Theo Knippenberg – Leugens (65): The first time
Op m´n vijftiende kreeg ik, na lang zeuren en driekwart jaar bijverdienen aan een benzinepomp, toestemming voor mijn grote droom, een zomerexpeditie naar een uithoek van de toenmalige wereld.
Samen met mijn oudere broer en zijn vriend kochten we een tweedehands Goggomobil, de kleinste auto op vier wielen. We schilderden er ´Holland–Istanbul Express´ op, waarmee ons exotische reisdoel duidelijk was. Mijn baas – die van de garage achter de benzinepomp – gaf ons een spoedcursus autoreparatie, en regelde een zak vol reserve onderdelen. Ik versierde een contract met de regionale krant en zou elke paar dagen een reisverslag sturen. En het hele dorp kwam ons uitzwaaien, niet verwachtend ons ooit nog terug te zien.
Dat mijn moeder die toestemming gaf heeft mij toen niet verbaasd maar achteraf verbijsterd.
`Ik had je toch niet kunnen tegenhouden´ zei ze jaren later, ´maar ik heb die hele zomer geen nacht goed geslapen´.
Halverwege de reis ´verloor ik mijn onschuld´, in een klein Kroatisch stadje dat Karlobag heette, aan een zwartharige mevrouw, twee keer zo oud als ik, met kleine puntige borsten en grote donker glanzende ogen die ik me nog herinner, net als de kleine haartjes boven haar lip, maar haar naam ben ik vergeten of ik heb die nooit geweten.
De dag daarvoor kreeg ik mijn eerste rijles, op de kustweg van het toenmalige Joegoslavië. Links van mij waren torenhoge rotsen, rechts een loodrechte afgrond boven de Adriatische zee.
´Stuur er maar gewoon tussendoor´, zei mijn broers vriend, de enige die een rijbewijs had.
Die avond werd ik voor het eerst van mijn leven stomdronken, van ´slivovitch´, een soort zoete wodka, gestookt van pruimen. De zwartharige mevrouw moet me die nacht ergens op het gras gevonden hebben toen ik er niet in geslaagd was terug te kruipen naar de tent op het grasveld achter de dorpskroeg. Ze heeft me lang in haar armen gehouden en gewiegd, herinner ik me vaag. Ik denk dat ik huilde. Misschien had ik ook wel een erectie, en heeft ze dat gevoeld toen ze me vasthield, maar dat herinner ik me niet.
Ik had een vreselijke kater de volgende dag en ik was nog steeds duizelig toen mijn broer en zijn vriend het stadje weer in waren en zij onverwacht de tent was binnenglipt en meteen op mij lag. We hebben niet gekust en geen woord gewisseld. Waarschijnlijk sprak zij ook geen woord Engels of Duits. En Kroatisch spreek ik nog steeds niet.
Ik kan me niet herinneren of ze mijn broek heeft uitgetrokken of dat ik er geen aanhad. En ik kan me ook geen enkel voorspel herinneren, alleen nog hoe het voelde toen ik in haar gleed.
En ik herinner me hoe ongelooflijk klunzig ik me voelde omdat ik totaal niet wist wat te doen. Maar moeder natuur deed wat ze blijkbaar altijd doet.
Ik weet nog dat ik achteraf geen bloed heb opgemerkt, dus ik mag er van uitgaan dat zíj geen maagd meer was. En van iets als een condoom heb ik ook niks gemerkt.
Net zo snel als het begon, was het voorbij. Ze legde haar vinger op mijn lippen en glipte de tent uit.
Toen ik het later die avond aan mijn broer en zijn vriend vertelde, waren ze jaloers. Ze hadden haar gezien, verderop zittend in het gras, achteraf blijkbaar wachtend tot ze vertrokken waren.
Zelf was ik alleen maar verward, en nu ik terugdenk was ik waarschijnlijk ook teleurgesteld.
Pas jaren later daagde het me, dat mij iets ontnomen is dat ik veel liever zelf had willen weggeven.
Mijn broer stelde voor om nog een dagje in Karlobag te blijven. Misschien kwam ze nog wel terug. Maar op mijn klemmend verzoek hebben wij de volgende ochtend de reis voortgezet.
Ik heb nooit meer iets van haar gehoord.
Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens