Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (37): NVPH | Postzegel Catalogus Nederland 2019
Begin oktober kwam er opeens een item in de media over ‘de duurste postzegel van Nederland’. Ik was direct getriggerd, want in mijn jonge jaren was ik een gepassioneerd verzamelaar. Ik begon toen ik vijf jaar was. Op mijn 19e verkocht ik mijn collectie Nederland voor 3000 gulden aan een postzegelhandelaar om mijn dure studententijd en lidmaatschap van het corps te kunnen betalen. De ‘cataloguswaarde’ van de collectie was vele malen hoger, wel 12.000. Het item in de media ging niet over een Nederlandse postzegel (wat ik aanvankelijk dacht), maar over de ‘blauwe Mauritius’, de duurste postzegel in Nederland met een waarde van meerdere miljoenen. Het Museum voor Communicatie blijkt een van de vier bestaande exemplaren te hebben aangekocht.
Het was vooral mijn opa van vaderskant, die het ‘postzegelen’ aanwakkerde. Hij was psychiater en kreeg steeds prachtige Zwitserse series toegestuurd van de farmaceutische bedrijven, waar hij medicijnen van betrok, vooral van Sandoz. Je had de ‘Pro Iuventute’ series (voor de jeugd) en de ‘Pro Patria’ (voor het vaderland). Het waren schitterende zegels om te zien en zo begon ‘het’. Hij had ook een prachtige collectie Nederland met het complete ’trio 1852′: de eerste Nederlandse zegels, die nog ‘ongetand’ waren. De duurste zegel was de ongestempelde ‘blauwe 5 gulden’ uit 1923, uitgegeven ter ere van het 25-jarige jubileum van de troonsbestijging door Wilhelmina. Die stond destijds (rond 1980) in de catalogus voor 800 gulden, maar hij is wel ‘met plakker,’ hetgeen de waarde sterk doet verminderen. Ik heb die nog steeds in mijn bezit: het album Nederland van mijn opa ligt nu bij mijn zus. Het gaat niet verder dan 1960. Maar mijn opa had veel meer dan Nederland en de ‘koloniën’. Hij gaf alles aan mij: duizenden zegels van vrijwel alle Europese landen. De vloer van mijn kinderkamer was vaak helemaal bedekt met postzegels, die ik dan sorteerde op land. Er zaten ook extreem dure zegels bij uit Duitse staten, zoals Baden-Württemberg, Oldenburg en Saarland en ik herinner me zelfs zegels uit Helgoland. Het is werkelijk niet te geloven wat voor namen je allemaal tegenkomt en wat je allemaal leert als je fanatiek in de wereld van de postzegels duikt. Ik gebruikte die buitenlandse zegels vooral om mijn collectie Nederland te versterken. Als kind ging ik vaak naar ‘postzegelbeurzen’ om te ruilen. Dat was vaak ontzettend spannend en leidde niet zelden tot tranen als je was ‘afgezet’. Maar de meeste zegels kocht ik in de ‘postzegelwinkel’. Wat waren de pronkstukken uit mijn collectie? Laat ik er een paar noemen: de Jan Toorop zegels uit 1923, de zeer gewilde ‘Goudse glazen’ uit 1931, de ITEP serie uit 1952 (ik zie nu dat die op Marktplaats te koop is – postfris – voor 18 euro bij een cataloguswaarde van 100; vroeger waren die veel duurder) en natuurlijk de beruchte ‘dubbele koe’ uit 1974. Dit was een complete hype! Dit lezen we op de site filahome (https://www.filahome.nl/):
Op 30 juli 1974 verscheen een postzegel van 25 cent ter gelegenheid van het eeuwfeest van de vereniging Het Nederlandsche Rundvee-Stamboek. De door Jaap Drupsteen ontworpen postzegel toont drie BSE-vrije runderen, waar toch iets raars mee aan de hand is.
Opvallend veel doorlopers
Aan het begin van de zeventiger jaren werden door ontwerpers opvallend veel doorlopers bedacht, zoals Bevrijding (1970), Nederlandse Vlag (1972) Tulpenveld (1973), Gymnastiek (1973), Ontwikkelingssamenwerking (1973), Natuur en Milieu (1974) en Het Nederlandsche Rundvee-Stamboek (1974). Bovendien verscheen een groot aantal kleur doorlopers.
Paartje van deze postzegels
Het bijzondere aan de Koetjes was het feit, dat twee postzegels drie hele en zes halve runderen opleverde. Veel verzamelaars hebben dan ook graag een paartje van deze postzegels in hun verzameling.
Het ‘paartje’ kreeg al snel de naam ‘de dubbele koe’ en er ontstond een ware klopjacht. Bedragen van 25 gulden en meer werden er grif voor neergelegd en blokken van vier of (delen van) vellen leverden enorme bedragen op. Het was een beetje de ’tulpomanie’ van de filatelie.
De catalogus van de NVPH (Nederlandse Vereniging van Postzegelhandelaren) was al die jaren mijn ‘bijbel’. Ik kende vrijwel het hele boekje uit mijn hoofd, dus ook de oplages en de ontwerpers. En natuurlijk helemaal de prijzen, want daardoor was je als kind gefascineerd. In de jaren 1975-1982 stegen de prijzen spectaculair en werden postzegels zelfs interessant voor beleggers. De ‘dubbele koe’ is daarvan een goed voorbeeld. Ik zette achter elk nummer in de catalogus een streepje als ik de betreffende postzegel in mijn collectie had. Ik weet nog de sensatie, dat de catalogus overging van zwart wit naar kleur – dat zal ergens rond 1975 zijn geweest. Je had de neiging de foto’s uit de catalogus te knippen en in je album te plakken!
