Maud Effting – Scholte is er nu wel, schilderijen niet

24 april 2019AdminGimmick, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten0

Zélf was hij er wel, Rob Scholte. In zijn rolstoel reed de kunstenaar zaterdag galerie Donkersloot binnen – geduwd door Emile Ratelband…

‘Afzender: Rob Scholte‘ had er op het pakketje gestaan, dat Scholte naar eigen zeggen vanuit Tenerife mee liet geven met de bemanning van Martinair.De piloten hadden tegengesputterd, aldus de kunstenaar, die vijf jaar geleden beide benen kwijtraakte, doordat er een bom onder zijn auto ontplofte.
‘Martinair verdenkt mij van terroristische activiteiten.‘

Volgens Martinair gaf een onbekende afgelopen vrijdagmiddag op het vliegveld echter een koker af zonder vrachtpapieren. ‘Zoiets nemen wij nooit mee‘, aldus een woordvoerder. In ieder geval bleven de doeken op Tenerife, waar de kunstenaar ze maakte.

Als ze tenminste bestaan. Want dat is de vraag die velen – zelfs de galeriehoudster – bezighoudt tijdens de opening van de 72 uur durende expositie in galerie Donkersloot.

De halve Amsterdamse jetset was ervoor op komen draven: Ronald Jan Heijn, Ellen ten Damme, Xaviera Hollander, Henk Schiffmacher. Én een legertje paparazzi met grote camera’s. Allemaal stonden ze te wachten voor de kale muur van Donkersloot. En het was niet de eerste keer: tijdens de vorige opening van Scholte in Donkersloot, samen met Paul Blanca en Koos Dalstra, kwam de kunstenaar zelf niet.

‘Het is te gênant voor woorden, die nep schilderijen van Scholte‘, zegt fotograaf Paul Blanca zaterdag tegen ieder, die het horen wil. ‘Ze bestáán helemaal niet. Scholte heeft de laatste maanden gewoon in Amsterdam gezeten. Hij maakt al vier jaar niets meer.‘

Maar Blanca is geen onverdachte bron. Hij en Scholte zijn al jaren gebrouilleerd, omdat Scholte hem destijds van de aanslag beschuldigde.
‘Sindsdien wordt ik een keer per maand in elkaar geslagen’, zegt Blanca, die zijn deels tandenloze mond laat zien. ‘En hij heeft nog nooit zijn excuus aangeboden voor zijn beschuldigingen.‘

Scholte: ‘Zijn haat tegen mij zit heel diep. Mensen brengen mij graag in diskrediet. Natuurlijk breng ik mezelf nu ook in diskrediet, omdat mijn schilderijen er niet zijn. Maar ze komen wel hoor. En als ze niet komen, dan weet ik zeker, dat ze er ooit zijn geweest.’

Hij wordt nog steeds bedreigd, zegt hij. ‘Ik ben bang.‘ Zijn nieuwe schilderijen gaan daarom over de in 1997 omgekomen lady Di en haar auto. ‘Zij streed onbewapend tegen het geweld en daarom bewonder ik haar. In deze wereld heerst het geweld. Beesten zijn het. Het wordt tijd dat het stopt.‘

Het hele weekeinde komen de schilderijen niet aan. Toch vindt die zaterdagavond het werkelijke drama ergens anders plaats. Terwijl de paparazzi fotografen en rijke, gebruinde dames zich verdringen om Scholte en Ratelband, zit kunstenaar Boris Abramov eenzaam buiten. Voor de galerie staat het kunstwerk waar hij tweeënhalf jaar aan werkte: een goud geschilderde Citroën DS, omgetoverd tot vrouw.

Abramov durft niet naar binnen. Hij wil zijn werk niet in de steek laten, want bijna al zijn beelden werden tot nu toe gestolen. ‘Waar is Boris?‘, brullen Ratelband en Scholte een paar keer vergeefs door de galerie.

Binnen klinkt een knal. Een van de beelden van Abramov is zojuist van zijn voetstuk gevallen. Omgestoten door een van de gasten. Bekrast wordt het ding weer overeind gezet. Boris merkt het niet. Hij zit al weer in zijn auto, La Bodine DS; onderweg naar veiliger oorden.

De Volkskrant, 29 november 1999, 0:00

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/scholte-is-er-nu-wel-schilderijen-niet~bede6ed5/

Dit delen: