Kunstbus – Rob Scholte (1958)
Rob Scholte is geboren in Amsterdam op 1 juni 1958. Achtereenvolgens woonde hij in Castricum, Doorn en Heiloo.
Hij doorliep van 1977 tot 1982 de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en maakt vervolgens deel uit van het kunstenaarsinitiatief Warmoesstraat 139. Zijn atelier was gehuisvest in de Laurierstraat, in het pand in de Jordaan, waar tot 1993 de thuisgalerie The Living Room was gevestigd. Hier hield Scholte zijn eerste expositie in 1984. In 1982 hadden Rob Scholte en zijn vriendin Sandra Derks (1960) een werk gemaakt dat is opgebouwd uit de platen van een kleurboek. Zij hadden al enige bekendheid verworven als medewerkers aan de actie Het grote schilderij in Paradiso, en zij maakten deel uit van de groep kunstenaars. die het pand no. 139 aan de Warmoesstraat onregelmatig als “Selbsthilfegalerie” exploiteren.
Rob Scholte is enigszins te vergelijken met het Amerikaanse fenomeen Jeff Koons. Net als Koons kende ook Scholte binnen de kortste keren alle ins en outs van het kunstbedrijf (How to star) en zette hij galeriehouders, kunsthandelaren, museummensen, critici en niet te vergeten de media naar zijn hand.
“Ik ben zo commercieel als de pest. Ik wens een zo aantrekkelijk mogelijk leven te leiden. Eerlijker kan ik niet zijn.”
De eenvoudigste ideetjes zijn vaak nog niet eenvoudig genoeg voor zijn kunstwerken: HP cover, Chiquita bananen advertenties, Mens erger je niet, Kodak, Beatles platenhoes. Wat leidde tot kritiek als “stelen van ideeën” en “vercommercialisering“.
Met How to Star, een solo tentoonstelling in Museum Boijmans-van Beuningen, schilderijen uit 1983 – 1988, kreeg Rob veel lof en kritiek.
Via de documenta in Kassel (1987) en het inrichten van het Nederlands paviljoen van de Biënnale in Venetië (1990) kreeg Scholte ook internationaal grote bekendheid. Scholte was in zijn hoogtijdagen als kunstenaar een veel geziene figuur in het Amsterdamse uitgaansleven. Hij leidde een wild leven vol drank, dope en vrouwen. Het leven van Scholte en andere Amsterdamse kunstenaars als Peter Klashorst diende als inspiratiebron voor de roman Gimmick! (1989) van Joost Zwagerman.
Een Amsterdamse scene van jonge kunstenaars raakte in de jaren tachtig steeds meer in de greep van een gezelschap kapitaalkrachtige cocaïnedealers. In ruil voor hun kunstwerken en voor hun bohème gezelschap kregen de vrolijk onbezonnen artiesten van deze dealers de beschikking over riante appartementen en de nodige voorraden Colombiaans neusgenot. Het waren de hoogtijdagen van het postmodernisme in de kunst, de kraakscene heerste over de stad, hedonisme, anarchie en engagement gingen hand in hand, het regende nieuwe bendes in cultuur en samenleving. De Maximalen en de Nieuwe Wilden introduceerden een nieuw, energiek levensgevoel in de tijdens de jaren zeventig wat ingeslapen stad. Zoals Scholtes vriend Joost Zwagerman dit in zijn roman Gimmick! zo treffend vastlegde.
Toen hij vervolgens ook doorbrak als internationaal geroemd kunstenaar, en steeds meer los kwam te staan van zijn oude Amsterdamse makkers, was de voedingsbodem voor de diep wortelende jaloezie, die hem naar eigen zeggen in 1994 fataal werd, definitief gelegd. Terwijl Scholte in het buitenland fortuin en faam bijeen gaarde, begon de scene, die hij in Amsterdam achter zich had gelaten, steeds verder te desintegreren.
In 1993 werd Rob Scholte professor van de Universiteit Kassel (een baan, die hij in 1999 heeft opgezegd).
Op 31 mei in 1994 vond in RoXY, de (afgebrande) tempel van het postmoderne Amsterdamse levensgevoel, het huwelijk plaats tussen Rob Scholte en Micky Hoogendijk.
