Renee Frank – Dieselolie en kinderpartijtje

Eergisteren zag ik beelden van de viering van honderd jaar Onderzeedienst van de Koninklijke Marine. Even werd ik teruggeplaatst naar een boeiend en ver verleden. Ooit ben ik getrouwd geweest met een commandant van een onderzeeboot. Soms als ik hem met de kinderen afhaalde als de boot binnen was, bleven wij nahangen in de longroom. Een kleine kamer die de afmetingen had van een camper, met voor zover ik mij kan herinneren aan weerszijden 2 bedden ingebouwd in de kale wand van deze cabine. De commandant had zijn eigen kamer in een hut die niet groter was dan een kleine badkamer. En overal zag je bedden ingebouwd in de gangen en op plaatsen waar je geen oog zou kunnen dichtdoen. De bemanning bestond uit meer dan 100 man en omdat niet iedereen tegelijk kon slapen, dook men dan het bed in van zijn voorganger die dan dienst had. Op de televisiebeelden zag ik een bed boven een torpedo. Overal rook het naar dieselolie, een lucht die accuut mijn neus binnenschoot toen ik naar de herdenking keek. Na een reis van enkele weken werd een plunjezak in het washok gestort met vuile was. De lucht van dieselolie vervulde het hele huis.

Mijn kinderen kunnen zich nog goed herinneren dat zij wel eens een kinderpartijtje aan boord van hun vader mochten houden, ik kan mij nu pas voorstellen dat het toch wel heel uniek geweest moet zijn. Ik vraag mij af of in deze tijd van strenge bewaking dat nog kan gebeuren. Na een ander partijtje in dit geval een opening van een tentoonstelling die ik in samenwerking met de gemeente had georganiseerd, bezochten de legendarische schilders Paul Citroen en Carel Willink ook een onderzeeboot. Het was zo uniek, dat de kranten er van berichtten en beide vrienden waren diep onder de indruk van al deze technische vernuftigheden.

Nu liggen de boten veilig afgemeerd aan een streng bewaakte haven. In die tijd lagen de boten voor de Onderzeedienstkazerne, aan de andere kant van de weg, een boeiend schouwspel voor toeristen en wandelaars. De enige boot die nu nog voor het publiek te zien is is een boot die bij het Marinemuseum ligt. Ik was bij de te waterlating en ik verwachtte mijn tweede dochter, dus het is inderdaad een hele tijd geleden. Als de schepen binnenvoeren dan stond je met je gezin op de kade te wachten op echtgenoot en vader. Maar voordat het zo ver was, zag je het enorme gevaarte de kade naderen met de bemanning en commandant op het dek, het was een magnifiek schouwspel alleen besefte ik het toen niet zo.

Mijn herinnering kwam los eergisteren, het was een leuke tijd geweest. Het is me wat om getrouwd geweest te zijn met een toen 32-jarige Paul Newman-achtige onderzeebootcommandant.

http://www.tiendekind.nl/blog/archives/323-dieselolie-en-kinderpartijtje.html