Theo Knippenberg – Leugens (35): Free as a bird

Wolffs moeder Eva heb ik één keer ontmoet, heel lang geleden, toen Wolff me mee naar huis nam. Daar ontmoette ik Eva en Wolffs drie broertjes en zijn jongste zusje Annelie, niet vermoedend dat ik bij onze volgende ontmoeting verliefd op haar zou worden, bijna dertig jaar later. Toen kon Annelie zich onze eerste ontmoeting niet meer herinneren, zelfs niet dat zij als een echte flirt bij mij op schoot zat, zoals bleek uit oude foto´s die we opdiepten. Annelie herinnerde zich alleen mijn cocaïne setje. Een elegant suède etuitje met een mini glas voor het poeder, een stalen scheermesje en een rietje van gehamerd zilver. Bijna twee decennia droeg ik dat setje met me mee, over bijna alle grenzen op aarde. Ik realiseer me nu dat ik daarmee bij elkaar zeker duizend jaar gevangenisstraf heb getrotseerd.
Maar nu (ik schreef dit al weer jaren geleden) zit ik, zo vrij als een vogeltje, in mijn werkkamer in het huis van Wolffs en Annelie´s overleden ouders, uitkijkend op de enorme tuin waarin Phileine, de dochter van Annelie en de enige persoon op aarde waarvoor Wolff er in zijn laatste jaren onvoorwaardelijk was, speelt met Luijo, ons Australisch herderinnetje.
Dit is een beeld dat ik op elk moment in mijn hoofd kan afspelen, in technicolor kleur en met Dolby geluid en de geur van vers gemaaid gras.
En ik had op dat moment nog geen flauw vermoeden hoe verschrikkelijk ik over een jaar (gezien van toen uit) mijn leven met Phileine en Luijo en Annelie zal missen, en elke nacht mijn hoofd en mijn hart zal breken over die ene vraag, die op-een-na belangrijkste vraag in het leven: Ben ik eigenlijk wel in staat echt van iemand te houden?

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens