Saar Magazine – Micky

25 augustus 2023Businessplan, Home, Huis Ten Bosch, Interview, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

Micky

STYLING SANDRA KISSELS VISAGIE ELLES NIJKAMP MET DANK AAN ACNE, ARKET, LA FEE MARABOUTEE, LADRESS, REISS, SOAKED, OLD HABITS DIE HARD

TROPISCH SFEERTJE

De foto shoot met Micky Hoogendijk was in de Hortus Botanicus van Leiden, de oudste botanische tuin van Nederland, aan gelegd in 1590. Hier werden de eerste grote tulpen collecties van Europa gekweekt en zevenhonderd onbekende planten uit Japan en China geïntroduceerd. De Hortus is heel fijn om een rust gevende wandeling in te maken en je even terug te trekken uit de drukte van de stad.
Meer info https://hortusleiden.nl

INTERVIEW IN SAAR MAGAZINE MICKY HOOGENDIJK

GEBOREN 8 Juli 1970
TROUWDE in 1994 met kunstenaar Rob Scholte. Bij een aanslag verloor zij hun ongeboren kind en hij zijn beide benen. In 1997 zijn ze gescheiden
WERD IN 1997 creatief directeur van de Supperclub
SPEELDE van 2000 tot en met 2002 Cleo de Wolf in Goede Tijden Slechte Tijden
TROUWDE in 2012 met Adam Curry van wie ze in 2015 scheidde
BEROEP fotograaf en kunstenaar

We spreken af in het Restaurant van Piet Hein Eek in Eindhoven, waar Micky Hoogendijk sinds ander half jaar vlak bij woont. Op een boerderij in een weiland, helemaal alleen. Dat vindt zij niet dapper.

“Ik ben 1.84 meter hè, ik word nooit lastig gevallen en als mensen iets proberen, loopt het niet goed af met ze.”

Ben je nog niet gekrompen?

“Nou, ik heb Indonesisch bloed aan mijn moeders kant en zij kromp een flink stuk, toen ze oud werd. Dat zal bij mij ook wel gebeuren op een zeker moment. Kan ik eindelijk hoge hakken aan.”

Doe je dat nu niet?

“Ja wel, expres, dan blijft iedereen lekker op afstand.”

Vind je dat prettig?

“Als ik uit ga heeft dat zo zijn voor delen, hoe wel leeftijd ook behoorlijk helpt om zekere figuren uit de buurt te houden.”

Uitgaan deed Micky vroeger veel, binnen de jaren negentig kunst scene in Amsterdam waar ze haar eerste man, kunstenaar Rob Scholte, ontmoette. Een half jaar na hun huwelijk in 1994 ontplofte er voor hun huis in de Amsterdamse Jordaan een bom in hun auto toen ze op het punt stonden naar de huisarts te gaan om zeker te stellen, dat Micky zwanger was. Dat was ze. Door de aanslag kreeg ze een mis kraam, en Scholte raakte zijn beide benen kwijt. Een jaar eerder verloren ze zoontje Pepijn kort na zijn geboorte. In 1997 kwam het tot een echtscheiding.

Micky werd niet lang daar na creatief directeur van de Supperclub, een galerie, restaurant en de eerste lounge bar ter wereld, met matrassen op de grond, waan zinnig op gemaakte grote borden eten en bezoekers als onder deel van de shows en kunst projecten. Acteren deed ze ook, haar bekendste rol is die van kille zaken vrouw Cleo de Wolf in Goede Tijden, Slechte Tijden.

In 2009 kreeg ze een relatie met Adam Curry. Het stel vertrok naar de Verenigde Staten, waar ze verhuisden van San Francisco naar Los Angeles naar Austin, Texas. In LA had ze al eerder in haar eentje gewoond, onder andere voor lessen Method Acting. Na de scheiding van Adam Curry in 2015 ging ze terug naar LA, dit keer als fotograaf. Dat beroep leerde ze zich zelf met een camera, die ze kreeg van haar moeder, vlak voor haar dood in 2010. Zij was een van de eerste Nederlandse vrouwen, die het moederschap verwierf door kunstmatige inseminatie. Ze bracht Micky, toen nog Mirjam, groten deels alleen groot, bij gestaan door haar tweede man, de bekende kunst schilder Roelof Frankot.
Hij stierf aan kanker toen Micky veertien was. Dit is dan alleen nog maar de noten dop van Micky, die deze zomer vijftig wordt.

