Ralph Posset – Subsidie zorgt voor angst en middelmaat

In haar column in het NRC van afgelopen zaterdag schrijft Birgit Donker, directeur van het Mondriaan Fonds, dat er meer subsidiegeld moet gaan naar uitvoerende kunstenaars. Ze lijkt op de barricade te klimmen voor de beeldend kunstenaar maar haar actiebereidheid is als een mierzoet geregisseerde scene van de film Titanic. Het sterft niet alleen in schoonheid maar bovendien is de barricade slechts een kartonnen façade. Het Nederlandse subsidiebeleid zorgt namelijk voor een dor kunstenaarslandschap. Niemand durft zijn of haar kop boven het maaiveld uit te steken. Het diepgewortelde calvinisme en angst om de subsidieslag te missen zorgen voor een verstikkend kunstklimaat.

Birgit Donker waarschuwt Nederland nog een laatste maal: als de subsidie op de kunsten niet worden verhoogd zal de avant-garde van de Nederlandse kunsten verdwijnen! Daarmee zet ze een angstaanjagend beeld neer. De argeloze krantenlezer en een gemiddeld tweede kamer lid zal er wellicht van verschieten. De avant-garde weg? Nounou, poehpoeh, moeten we dat collectief wel op ons geweten willen hebben? Valt er in deze tijden van economisch herstel niet wat te ritselen voor de kunsten? Het zou toch spijtig zijn als we door teveel te korten op de kunsten een nieuwe Rembrandt, Van Gogh of Mondriaan mislopen? Maar Donker laat willens en wetens achterwege dat er geen avant-garde meer bestaat in ons land. De avant-garde is compleet verdwenen door de subsidieterreur.

Als ik door de collecties loop van de verzamelaars die mijn werk aankopen zijn daar slechts de ‘usual suspects’ te vinden: Jan Schoonhoven, JCJ Vanderheyden, Armando, René Daniels, Daan van Golden en nog wat van die mastodonten die in een vrijwel subsidieloos tijdperk tot uitmuntende kunst kwamen. Van de jonge kunstenaars zie je alleen Marc Bijl en Marc Mulders (overigens een veertiger en een vijftiger) een vast onderdeel zijn van de goed uitgeruste collectioneur. En in het buitenland is al helemaal geen verzamelaar te vinden die jong Nederlands talent aankoopt. Wij missen namelijk al zo’n dertig jaar de aansluiting met de absolute top, met de subtop en met de bovenkant van het midden segment. En zolang er teveel subsidie is voor middelmatige kunst zal dit ook zo blijven.

Er is niet zozeer te weinig geld, er is vooral veel te veel aanbod. Elk dorp wil zijn eigen museum en een eigen kunstenaarsclubje want, zo gaat de mythe, goed voor het leefklimaat. Bovendien zijn er maar liefst 18! kunstacademies die jaarlijks een berg kunstenaars op een arbeidsmarkt gooien die zwaar verzadigd en zelfs vrijwel non-existent is. De redding van de beeldende kunst is niet zozeer meer subsidie maar vooral beter uitgegeven subsidie. Goede kunst rendeert niet bij democratische beginselen. Meer subsidie is goed voor de instituties maar niet voor de kunstenaar en al zeker niet voor de kunst.

http://www.ralphposset.com/

http://www.ralphposset.com/work/entartet/34-work/autographs