Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (75): J.M. Coetzee | Disgrace

Ik ben nooit in Zuid Afrika geweest, maar Zuid Afrika is wel naar mij toe gekomen. Zoals op dit moment in mijn huis in Belfast, waar ik een ‘afdeling’ (gemeenschappelijke keuken en badkamer) deel met twee anderen: een vrouw uit Litouwen en een enorme beer uit Zuid Afrika, prototype van de blanke boer. Hij spreekt een aardig mondje Afrikaans en werkt bij een benzinestation hier in de buurt. Hij is behoorlijk politiek geëngageerd en we hebben vaak leuke en soms verhitte gesprekken in de keuken. De man blijkt een Ierse ex vrouw te hebben met een zooi kinderen in een stadje hier in de buurt. Ik vroeg natuurlijk direct, waar het was misgegaan. “She is crazy” kreeg ik terug and “she drank too much”. Zelf heb ik ook enige ervaring met Ierse vrouwen en zijn verhaal bevestigde mijn oordeel in alle opzichten: het is een ramp. Naast het overmatige drankgebruik (Ierse vrouwen drinken het meest van alle vrouwen ter wereld) is er veel depressie en obsessief gedrag rond de familie (gemiddeld 3 broers en 7 zussen), dat vaak is veroorzaakt door seksueel misbruik. Mocht er dan te midden van al deze ellende en obsessies nog een momentje overschieten, wordt dat opgeëist door de hond. De ‘culturele kloof’ (laten we het zo maar noemen) tussen de Zuid Afrikaanse boer en de Ierse was blijkbaar te groot.

Een ander moment, dat Zuid Afrika naar me toe kwam in Ierland, was toen ik via internet twee Zuid Afrikaanse vriendinnen kreeg, of nou ja, eentje kwam uit Namibië, maar dat was toen zij er woonde bezet door Zuid Afrika – Zuid West Afrika heette het toen. Toen ik nog in Nederland woonde dacht ik er vaak aan hoe het zou zijn om seks te hebben met een negerin. Nu kan ik zeggen: het is geweldig. De ‘culturele kloof’ tussen mij en deze vrouwen was waarschijnlijk even groot als die tussen mijn huisgenoot en zijn Ierse vrouw (reden waarom het natuurlijk ook in mijn geval niets heeft kunnen worden), van een ‘seksuele kloof’ was geen sprake (ik heb hier al iets over geschreven in deel 48 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-48-randy-shilts-and-the-band-played-on-people-politics-and-the-aids-epidemic/). In beide gevallen waren het de vrouwen, die het uit maakten en ik vond dat behoorlijk vervelend. Waar ik naast de seks vooral op kickte was de enorme kracht, die deze vrouwen uitstraalde,n waarbij alle problemen en stress leken af te ketsen op een muur van vrolijkheid, gemak, lekker eten en drinken. Ik zeg met nadruk ‘leken’, want de werkelijkheid was natuurlijk weer compleet anders. Zo raakte mijn eerste zwarte vriendin, die uit Namibië, in een depressie toen de bank haar huizen dreigde te onteigenen. Ze was een succesvolle zakenvrouw geweest, die haar kapitaal had belegd in enkele panden, die ze verhuurde hetgeen haar een nieuw inkomen (en een nieuwe baan) opleverde. Deze vrouw had in Naminië gevochten voor de SWAPO tegen Zuid Afrika, waarbij ze ook het een en ander had meegemaakt aan geweld en gruwelen. Er is een documentaire over haar gemaakt door de Ierse NOS, die ik bij haar heb bekeken, waarin ze samen met journalisten uit Ierland terug ging naar Namibië. Dit had ermee te maken, dat ze ooit werd verkozen tot ‘Ierse allochtone zakenvrouw van het jaar’. Bij haar in huis woonde een bijna volwassen zoon, die ‘clown’ was – hij verdiende zijn geld als stand up comedian in kroegen. Ze nam me vaak mee naar een half ondergrondse organisatie in Dublin, die het opnam voor mensen, die hun huis dreigden te verliezen aan de bank – dergelijke ‘evictions’ waren toen (en zijn nog steeds) een enorm probleem in Ierland. Ze had nog steeds het SWAPO strijdersbloed door de aderen stromen! Maar opeens was dit feest dus afgelopen. Over de tweede vrouw, een verpleegster, heb ik het een en ander verteld in deel 48. Zij was veel zachter en ‘liever’, maar ook behoorlijk ‘wakker’ in politieke zin. Ik heb nooit precies begrepen waarom zij het uitmaakte – af en toe hebben we zelfs nog contact per sms, waarbij ze mij altijd ‘JvR’ noemt, hetgeen staat voor Jan van Riebeeck, de Nederlandse stichter van Kaapstad.