De ober komt aan lopen om te vertellen dat de keuken speciaal voor Micky een salade kan maken met alleen groenten en kruiden. Geen rozijnen, noten, kaas, linzen of kikker erwten, alleen groenten.

Als de jongen weg is, zegt ze, dat er een mevrouwtje is, die een waan zinnige methode heeft ontwikkeld, waar mee ze precies kan zien welke voeding stoffen iemand mist en nodig heeft.

“Ze gebruiken haar werk wijze bij astronauten, maar het werkt ook voor vrouwen, die richting de over gang schuifelen en in eens kilo’s aankomen. De meeste huis artsen zullen zeggen, dat hoort er bij, maar er zijn gelukkig mensen, die vinden dat het anders kan. Sinds ik haar aan wijzingen op volg, vijf dagen alleen groenten, gevolgd door weken, waar in je nooit tegelijk ei witten en kool hydraten eet, stap ik hart stikke fris uit mijn bed en ben ik blij en vrolijk. Ik doe het weer.”

Was je erg van slag geraakt?

“Nou, ik heb al van af mijn elfde een slecht werkende schild klier en na de dood van mijn eerste kind stopte hij er helemaal mee. Daar slik ik al jaren één pil per dag voor. Dat ging goed tot een dokter in Austin vond, dat ik aan een ander middel moest. Ze gaf me er per ongeluk een te hoge dosis van, waar door ik me gedurende vijf jaar constant gestrest voelde. Iedereen zei, je bent net voor de tweede keer gescheiden, je hebt geld problemen, weet je wat jij moet doen? Lekker aan jezelf werken, Yoga doen. Eigenlijk geloofde ik het niet, want ik ben in principe best rustig en in balans; goed gehumeurd, gelukkig, lief voor mensen. Ik dacht steeds: dit verhaal klopt niet bij mij, maar ik liep door. In die vijf jaar had ik met mijn fotografie vijftig exposities over de hele wereld dus ik werkte vreselijk hard.”

Tot je in stortte.

“Op een avond zat ik aan de Keizersgracht op de bank bij vrienden, bij wie ik logeer als ik in Amsterdam ben en ik zei ‘Ehm, ik ga even naar de spoed eisende hulp.’ Ik piep niet snel, maar ik wist, dat het echt niet goed was. Na twee dagen onderzoek zeiden ze, ‘Mevrouw, U heeft of een burn out of U bent in de overgang.” Ik moest er om lachen en strompelde de spreek kamer uit.
De volgende dag, terug in LA, was ik in zo’n gezondheid winkel, waar ze sapjes en zo verkopen. Er stond een apparaat, waar mee je het DNA van je haar kon laten testen. Tien minuten, na dat ik het ding een haar had gevoerd, gaf hij aan, dat ik een te hoge medicatie slikte van een bepaald medicijn. Mijn huis arts verlaagde direct de dosis en sinds dien zijn ze weg, die rare stress klachten. Als iets giftig is voor je lichaam, is het wel constant een te hoog stress hormoon. Ik dacht, laat ik maar eens even rustig in een weiland gaan wonen, voor me zelf zorgen.”

Waarom een weiland in Brabant?

“Toe val. Ik ontdekte dit weiland, omdat ik een expositie had in Eersel, waar ik in een geweldige Bed & Breakfast lo-geerde. Ik vragen Wat is nou de huur van een boerderijtje hier? Die man Acht honderd per maand of zo. Ik verslikte me in mijn koffie, daar heb je in LA nog geen hamster kooi voor. Twee maanden later woonde ik ook in zo’n boerderij, maar dan groter, met een enorme zolder, waar ik fantastisch kan werken. Het was een vrij impulsieve beslissing, zo ben ik. Misschien ga ik ooit terug naar het Westen, maar ik geniet nu enorm van mijn weiland op de dagen. dat ik niet op reis ben en er alleen rond banjer, aan rommel en in mijn pyjama naar de Jumbo kan want Nobody gives A fuck. Echt heerlijk.”

De natuur past beter bij je dan je dacht?

“Dat wist ik al heel lang. Vanaf mijn zevende groeide ik op in Lochem, de Achterhoek. Daar werd ik van een stad een buiten kind, dat dol was op paard rijden en bomen klimmen. Ik ben nog steeds een bomen klimmer, al ben ik tegenwoordig wel banger om er uit te vallen.

Mis je Los Angeles?

Ik mis mijn vrienden, maar ik mis de stad niet. Amerika is een zwaar land als je niet heel rijk bent. Ik zag daar zo onbeschrijflijk veel armoede. Amerikanen hebben alles of bijna niets, verschrikkelijk.”

