Tinkebell – Trots op mijn bank
Toen ik geboren werd, openden mijn ouders een rekening voor mij bij de Rabobank. Gedurende mijn jeugd was dat een feest, zo herinner ik me, want de Rabobank organiseerde elk half jaar een ‘kinderspaarmiddag’. We gingen dan met onze spaarpotjes naar de bank, waar een grote tafel vol cadeautjes stond. Speelgoed in ruil voor ons zakgeld.
Andere banken deden dat ook, zo weet ik van klasgenootjes. Het verschil was echter, dat je bij andere banken, zoals de toenmalige Postbank alleen maar stom promotiemateriaal met hun logo mocht kiezen. Wij, Rabobank kinderen, kregen de échte coole shit.
Het is nu 38 jaar later en we weten ondertussen allemaal, dat banken kampioen zijn in cadeautjes uitdelen. Die gaan echter niet naar ons, spaarders, maar naar de éigen mensen. Daar is een woord voor: ‘bonuscultuur’. Het gevolg van deze cadeautjes uitdelerij is, dat veel te grote risico’s werden (en worden!) genomen met geld, dat van óns is. U kent de gevolgen. U en ik zijn de dupe.
Je zou denken, dat dit systeem na zo’n kredietcrisis wel zou veranderen. Maar nee: de bankwereld blijft gewoon functioneren, zoals ze deed. Dat is gek, maar wat nog veel gekker is, is dat wij, gewone mensen, gebruik blijven maken van dat zieke systeem.
Waarom doen we dat eigenlijk? Nou (om het antwoord maar te geven), je moet je geld toch ergens stallen. Een pin pas is reuze handig en je huur elke maand contant betalen is een hoop gedoe. We brengen ons geld dus naar een bank om gebruik te maken van een service. En daarom zat ook ik lang bij die Rabobank.
Tot het gesodemieter begon. Ik bespaar u de details, maar de samenvatting is, dat ze zó veel fouten hebben gemaakt, dat ze me bij de voorlaatste blunder zelfs een schadevergoeding(kje) hebben toegekend, met excuses voor de bizar slechte service (en vervolgens ging het nogmaals mis). Einde vertrouwen Rabobank.
Ik ben me toen in de banken gaan verdiepen. Grote indruk maakten de twee boeken van en over Ali Niknam, oprichter van bunq, de enige bank zonder bonuscultuur en zonder beleggingen. Hij was die éne persoon, die lering trok uit de crisis en zijn volledige vermogen investeerde in deze nieuwe bank, gericht op, jawel, service. Elk risico is voor hem persoonlijk (de man verdient een standbeeld!). Heel letterlijk is zijn bank vrij van veronderstellingen over hoe een bank hóórt te werken. Daarom is alles anders.
En nu ben ik een Bunqer – mijn regenboog kleurige bankpas bleek zelfs in de gevarenzone van Fukushima prima te werken – en ik merk, dat ik daar trots op ben. Doe mij alsjeblieft een T-shirt met het Bunq logo. En ja, daar wil ik heel graag voor betalen.
Het Parool, 13 september 2017
Plaats een reactie