Ik vraag me vaak af hoeveel kinderen nu nog postzegels sparen. Bestaan ze eigenlijk nog wel, postzegels? En wat staat er dan zoal op? Is er in Nederland inmiddels sprake van staatspropaganda, zoals we die kennen vanuit die beroemde zegels uit de Derde Rijk met kreten als: Ein Volk, Ein Reich, Ein Fuhrer (je had ‘Deutsches Reich’ en ‘Grossdeutsches Reich’)? Zijn er nu ook postzegels met afbeeldingen van Poetin met als opschrift ‘massamoordenaar MH 17?’ Zo niet, gaan die er zeker komen! En dat is een goede zaak, want juist dat maakt met sparen van postzegels zo uniek, dat ze de perfecte spiegel vormen van de sentimenten en het politieke klimaat van die tijd. We wachten dus maar op de eerste pedo postzegels, waarin seksueel contact met kinderen wordt verheerlijkt. Of de serie ‘vaccinaties’. Maar ik zou liever een serie zien met door de deep state vermoorde journalisten en politici, zoals Pamela Hemelrijk, Theo van Gogh, Pim Fortuyn, Fred de Brouwer, Louis Seveke, Gerard Legebeke en Joost Karhof.
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/joost-veerkamp-vier-staatsieportretten/
https://robscholtemuseum.nl/arie-booy-plaatselijke-kunstenaars-op-postzegels/
https://robscholtemuseum.nl/marischka-de-jager-ook-burgemeester-den-helder-koopt-kinderpostzegels/
Zo herkenbaar. Ik verzamelde vroeger ook postzegels. Verkocht net zoals Micha. Recent ben ik opnieuw begonnen. Psychotherapie. Postzegels vertragen de tijd op een aangename manier in een wereld die steeds jachtiger wordt. Saai?? Forget it! Zo heb ik een bevrijdingszegel uit 1945 van een van de Baltische staten. Zo vlak na de Tweede Wereldoorlog hadden ze overal enorme tekorten aan. Ook aan fatsoenlijk papier om postzegels op af te drukken. Dus gebruiken ze papier dat de Duitsers na hun vlucht achter hadden gelaten. En wat denk je?? Ha, ha, ha, als je de bevrijdingszegels tegen het licht houdt, dan zie je een hakenkruis als watermerk….
Vervalsingen hebben ook mijn bijzondere belangstelling. Dat krijg je als inwoner van Den Helder vanzelf, want hier is niets echt. Vaak kunststukjes die door bekwame grafici in kelders werden gemaakt. Ook de hyperinflatie tijdens de Weimar republiek is interessant. Ik gebruikte een serie van die postzegels toen ik nog als docent Maatschappijleer voor de klas stond als lesmateriaal. Het begon met minder dan een mark voor een postzegel op een standaardbrief en eindigde met een postzegel van 100 miljard mark voor dezelfde brief. Grap uit die tijd; Een werknemer krijgt op vrijdag zijn weekloon uitbetaald. Hij brengt dat met een kruiwagen naar de bank. Onderweg wordt hij overvallen. De dief kiepert het geld in de sloot en gaat er met de kruiwagen vandoor.
Ik vraag me af of Micha beseft hoe actueel zijn verhaal is. Hij is er uiteraard meer dan intelligent genoeg voor, maar door zijn enorme focus op de hele schare vermeende en vooral ook werkelijke boeven die hij bestrijdt ziet hij wellicht iets over het hoofd (kop op Micha, alle boeven gaan binnenkort failliet), namelijk de mega financiele crisis die op ons af komt. De crisis uit 2008 is nooit opgelost. Men heeft geprobeerd om hem weg te liegen. Dat lukt kennelijk een jaar of tien… Maar nu komt hij -terwijl de schulden een veelvoud zijn van die in 2008 en alle financiele reddingsboeien verbruikt zijn- kei en keihard terug. Vooralsnog is er weinig van te merken, maar dat duurt nog maar even…. Laatst was ik bij een postzegelhandelaar. Die begreep niet waarom de al jaren totaal ingestorte vraag naar postzegels ineens zo toenam. Ik begrijp dat wel. Ik heb alvast ruimte gemaakt in mijn album voor postzegels van een miljard euro. Alhoewel ik betwijfel of die in de aanstaande crisis nog gedrukt kunnen worden……
Heel lang geleden vroeg de meester aan onze klas: Wie is hier filatelist? Niemand antwoordde. Vervolgens vroeg hij: Wie houdt van postzegels? Er gingen 2 handen omhoog. Postzegels zijn kleine schilderijtjes die nog steeds te koop zijn.
Lezende het voorgaande ontdekte ik een nieuw woord: “Faillitalist”…. 🙂
Waarschijnlijk gaan we over een tijd alleen EU postzegels krijgen.
Zoals:
Met heldhaftige foto’s van Jan Peter Balkenende, die een handtekening zet voor de EU grondwet, waar Nederland tegen stemde toen er nog referenda bestonden. Die handtekening voor de EU grondwet onder een gigantisch beeld van George Soros natuurlijk.