Theo Knippenberg – Leugens (28): Our house

“De waarheid is een illusie” schreef Nietzsche honderd jaar geleden, “maar wel onmisbaar om te overleven”. Dus maken we vaak zelf een waarheid, als we er een nodig hebben.
Het was een aardig echtpaar. Toen ik hun huis kocht hadden ze er bijna dertig jaar in gewoond.
Hij zei dat het nu te groot was geworden, met de kinderen de deur uit.
Zij zei dat ze de tuin zou missen, en het geluid van de kinderen op het schoolplein om de hoek.
Ze verkochten mij hun huis en vertrokken naar Brabant, waar hij vandaan kwam.
Twee jaar later kwam ik haar weer tegen, bij de groentejuwelier in de Cornelis Schuyt. Ze vertelde dat haar man was overleden. Ze was duidelijk erg verdrietig. Ik condoleerde haar en bood haar koffie aan, bij mij thuis.
Daar, in haar tuin, vertelde ze me haar andere waarheid.
Ze hield niet van haar nieuwe omgeving, zei ze. Niet van het stadje en niet van het huis dat ze daar hadden gehuurd. En na een jaar kende ze er nog niemand.
Dus stapte haar man in de auto om een andere woonplek te zoeken en kwam nooit meer terug.
Ze gaf hem op als vermist, de politie zocht hem maar vond geen enkel spoor. Ze werd ziek van bezorgdheid en dacht dat hij dood was.
Maanden later hoorde ze van zijn levensverzekeringsmaatschappij dat hij springlevend was, en in België woonde, met een veel jongere vrouw.
Ze kon het eerst niet echt geloven, zei ze. Daarna ging ze volledig door het lint. Tenslotte besloot ze, in haat en wrok, zoveel mogelijk geld uit hem te persen waarmee ze een klein appartement kon kopen in haar oude buurt.
Daar leeft ze nu in een acceptabele waarheid, als een treurende weduwe, nog dagelijks in rouw om haar gestorven echtgenoot van wie ze zo gehouden heeft.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens