Yvonne Ciao – In de Voetsporen van de Koning
Nu weet ik het zeker, er zijn 2 ooievaarsjongen (uivertjes). Ik heb ze al een paar keer met wapperende vleugeltjes gezien. Ze zijn knap, mollig en schoon, dit in tegenstelling tot de ouwelui, die zijn mager, vuil en ronduit lelijk. De poten en de snavel zijn nog steeds van een bijzondere kleur rood.
Toch is er ooievaar leed te melden, er waren namelijk 3 jongen, eentje is het nest uit gesmeten, die was niet helemaal goed. Tja, de natuur is keihard, wij zouden zo’n baby in een couveuse leggen, reanimeren, volgieten met medicijnen of opereren.
Het is zo heerlijk om in het Markdal te wandelen, ik zie telkens weer iets nieuws.
Ondanks de vroegte, kom ik toch wel wat volk tegen. Op de eerste plaats, bouwvakkers, die zijn er altijd vroeg bij en ja, hoveniers, van hetzelfde laken een pak. Dan heb je de hondenuitlaters en…..de hijgende renners. En….een paar wandelaars zoals ik, gewoon lekker genietend lopend. Met die laatsten maak ik regelmatig een praatje, bijvoorbeeld hoe de stand van zaken is bij het ooievaarsgezin.
Omdat je telkens allerlei hekken door moet, in verband met loslopende koeien, houden we meestal het hek even open voor een wandelaar, een aankomende hijgende renner, of zo nu en dan een toerfietser. Laatst hield ik het hek open voor die laatste categorie, het betrof een volumineuze jongedame. Ze had haar fiets volhangen met allerlei vrolijk gekleurde tassen en tasjes, heel georganiseerd. Zij was duidelijk een reiziger, tja…..dan wordt ik nieuwsgierig he? Ik begon het gesprek met: “Zozo, u bent er vroeg bij”. Zij: “Ja, want ik heb een flinke tocht voor de boeg, ik ga naar Lier”. Ik: “Zozo, dat is een eind”. Zij: “Ja, maar uiteindelijk hoop ik Porto te bereiken. Daar woont een vriendin van mij, ik wilde er altijd al heen fietsen en nu ben ik ongewild mijn baan kwijtgeraakt en ik dacht: grijp je kans”. Ik: “Groot gelijk en veel succes” Zij: “Dankjewel”, en ze hees haar enorme zitvlak op het in het niet vallende zadel. Na mijmerend, dacht ik; de tocht zal in ieder geval haar figuur goed doen. Maar wat een reis he?, wat een stoere meid, ga er maar aan staan/fietsen. Ik hoop dat ze gezond en veilig in Porto zal geraken, met een leeg hoofd, wie weet wat ze allemaal voor haar kiezen gehad heeft op haar ex werk.
En ja hoor, Jut en Jul hebben weer een uitje van de week opgesoupeerd. We zijn in Zwolle geweest, lekker met de trein.
Ons doel was museum de Fundatie, we hadden er veel over gehoord en het gebouw is ook nog eens heel mooi met zijn keramiek wolk bovenop.
Zwolle verraste ons toen we naar het museum liepen, een stad met grandeur. We zagen indrukwekkende villa’s, prachtige gebouwen, leuke watertjes, bruggen en heel veel gezellige horeca.
We vonden de Fundatie op zich, zeer mooi, zelfs het trappenhuis, maar de tentoonstellingen konden ons niet zo bekoren. Er was o.a een verzameling borduurwerk van Rob Scholte te zien. Voor alle duidelijkheid, hij heeft het alleen verzameld en achterstevoren laten inlijsten. We vonden er geen bal aan, zeker niet voor zo’n stoere vent.
Verder was er een tentoonstelling met allerlei expressionistisch werk, met als toppertjes (vonden wij); ‘Dieren’, van Heinrich Campendonk en ‘De Schepping van de Paarden’ van Franz Marc.
We vergaapten ons aan ‘Machteld’ van Karel Appel en gaven haar de zegen, dat zij de tand des tijds lang zal mogen doorstaan.
Als je in Zwolle bent, dan MOET je naar Waanders, een grote boekhandel in een schitterend opgeknapte kerk. Al wil je geen boek, toch doen, erg de moeite waard.
Je kan er ook eten, maar dat deden wij niet, wij hadden gekozen voor ‘Poppe’, gevestigd in een voormalige hoefsmederij.
We waren de enige gasten, maar het eten was subliem.
De stad is echt leuk om te doorkruisen en vergeet niet een terrasje te pakken op de grote Markt, je waant je in het buitenland, vooral als het zonnetje zich laat zien.
Het was weer een mooi dagje uit.
Een kijkje in het leven van Ciao, mei 21, 2016