In 1994 slaat het noodlot toe voor Rob Scholte. Een bomaanslag kostte hem zijn beide benen en leidde tot veel speculaties. Tot op de dag van vandaag is deze aanslag niet opgelost. Zijn zwangere echtgenote, de toen 24 jarige Micky Hoogendijk, raakte licht gewond en verloor de baby. Hoogendijk en Scholte gingen niet lang na de aanslag uit elkaar. Het karkas van zijn BMW werd in januari 1995 tentoongesteld in Arti et Amicitae in de tentoonstelling Bits & Pieces. De opengereten en uitgebrande auto is een aanklacht tegen het geweld in de maatschappij. Een icoon van de terreur. Misdaad en kunst.
Hij vertrekt na de aanslag naar Tenerife vanwaar hij in zijn atelier werkt als een kluizenaar, maar daarnaast is hij tevens een man van de wereld. Hij neemt actief deel aan het internationale kunstleven. Zijn werk wordt verkocht via galeries en erkende veilinghuizen als Christie’s Amsterdam en Sotheby’s en zelfs online.
Zijn grootste productie en prestatie leverde Rob Scholte in 1995 in Japan. In Nagasaki, Japan is een Nederlands dorp nagebouwd met een replica van paleis Huis ten Bosch.
Hier werkt Scholte aan een 1.200 vierkante meter grote door hem ontworpen muurschildering. Scholte en twaalf assistenten, waaronder Mary Grooteman en Cor Groenenberg, zijn hier vier jaar mee bezig geweest. Het werk gaat over de voortdurende herhaling van oorlog in de geschiedenis, Rob uit hierin kritiek als wel hoop. Schimmels galopperen over witte wolken, zwarte hengsten zwemmen kalmpjes door een woeste zee, een projectiel uit een scheepskanon is gemaakt van de beursberichten uit The Wall Street Journal. Zie Après Nous Le Déluge.
Na de aanslag en mislukte politieke activiteiten, hield hij zich nog zijdelings met Nederland bezig. Naast optredens bij VPRO (als Zomergast) was hij onder andere gastdocent voor Tweede fase kunst en lid van de comité’s voor de Amsterdam Institute for Painting en Manifesta. In Duitsland werd de Class of Rob Scholte opgericht. Na vier jaren in Japan, leek hij uitgedoofd in Nederland. Maar met een nieuwe levensfilosofie (“Ik wil niets meer bezitten“) en nieuw werk vertoont hij zich weer in Nederland. In de documentaire The Scholte Affair van regisseur Ian MacMillan uit 1998 worden Scholtes jaren na de aanslag gevolgd.
In 2001 werd op Tenerife Lotus Mason geboren, de zoon van Scholte en zijn toen 24 jarige vriendin Lijsje. Op 15 maart 2003 is Rob Scholte met Lijsje en Lotus teruggekeerd naar Nederland. Hij kon het leven op Tenerife niet meer aan.
Scholte put voor zijn precies geschilderde doeken uit een niet te overzien repertoire van schaamteloos bij elkaar geroofde beelden uit de kunstgeschiedenis, de gedrukte media, de reclame, videoclips, strips en alles wat hem verder onder ogen komt. Scholte bezit een omvangrijk knipselarchief van zorgvuldig op onderwerp geordende plaatjes, die ooit (soms jaren later, wanneer hij de herkomst ervan allang vergeten is) gebruikt kunnen worden in zijn, met de virtuositeit van een fijnschilder gemaakte, kunstwerken. Het gaat hem vooral om de provocatie: principes aangaande auteursrecht lapt hij aan zijn laars. Net als Warhol koketteert Scholte graag met de vermenging van diepgang en oppervlakkigheid, die hij vooral in de reclame zegt te bewonderen: Zie Utopia uit 1986, een remake van Olympia van Manet uit 1863 (een doek, dat overigens op zijn beurt weer teruggrijpt naar de Venus van Urbino van Titiaan 1538)
Hoewel deze beeld rovende’ werkwijze behoorlijk wat opschudding heeft veroorzaakt, is het niet louter oppervlakkigheid en gemakzucht, die Scholte doen spotten met kunsthistorische dogma’s. Integendeel. Voor een exponent van het postmodernisme bestaat originaliteit niet en moet het idee van copyright worden bestreden. Scholte pleit voor het reproductierecht, omdat het hem uiteindelijk gaat om wat een beeld in het hoofd teweegbrengt en dat staat los van het feit of een kunstwerk een origineel of een kopie is. Deze opvatting blijkt ook uit zijn onpersoonlijke, niet expressieve schilderwijze. De laatste jaren gebruikt hij digitale technieken, waardoor de tegenstelling echt vals definitief verdwijnt.
