NRC | Cultureel Supplement | Lien Heyting – De Abstracte Kunst is Dood Gelopen

8 februari 2024AdminBusinessplan, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

De Abstracte Kunst is Dood Gelopen

“De Ten Toon Stelling Makers zijn de Kunstenaars van deze Tijd. Zij hebben de Macht en Niet de Schilders of de Beeld Houwers. Bij Exposities, als La Grande Parade, Het IJzeren Venster, Von Hier Aus, West Kunst, de dokumenta of Wat Amsterdam Betreft, werden de Kunst Werken Elke Keer Onder Geschikt Gemaakt aan een Over Koepelend Idee. Al die Ten Toon Stellingen doen Onrecht aan de Af Zonderlijke Kunst Werken. Bij Het IJzeren Venster, in het Van Abbe Museum, wordt het Werk van Jan Dibbets Vergeleken met Dat van Piet Mondriaan. Daar wordt Mondriaan Groot Onrecht Mee Aan Gedaan. Soms loopt het de Spui Gaten uit. Bij de Biennale van Sao Paulo wilde men Duidelijk Maken, dat Alle Schilder Kunst Zo’n Beetje op het Zelfde Neer Komt. De Schilderijen waren in Lange Gangen Vlak naast Elkaar Gehangen. Ze werden, Al Weer, Op Geofferd aan een Idee. Het Erge is, dat de Critici bij Dergelijke Ten Toon Stellingen Niet Meer op de Kunst Werken Reageren, maar Alleen op de Achter Liggende Gedachten van de Ten Toon Stelling Maker. Het wordt Natuurlijk Wel in de Hand Gewerkt door de Heden Daagse Kunst, door dat er Weinig Betekenissen in te Ontdekken Zijn, is Ze Makkelijk Onder Geschikt te Maken aan Elk Willekeurig Idee.”

Aan het Woord is Rob Scholte (27). We zitten in zijn Atelier in de Amsterdamse Staats Lieden Buurt, Twee Donkere Kamertjes en Suite, die via een Gat in de Muur Verbonden Zijn met zijn Woon Huis Er Naast. In het Atelier bevindt zich Slechts Één Schilderij, het Doek waar aan hij Nu Bezig is, een Gevolg van de Om Standigheid, dat hij Bijna Al zijn Werk Met Één Verkoopt.

“Ik maak Zo’n Vijf Tien Schilderijen per Jaar. Ze brengen Bedragen op, die ik er Zelf Niet voor zou Kunnen Betalen, Negen à Tien Duizend Gulden. Vijftig Procent Daar Van gaat naar mijn Galerie, The Living Room. Dat is Reeël, want Geen Galerie in Nederland is Zo Onder Nemend als The Living Room, die een Groot Deel van de In Komsten Weer in de Kunst Investeert.”

Op het Half Vol Tooide Doek in zijn Atelier staan Twee Vechtende Cherubijnen Af Gebeeld boven een Na Geschilderde Kodak Kleuren Kaart, die Gebruikt wordt bij het Reproduceren van Schilderijen. De Twee Kwaad Aardige Kereltjes zijn in Zwart Wit Geschilderd. Daar over Heen worden de Kleuren van de Kodak Kaart Getrokken, in Rechte Banen en Transparant. Alleen de Appel, waar de Engeltjes om Vechten, blijft Ongekleurd.

Scholte “De Voor Stelling is een Fragment van een Bestaand Doek. Ik heb het Heel Groot en Vereenvoudigd Na Geschilderd, ik wilde, dat Het er Uit Zag als een Reproductie, waar aan Alleen Nog de Kleuren moeten worden Toe Gevoegd.”

Sinds hij Vijf Jaar Geleden van de Rietveld Academie kwam, Exposeerde Rob Scholte onder meer in de Rotterdamse Galerie ’t Venster, in De Beijerd in Breda en in The Living Room. Hij deed mee aan een Groep Ten Toon Stelling in Keulen, aan de Expositie Rijks Aan Kopen 1984 en aan de Ten Toon Stelling Wat Amsterdam Betreft in het Stedelijk Museum. Binnen Kort krijgt hij een Één Man Ten Toon Stelling in de Keulse Galerie van Paul Maenz.

