Theodor Holman – Het Rapport van de Amsterdamse Raad voor de Kunst is Weer Zin Wekkend + Nelle Boer – De Overheid heeft Al Tijd Al een Moraliserende Houding Aan Genomen ten Aan Zien van Kunst
Het Rapport van de Amsterdamse Raad voor de Kunst is Weer Zin Wekkend
Wat een schandelijk rapport van de Amsterdamse Raad voor de Kunst, die adviseert over kunstsubsidies onder voorzitterschap van Felix Rottenberg. Schandelijk, omdat de overheid hier via de gesubsidieerde kunst u en mij een moraal tracht op te leggen. Wij, de burgers van Amsterdam, horen op een bepaalde manier te denken!
Omdat het hele rapport buitengewoon krukkig van stijl is en elke alinea ongeveer net zo veel woorden telt als mijn column, moet ik een keuze maken uit de 21 aanbevelingen, die het rapport doet.
Kunstenaars, lees even mee naar aanbeveling 2: Training voor personeel op inclusieve werkhouding.
‘Veel mensen zijn overtuigd van de correctheid van hun eigen morele inzicht, maar realiseren zich niet, dat die morele inzichten mede zijn gevormd door een maatschappij, waarin ongelijkheid niet voor iedereen direct zichtbaar is. Het is belangrijk, dat alle medewerkers de kans krijgen om een gevoeligheid te ontwikkelen voor de onbewuste overtuigingen, die inclusiviteit in de weg staan.
Kunstenplan instellingen moeten gestimuleerd worden hun personeel een training aan te bieden op het gebied van een inclusieve werkhouding. Deze trainingen hebben niet als doel om een wereldbeeld op te leggen, maar om de intrinsieke motivatie op te wekken het dominante wereldbeeld ter discussie te stellen. Deze trainingen kunnen een doorwerking hebben op het aanbod en het publiek, dat wordt bereikt.’
In zin 1 staat: u denkt verkeerd, en dat weet u zelf niet.
Dan: Wij gaan initiatieven ontwikkelen, zodat u ‘het goede’ gaat denken.
Vervolgens: We gaan u trainen om het juiste te denken.
Dan de conclusie: Want als u het juiste denkt, dan maakt u de juiste kunst en dan krijgt het publiek ook de juiste opvattingen.
En wat te denken van een zin als: ‘Maar onder het mom van het recht op vrije meningsuiting, wordt het inclusieve klimaat, dat Amsterdam wil nastreven, bedreigd.’
Hier staat: Weg met die vrijheid van meningsuiting!
Het is schokkend, onbegrijpelijk en weerzinwekkend. Dit is absoluut het ergste beleidsstuk, dat ik in tijden heb gelezen. Identiteitspolitiek in elke regel. Het is of Andrei Zjdanov de pen van de Raad heeft vastgehouden en dit de aftrap is van een Grote Zuivering.
Wat vinden kunstenaars hiervan? Burgemeester, wat is uw mening hierover? Dit rapport is een illustratie van de langzame moord op onze cultuur, op ons vrije denken, op de vrijheid van de kunstenaar.
Walgelijk, Drie Werf Walgelijk.
¶
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief (https://www.parool.nl/search?query=theodor+holman).
Reageren?
t.holman@parool.nl.
Het Parool, 28 september 2019
De Overheid heeft Al Tijd Al een Moraliserende Houding Aan Genomen ten Aan Zien van Kunst
Nelle Boer, beeldend kunstenaar, heeft een vernietigend oordeel over het kunstsubsidiesysteem van Nederland. ‘Genoeg reden voor kunstenaars om de overheid te wantrouwen.’
Met enige verbazing las ik zaterdag de column van Theodor Holman in deze krant over het rapport van de Amsterdamse Raad voor de Kunst. Holman spreekt daarin zijn verontwaardiging uit over het feit, dat de overheid middels kunstsubsidie een moraal tracht op te leggen.
De schrijver heeft zich naar het schijnt nooit verdiept in de oorsprong van ons kunstsubsidiesysteem, want dit is al sinds de jaren vijftig het uitgangspunt van de overheid: het onderwijzen en ‘verheffen’ van het volk door middel van kunst, waarbij de opvatting van de overheid over kunst bepalend is.
Het gaat de overheid er dus niet om het volk te informeren over wat er allemaal gebeurt in de kunsten in Nederland, maar uitsluitend over kunst, die past binnen de eigen, zeer beperkte visie. Die visie wordt bepaald door een paternalistische kijk op minderheden, waarbij de leugen wordt verspreid, dat kunst voor deze groepen niet toegankelijk zou zijn.
Kunstinstellingen en kunstenaars zouden moreel verplicht zijn zich aan te passen en in hun werk meer gericht moeten zijn op de wensen van dit deel van het kunstpubliek. Dit is een stuitend denigreren van minderheden, alsof zij vanwege hun huidskleur of culturele achtergrond een fundamenteel andere beleving van kunst zouden hebben. Ook wordt hiermee gesuggereerd, dat zij niet eigenhandig in staat zijn om de weg naar het museum of de kunstopleiding te vinden, maar bij dit laatste aan de hand meegenomen moeten worden.
Aangezien alleen kunstenaars en instellingen, die zich voegen naar deze kijk op minderheden, nog in aanmerking komen voor subsidiegeld, is het boven alles een verdienmodel gebaseerd op identiteitspolitiek. Een huichelachtige manier voor overheid, kunstinstellingen en kunstenaars om geld te verdienen aan de zogenaamd miserabele positie van minderheden in de kunst.
Het is een zeer kwalijke uitwas van het kunstsubsidiesysteem, maar in de basis niet nieuw. De overheid heeft in Nederland altijd een moraliserende houding aangenomen ten aanzien van kunst, ten koste van kunstenaars en hun integriteit. Genoeg reden voor kunstenaars om de overheid te wantrouwen, waar het kan te bevechten en nooit een cent van ze aan te nemen.
Het Parool, 30 september 2019, 16:05
Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Theodor+Holman
https://robscholtemuseum.nl/?s=Felix+Rottenberg
https://robscholtemuseum.nl/?s=Nelle+Boer
https://robscholtemuseum.nl/?s=Amsterdamse+Raad+voor+de+Kunst
https://robscholtemuseum.nl/?s=subsidie
Plaats een reactie