‘Ik hoop nog steeds dat ik ooit ontdekt word. En dat ik daarna rijk en beroemd word,’ aldus Peter Klashorst (1957-2024) vorig jaar (foto Erik Smits)

Peter Klashorst (foto Erik Smits)

Kunstenaar Peter Klashorst (66) ‘Ik hoop Nog Steeds, dat ik Ooit word Ontdekt, en Daar Na Rijk en Beroemd word’

Peter Klashorst komt uit de tijd, dat je naar Amsterdam kwam en gewoon een pand kraakte. Nu kan hij hier niet meer wonen.

‘Je Moet Mee veranderen Met een Stad, Alleen is Dat Moeilijk als Je Ouder Wordt.’

Voor het eerst in twintig jaar hangt er werk van Peter Klashorst in Amsterdam, al dus Peter Klashorst. Of is het tien jaar? Hij weet het niet zeker. De schilderijen hangen niet in een museum, maar in Café Schuim in de Spui Straat. Op een maan dag ochtend geeft hij orders over hoe de doeken, een week er voor gemaakt in Gambia, moeten worden op gehangen.

Een titel voor de expositie is er nog niet.

“Out of Africa? Nee, Dat is Te Simpel. Jij bent Toch Creatief met Taal, Kun Jij Niet Iets Bedenken?”

En tegen de eigenaar, die achter de bar staat.

“Hoe Lang Blijven zZe Hier Eigenlijk Hangen?”

Zeker twee maanden, luidt het antwoord. Later laat Klashorst weten, dat de ten toon stelling Made in Africa heet.

Gambia is ook het land, waar hij heen vluchtte na wat mis schien voor al tijd zijn grootste moment van roem zal blijven, nu 23 jaar geleden, de arrestatie in Senegal, een islamitisch land, op verdenking van het aan zetten tot los bandigheid en het maken van obscene af beeldingen, naakt schilderijen van lokale vrouwen.

Tegen woordig woont hij voor namelijk in Thailand.

“En in Afrika. Ik Zwerf over de Wereld.”

Een woning in Amsterdam kan Klashorst niet meer betalen, waar over zo meer.

“Ik ben Bijna 70, Over een Paar Maanden Krijg ik AOW. Maar ik Hoop Nog Steeds, Dat ik Ooit Ontdekt word. En Dat ik Daar Na Rijk en Beroemd word. Ik ben Hier Nu voor een Paar Dagen en Moet Slapen in het Tuin Huisje van Vrienden in Noord.”

Het begon zo mooi, vijftig jaar geleden.

“Ik denk, dat ik 15 was toen vrienden een gebouw kraakten naast het Frans Hals Museum in Haarlem. Maar ik wilde naar Amsterdam. Op de Ten Kate Markt stond een pand leeg. Het enige wat je nodig had, was een breek ijzer om de deur open te krijgen en daar na kon je er in, zo simpel was het. Als je naar een nieuwe stad wilde verhuizen, kon het gewoon, je hoefde niets te vragen of te regelen.”

Een korte schets van de thuis situatie.

“Ik kom dus uit Haarlem. Mijn vader haatte moffen, maar mijn moeder kwam uit Berlijn. Hij wilde hele maal niet getrouwd zijn, het moest, om dat ik werd geboren. Jij had een abortus moeten zijn, zei hij al tijd tegen me. Op mijn 17de woonde ik in Amsterdam.”

Waar om wilde je hier zo graag heen?

“Ik wilde kunstenaar worden. Dat wist ik toen ik 2 was. Volgens mijn moeder las ik toen al de Donald Duck. Ik kon ook heel snel lezen en schrijven en ik was met één zindelijk. Wel grappig, dat ik dat nu niet meer ben. Door aller lei ziektes ben ik al jaren incontinent.”

“Andere kinderen speelden cowboys en indianen, ik speelde Karel Appeltje, ik smeet ook met verf. Op mijn 14de begon ik toe lating examen te doen voor de Rietveld Academie, het duurde alleen drie jaar voor ze me toe lieten.”

Waar om zou je al zo vroeg toe lating examen doen?

“Als je eerste violist wil worden in het Concert Gebouw Orkest, begin je toch ook niet pas op je 20ste met studeren? Hoe kun je verwachten, dat je een goede kunstenaar wordt als je pas zo laat begint met leren? Ik begon mijn eigen kunst te verhandelen toen ik 8 was, ik probeer die rot zooi al mijn hele leven te verkopen en het lukt nog steeds niet.”

Nog een reden om naar Amsterdam te willen.

“Alle galerieën en musea zaten hier. In die tijd was alles in Nederland buiten Amsterdam tweede garnituur. Van Haarlem ging je naar Amsterdam en dan was New York de volgende stap. Het waren de jaren 70 en 80, kunst leefde bij de mensen. Daar werd over gesproken, het was zo als pop muziek.”

Wat trof je aan?

“Rijke mensen wilden buiten de stad wonen, op een boerderij, ik denk dat het was over gebleven van de hippie periode net daar voor. De binnen stad was niet zo populair. Er stonden vervallen huizen, die je zo kon kraken. Wij zaten meer in de Punk tijd, alles ging over de grote stad. Het centrum van Amsterdam zat vol jonge mensen zonder geld.”

“Ik denk, dat je in een stad een periferie van armoede en ellende moet hebben om te kunnen experimenteren, zonder commerciële belangen. In grote steden bestaat dat hele maal niet meer. In het centrum van Amsterdam wonen alleen nog maar rijke mensen.”

“In die tijd was er een mecenas, Max Hasfeld, die tien tallen huizen bezat en ze beschikbaar stelde voor kunstenaars. Ik woonde in een appartement van hem hier om de hoek, vlak bij de Dam. En ik had in de Spui Straat een groot atelier, ook van Max. Ik betaalde hem met twee schilderijen per jaar. Maar Max ging dood en die panden bleven van eigenaar wisselen.”

“Ik ben over al uit gezet, ook letterlijk, door de Politie. Een collectie van twintig duizend boeken had ik, met gesigneerde eerste drukken, ik was een bibliofiel. Een kostbare verzameling Afrikaanse beelden, foto’s van Robert Mapplethorpe, alles is op straat gesmeten. Ik werd een nomade in mijn eigen stad.”

Wat deed je verkeerd?

“Ik kom uit een tijd, waar in je alles voor niets deed. Je woonde in een kraak pand, betaalde geen gas of elektriciteit. De kunst maakte ik voor mensen, die ook geen geld hadden, daar hield ik rekening mee. In de kunst wereld gaat het nu alleen maar over identiteit,  dat bestond toen alle maal niet. Het maakte niet eens uit, of het goede kunst was. Als jij iets wilde maken, dan deed je dat en stelde je het ten toon in je kraak pand. Een schoonheid commissie was er niet.”

“Het probleem is, dat ik nog steeds de mentaliteit van toen heb, maar die past niet meer in de wereld van nu. We zitten hier in de Spui Sraat, een hotel kamer kost 500 euro. Ik kan niet een hotel binnen lopen en zeggen, dit was vroeger een kraak pand, ik wil een gratis kamer hebben om kunst te maken. Je moet mee veranderen met een stad, alleen is dat moeilijk als je ouder wordt. Ik ben na tuurlijk een wandelend anachronisme uit de jaren 80.”

Had je je willen aan passen?

“Dat neem ik me iedere dag voor, alleen doe ik het nooit.”

Heb je spijt?

“De kunst, dat is mijn drug. Het maken van kunst maakt me zo gelukkig, dat de wereld om me heen niet bestaat. Wat ik als kind had, heb ik nu nog steeds.”

Hoe gaat het met je gezondheid?

“Ik heb al tien jaar HIV. In Thailand kosten de medicijnen 150 Euro per maand, in Nederland zou het 1.500 zijn. Ik kan me niet meer laten verzekeren. En ik heb aller lei andere ziektes gehad. Lymfe Klier Kanker, zeker voor een AIDS lijder is dat dodelijk. Ik had zúlke grote tumoren. Maar ik heb zelf gezorgd, dat ze weg gingen. Koud douchen en een maand niet eten en veel sporten.”

Dat kan toch hele maal niet?

“Het is echt gebeurd. Miss chien bestaat er toch een God, die vindt dat Klashorst als nog dat meester werk moet maken voor hij dood gaat. In Thailand doe ik ook elke dag aan polo, in Amsterdam kan dat niet.”

Klashorst heeft drie kinderen, van drie Afrikaanse vrouwen, die nu in Duitsland en Zwitserland wonen. Van uit Gambia reisde hij deze week eerst naar Frankfurt, als tussen stop onder weg naar Amsterdam.

“Ik logeerde daar in de kamer van mijn dochter. Haar moeder vond ik ooit op het strand van Mombassa, in Kenia. Ze is nu met een of andere Duitser die twee honderd villa’s heeft.”

“De moeder van mijn dochter, mijn ex vrouw zeg maar, rijdt in een Porsche Cayenne en woont in een huis met schilderijen van 60.000 euro aan de muur. Mijn schilderijen kosten 5 euro. Mijn zoon woont in Zürich, het zelfde verhaal. Zijn moeder trof ik aan in een getto in Nairobi. Zij is nu met een rijke Zwitser. Mijn zoon wil alleen maar rijk worden, zijn held is Andrew Tate. Als ik vraag wie Rembrandt of Van Gogh is, zegt hij, is dat een voetballer?”

“Over mij bestaat een idee. dat ik Afrikaanse vrouwen zou mis bruiken. De werkelijkheid is, dat zij miljonair zijn en ik geen cent heb. De laatste keer, dat ik keek, had ik 10 euro op mijn bank rekening, dat is mijn hele kapitaal. Ik heb die vrouwen niet mis bruikt, zij hebben mij juist leeg getrokken. Zij zijn om hoog geklommen en ik ben om laag getrokken.”

Speelt zelf medelijden een grote rol in je leven?

“Het is geen zelf medelijden, maar verlichting. Heb jij niet, dat je het lekker vindt als iemand 10.000 Euro van je jat? Dan ben jij er van af en hoef je het niet meer uit te geven in kleine porties.”

CV

Peter Klashorst, Santpoort, 1957, is schilder. In Café Schuim in de Spui Straat hangt nieuw werk van hem.
De Stad Van (…) Peter Klashorst
Echt Amsterdams “Een Haring naar Binnen Laten gGlijden.”
Accent “Ik Hoop Niet, dat Het Amsterdams is. Eigenlijk Hoop ik, dat ik Nog Steeds een Bloemen Daal accent heb.”
Haver Melk “Daar heb ik Geen Associatie mee, in Afrika en Azië heeft het Geen Betekenis.”
Import “Dit is een Kosmopolitische Stad, Mensen uit de Hele Wereld kunnen Amsterdammers Worden. Het is het Magisch Centrum van de Wereld, Toch?”