Kleintje Muur Krant | Jan Portein – Terp van Tijn
Terp van Tijn
Kunst expert, kunst smokkelaar, kunst vervalser, kunsten maker Michel van Rijn is bang. Bang voor zijn hachje. Op 23 maart jongst leden liet hij aan Frits Barend, de Dunne van het journalistieke duo Barend & Van Dorp, op een stil plekje een paar tapes horen, waar op hij werd bedreigd met lelijke dingen. Twee in gehuurde Body Guards moeten nu voor komen, dat hem lijfelijk iets onverwachts gebeurt. En daar is reden toe.
Zo als wij al meldden in Kleintje Muur Krant nummer 341, pagina 6, “Kunst Smokkel” http://www.stelling.nl/kleintje/341/Kort.htm zou Van Rijn in de jaren 92 | 93 zijn benaderd door de Britse Spionage Dienst MI6 met het verzoek om een aan tal van haar werk nemers te introduceren bij een paar van zijn duistere kennissen binnen de Joegoslavische onder wereld. Met als ultiem doel om langs die weg het leven S lampje van de Servische President Milosevich uit te blazen. Het is, nog, niet door gegaan. Maar dank zij zijn “High Profile” gedrag, dat in zijn eigen optiek aan zijn veiligheid bij draagt, kwam Van Rijn voor al bij het Milosevich getrouwe deel van die zelfde Joegoslavische onder wereld in een zeer slecht blaadje te staan. Daar naast zal ook zijn wat slordige manier van zaken doen ook niet al tijd warme gevoelens hebben op geroepen in Belgrado.
Andere lieden, die minder gezonde dingen met Van Rijn van plan zouden zijn, behoren tot een paar Triades in Hong Kong. De van tijd tot tijd met een echt Maltees Pas Poort koketterende scharrelaar, dergelijke Pas Poorten werden voor al in de Jaren Tachtig veel vuldig te koop aan geboden, zou ze 600 flessen extra vagante wijn hebben verkocht, die in die kringen populair zijn als relatie geschenk. Maar al na opening van de eerste fles zou zijn gebleken, dat het om een partij matige prik ging en niet om Mouton Rothschild (1).
Methodes en Kunstjes
Nee, het zit hem niet mee. Zo zou niet zo lang geleden Dick Ellis, leider van de “Art Squad” van Scotland Yard, zijn samen werking verband met Van Rijn hebben op gezegd. Die Entente zou dateren van ruim tien jaar geleden, waar bij Ellis kennelijk het al oude credo “Met Dieven Vangt Men Dieven” huldigde. Tegen over de pers was hij namelijk ooit al tot de uit spraak gekomen, dat zijn Nederlandse assistent betrokken was bij negentig procent van alle kunst smokkel in de wereld.
Dank zij zijn rol als tip gever en het af en toe terug bezorgen van kunst schatten, die de concurrentie achter over had gedrukt zag Van Rijn hoogst zelden de binnen muren van de gevangenis. Daar naast zou hij in samen werking met aller lei In Lichtingen Diensten, waar onder de Nederlandse Centrale Inlichtingen Dienst actief zijn geweest bij het in kaart brengen van internationale smokkel organisaties via het begeleid door voeren en op de markt brengen van gestolen kunst. De zelfde methode dus die onder andere het IRT hanteerde bij de door voer van drugs (2).
Dat hij met de CID in verbinding stond lijdt geen twijfel. Als bewijs beschikt Van Rijn bij voor beeld over een tape, waar op een CID top man een klusje aan neemt tegen een aller aardigste vergoeding. Ook Minister Korthals gaf onlangs, naar aan leiding van vragen over deze materie van uit de Tweede Kamer, toe dat de CID met de kunst expert had samen gewerkt. Geen zes jaar, zo als Van Rijn beweerde, maar drie jaar. Het contact was vrij recent verbroken, om dat de informatie, die dat op leverde niet uit blonk in bruikbaarheid. En van een IRT methode was volgens de Minister nooit sprake geweest. Van Rijn zweeg na de medelingen van Korthals tot nu toe als het Graf van Toetanchamon.
