aan. Rob wilde al tijd weg. Wij, verslaggevers, wilden er iets meer in zien. Misschien wilde hij wel vluchten. Maar voor wat?
Malasch ging weg en vervolgens kwamen er twee rechercheurs de kroeg binnen. Ze hoorden, dat wij over Rob spraken en vroegen wat wij er van dachten en van vonden.
‘Nee, eerst jullie, (…) klopt het, dat er een slag pin is gevonden van een granaat?’
Ze zeiden niets. Nou ja, begrijpelijk. Wij vertelden wat wij wisten. We speculeerden hard op. Drugs? Ach, Scholte zal wel eens een lijntje hebben gesnoven, maar wie doet dat niet. Vijanden? Hij had er veel. Vrouwen? Wel licht, maar hij was ook net getrouwd.
Ik vroeg voort durend wat er aan zou kunnen zijn geweest en een rechercheur vertelde ‘Die dingen zijn vaak als de truc van een goochelaar. Je weet niet hoe hij het doet, maar als je weet hoe de truc werkt, is er niets aan.’
We wisselden nog even informatie uit. Een man zou gezegd hebben, dat Scholte de auto had gekocht van Jan B., een Heineken ontvoerder, die al een tijd in de gevangenis zit. Misschien toch de verkeerde te pakken. Een andere buurt genoot wist te melden, dat Rob wel eens had gezegd dat hij ‘Bedreigd’ zou zijn. Maar welke buurt genoot dat nou precies was?
Toen de agenten weg waren, besloten we, dat we eigenlijk als verslag gevers niets hadden en maar dronken moesten worden.
De verslag gever van de GPD belde buiten met zijn zak telefoon naar de redactie. De verslag gever van AT5 luisterde hem via zijn zak scanner af. Wij hadden lol.
Ik ging laat naar huis en stapte over het kuiltje in het weg dek heen.