Stefan Ruiters – Boekenkastblog: De schrijver ruimt op
Een boekenuniversum waaruit de schrijver zijn wereld destilleert
‘Joe, ik kom eraan hoor.’ Gestommel op de gang boven. De lichte draf naar beneden. ‘Eh, wij hadden een afspraak? Ja sorry, beetje vergeten.’ Voor me staat een van de grote schrijvers van Nederland, in joggingbroek en trui. ‘Weet je waarom ik het ben vergeten? Ik ben bezig met mijn nieuwe boek over kunst en dat moet over twee maanden af zijn.’ Ik zeg dat ik het niet erg vind, kan gebeuren. ‘Daar staan een paar dozen die ik al heb uitgezocht, die kun je alvast bekijken. Die mogen weg.’ Waarna hij me op de wand met kasten vol kunstboeken wijst. Op de ruggen zie ik canonieke namen als: Mark Rothko, Andy Warhol, Gerhard Richter, Marlene Dumas, Luc Tuymans. Daarnaast de dunne, fragiele ruggetjes van poëziebundels.
Aan de andere kant van de eettafel een wand vol Nederlandstalige literatuur. Boven krijg ik nog een paar wanden Amerikaanse literatuur, geschiedenis en filosofie te zien. ‘Die ga ik binnenkort met mijn zoon helemaal sorteren en dan mail ik je weer, oké?’ ‘Natuurlijk,’ zeg ik. En bedenk me dat ik zojuist het boekenuniversum heb gezien waaruit de schrijver zijn eigen wereld van woorden heeft gedestilleerd en gecreëerd.
Als student in de jaren negentig las ik natuurlijk De buitenvrouw, Vals licht, en Gimmick. Ik wist dat hij in de jaren daarvoor lid was van de dichtersbent de Maximalen, en omging met schilders als Rob Scholte en Peter Klashorst. Vriend van Martin Bril, die ook geregeld in JOOT kwam en zijn boeken aan ons verkocht. Bewonderaar van Kees Fens, die om de hoek van de boekwinkel woonde. Zijn essaybundels over Amerika, kunst en popmuziek verslond ik. Een culturele omnivoor, iemand om ontzag voor te hebben op een prettige manier, een zielsverwant.
Ook nu lees ik zijn wekelijkse artikelen in de Volkskrant. Over lichtval in de kunst, over de verbeelding van de zee, over het vermeende plagiaat van Luc Tuymans. Mooie bijvangst van op inkoop gaan bij een schrijver is dat ik soms al weet wat een week later in de krant zal staan. ‘Ik heb vannacht ook nog een stuk voor de krant geschreven over de zaak-Tuymans: Luc Tuymans in Absurdistan heb ik het genoemd. Wat een amateurisme zeg, die uitspraak van de rechter over het werk van Tuymans. Ehm, ik moet weer door, ik mail je en dan zien we elkaar weer. Hoi.’ En met drie dozen vol kunstboeken, romans, geschiedenis en letterkunde rijd ik tevreden weer terug.
Literair Nederland, 26 mei 2015
http://www.literairnederland.nl/2015/05/26/de-schrijver-ruimt-op/