Vorig jaar raakte hij betrokken bij de Affaire rond de Collectie Chardzjiev. Genoemd naar de in 1996 over leden Russische verzamelaar van Futuristische Kunst, die in de begin Jaren Negentig zijn bezit langs illegale weg Rusland wist uit te krijgen en vervolgens samen met zijn vrouw naar Amsterdam verhuisde. Daar werd zijn Collectie in het Stedelijk Museum op geslagen en na Chardzjiev S over lijden onder beheer gesteld van een Stichting. De Voor Zitter daarvan was Notaris C Privé, die tevens in het veld was als Executair Testamentair.
Al vrij snel ontwikkelde zich bij de weduwe Chardzjiev een gezond wan trouwen ten op zichte van Privé en zijn gevolg. Maar net op het moment, dat zij aan de Autoriteit van de Stichting begon te knabbelen, zeilde zij Executair van de trap in haar woning en over leed. Des ondanks kwam het Stichting Bestuur toch in problemen toen de Nederlandse Overheid begin 1998 een Kort Geding tegen haar aan spande. Aan leiding was de verkoop van twaalf stukken uit de Collectie aan een Duits Museum, die rond de dertig miljoen gulden had op gebracht. Dat arm zalige bedragje moest volgens Privé cum suis de kosten dekken, die zij maakten om de Collectie in fatsoenlijke conditie te houden. De Zaak liep bij Gebrek aan Bewijs op niets uit. Privé deed echter wel het Voorzitterschap van de Stichting over aan oud Minister van Justitie De Ruijter en verhuisde naar een riante stulp in Antibes. Blijkbaar met mede neming van een paar stukken uit de Russische Collectie.
In 1999 werd Michel van Rijn naar eigen zeggen door Mr J Fruytier, financieel adviseur van de Stichting, uitgenodigd voor een bezoekje aan de Rivièra om ze te bezichtigen en vervolgens verzocht ze tegen een navenante Commissie aan de mens te brengen. De kunst kenner zou de CID hebben getipt en een Pseudo Koop hebben voor gesteld. De speur neuzen club zelf zou wel genegen zijn geweest om aan dat wonder schone initiatief mee te werken. Maar zij kreeg van het Openbaar Ministerie, waar de avontuurlijke Officier van Justitie Teeven was vervangen door de wat minder ruige Officier van Justitie Maan, nul op het rekest. Net als de berichten over Van Rijn S rol bij de vermeende IRT Methode in de kunst wereld kwam ook de Zaak Chardzjiev via De Volk Krant in de Tweede Kamer terecht. Op 24 maart jongst leden liet het Ministeriële duo van Justitie mede namens Onderwijs Cultuur en Wetenschap op vragen van een paar geachte af gevaardigden weten, dat de CID geen aan leiding had gevonden om stappen te onder nemen tegen het oude Stichting Bestuur. Er was juridisch niets verwijtbaars gebeurd. Boven dien moest De Volk Krant op last van de Rechter op 31 maart tot een Rectificatie over gaan. De bewering van Van Rijn, dat hij in 1999 door Mr Fruytier zou zijn benaderd in verband met de eventuele verkoop van een paar stukken uit Privé Bezit kon niet worden hard gemaakt. En op nieuw hulde Van Rijn zich verder in stil zwijgen. Overigens net zo als over zijn contacten met een “King Pin” uit de Nederlandse onder wereld.
Terp en Cannafield
Een citaat uit het boek “Het Spook en de Dreiging van de Georganiseerde Misd Daad” van Professor PC van Duyne ” (…) In de boven vermelde doos met administratieve financiële gegevens, die uit de onder wereld kwam terug zwemmen, zat ook het dossier van een onroerend goed handelaar annex kunst kenner Cees Cannafield, waar mee een en een ander niet goed zat. (…) Cannafield was ook in de onder wereld geen onbekende, maar wist uit de handen van de op sporing te blijven. Was hij een informant, zo als kwade tongen beweerden? Hoe belang rijk is kunst voor dit wereldje? Een kostbaar op stapje naar maat schappelijke erkenning? Pas later begon ik deze vraag wat meer bevestigend te beantwoorden toen ik vernam, dat Mr Panglos en Terp van Tijn, een op dit gebied des kundige functionaris, in het zelfde “Heren Genootschap“ zaten“.