Had jij wel genoeg geld?

“Weinig geld was ook wel een tijdje mijn werkelijkheid, want na de scheiding van Adam begon ik helemaal opnieuw, met niets. Na zes jaar met iemand samen zijn moet je jezelf her vinden, in aller lei op zichten. Het is fantastisch als blijkt, dat je het in je eentje voor elkaar krijgt, en dat in een krank zinnig moeilijke stad als LA, maar het was wel even een dingetje. Het hielp, dat ik een bord voor mijn kop heb, ik zie nooit beren op de weg. Ik heb veel zelf vertrouwen, niet altijd te recht, maar het brengt me wel verder.”

Waar ligt de basis van dat zelf vertrouwen?

“Bij mijn moeder. Ik was het enige kind, dat ze kreeg, na heel veel moeite, dus ik was haar project, in de positieve zin van het woord. Zij vierde mij enorm en dat is van onschatbare waarde gebleken. Ze maakte bijv oorbeeld altijd een foto van mij op de achtste van de maand, mijn geboorte dag, en ze zei vaak hoe mooi, leuk en slim ze me vond, hoe trots ze was. Ik vier mijn pete kinderen ook groots. Ik heb er vijf, de oudste is 21, de jongste 11. Mijn vrienden delen hun kinderen met mij, omdat ik de mijne heb verloren.”

Is dat verlies een pijn, die nog vaak op speelt?

“Het is wat het is. Ik heb de vrijheid, die jullie allemaal niet hebben, ik kan werken en reizen zo veel ik wil, de ego centrische kunstenaar zijn. Het is een gemis, maar ik sta er niet meer te lang bij stil. Ik heb zelf ook geen traditioneel gezin gekend, als kind. Daar door ben ik er altijd goed in geweest mijn eigen familie te maken. Mijn vrienden van vroeger zijn er allemaal nog, ook al ben ik acht tien jaar weg geweest, af gezien van de tijd, die ik hier door bracht om voor mijn stervende moeder te zorgen.”

Ze glim lacht.

“Ik ben wel een beetje Remi natuurlijk. Geen broers of zussen, geen man, geen ouders, geen kinderen. Er is niets meer wat mij direct verbindt aan deze aarde. Ik roep wel eens, Can someone get me off this rock, please? Ken je dat? Niet dat ik zelf moord over weeg, maar ik maak geregeld grapjes over mijn Remi zijn. Humor helpt bij alles.”

Ze vertelt, dat de camera die haar moeder haar cadeau deed voor ze dood ging, haar baby werd. Ze ging er elke dag mee de stad in. In LA begonnen bevriende acteurs te vragen, of ze een head shot van hen wilde maken voor in hun portfolio.

“Blijkbaar kon ik het. Later in Austin, waar Adam en ik op een berg woonden, fotografeerde ik vooral natuur. Ik las The Artist’s Way van Julia Cameron, een soort zelf hulp.boek voor geblokkeerde kunstenaars. Ik ben helemaal niet van de zelf hulp boeken, maar zij houdt echt je hand vast in het toe laten van jouw Artist’s Way. Het ene na het andere kunst werk rolde er uit tijdens het lezen. Dat zijn de werken, die nu nog steeds overal ter wereld hangen en waar mee ik mijn geld verdien.”

De eerste galerie houder, die haar belde was een Nederlandse , die dacht met een Amerikaanse man te maken te hebben. Toen ze hoorde dat ze ‘dé Micky Hoogendijk’ aan de lijn had, zei ze Godver, je bent gewoon Micky van Goede Tijden. Ik vind je werk fantastisch, maar als ex soap ster kan ik jou moeilijk verkopen. Micky antwoordde Hier weet toch niemand daar iets van? Een maand later hing ze op een grote kunst beurs in LA en verscheen er een foto van haar werk in The Washington Post.

“Van af toen dacht ik, dit ga ik doen, kennelijk is dit de bedoeling. Kei hard aan de bak hoor, dat wel. Ik kan goed onder nemen, maar het is best zwaar. Al tijd onder weg, al tijd alleen thuisk omen. Daar werd ik de laatste jaren in Amerika soms Grijs van in mijn hoofd. Mensen vragen vaak, Ben je met nieuwe dingen bezig? Het antwoord lijkt zo makkelijk, Ja, ik ben al tijd met nieuwe dingen bezig, maar ze vergeten, dat het alle maal uit mijn ziel moet komen. Daar om ben ik zo blij in mijn weiland. Ik ben van plan me zelf in 2020 af en toe een cadeautje te geven. Zo als een week beeld houwen in Frankrijk of Italië. Ik wil dat leren, van twee naar drie dimensionaal en weg achter het beeld scherm.”

