Vincent Bakker – Kunstenaar Vincent Bakkum… vertelt: Herman Brood is dood, maar zijn stoffelijk overschot de ‘Wild Romance’ ademt nog

Kunstenaar Vincent Bakkum… vertelt: Herman Brood is dood, maar zijn stoffelijk overschot de ‘Wild Romance’ ademt nog

Herman Brood is dood, maar zijn stoffelijk overschot de ‘Wild Romance’ ademt nog; dat wil zeggen: met hangen en wurgen. Waar Brood nog van het Hilton moest springen om er een eind aan te maken, daar moeten de overgebleven bandleden tegenwoordig al rekening houden met een stoeprand, zo fragiel en kwetsbaar oogt het stelletje muzikanten op het door een makelaar gesponsorde podiumpje op het Ruïneveld.

Op het terras van De Lamoraal wurmen twee middelbare vrouwen zich in plastic poncho’s tegen de regen of voor safe seks na afloop in de tourbus.

Hollestelle heeft een tijdje in coma gelegen,’ hoor ik een ingewijde zeggen. ‘Hij heeft nieuwe hartkleppen en is helemaal clean.’

Ja ja,’ zegt de aangesprokene en vertelt hoe de toetsenist bij een vorig optreden naar zijn piano werd geleid en hoe hem een voor een de handen op de toetsen werden gelegd en na de pauze opnieuw.

De bassist, die met een stok loopt wordt door een barkruk in evenwicht gehouden zodat hij niet omvalt. Het witte Trilby hoedje van Lademacher doet een vergevorderde, terminale rui vermoeden.

De mannen lopen na al die rock ’n roll tropenjaren nog steeds in dezelfde kindermaatjes zwarte jeans, zonder billen, maar met een knoopje open voor het buikje. Hun gehakte laarsjes zijn ingeruild voor platte All Stars en puntige rockabilly schoenen met zebramotief. Ik wed, dat hun zonnebrillen op sterkte zijn.

Vanaf de terrasjes lijkt het of de band in een helverlichte friettent staat te spelen. De regen waait met vlagen over de parasols met het daaronder bijeen eklonterde publiek. Ook de rockers staan dicht op elkaar, maar droger, opdat de kachel zwarte haarspoeling niet door het craquelé van hun afgeleefde koppen stroomt.

Herman Brood: van natte droom van menig burgerman tot AVRO nar en uiteindelijk betreurenswaardig menselijk wrak. Mijn held. Nog steeds draag ik zijn muziek op handen. Zijn hartstocht, humor en onmaatschappelijkheid inspireren mij, burgerman, nog steeds.

Zoals Brood het niet zonder amfetamine redd,e zo redt zijn Wild Romance het niet zonder Brood, hoe goed de relikwieën Lademacher en Hollestelle ook (nu nog) zijn. Desondanks sta ik zaterdagavond op het Ruïneveld tussen andere ‘gelovigen’ te wachten op de zo bekende gospels. Als EO jongeren dorstend naar het woord Gods, zo ‘kunnen wij gewoon niet wachten’ op de intro’s, die in onze ziel staan gekerfd. Maar het evangelie wordt door te veel krijsende gitaren tegelijk gebracht. Het is als met ijshockey: ik zie niet meer wie de puck heeft. Dany Lademacher’s Wild Romance rijgt zijn eigen nieuwe repertoire aan een koord met kralen uit de oude doos. Het bestaansrecht van de band lijkt te zijn ontleend aan de beginakkoorden van ‘Saturday Night’ alleen. Hoezeer ook een product van Lademacher, zonder Brood’s inbreng is het een losse flodder, loos alarm op de eerste maandag van de maand. Het zal nooit meer zo’n zaterdagavond worden. Brood is dood. Laat die jongens iets doen waar ze hem niet bij nodig hebben. Klasse genoeg. Ik laat me niet langer natregenen voor een aangelengde shot nostalgie.

Op het terras van De Lamoraal wurmen twee middelbare vrouwen (uit de oude doos) zich in plastic poncho’s tegen de regen of voor safe seks na afloop in de tourbus. Manager Van Dijk loopt bedrijvig af en aan, kauwend op het kauwgumpie, dat hij eind jaren zeventig in zijn mond had gestopt. Jarenlange omgang met de grillige rockster hebben hem tot deze rusteloosheid veroordeeld. Tot hij erbij neervalt zal hij als Nederlands bekendste babysitter achter Herman blijven aanrennen, zoals ook de rockers zich niet van hun geestelijke vader lijken te kunnen losmaken.

Ach, het zijn zulke schatjes,’ vat een van de vrouwen in poncho het troepje verweesde muzikanten samen.

Het regent, mijn oren piepen, ik ga naar huis, ‘It’s coming out of my nose’.

Flessenpost uit Bergen, 08-09-2016 11:50

http://www.flessenpostuitbergen.nl/nieuws/kunstenaar-vincent-bakkum…-vertelt/7393