Petronella Charmant – Machteld

Ik kan het niet meer uit mijn hoofd bijhouden.

De jaarwisseling in Keulen zal ik niet vergeten, maar om op een rij te zetten wat afgelopen tien dagen gebeurd is moet ik echt mijn best doen. We hadden die aanslag – wanneer is een aanslag terroristisch en wanneer niet – in Nice met een vrachtwagen. Resultaat 84 doden. In een Duitse trein hakte een man met bijl en mes in op willekeurige slachtoffers. Een islamitische zak stak in een vakantiepark in op een moeder en drie dochters, de jongste was pas acht jaar, omdat die gefrustreerde woestijnproleet vond dat het viertal te spaarzaam gekleed was (en dan die duizenden sjaaltjeskutten in Nederland maar volhouden dan ze hun hoofd vrijwillig bedekken), in München werd gestoken of geschoten (ik weet het zelfs niet meer), in Ansbach, ook in Beieren, vielen doden bij een amokschietpartij, in Kabul kwamen gisteren meer dan 80 mensen om het leven door een IS aanslag, en vandaag werd in Normandië door twee Islamitische lafbekken, Daesh noemt het ‘soldaten’, de keel doorgesneden van een 84-jarige priester.

Ik wil het daar allemaal helemaal niet over hebben. Het plezier van schrijven is mij de afgelopen tien dagen vergaan. Ik moet mijzelf in bochten wringen om niet alle tolerantie tegenover moslims in onze maatschappij kwijt te raken. Waarom? Omdat ALLE, maar dan ook alle daders moslims zijn.

Mijn gedachten struikelen over de daden van deze achterlijken. Afgelopen vrijdag betrapte ik mijzelf erop dat ik zelfs geen zin had een besjaald meisje achter de informatiebalie van een bouwmarkt aan te spreken omdat ik iets wilde weten.

Ik wil het veel liever hebben over Karel Appel’s Machteld.

Laat ik het maar proberen.

Het is ongeveer zeven jaar geleden dat ik voor laatst (en voor het eerst, zo geef ik toe) museum De Fundatie bezocht in Zwolle. Er was een Paul Citroen overzichtstentoonstelling. Een mooie tentoonstelling die gedeeltelijk nog helder op mijn netvlies staat.

Omdat meneer Charmant nog nooit in dat museum, of zelfs in Zwolle was, togen we met de trein naar de Overijsselse hoofdstad en De Fundatie. Er was een tentoonstelling met door Rob Scholte aangekochte en achterstevoren opgehangen borduurwerkjes. Een Nederlandse kunstenmaker in een Nederlands museum met een voornamelijk Nederlands aangekocht product, maar de tentoonstelling heet globalistisch (p)ronkend Rob Scholte’s Embroidery Show. Een tentoonstelling met werk van Die Brücke en de Blaue Reiter heet even ronkend The Wild, expressionism… Honderd jaar Nederlandse expressionistische landschapskunst heet, je krijgt er de tranen van onder je oksels, The Lyricism of the landscape. Rot toch op met je Engelse namen in je provinciale museumpje, denk ik dan zachtjes.

Toch ben ik niet verbaasd over al die duurdoenerij. Wat wil je met die ijdele directeur Ralph Keuning met zijn haut-coiffure gedecoreerd hoofd vol gel; een bijna lachwekkende mengeling van degelijke, maar spekgladde autodealer, verwijfde dameskapper en verkoper van slechtzittende Oger maatkostuums. Een megalomane provinciaal die het niet over zijn hart kan verkrijgen tentoonstellingen in zijn dorpsmuseum gewoon Nederlandse namen te geven.

Bij binnenkomst in het museum wenkte manlief mij opgewonden naar een nis waarin een explosief schilderij hing: Machteld, de jonggestorven muse van Karel Appel. Een schilderij dat inslaat als een bom – een beeldspraak die me weer laat denken aan het jihadistisch jostileger – en alle energie uit je haalt. Meneer Charmant wilde meteen het museum verlaten; hij had zijn verzadigende portie imponerende cultuur binnen. En het klopt, na Machteld vielen The Wilds en Rob Scholte’s fröbelen met borduurwerkjes helemaal in het niet.

Het bezoek aan De Fundatie werd een bliksembezoek.

Petronella Charmant, Frankrijk correspondent Meditatione-Ignis, op rondreis in Nederland.

MEDITATIONE IGNIS, 26 juli 2016

http://www.meditatione-ignis.org/machteld/