Uit dit citaat uit het bewust uiterst cryptisch geschreven boek blijkt een verbinding te bestaan tussen onroerend goed handelaar en kunst kenner Cees Cannafield en Terp van Tijn via Mr Panglos (?). Deze laatste hield volgens Van Duyne de boeken bij van internationale mis daad organisaties, waar onder die van Klaas Bruinsma, en naar het zich laat aan zien van Cees Cannafield of wel Max Hasfeld (3). Het moge duidelijk zijn wie Van Duyne met de aardig gevonden schuil naam Terp van Tijn (4) aan duidde, Michel van Rijn.
Er bestaat nog een “Link” tussen Van Rijn en Hasfeld. De kunstenaar Rob Scholte, die her haaldelijk met Hasfeld in aan raking is geweest, zij het niet al tijd op even vriendelijke wijze (5). Volgens in gewijden maakt Hasfeld tegen woordig wat meer gebruik van de normale juridische middelen om zijn woorden kracht bij te zetten. Toen de kunstenaar in het recente verleden wat al te na drukkelijk Hasfeld in verband bracht met de bom aan slag, die op 24 november 1994 op hem werd gepleegd, zou “Cees Cannafield” hem via Mr Spong een strenge brief hebben laten bezorgen met de goede raad zich verder van dergelijke uit spraken te onthouden (6). Op straffe van juridische vervolging. Deze methode was blijkbaar bij de onroerend goed handelaar annex kunst kenner zo N vier jaar geleden nog niet in zwang. Toen meende hij zijn collega kunst kenner Van Rijn naar aan leiding van een zakelijk mening verschil te recht te moeten wijzen met de ruwe confisquatie van de in boedel van diens woning.
Michel en Rembrandt van Rijn
Door hun beider avonturen in de zwarte gaten van het kunst heel al kenden Van Rijn en Scholte elkaars reputaties en bouwden van af begin jaren negentig via inter communicatieve middelen een vrij vriend schappelijke relatie op. Zij raakten in de loop van 1999 pas echt in elkaars Orbit door een bizarre gebeurtenis, die Scholte noopte tot het maken van een af spraak met Van Rijn in de Polo Bar van het Londense Westbury Hotel. De schilder wilde graag dat de expert een onder houd voor hem regelde met Scotland Yard. Hij had namelijk dank zij de door hem in gehuurde Privé Detective Jeroen van Oostveen voor een kleine ton de hand kunnen leggen op een witte Fiat Uno, die een rol zou hebben gespeeld bij het ongeluk van casu quo de aan slag op Prinses Diana in Parijs.
Nou ja, de hand kunnen leggen. Scholte had de wagen nooit gezien. Die zou na een vergadering in het Winston Hotel in de Amsterdamse Warmoesstraat door een groep, waar toe nota bene ondermeer de beruchte desinformatie koning Oscar LeWinter zou hebben behoord, in veiligheid zijn gebracht in Hongarije. De bewuste Fiat zou voor de aanslag zijn geprepareerd in Israël en de Iran Contra ster Oliver North zou er vervolgens voor hebben gezorgd, dat hij in Parijs terecht kwam. Waar na het “Ongeluk” in de verkeer tunnel volgde. Van Rijn keek de wereld door dit sterk naar de ranzige brouwsels van Ludlum riekende verhaal van het Nederlandse duo Scholte | Van Oostveen even voor een doedel zak aan. Maar des ondanks regelde hij in der daad een ontmoeting tussen de hem sympathieke artiest en Chief Inspector Ellis van Scotland Yard. Het door tomeloos idealisme gevoede initiatief van de zijde van Scholte eindigde uiter aard in een vacuüm.
