Joost Lips – Relatie Lesje

24 januari 2024AdminBusinessplan, Home, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek, Video0

Relatie Lesje

Het is gewoon verdrietig. Het was onvermijdelijk te beslissen het contact te verbreken, maar het verdriet blijft daar door niet weg. Aan het begin van de Lockdown kregen we contact, en we zagen de op lichting van de maat regelen. Als we elkaar zagen, en dit was regel matig, dan vertelden we elkaar de laatste nieuwtjes, deelden de groeiende om vang van de op lichting, die openbaar herkenbaar werd. Onze band was gemaakt van wat we buiten ons zelf herkenden.

We zijn nu bijna vier jaar verder. Karin en ik wensen niet te vol harden in het wijzen naar de ‘Schuldigen‘ maar kijken naar waar wij zelf kunnen bij dragen aan de huidige toestand in de wereld, en hoe dit op te lossen. Onze vrienden herkenden steeds weer onze signalen in deze richting niet. Ze werden zo als maar vaker onderwerp van ons twee gesprek, en onze bezwaren tegen hen stapelden zich op. Hoe dit duidelijk te maken? We bleven proberen, maar werden telkens niet gehoord. Wij waren wakkere onschuldigen, volgens hen, en de verantwoordelijke hufters moesten op gehangen worden.

Het was niet vol te houden. Het kostte ons steeds meer energie, en er kwam niets meer voor terug. Ze hadden hun kamp in genomen, en zo zou het voort aan zijn. Iedere suggestie tot in keer en innerlijk onder zoek werd wel is waar niet hard op van de hand gewezen, maar ze vielen stil. Ze hadden er geen bemoeienis mee en lieten ons vriendelijk uit spreken om vervolgens de kamp regels weer te bekrachtigen.

Ik dacht. dat ik al tijd straight en snel was, maar deze situatie toonde mij wijfelend. Ook Karin ken ik als zeer direct, maar ook haar zag ik hier minder voort varend te werk gaan. Tot dat we ons samen in de zeer onbevredigende situatie bevonden, dat we niet gehoord werden, maar wel ons gehoor steeds werd gevraagd. Dit moest tot een confrontatie leiden, om dat ze ons niet eerder wilden horen, was het nu tijd voor klare taal. Karin schreef de tekst. Ik stemde er, na twee kleine aan passingen, mee in deze te versturen.

De aan loop tot het verzenden van de mail duurde dagen. We hadden nog steeds geen definitieve helderheid hoe dit aan te pakken. Geven we alle feiten, die we constateerden, of houden we het bondig en vermelden we, dat we niet op de zelfde golf lengte zitten? Van morgen zei Karin, dat ze wist, wat ze wilde schrijven, en dat ze geen boodschap meer had aan ‘De Juiste Frequentie‘ of ‘De Goede Toon‘. “Ik ga Eenvoudig Zeggen, Wat ik Zie en Voel.” Het had de goede toon, en kende vol doende in houd voor de geadresseerden om te beseffen wat ons tot deze beslissing had gebracht.

Na de verzending van de mail voelde ik op luchting, even als Karin. Later die dag voelden we beiden onbehagelijk. Hadden ze ergens 5G aan gezet? Karin meende, dat het toch met onze vrienden te maken had. Het verdriet er in, de pijn, die voelbaar wordt door wat toch zeker wel gezegd moest worden. Mede leven met je slacht offers. Maar we voelden ons toch geen daders, waren zelf eerder slacht offer van één zijdigheid in communicatie. We zijn niet boos en hebben hun recht op stand punt geheel erkend, maar willen niet, dat onze energie, die niet aan de matrix wil hangen, door hun één kennigheid wordt op geslokt. We moesten zeggen wat we te zeggen hadden. Gehoord willen worden is steeds weer te veel gevraagd. Het verdriet is eerlijk als onze beslissing dat is. Werkelijk contact blijft al tijd met ieder één mogelijk, maar van zelf sprekend niet op basis van voor in genomenheid en de daar uit resulterende verdeeldheid.

Contact beëindigen, terwijl je liefde voelt, het kan tegen strijdig lijken, maar is het niet. Wat gezien dient te worden dient gezien te worden. We kunnen hen niet verplichten en we mogen ons hier in ook niet bij voort during laten remmen. Op rechte liefde maakt dan een einde aan een lopende contact op de grond van argumenten hier beschreven.

Ik heb Karin meer malen gevraagd, als ik verdriet op haar lieve gezicht las. twijfel je aan wat we hen hebben bericht? “Nee, Dat Niet, het doet Pijn.”

De noot moest worden gekraakt. Zonder in details te treden en zonder dat dit onze op zet was, acht ik het mogelijk, dat onze vrienden elkaar betreffende dit onder werp dieper in de ogen zijn gaan zien. Dan kan het kampement, waar ze waarde aan hechten, worden in geleverd voor de grotere waarde van ‘Onze Vriendschap“. We hebben al eerder een conflict gehed, dat wilden ze toen wel bij leggen, maar zonder gesprek, want we waren ten slotte vol wassen. Dat was een inversie. die we onterecht hebben gepikt. Onvol wassenheid vermeed de hete keutel.

Geen rancune, wel nog vleugjes boosheid hier en daar, bij Karin en mij, dat ze weg kijken van wat zeker te zien is. Maar zo als gezegd, het verdriet, eerlijker dan boosheid, verwijst naar ons zelf en wat wij het beste in een dergelijke situatie kunnen doen, telkens op nieuw kijken. Ik wil geen compromissen met wie dan ook als dit de op rechte waar neming in de weg staat. Zo wel Karin als ik hebben gezien. dat we niet zo Straight zijn geweest als we dachten, en dat we in het vervolg hopen sneller onze impressies te delen als iemand iets toont, dat ons niet bevalt. Niet om die persoon te veranderen, maar om onze eigen positie niet te corrumperen.