Joost Lips – Do Not Follow the Money, Ga Wat Leuks Doen + Een Vruchtbare Dag met Verbluffende Muziek

31 december 2023AdminBusinessplan, Home, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek, Video0

Do Not Follow the Money, Ga Wat Leuks Doen

De Grant voor ons huisje viel ruimer uit dan gedacht, maar liefst ruim 3.000 Euro’s kwamen naar ons toe. Het laminaat, dat we over hadden, leverde ook nog eens 350 euro op. Dit betekent, dat de lening, die we hebben moeten af sluiten, binnen kort al kan worden in gelost. Dat is maar goed ook, want we moeten nog een kast in de hal laten bouwen, en kast plus matras voor de slaap kamer verkrijgen. Als je een matras zonder gif er in wilt hebben, dan betaal je meer. Net als met voedsel het geval is. Toe gevoegd gif betekent korting. Maffe wereld.

Reed van avond nog even naar de dichtst bij zijnde Spar, die ’s avonds nog open is voor wat organische uien. Hadden ze niet. Zonder uien weer huis waarts gegaan met aan de hemel voor me een prachtige volle maan. In Courtmacsherry aan gekomen, de vaart tot 50 kilo meter per uur geminderd en op mijn weg, vlak bij een kroeg, een corpulent heerschap met flikker licht, waar mee hij wenkte, aan getroffen. Ik stopte. ¨I wanna Have A Spin¨, zei hij toen ik het raampje aan zijn zijde had geopend. ¨Far?¨, vroeg ik, omdat het benzine peil van de auto laag was en er een avond maal plus bezoek op mij wachtte. ¨No, I will Show You.¨ ¨Step In.¨ De lucht van alcohol stapte in, een enorm lijf mee brengend. ¨My Name is Josef.¨ ¨I am Martin.¨ Hij bedankte me hartelijk, startte een monoloog, waar van ik, als wel vaker in Ierland, delen niet verstond. Ik vroeg hem op zeker moment ¨Was it Cozy in the Inn?¨ ¨I come there Every Night for A Few Pints, but my God, it is Often Hard to Get A Spin Back!¨ ¨So You were Lucky Tonight.¨ ¨I was Lucky.¨ Hij rook overigens naar meer dan ‘A Few Pints‘ maar was ook weer niet vol slagen dronken. Dit was zijn routine. We reden voor bij ons huis en een halve kilo meter verder op maande hij me naar rechts. Ik naar rechts. Nog zo een 200 meter rijden verder zei hij, dat we er waren. Maar ik was iets te ver gereden, hij verzocht me om te keren, wat ik wel willend deed, en ik drukte het gas pedaal matig in. Ik was al weer te ver gereden! Stukkie terug. Ik gehoorzaamde. Mijn heer Martin was niet van plan ook maar één meter te veel te lopen. Toen we voor het juiste hekkie stonden en hij uit stapte, zei hij ¨Wait Two Minutes.¨ ¨Wait for what?¨ ¨The Car Light will Help me to Reach the Door, then You can Go.¨ Zo ging het, ik was ruim op tijd voor het diner.

De jongens van Karin, die een tweeling vormen, ontwikkelen zich prachtig. Toen ik ze leerde kennen vreesde ik het ergste, want ze waren zo verweven met hun telefoontjes en met als gevolg het strenge beleid van ons, zo dat ze er niet de helenacht mee door brachten, dat menig maal werd om zeild. Tijdens de maal tijden kwam er amper een gesprek met hen op gang. Dat is nu vol strekt anders. Ze zijn mede deel zaam geworden over zaken. Van avond kwamen ze vroeg, toen Karin er nog niet terug was, en binnen een kwartier zaten we te filosoferen over de in vloed van taal op perceptie en over de mogelijkheid, dat we in een gesimuleerde werkelijkheid leven, zo meer. De telefoon wordt hier en daar geraad pleegd, maar is duidelijk niet meer het anker voor bestaan in hun samen zijn met ons. Er wordt ook veel gelachen. Toen we de verslaving aan drugs feestjes van jongeren bespraken, zei één van de jongens, dat er sprake van verslaving aan ervaring is, dat er al tijd maar wat moet gebeuren. Wijze woorden, die me deden denken aan de reden, dat Karin ooit naar Ierland vloog. Ze voelde zich in Nederland over geprikkeld.