Niet te min groeide er iets moois tussen Scholte en Van Rijn. En binnen niet al te lange tijd ook op zakelijk gebied. Bij gelegenheid informeerde de handige handelaar bij de kunstenaar, of deze iemand in zijn kennissen kring had, die een Rembrandt wilde kopen voor zes ton. “De Vaandel Drager“. Van Rijn zou het werk hebben op gedoken in Italië met alle echtheid bewijzen et cetera er bij. Scholte wendde zich tot Willem van Roy, de uit bater van Gallery Donkersloot in de Amsterdamse PC Hooftstraat. Die zag het als een mis schien wat riskante, maar wel degelijk vette kluif en ging met de pet rond in zijn kennissen kring. Of om dat hij zes ton eventjes niet met één kon op hoesten, òf om het risico te spreiden (7).
Eén van die voor de rol van deel tijd Maecenas in de race zijnde kennissen was de momenteel 68 jarige zakenman Bob Faber uit Wassenaar. Naar verluidt zou Faber, mogelijk in op dracht van Nucletron BV (8), patenten hebben beheerd en interessante handel betrekkingen onder houden met voor malige Oost Blok landen (9). De verraste zaken man voelde wel voor het aan geboden deel Maecenaat en stapte in. Andere Vaandel Drager financiers vond Van Roy volgens een Insider onder meer in de heren Bosman en Woestenburg. Beiden mis schien net zov eel kennis van kunst bezittend als een olifant van High Tea, maar wel beschikkend over de nodige florijnen. Voor al dankzij een bloeiende handel in roes middelen die hen volgens de experts op dit gebied van de economie geen geringe faam zou hebben bezorgd in de hier en daar van zoete hash geuren zwangere beemden van Noord Nederland.
Na de in zameling der fondsen verhuisde het naar al te lang durig verpakte makreel riekende, zeven tiende eeuwse doek uit de Collectie van Rembrandt S naam genoot naar die van de zakelijk leider van Gallery Donkersloot, die overigens meer bekend staat om zijn handel in eigen tijdse kunst of wat erv oor door gaat dan het beleggen in oude meesters (10). Wel licht heeft het doek tegen een frisse winst in middels zijn weg gevonden naar één van de nova S uit het Endemol universum of een lid van de Nouveau Richesse uit de Nina categorie. Maar niet na dat de flamboyante Scholte zelf een poging had onder nomen om het van Van Roy over te nemen. Daar toe reisde hij spoor slags naar Canada, waar hij nog een niet onaanzienlijk bedragje te vorderen zou hebben gehad van een collega. De kunst broeder in kwestie zou echter niet bij machte zijn geweest om de bekende act van de zich strekkende ezel stante pede uit te voeren, waar door Scholte min of meer onverrichter zake huis waarts keerde (11).
In over leg met Van Roy ging hij vervolgens over tot het produceren van een vijf tien tal zogenaamde “Af Drukken” van zo wel de voor, als de achter kant van het schilderij, voor zag die van zijn eigen signatuur en verkocht er een stel. Ten tijde van voor noemd produktie proces balde zich een stevige woede bui samen in het gebied tussen de oren van Michel van Rijn. Bij de Groep Van Roy zou zich namelijk een chronische traagheid van betaling hebben voor gedaan, die door ernstige maningen niet door broken werd. De slimme ritselaar verzon een list. Hij probeerde Scholte met “De Vaandel Drager” naar Tenerife te lokken. Twee met Van Rijn naar het eiland mee gereisde speur neuzen van Scotland Yard zouden daar dan het doek in beslag nemen als ware het vals of achter over gedrukt. Wat er daarn a met het schilderij en Scholte zou hebben moeten gebeuren is voor als nog duister. Maar de list werkte niet. Scholte kwam niet naar Tenerife. Het is niet onmogelijk, dat deze geschiedenis de oorzaak vormde voor het, tijdelijk, uit één vallen van de voor dien succes volle combinaties Van Rijn | Scotland Yard en Van Rijn | CID en het scherp af koelen van de vriendschap tussen Scholte en Van Rijn. Dat “Terp” zich na deze Hollandse woelingen een plekje achter de geraniums zou hebben verschaft is echter twijfel achtig. Een globe trotter van deze portuur heeft maar een credo, Never A Dull Moment.