Rob Scholte wil geen kunstenaar zijn, die in het isolement van zijn atelier diep doorvoelde, sterk persoonlijke expressie pleegt. In zijn ogen moet de kunst een boodschap overbrengen. Dat kan zij alleen als zij gebruik maakt van de beeldtaal, zoals die overal om ons heen is. In dit bombardement van beelden geldt ook het onderscheid tussen kunst en kitsch niet meer. Maar Scholtes schilderijen zijn meer dan alleen visuele grapjes; vaak bezitten zij een dubbele of drie dubbele bodem.
De schilderijen van Rob Scholte bevatten meestal autobiografische elementen, in bepaalde schilderijen zijn deze duidelijker aanwijsbaar dan in andere. Elk schilderij heeft zijn eigen wetmatigheid. Thema, compositie, kleur en spanning vormen samen die wetmatigheid, waaraan elk werk volgens Scholte moet voldoen, wil het goed zijn.
Humor vormt ook een belangrijk element in het werk van Rob Scholte. En volgens hemzelf moet men dit niet verwarren met spot. “Ik neem de zaken zeer serieus. Maar serieuze zaken hebben ook altijd een humoristische kant. Humor vind ik belangrijk. Het is een onderdeel van de kunst waar ik van hou. Aan mijn werk ligt geen diepe filosofie ten grondslag. Voor mij zijn Laurel & Hardy grotere filosofen dan bijvoorbeeld Ludwig Wittgenstein. Hun humor geeft een soort bevrijding. Dat element gebruik ik in mijn werk“.
Sinds kort heeft hij zich kandidaat gesteld voor de organisatie van de 11e documenta.
kunstbus.nl, datum onbekend
http://www.kunstbus.nl/kunst/rob+scholte.html
Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Amsterdam
https://robscholtemuseum.nl/?s=Castricum
https://robscholtemuseum.nl/?s=Doorn
https://robscholtemuseum.nl/?s=Heiloo
https://robscholtemuseum.nl/?s=Gerrit+Rietveld+Academie
https://robscholtemuseum.nl/?s=The+Living+Room
https://robscholtemuseum.nl/?s=Sandra+Derks
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jeff+Koons
https://robscholtemuseum.nl/?s=How+to+star
https://robscholtemuseum.nl/?s=Mens+erger+je+niet
https://robscholtemuseum.nl/?s=Kodak
https://robscholtemuseum.nl/?s=Beatles
https://robscholtemuseum.nl/?s=Chiquita
https://robscholtemuseum.nl/?s=documenta+Kassel
https://robscholtemuseum.nl/?s=Biënnale+Venetië
https://robscholtemuseum.nl/?s=Joost+Zwagerman
https://robscholtemuseum.nl/?s=RoXY
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micky+Hoogendijk
https://robscholtemuseum.nl/?s=BMW
https://robscholtemuseum.nl/?s=Arti+et+Amicitae
https://robscholtemuseum.nl/?s=Tenerife
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paleis+Huis+ten+Bosch
https://robscholtemuseum.nl/?s=Après+Nous+Le+Déluge
https://robscholtemuseum.nl/?s=The+Scholte+Affair
https://robscholtemuseum.nl/?s=Utopia
https://robscholtemuseum.nl/?s=Olympia
https://robscholtemuseum.nl/?s=Venus+van+Urbino
https://robscholtemuseum.nl/?s=Laurel+&+Hardy
https://robscholtemuseum.nl/?s=Ludwig+Wittgenstein
https://robscholtemuseum.nl/Ian-Macmillan-The-Scholte-Affair/
https://robscholtemuseum.nl/?s=Daniël+Groen
https://robscholtemuseum.nl/?s=Koos+Dalstra
https://robscholtemuseum.nl/?s=John+Studulski
https://robscholtemuseum.nl/?s=Paul+Blanca
https://robscholtemuseum.nl/?s=Peter+Klashorst
https://robscholtemuseum.nl/?s=Oscar+Hammerstein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Eef+Hoos
Plaats een reactie