Vico Olling – Criminelen zijn soms net loodgieters

Elke week schrijft onze chef misdaad Vico Olling een column over wat hem opvalt. Deze week gaat hij in op het geannuleerde boek van Heineken ontvoerder Jan Boellaard.

Criminelen zijn soms net loodgieters

Een paar weken geleden werd het groots aangekondigd middels een persbericht: Heineken ontvoerder Jan Boellaard ging zijn memoires schrijven. Het zouden verhalen zijn van voor de ontvoering. De titel was geweldig: Wij Willen Gangster Worden. De foto op de omslag al even fantastisch: een jonge blonde Cor van Hout, een donkerharige Frans Meijer en een olijke Jan Boellaard kijken stoer de lens in. De foto straalt in alles de jaren 70 uit. De kleding: alle drie hebben ze zo’n bruin leren giletje aan, Boellaard en Van Hout dragen wijde pijpen, maar het mooiste zijn nog die petten, die Frans en Jan op hun hoofd hebben. Om het geheel af te maken staan ze voor een prachtige Mercedes met gestapelde koplampen en veel chroom.

Wat keek ik uit naar die verhalen. En het zou niet bij één boek blijven: in het persbericht werd al aangekondigd, dat het een trilogie zou worden.

Groot was mijn teleurstelling vorige week toen ik het nieuws te horen kreeg, dat het boek of de trilogie er helemaal niet gaat komen. Wat de reden is geweest om het boek terug te trekken, bleef onduidelijk. Misschien dat we dat ooit nog een keer te horen krijgen, maar het is maar weer eens aangetoond hoe lastig het is om een misdaadboek te produceren. Je hebt te maken met zoveel krachtenvelden. Allereerst zijn er verschillende soorten misdaadboeken, grofweg zou je kunnen zeggen, dat er boeken zijn over daders en over slachtoffers. Ik ben altijd al meer geïnteresseerd geweest in de dader. Het slachtoffer heeft absoluut een aangrijpend verhaal, maar aan het verhaal van de dader zit voor mijn gevoel meer journalistiek interessant vlees. Hoe iemand tot zijn daad komt vind ik intrigerend. Maar bij het optekenen van het verhaal van de dader moet je ook rekening houden met het slachtoffer. Hoe gaat het verhaal vallen bij hen of hun nabestaanden? Als je daar als schrijver of als uitgever te lichtvaardig mee omgaat dan kan dat wel eens lelijk terugslaan. Een verhaal kan daarnaast ook verkeerd vallen binnen de onderwereld. Criminelen zijn soms net loodgieters: ze weten het altijd beter dan hun collega. Als je zomaar iemands verhaal zou opschrijven zou dat best voor wat problemen kunnen gaan zorgen. Daarnaast moet je ook rekening houden met de juridische kant van het verhaal: kan de biecht van de misdadiger nog gevolgen hebben?

Ik was erbij toen Willem Holleeder tijdens het Vandros proces werd gevraagd naar die beruchte speedboot overvallen uit de jaren zeventig. Het verhaal gaat dat Boellaard, Holleeder en de andere latere Heineken ontvoerders onder meer door die overvallen spullen konden kopen om de ontvoering voor te bereiden. Willem Holleeder wilde eigenlijk nooit iets zeggen over die speedboot overvallen, ook toen niet. De officier van justitie zei tegen Holleeder, dat ze niet kon geloven, dat hij daar nu juist zo moeilijk over deed. Hij stond terecht voor vijf onderwereld moorden, “die speedboot overvallen zijn toch allemaal allang verjaard?” vroeg ze hem.

Meteen antwoordde Holleeder: “Ja, maar witwassen verjaart niet, mevrouw.”

Het lijkt er op, dat Jan Boellaard minder goed op de hoogte was van de juridische gevolgen, die zijn biecht zou kunnen hebben, dan zijn mede ontvoerder Willem Holleeder.

Maar gelukkig hebben we die foto nog…

Panorama, 8 november 2019 16:08

https://panorama.nl/misdaad/criminelen-zijn-soms-net-loodgieters

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Heineken
https://robscholtemuseum.nl/?s=Jan+Boellaard
https://robscholtemuseum.nl/?s=Cor+van+Hout
https://robscholtemuseum.nl/?s=Frans+Meijer
https://robscholtemuseum.nl/?s=Willem+Holleeder
https://robscholtemuseum.nl/?s=Vandros