Ralph Posset – Het Volk is nog steeds van U

Precies tien jaar geleden zat ik in een voor katholieke begrippen armoedige kerk.
Tom Lanoye en een zeer kwetsbare Hugo Claus kwamen langs geschuifeld. Daarachter liepen Herman Finkers en Thom Hoffman.
De kerk zat propvol maar de luidsprekers buiten de kerk stonden er slechts voor een verdwaalde wandelaar. De verwachte drukke bleef uit. En nog opvallender, er was geen enkele Nederlandse schrijver te bekennen.
Tussen de niet genodigde was Jan Rot de enige bekende Nederlander die zijn eer kwam betonen.
Geen Kees van Kooten, geen Vullis, geen Afth, geen Wolkers en zelfs Brusselmans, het derderangs neefje van Reve, schitterde in afwezigheid.
Er waren zelfs geen twee dozijn matrozen te bekennen. Maar dat wilde Reve zelf niet. Daar had hij tijdens zijn leven namelijk al uitgebreid over geschreven en gedroomd. Daar was de goegemeente al mee op stang gejaagd. Geen enkele noodzaak om dat nu ook uit te voeren. Je moest ook in de dood verrassen en dus was het een zeer ingetogen dienst. Met als hoogtepunt de lezing van Erwin Mortier.
Ik hield het niet droog. Afscheid van het grootste dat Nederland ooit heeft voortgebracht.

Toen het NRC later een belronde maakte langs verschillende schrijvers over het waarom van hun absentie tijdens de uitvaart heeft Vullis het volgende antwoord gegeven:
Ik heb niets met die man, dat is mijn wereld niet. Kennelijk denken meer mensen daar zo over. Als ik denk aan de begrafenissen van Vestdijk en Achterberg, daar was iedereen. En ik dus ook.