Noten
(1) Van Rijn heeft na publicatie van de eerste versie van dit verhaal laten weten, dat dit gerucht thuis hoort in de ere galerij van La Fontaine.
(2) Van Rijn S voornaamste aan spreek punt bij de CID was Jan Huininga.
(3) Zie ook het artikel “Van Oude Koeien en Troebel Water” in Kleintje Muur Krant (336) http://www.stelling.nl/kleintje/336/Portein.htm.
(4) In sommige af leveringen van Marten Toonder S strip rond Tom Poes en Ollie B Bommel waarde van tijd tot tijd een kunst schilder rond die de naam Terpen Tijn droeg.
(5) Zie het even eens cryptische artikel “Witte Duiven en Gebroken Snavels” van journalist Bart Middelburg in Het Parool (1995, z.d.), waar in onder meer werd gemeld, dat Hasfeld al in het midden van de Jaren Tachtig over een stapeltje Dali vervalsingen beschikte.
(6) Voor de goede orde zij hier nog vermeld, dat Rob Scholte niet door een aan de onder kant van zijn wagen bevestigde hand granaat in een baan rond de Westertoren werd gebracht, zoals de Amsterdamse Politie al tijd heeft vol gehouden. Het ging om een bom in een platte doos met aan de boven zijde een magneet. Makkelijk aan te brengen dus en zonder twijfel met afstand bediening tot ontploffing gebracht om verdere ongelukken in de buurt te voor komen.
(7) Na dat hij van het artikel kennis had genomen liet Rob Scholte ons weten, dat hij niet actief was geweest bij het in kontakt brengen van Van Rijn en Van Roy. Beide heren kenden elkaar al eerder. Ook Van Roy zou trouwens zakelijke banden met Hasfeld, hebben, onderhouden.
(8) Een bedrijf, dat zeer geavanceerde medische apparatuur vervaardigt en in de loop van de jaren negentig werd in gelijfd door het traditioneel van rubber zolen vergeven Delft Instruments. Mogelijk dat Faber S toen nog in leven zijnde Mica Hold BV die patenten bewaakte.
(9) Des gevraagd deelde top man De Groot van Delft Instruments mee, dat Faber al voor de over name van Nucletron was los gekoppeld.
(10) Noch Willem van Roy, noch Bob Faber hebben het bestaan van de deal ontkend. Zij bleken echter niet bereid om tegen over De Morgen Ster verder op de details in te gaan.
(11) “Huis Waarts” moet niet al te letterlijk worden geïnterpreteerd. Scholte was in die tijd zoekende naar een nieuw onder komen. Dank zij een ontmoeting met project ontwikkelaar Erik de Vlieger tijdens een door de internationale onroerend goed boer en Duisenberg gabber Gerard Zadelhoff georganiseerde polo wed strijd vond hij een ruime plek in een leegs taande fabriek hal in de vlak bij het Olympisch Stadion gelegen Karperstraat. De Vlieger is de laatste jaren voor al bekend geworden door zijn enorme grond aankopen in het Amsterdamse haven gebied, zijn plannen voor de aan leg van een eigen container terminal en een televisie zender. Over De Vlieger sluipen tevens sluikse geruchten langs de Amsterdamse grachten, dat hij in stilte samen werkt met Willem Endstra, ook al een belegger met een hallucinerende dimensie.
Morgenster, 31 maart 2000, met een update ongeveer een jaar later
Mocht U de beschikking hebben over nog wat oude of nieuwe spullen, die mis schien nuttig kunnen zijn voor dit artikel, aarzel niet en zoek contact met de Morgen Ster j.portein@chello.nl.
http://www.stelling.nl/morgenster/vanrijn.htm
Dienst Mede Deling
Expo in RSMuseum sinds 18 feb 2016 om 07:37
Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jan+Portein
https://robscholtemuseum.nl/?s=Kleintje+Muur+Krant
https://robscholtemuseum.nl/?s=Michel+van+Rijn
Plaats een reactie