Ik kwam vele jaren later dan Karin, die ik On Line had ontmoet, naar Ierland en kreeg met één te maken met zo een zes weken lange regen val. Ik had geen rij bewijs, openbaar vervoer is hier nog geen 10% van wat ik in Nederland gewend was, dus ik had innerlijk wel wat te verstouwen. Daar bij zijn de Ieren nog al gesloten van hart, niet erg bereid om zich uit te spreken, wat nog eens een extra buffer was op mijn uit gelatenheid als ik met hen wilde converseren. Die eerste jaren heb ik vaak beweerd. dat het land mooi is, maar dat ik graag naar een opener cultuur verhuis.

Toen kwam de COVID Hoax. Toen zag ik de vele maskers, niemand, die er vragen bij stelde. Ja wel, toch, er was een groep, die zich The Lighthouse noemde, en de leden achtten zich zelf ontwaakt. Ik kende enkele leden al, waar onder het meisje, dat haar huis voor deeze bij één komsten beschikbaar stelde, en bij wie ik ook enkele keren wat wiet had gekocht. Toen ik dat meisje liet weten, dat ik graag de volgende bij één komst wilde bij wonen, kreeg ik te horen, dat ik eerst geïntroduceerd moest worden. Wat voor waan zin was dit nu weer? Ik was onmiddellijk klaar met The Lighthouse. Ik vernam later, dat toen een lid meende aan COVID te lijden, alle overige leden met één een COVID Test deden om hun Blood Brain Barrier te laten vernietigen. Hoe maf wil je het hebben?

Maar ik zag ook, dat Nederland nog maffer was. Onveiliger. Dichter bevolkt en daar om gevoeliger voor confrontaties. In het matig bevolkt Zuiden van Ierland begon ik me meer en meer thuis te voelen. Het leuke leven van Amsterdam. vrienden bezoeken, terrasje nemen, drinken en kletsen had al lang de belofte niet meer in zich, die het eens leek in te houden. Burger meester Halsema heeft al borden laten plaatsen, die auto mobilisten tot 30 kilo meter per uur maant, een praktijk, die in China al veel verder is uit gevoerd, en daar kun je niet meer denken aan geen boete betalen, want die is precies op het moment, dat je 31 kilo meter per uur rijdt, reeds van je bank saldo verdwenen middels het digitale geld systeem.

Ik heb me meer malen af gevraagd waarom de Cult een Cyber Attack zou voor wenden om het internet voor enige tijd op zwart te zetten. Af gelopen avond hoorde ik Jeroen Pols het antwoord geven. Dit zal plaats vinden in 2024, en als het internet weer open gaat kom je er alleen nog op met een vol strekt in de matrix in gevoerde digitale identiteit.

Dus laten we al vast een beetje af scheid nemen van wat ons belazerde. Laten we lang zaam. maar gestaag uit voegen, meer en meer, minder gebruik maken van het eens zo prachtige vrije internet, dat tot een gevangenis reeds wordt om gevormd. Moeite mee? Ik ook. Lees die moeite, begrijp die moeite, over win die moeite zonder enige dwang. Stel je vrienden voor, na je over wegingen in deze met hen te hebben gedeeld, elkaar vaker, en in toe nemende mate, buiten het valse web te ontmoeten. In plaats van een mail, stuur je een brief. In plaats van een blog bericht, print je een goede tekst uit en deelt deze in de rondte. Zo te zien gaan we een fraaie tijd van weer werkelijk met elkaar contact hebben te gemoet. Zij, die dit ontwennen blijvend af wijzen, zijn helaas al gevallen voor waan zin. Mijn focus ligt niet op hen, maar op dat , waar als bron, reeds ieder welkom is.

O ja, voor ik het vergeet. Vergeet alles! Durf het aan om niks te weten. Raak leeg van alle noties. Poog geen identiteit in stand te houden. Onder alle stress om jong lerend je identiteit hoog en staande houden. ligt je ware natuur alle dagen van je leven op je te wachten. Laat de ballen van de kennis vallen en onder ga vol ledig wat je dan te zien krijgt. Bevrijding is een proces. Vrijheid is al tijd al de bodem van ieders bestaan in de werkelijkheid.

Dank Lezer, Be Well!

Joost Lips

Efemere Femonenen, 29 december 2023

https://efemerefenomenen.wordpress.com/2023/12/29/do-not-follow-the-money-ga-wat-leuks-doen/

Een Vruchtbare Dag met Verbluffende Muziek

Lekker hoor, het werk kamertje is klaar. Op de foto hier boven branden nog geen kaarsjes en ook had ik de gekleurde kerst verlichting nog niet op gehangen. Het laatst genoemde blijft het hele jaar door hangen. De luxe van al tijd een aan gename temperatuur en een rustige buurt stel ik zeer op prijs. Als er kinderen buiten spelen, die me zouden kunnen storen, dan sluit ik het raam en hoor daar hoe genaamd niets meer van.

Af gelopen middag heb ik aan het voeten eind van het één persoons matras twee grote stenen geplaatst en een plank van het laminaat, dat we nog hebben liggen, er op gelegd, en het beeld scherm van de Desk Top Computer, die ik al weer heel wat maandjes terug in Bandon mocht vinden bij een af val hoop, er op geplaatst. Kan van uit de onlangs gekochte lees stoel, of lekker lui vanaf het matras, kijken naar dat. waar ik zin in heb. Misschien herkent de lezer de man op het scherm, ik luister veel vuldig naar Max Igan wiens commentaren op de situatie in de wereld ik zeer kan waarderen.

Heb ook nog wat gezaagd en getimmerd en met twee wijn kistjes en kleinere stukjes laminaat een klein altaartje op gericht. Ik heb nooit behoefte aan dure dingen gehad, met af gedankte spullen een fijne sfeer creëren vind ik leuk. Om met Gerard Reve te spreken. “Ik heb Geen Boodschap aan Goede Smaak.” Ik houd er zo mijn eigen Feng Shui op na.

Karin werkt nog een dagje en dan is ze drie dagen vrij, zo dat we de jaar wisseling naar eigen goed dunken kunnen in vullen. Oude Jaar Avond gaan we naar Bantry, vrienden ontmoeten en er wordt een vuur werk festijn georganiseerd. Vuur werk is verboden in dit land, maar in georganiseerd verband kan er blijkbaar wel iets. In Rosscarbery hebben we één maal een georganiseerd vuur werk partijtje gezien. Het was nog al kort van duur, maar de kwaliteit er van viel niet tegen. Nu wil het geval, dat ik in het vorig huis drie stukken vuur werk vond. Asian Thunder 2, 3 en 4, die uit één klappen tot respectievelijk groene, zilver kleurige en blauwe ‘Peony‘, wat pioen roos blijkt te betekenen. Kan deze mee nemen voor als het spek takel in Bantry tegen valt en het aanwezig publiek als nog verrassen.

Onze slaap kamer is nog een rommeltje, maar ook daar neemt de orde gaande weg toe. Belang rijkste is nu een grote kast aan te schaffen en een twee persoons matras van het deugdelijke soort. Geen spring veren, geen vergif. Dan zal ik ook daar een huis bioscoopje organiseren met een derde zeer oud computertje, dat nog goed dienst doet en waar voor we een groter beeld scherm hebben om af en toe iets op te zien. Het toetsen bord is corrupt geworden, maar dit is op gelost door een tweede toetsen bord in een USB poort te pluggen.

Een kast in de hal, een lees stoel en een bankje in de huis kamer, dan kan de rommel geheel worden op geruimd en zal het in alle vertrekken vredig vertoeven zijn. Mijn werk kamer hangt al aardig vol af beeldingen, waar van de meeste Works in Progress zijn. De rest van het huis zal minder druk voor het oog zijn. Mijn schilder ezel nam te veel ruimte in. Ik heb daar om de poten in geklapt, waar door het nu als tafel ezel kan worden in gezet. I Love It when A Plan comes Together.

Tja, en als je dan achter af, als het werk is gedaan voor van daag, getrakteerd wordt op meerdere op namen van Emma Kok, dan lijkt er aan de verwennerij geen einde te komen en vallen bij mij weer wat tranen van dankbaarheid. Ik deel de uit voering, die Emma Kok van het lied Hallelujah van Leonard Cohen ten beste gaf. Daar na volgt de al tijd interessante Bangkok Voice Coach, die zijn reactie op deze uit voering geeft en daar bij vermeldt, dat hij de uit voering van Jeff Buckley de aller mooiste ooit vindt. Ik ben het daar vol slagen mee eens, Van Jeff Buckley ontdekte ik dit nummer in jongere jaren, en het is ook al tijd mijn favoriete uit voering gebleven. Die uit voering, de officiële video, plaats ik, en ten slotte nog een Live uit voering van deze intense artiest tot besluit.