Zuid Afrika heeft me reeds als kind gefascineerd en ook nu lees ik nog bijna alle verhalen in de media. Je gruwde natuurlijk van die onmenselijke apartheid en de Shell boycott van 1986 staat ook nog in ieders geheugen gegrift. Alle verhalen uit Zuid Afrika zijn extreem, bizar maar ook super interessant – het is een categorie op zichzelf. De Boer War, Nelson Mandela, de stakingen in de mijnen van enige jaren geleden, die idioot van een Julius Malema, die het land van alle blanken wil afpakken zonder compensatie en zelfs alle witten zou willen uitmoorden, de executie via ‘necklacing’, waarbij mensen een autoband om de nek kregen gehangen, vol met benzine, en de rol daarbij van Winnie Mandela (zie ook deel 47 van deze serie over Zuid Afrikanen in Israël: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-47-chaim-potok-wanderings-the-history-of-the-jews/)…

In het boek van J.M. Coetzee (1999) worden we ook geconfronteerd met deze ‘high pressure world’ vol van geweld, seks, drama en racisme als we lezen over het leven van David Lurie, een blanke professor Engels aan de universiteit van Kaapstad. Hij wordt met het extreme zwarte geweld tegen blanken geconfronteerd als hij – nadat hij de universiteit heeft moeten verlaten wegens een foute affaire met een studente – bij zijn lesbische dochter gaat wonen op het platteland. Haar boerderij wordt vervolgens aangevallen door drie zwarten, die zijn dochter verkrachten, de honden in haar kennel doodschieten en hemzelf proberen in brand te steken, waarna ze ervandoor gaan in zijn auto. De politie kan weinig voor vader en dochter betekenen. Dit alles vind dus plaats negen jaar na het ‘officiële einde’ (1990) van de apartheid en is een profetische blik in de toekomst, die er anno 2019 toe heeft geleid, dat documentaires worden gemaakt, zoals die we onder dit stuk aantreffen.

Het is, alsof we deze krankzinnige en extreme wereld in gecondenseerde vorm aantreffen in de vrouwen van het land – dat is althans mijn ‘analyse’ op basis van de (beperkte) ervaringen, die ik in dit opzicht heb mogen opdoen.

Lauren Southern – FARMLANDS, 2018 (Officiële documentaire)

Gepubliceerd op 25 jun. 2018

Bedankt voor het kijken!
Deel alsjeblieft om het te verspreiden.

Website: https://laurensouthern.net
Twitter: https://twitter.com/Lauren_Southern
Facebook: https://www.facebook.com/LaurenCSouthern/
Instagram: https://www.instagram.com/laurencheriie/

Je kunt mijn werk ondersteunen via:

PayPal: http://bit.ly/support_lauren
Lidmaatschap: http://bit.ly/laurenmembership
Bitcoin Wallet: 1JLM6GJwaPdNv4dM8K5KkcFHeziXXXMGKT

Reacties:
https://youtu.be/a_bDc7FfItk

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=J.M.+Coetzee
https://robscholtemuseum.nl/?s=Zuid+Afrika
https://mijnlevenin100boeken.com/

Plaats een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*


CAPTCHA ImageChange Image