In 1975 richtte hij bij Wijze van Kunst Werk de Firma Ideaal Publiek (FIP) op, die de Kloof tussen Kunst en Publiek zou moeten Dichten. Hoe Wel hij zich Nu Verre houdt van Dergelijke Ludieke Projecten, Zit het Onder Werp hem Nog Steeds Dwars.

“Er moet een Situatie Komen, Waar in de Kunst Beter Functioneert. Met hun Educatieve Diensten Stellen de Museum Directeuren zich Veel te Opvoed Kundig op. Het Publiek hoeft Niet te Veranderen, de Kunst moet Veranderen. Vroeger liep het Publiek achter de Ontwikkelingen in de Kunst aan, maar Die Tijd is Voor Bij, de Avant Garde is Verdwenen en Er is Niets Meer, dat het Museum Publiek Nog kan Schokken. Je kunt het Museum Vol Spuiten met Mist, maar Er zal Geen Mens Meer van Op Kijken. De Abstracte Kunst is Ook Dood Gelopen. Ik Wil, dat bij Elk van mijn Schilderijen Duidelijk is, Waar Het Over Gaat. Ik Zoek Steeds naar de Helderste Weer Gave van een Idee of een Fantasie. Ik Maak Vaak Gebruik van Bestaande Beelden, Dat kan een 15de Eeuws Schilderij Zijn, of een Electronisch Beeld of een Reclame Plaatje.”

Hij toont een Foto van een Schilderij, dat hij Vorig Jaar maakte, Getiteld ‘Verboden Vruchten’. Op Twee aan Elkaar Gegroeide Schalen liggen Aan Elkaar Gegroeide Appels. Op de Appels zitten Siamese Vliegen en Er Om Heen liggen Siamese Nootjes.

Scholte “Ik zag een Reclame van Siamese Appels en ik dacht, Wat zou er Gebeuren als de Hele Wereld Siamees zou zijn?”

Een Vergelijking met Schilders als Raoul Hynckes of Carel Willink Stuit bij hem Onmiddellijk op Af Keer.

“Bij de Magisch Realisten ging het om de Exacte, Gedetailleerde Weer Gave van Iets. Daar gaat Het bij mij Nooit om. Als ik Iets Niet Belang Rijk vind, Laat ik het Gewoon Weg. Ik werk Veel met Monochrome Vlakken en als bij Voor Beeld een Licht Vlek op een Muur er Niets Toe Doet, dan Schilder ik Die Ook Niet.”

Behalve aan het Werk van René Magritte, Herinneren de Doeken van Scholte Ook aan de Bizarre Schilderijen van Guiseppe Arcimboldo of de tekeningen van Maurits Escher, door Dat er Vaak een Verzonnen, Geconstrueerd Probleem aan ten Grond Slag ligt. Zo Pobeerde hij in ‘Omgekeerde Wereld I’ een Naar Binnen Geklapte Buiten Wereld in een Kubus te Vangen.

Scholte “Mijn Werk is Natuurlijk Heel Maniëristisch. Maar Het zijn Niet Zo Maar Verleidelijke Beelden, die ik Schep, ik wil er Wel Degelijk Iets Mee Zeggen. Ik wil de Mensen Besmetten met mijn Verbijstering over de Dingen. Ik Houd van Kunst, die Tegelijk Tragisch en Humoristisch is. Een Schilderij van Geometrische Kleur Vlakken van Bij Voor Beeld Barnett Newman Doet me Niet Half Zo Veel als de Plek, die Achter Blijft op de Muur, Wanneer er Lang een Doek heeft Gehangen. Reclame’s of Video Clips Geven me Veel Vaker een Beleving van Absurditeit dan Kunst Werken.”

Hij praat Vol Af Schuw over het Werk van Kunstenaars als Mark Rothko, Stanley Brouwn of Armando.

“Als het Oeuvre van een Kunstenaar Vijf en Twintig Jaar Lang Weinig Verandert, Vraag ik me Af Wat het Verlangen Er Bij Geweest is. Ik zou me Er Voor Generen.”

NRC, Cultureel Supplement, 28 februari 1986

https://www.nrc.nl/

De Abstracte Kunst is Dood Gelopen

Dit delen: