Nicole Recourt – Over mijn moeder onder lockdown in het verzorghuis

De moeder, zoals ik haar ken, na 13 dagen bevrijding het effect van liefde en aanraking (foto Facebook)

Over mijn moeder onder lockdown in het verzorghuis

13 juni jongstleden haalde ik mijn moeder uit haar droomhuis,” dat in een nachtmerrie was veranderd. Sterk vermagerd, al meer dan acht weken quarantaine achter de rug en door N positieve test nu weer achter slot en grendel, terwijl we zo goed als zeker wisten, dat zij T al gehad had. Dit was een maand eerder en er overleden medebewoners op haar afdeling, er werd N groot deel van de verzorging ziek of overspannen of wilde niet langer het risico lopen, dus fikse onderbezetting en geen leiding. De ziekte trof vervolgens ook andere bewoners op mijn moeder haar woongedeelte in het chique huis voor dementerende ouderen.

Ook mijn moeder werd toen ziek, eind april en begin mei, kreeg een week lang hoge koorts en had een lage saturatie als symptomen. Doordat ze zo diep sliep, op de eerste dag van haar hoge koorts en we niet wisten, of ze nog wel wakker zou worden, door haar onderliggende ziektes Alzheimer en uitgezaaide borstkanker in een ver gevorderd stadium, besloot de arts niet te testen om humanitaire reden en melde zij haar aannemelijk als ook besmet. Door het ontbreken van leiding werd ik niet op de hoogte gesteld en hoorde van mijn broer, dat mam in isolatie moest. We waren binnen no time bij haar en lieten haar terminaal verklaren, zodat we bij haar mochten.

Ik trok die dag in vol ornaat het huis in en waakte zo een week aan mijn moeders zijde, om beurten met mijn broer. Ik kan het niet hard maken, maar het leek, of het naast haar zitten, haar hand vasthouden, onze stem horen, haar kracht gaf en binnen een week was zij koortsvrij en mochten wij er ook niet meer bij, omdat het gevaar van terminaal zijn was geweken. We wenden ons weer tot het raamsupporter zijn, zongen over de hekken de tuin in, belde video en mam zag ik steeds meer in elkaar zakken, steeds passiever worden, steeds minder reageren, haar neusje spitser worden en haar lichaam vermageren.

Ik reikte uit naar de verzorging, die zich verschool achter de regels. Ze deden een beroep op mijn vertrouwen, maar konden mijn inschatting, dat mijn moeder zo vervroegd zou sterven, niet horen. Ze susten dit. Bedekten dit met een grapje. Maar ik voelde de onrust in mij groeien, ik weet en wist, dat ze dit zo niet lang meer zou redden, doordat voor haar het plezier om te leven er niet meer was, doordat ze ons niet meer mocht zien en vooral voelen. Ik weigerde haar een streepje op het lijstje van het RIVM van te maken. Als het zoveelste Corona Virus slachtoffer.

Het maakte me verdrietig en boos. Toch reikte ik weer uit in liefde en diepe kracht. Schreef een brief vanuit mijn hart, waarin ik vele misstanden aan de kaak stelde, begrip toonde voor de angst en het trauma, die door het ontbreken van leiding schering en inslag waren geworden. Ik beschreef hoe veel mijn moeder was vermagerd en hoe snel ze achteruit ging door het niet mogen aanraken, te weinig activering en aandacht krijgen. Ik stelde voor mij in dienst te nemen, omdat de verzorging ook in en uit mocht lopen en zo ook nog eens voor besmetting zorgde, dus ik niet inzag welk verschil er was als ik met mondkapje en handschoenen daar zou werken en aanwezig zijn, desnoods de WC S te gaan poetsen. Er kwamen meer brandbrieven en meldingen, zelfs meldingen bij de inspectie. Er volgde een gesprek met de oprichter van het concept en zijn directeur, die het in dienst komen ook een geweldig creatief idee vonden en een week later was het nog steeds niet geregeld, want de regels gingen versoepelen, we mochten wel op bezoek in de tuin over een paar dagen. Dit werd niet over de mail gecommuniceerd. Ik moest overal achteraan bellen, omdat ze vergeten waren mij in hun nieuwe Corona Virus mailbestand te zetten.

Ik wil mijn moeder niet bezoeken als een olifant door het gat van een naald. Keurig afgepast in een tijdschema, omgeven door angstige zich spastisch gedragende mensen. Bah. Maar ging toch, want beter iets, dan niets. Ik werd in de tuin op vier meter van mijn moeder neergezet en mam hing voorover in haar stoel. Haar drinken werd op een krukje naast haar gezet en ze kan dit zelf niet meer pakken. Ik dacht, ik pak een tafel en zet deze tussen ons neer. Ik mag haar niet rijden, maar met een tafel er tussen, kan ik deze wel aanschuiven bij haar rolstoel. Ik mocht mijn moeder niet zelf te drinken geven, maar moest steeds waarschuwen om iemand te laten komen. Het voelde afschuwelijk en waanzinnig.

6 juni kreeg mam een loopneus en lichte verhoging. Er moest onmiddellijk getest worden en ik weigerde. De test is enorm vervelend en we wisten met elkaar toch zeker, dat ze het al gehad had? De arts had dit zo besloten, melde de nieuwe interim en zij was de hoofdbehandelaar. Ik moest begrijpen, dat op het moment, dat ik mijn moeder daar in huis had laten wonen, ik haar had opgegeven, uit handen had gegeven en geen zeggenschap meer had. Nou, dat zullen we nog wel eens zien en ik belde met de arts en hoorde van haar, dat zij gebeld was met een verhaal over een vermeende Corona, de regels om te testen waren net versoepeld, ze wist niets over mam haar onderliggende ziektebeeld, noch dat zij al zo goed als zeker ziek geweest was. Ze was die ochtend in het huis. waar mam woonde aanwezig en de interim vond het niet nodig, dat mijn moeder door de arts gezien werd, toen de arts hiernaar vroeg. Ze vertelde aan de arts, dat ze eerst nog wat zaken op een rijtje moest zetten. De arts had in verband met versoepeld testbeleid en wetende, dat dit huis al met Corona van doen had gehad, zonder moeite een test afgegeven. Het verbaasde haar achteraf hoe een en ander verliep. Ik maakte zelf een afspraak met haar voor mijn moeder.

Er volgde een afspraak tussen de operationeel directeur, de interim en mijzelf. We ontmoeten elkaar in een niet verhuurd appartement, zonder kapjes en het leek even een normaal gesprek. Ik uitte mijn ongenoegen over het niet nakomen van afspraken, waarover nu alles op een andere manier werd uitgelegd, ik had het allemaal niet goed begrepen. Ik uitte mijn ongenoegen over het niet toelaten van de arts, streek weer over mijn hart, het leek toch wel een goed gesprek en ik mocht diezelfde dag weer bij mijn moeder, doordat ik alsnog akkoord ging, dat mam getest werd, maar dan waar ik bij was en haar hand mocht vasthouden. De test was naar, het deed mijn moeder zichtbaar pijn. Ik vond het naar om te zien. Dit was maandag 8 juni. Ik was deze twee dagen weer veel bij mijn moeder. Ik voelde me onrustig. Mijn kinderen gaven hun knuffelvarken mee, dat ik pimpte met allerlei voel dingen, zodat ze ons toch een beetje dichtbij had. Woensdag 10 juni was er nog steeds geen uitslag. Ik voelde mijn onrust groeien. Het voelde hetzelfde als toen ik mijn vader voor het laatst zag. Mijn vader was erg ziek door longkanker en ik kon die dag niet vertrekken. Mijn kinderen waren superdruk en mijn moeder liep op haar tenen. Ze verweet me, dat ik zo lang bleef, wat ik heel naar vond, maar gewoonweg niet anders kon. Twee dagen later overleed hij aan een longbloeding.

We zaten lekker naast elkaar, toen ineens het hoofd verzorging met het interim binnenkwam. Beiden in vol ornaat, witte jassen, plastic schorten, brillen, mondkapjes en handschoenen. Ik wist wat dit betekende. Het gezicht van de interim stond op slecht nieuws. Ze vertelde, dat mijn mam positief getest was en zij het huis volledig op slot ging doen. Mam was na de beruchte loopneus en minimale verhoging van 37,4 koortsvrij, loopneus vrij en had een goede saturatie.

De uitslag kwam als een klap in mijn gezicht. Ook zij vonden het heel erg, maar ik moest wel direct weg. Hoezo? Hoezo kon ik niet blijven? Ik mocht of helemaal blijven, dus intrekken of haar meenemen. Het was niet anders. Zij ging nu de andere familieleden inlichten over haar zware beslissing van weer een nieuwe lockdown. Ik bleef tot laat die avond. Ik kon niet weg. Het ging mij niet lukken voor zo lang bij haar in te trekken en mijn gezin aan hun lot over te laten. Ik gaf haar haar avondeten en het voelde als een galgenmaal. Ik trok mijn kapje af en huilde al mijn verdriet en onmacht in mijn moeder haar schoot. Haar vingers streelde mijn haar. Ik kuste en knuffelde haar. Mijn hart braktoen ik de deur uitging.

Ik werd gelijk gebeld door de GGD. Er werd geadviseerd om in vrijwillige quarantaine te gaan. Ik mocht mijn BSN nummer geven en kon mij laten testen. Ik dankte vriendelijk voor alles, vertelde, dat ik nergens last van had, dat mam het al zeker gehad had, dat het onderliggend ziektebeeld langer positief test, dat een Virus niet bestaat en gif betekent. Ik vroeg, of ze op immuniteit konden testen. Ik verzocht een gesprek met de arts. Ik vroeg, of zij op de hoogte waren van het persbericht van het WHO, aangezien ze zich laten leiden door het RIVM, die weer de WHO opvolgt. Ook stuurde ik haar het filmpje van Zack Bush. De dame was verder erg aardig en troostte me, dat mijn moeder over twee dagen al weer naar buiten mocht, veilig in de tuin.