Helpt het om voet aan de grond te krijgen in de kunst wereld, dat je tijdens je huwelijk met Rob directeur was van de Rob Scholte BV?

“Wel in de zin, dat ik snap hoe het werkt, met galerieën, beurzen en verzamelaars. Ik was toen piep jong, maar die kennis zit wel ergens in mijn broek zak. Rob wilde nooit subsidie en daar kan ik me in vinden. Als je goed bent en hard werkt kun je het zelf.”

Hebben Rob en jij contact gehouden?

“On and Off. Hij belde jaren geleden een keer naar ons huis in San Francisco om tegen Adam te zeggen, dat hij het leuk vond dat we samen waren. Later zagen we elkaar wat vaker. We delen natuurlijk een kolossale traumatische gebeurtenis, er is niemand anders, die begrijpt hoe dat was en het verbindt ons voor al tijd. Dat is een reden om contact te houden. Zijn twee kinderen praten over Pepijn, de baby, die we verloren, als hun eerste broertje. Dat heb ik al tijd fantastisch gevonden, ook van zijn vrouw. Dus ja, ergens hebben we een familie band en die wil ik graag in ere houden. Soms gaat dat, soms is het moeilijk.”

Er komt een groot bord rauw kost op tafel. Hartelijk bedankt ze de ober, die daar behoorlijk verlegen van wordt. Als hij weg is, zegt ze (…)

“Ik ben vaak benaderd door uit gevers om een boek te schrijven over die periode.”

En?

“Om te kijken of ik dat überhaupt zou kunnen, heb ik een stuk geschreven en aan mijn vriendinnen laten lezen. Die lagen in een deuk. Het leest als een trein, zeggen ze, en het is ook grappig, in al zijn tragiek. Maar ja, als ik echt alles op schrijf, laat ik weinig heel van een aantal mensen. Dat is niet zo aardig. Ik weet ook niet, of het me het waard is, die negativiteit.”

Houdt de aan slag je nog bezig?

“Als ik er over praat zo als nu met jou word ik duizelig, misselijk en een beetje boos. Het trauma zit er nog, tuurlijk, ook om dat het onrecht zo groot is. Ik heb al tijd gedacht, dat de bom niet voor ons bedoeld was, om dat ik me geen seconde onveilig heb gevoeld, ik ben heel intuïtief, en ik precies wist wat er in ons bedrijf en ons leven gaande was. Tegen woordig komt er een stilte mars als een onschuldig iemand iets af schuwelijks over komt. Wij werden aangekeken als of we dope dealers waren. De NRC schreef dat we onze auto van de Heineken ontvoerders hadden gekocht. NRC hè, niet Panorama. Om niet te spreken over al die andere leuke blaadjes.”

Met haar ogen volgt ze een peuter, die met zijn autootje het restaurant verkent.

“Nou ja, als ik iets heb geleerd in die bijna vijftig jaar is, dat het niet gaat om wat je gebeurt maar hoe je er mee om gaat. Als ik nu een foto serie maak die stiekem ergens nog iets met de aan slag te maken heeft, zet ik het slechte om in iets moois. Zo heel ik lang zamerhand.”

Ze lacht.

“Een tijdje had ik een harde façade, niet toe vallig in de periode, dat ik in GTST een pathologische manipulator zonder geweten speelde. Ik ben dat niet, maar die rol ging me op vallend makkelijk af. Mijn vrienden zeiden ook ‘Hey! Zacht blijven, jij’ Het kostte best wat moeite om die façade af te breken.”

Ik had ook een veel harder iemand verwacht.

“Dat denkt iedereen. Door het imago, dat mij is toebedeeld en in zekere zin achtervolgt de Home Wrecker, de Gold Digger. Dat is pittig. Of deze, twee pagina’s in De Telegraaf met het verhaal dat ik van Adam scheidde om mijn familie kapitaal te beschermen. Haha, het idee, toen mijn moeder stierf, stond er tien euro op de bank.
Weet je, als ik in Nederland was begonnen als fotograaf had ik geen kans gekregen, dat weet ik zeker. Onder tussen hang ik nu wel mooi bij mensen in collecties tussen Erwin Olaf en Marlene Dumas, dus fuck it. Ik kan mijn leven niet uit wissen en ik heb niets om me voor te schamen.”

