Theo Knippenberg – Leugens (1): Ain´t got no, I got life

Want waarheid is de leugen die ons in staat stelt te overleven (Friedrich Nietzsche)

Voor mijn vrienden Dyl en Wolff. “We made love and war”.
Met dank aan Gregory Pincus, John Rock en Katharine McCormick, die ons ´De Pil´ gaven. Daarmee hebben ze veel leugens overbodig gemaakt. En ruimte geschapen voor nog veel meer nieuwe.

Leugens (1): Ain´t got no, I got life

Mijn vriend Dyl was de vleesgeworden middeleeuwse nar, amusant, treiterend, honingzoet, soms sardonisch, soms tranentrekkend, vaak onuitstaanbaar. En altijd hield hij de omstanders een spiegel voor.
Dyl was van alle tijden. Dus een geboortejaar kan ik je niet geven. Ik weet alleen dat het op een pinksterdag was. Buiten stond de hagedoorn uitbundig in bloei, maar dat wist Dyl niet. Hij wist zelfs nog niet eens dat hij Dyl was, toen zijn bestaan die fatale wending nam; hij werd geboren, een gebeurtenis die hij later niet graag nog eens zou overdoen.
Tot dat moment, zo lang hij zich kon herinneren, dobberde hij in een veilige wereld. Nooit honger, nooit dorst, nooit op hoeven staan, nooit je kamer opruimen, nooit huiswerk.
Hij was weliswaar moedertje ziel alleen, maar hij had toen ook nog helemaal niemand nodig.
Het was een stille wereld, al kon hij achteraf zeggen dat ie gewaarschuwd had moeten zijn, want de twee kibbelende stemmen uit de ruimte, de hoge klagende en de lage spottende, werden al dagenlang steeds luider.
Toen verdween de zee waarin Dyl dreef. Plots stroomde ze weg, een badkuip die leegliep. Tegelijk stormden de rubberen wanden op hem af, van alle kanten werd ie gekneed en voortgeduwd. Het was pure science fiction. Heftig! Een Lsd trip. Paddo´s. Mescaline. Doodeng! Zo werd Dyl een veel te nauwe gang in gestuwd, een donkere tunnel waarin hij aan het eind plotseling verblind werd. Later begreep hij dat het de zon was, die door het open raam meekeek tussen zijn moeders wijd opengesperde benen. Niet zijn favoriet, die zon. Zijn hele verdere leven zat ie liever in de schaduw. En hij hield meer van de nacht dan van de dag.
Enfin, Dyl werd die dag de wereld in geperst, gesmoord en gesjord. De eerste handen die hij in zijn leven tegenkwam streelden hem niet maar tilden hem aan zijn voeten omhoog en petsten venijnig op zijn billen. De vernedering! Dat was de laatste druppel. Hij brulde de longen bijkans uit zijn lijf. En hij was vastbesloten daar nooit mee te stoppen tot hij zijn eerste speelgoed ontdekte, zijn favoriet voor het leven; een roomblanke borst, met een roze tepel. Twee zelfs!

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Leugens