Edzard Dideric – Korte geschiedenis (137) van de dodelijke glimlach (vervolg)

Wat vooraf ging:
https://robscholtemuseum.nl/edzard-dideric-korte-geschiedenis-132-van-de-dodelijke-glimlach/
https://robscholtemuseum.nl/edzard-dideric-korte-geschiedenis-133-van-de-dodelijke-glimlach-vervolg/
https://robscholtemuseum.nl/edzard-dideric-korte-geschiedenis-134-van-de-dodelijke-glimlach-vervolg/

Ling opende zijn ogen en deed pogingen om overeind te komen. De zurig geurende sofa (het zitmeubel, waar Wanda lief haar kunsten op had vertoond…) kreunde ervan. Op de vloer stond de inmiddels lege krat. Zou hij, niet verzot op bier, vierentwintig pijpjes achterover hebben geslagen? Nee, het was natuurlijk de Afrikaan/fotograaf/pooier, die ze voor zijn rekening had genomen. Waar hing die mafkees eigenlijk uit? Zich dit en nog veel meer afvragend, voelde hij zijn oogleden zwaarder worden.

Bro! Wakker worden, visite!
Visite?
Ontwakend uit zijn verdoving keek hij recht in het grijnzende smoel van zijn gastheer.
Ja man, Tina!
Wie is Tina?
Bro, doe normaal, ze is verdomme de liefde van je leven!
Een langbenige schoonheid in een nauwsluitende citroengele jurk trad naar voren. Ze keek hem aan met een omfloerste blik.
Gewoon stapelverliefd, verzuchtte ze.
Stapelgek zal je bedoelen. We zien elkaar voor het eerst.
Kijk eens goed.
Waarnaar?
Naar mij.
Ling constateerde wat hij natuurlijk meteen had moeten zien. Het was gewoon hartstikke Wanda. Honderd procent. Als twee druppels water.
Nou ja, zei ze, niet helemaal.
Hoezo?
Haar tweelingzus.
Ik kan geen verschil ontdekken.
Omdat het van binnen zit.
Dat moet ik voor kennisgeving aannemen?
Is wel zo verstandig.
Akkoord, zei hij. Nooit te oud om te leren.
Of te jong, wierp ze op.
Of te jong, echode Ling, een dodelijke glimlach met moeite onderdrukkend.

https://robscholtemuseum.nl/?s=Edzard+Dideric+-+Korte+geschiedenis