Dat je toch terug bent gekomen betekent, denk ik, dat het goed met je gaat.

“Ik was ook echt wel home sick op een gegeven moment, hoor. Wij Nederlanders houden van zelf spot. Al thans, onder mijn vrienden is lekker grove humor van het grootste belang. Je moet je zelf niet te serieus nemen, anders wordt het leven heel donker en zwaar. Ik lach al tijd het hardst als ik in Nederland ben en dat speelde een enorme rol in mijn af weging tussen terug gaan of weg blijven. In de Verenigde Staten voel ik me snel de olifant in de porselein kast. Lachen om je zelf, ho maar, en praten over de dingen. die er echt toe doen is moeilijk. Als Amerikanen iemand verliezen gaan ze naar de dokter voor een anti depressium. Ik zei dan altijd ‘Waarom? Je bent niet ziek, je bent in de rouw.’ Maar nee, het is niet de bedoeling, dat je pijn voelt, zeker in Los Angeles niet.”

Aan de buiten kant en de opper vlakte glad getrokken, ook letterlijk.

“Dat laatste is hier in bepaalde kringen ook steeds meer zo, hoor. Ik krijg altijd de vraag, of ik iets aan mezelf heb laten doen. Ja hoor, het hele pakket, zeg ik dan.”

Ben je tegen cosmetische in grepen?

“Helemaal niet. Prima als je iets laat doen. Denk alleen niet, dat daar het geluk ligt, of dat op gespoten lippen en fillers bij dragen aan je schoonheid, want dat doen ze niet. Ik heb Botox geprobeerd. Daar kreeg ik rare deuken van onder mijn ogen, het zag er echt niet uit.
Weet je wat wel helpt? Mijn beste vriendin en ik gaan elke vijf jaar samen naakt voor de spiegel staan, met een fles wijn op, en dan kijken we: wat vinden we er nu van? Het ziet er niet meer zo uit als vroeger, maar door de wijn is alles het zelfde en dan zeggen we tegen elkaar, jij bent prachtig. Ik zie ook echt alleen maar een mooie vrouw, want ik houd zo veel van haar. Dat zie ik bij andere mensen ook. Liefde en vriendschap is het enige, wat we hebben, de rest is bij zaak.”

Jij hebt natuurlijk je uiterlijk al tijd behoorlijk mee gehad.

“Tuurlijk, en ik heb er ook deels mijn geld mee verdiend. Die kant van mij verandert nu, daar moet ik af scheid van nemen. Daarom heb ik ook bedacht, 2020, ik ga weer in de leer, ik ga m ezelf om hoog trekken aan een andere kant, waar door ik dat uiterlijk nog meer kan relativeren. Je moet blijven groeien en niet vast houden aan het verleden. Je lichaam kan soms hard toe slaan, als vrouw. Wij worden aan een heleboel shit bloot gesteld en om dat er te weinig wijsheid over naar buiten komt, struikelen we er al doende door heen, ieder voor zich. Ook daar zijn humor en zelf spot key, naast goede informatie, en steun aan elkaar. We moeten empathisch zijn zonder onze vriendinnen, en dus ons zelf, in een slachtoffer rol te duwen, want die brengt niets. Zorg liever. dat je gevuld bent met schoonheid, die niets te maken heeft met uiterlijk. Kijk maar naar iemand van 75, het gaat echt gebeuren, So You Better Like It.”

Acht juli word je vijftig. Heb je al plannen voor je verjaar dag?

“Ik heb dit jaar een grote solo expositie in Antwerpen, dat is al te gek. Het lijkt me ook leuk om een gigantisch feest te geven. Met dansen want daar houd ik van, en een soort roast, maar dan liefde vol. Er is zo veel gebeurd, daar mag het best over gaan, in de vorm van Zwarte grappen. Misschien doe ik het in de Supper Club. Ik heb de gekste dingen mee gemaakt op die plek, het bachelor feest voor mijn huwelijk met Adam, mijn huwelijk met Rob, ik ben er dertig en vijf en dertig geworden, What the Hell, misschien moet ik mijn vijftigste ook daar vieren.”

Saar Magazine, Lente 2020

PDF
SAAR Magazine – MICKY

Micky

TROPISCH SFEERTJE

INTERVIEW IN SAAR MAGAZINE MICKY HOOGENDIJK

Dit delen:

Plaats een reactie Reactie annuleren