Ook school stuurde me gelijk een mail, dat ik mijn kinderen twee weken thuis moest houden, omdat hun ter ore was gekomen, dat ik in aanraking was geweest met iemand met CoVid 19. Terwijl de GGD dame mij vertelde, dat ik mijn kinderen gewoon naar school kon brengen, omdat ze onder de 12 jaar zijn. Ik snapte het niet meer.

Ik ging thuis aan het onderzoeken, wat ik kon doen om haar uit deze benarde situatie te halen. Wat er mogelijk was met een mantelzorg unit, een chalet huren, et cetera. Ondertussen hielden we contact met video bellen, maar praten doet ze haast niet meer, vooral voelen, knuffelen, handen vasthouden is de taal, die zij spreekt en die haar hier in het moment brengt. Ik zag hoe te neergeslagen ze was.

Zaterdagmiddag 13 juni om 14:30 stond ik bij mam voor het raam. Ze zat voorover gebogen in haar rolstoel. Het was bijna 30 graden buiten. Het was inmiddels twee dagen na de uitslag van de test. Ze was na de loopneus verder niet ziek geweest. Ook voor de loopneus was ze al weken klachtenvrij.
Ik reikte uit naar de zorg, die niet thuis gaf. Ik belde met de GGD arts, die nogmaals bevestigde, dat mam in de tuin mocht op veilige afstand en alle blabla, omdat ze 48 uur klachtenvrij was. Ik melde dit nogmaals aan de zorg, die weigerde mijn moeder veilig de tuin in te laten, ondanks dat dit mocht van GGD arts, waar ik die middag contact mee had. Nee, zei de verzorgende, mam moest beslist in isolatie blijven, in strikte opdracht van de interim, wegens enorm gevaar voor andere bewoners en personeel.

Ik voelde me machteloos en zat voor het raam op de grond, op een paar meter afstand, omdat daar schaduw was. Ik was potentieel gevaar, dus ook de zorg, die normaal wat te drinken aanbood, meet mij als de pest. Moedeloos keek ik naar het beeld van mijn voorover gezakte moeder en zag een man voor haar raam lopen. Ik groet hem en dacht nog: wat leuk, die gaat ook op raambezoek. Ik voelde me naar voor alle andere familie, die ook weer in quarantaine waren gegaan en leefde met hun mee. Tot mijn verbazing zag ik de man, de hoek om lopen, de tuin in. Ik besluit te gaan kijken. Ik zie tot mijn verbazing hoe de man plaats neemt achter de tuinbezoek tafel met de buurvrouw van mijn moeder. Ik zie alle verzorgenden gezellig keuvelen in de tuin. Een verzorgende liep zonder mondkapje te knuffelen met een bewoonster, beide afdelingen waren met elkaar gezellig in gesprek. Ontzettend leuk natuurlijk, ware het niet dat alles lockdown was en iedereen in quarantaine.

Ik besloot verhaal te halen bij het interim en belde via de tuinafspraak mevrouw voor haar nummer, wat ik niet kreeg. De tuinafspraak dame wist ook niet wat te doen. De interim was zelf gezellig thuis, liet ook haar zorg niet in quarantaine gaan en liet hen haar rigiditeit opknappen, terwijl deze tot mijn grote verbazing met zijn allen in de tuin verbleven. Een soort van als de kat van huis is? Dus ik belde weer. Werd weer afgepoeierd en vertelde, dat ik de krant ging bellen. Binnen vijf minuten had ik vervolgens de interim aan de telefoon.

De interim ging gelijk in de aanval: Jij hoort er niet te zijn! Jij moet van de GGD in quarantaine! Je brengt iedereen in gevaar!” Want ik was bij mijn moeder geweest, toen de uitslag van een positieve test binnen kwam. Alles was lockdown, vertelde ze gewichtig en dat iedereen ondanks lockdown in de tuin liep, was iets, dat met de familie was besproken, die daar heel blij mee was. Ik werd zeer onbeschoft en intimiderend te woord gestaan door deze interim. Haar willekeur beleid, gesteund door de directie en de oprichter van dit prachthuis, lieten alle andere bewoners wel in de tuin en mijn moeder zat in haar kamer voorover in haar rolstoel, in korte tijd heel veel afgevallen, buiten 30 graden, af te stompen. Kortom van buiten bont, van binnen stront.

Ik vertelde de interim, dat ik geen andere mogelijkheid meer zag dan mijn moeder per direct mee te nemen en hoorde haar zeggen: “Ik ben blij, dat ik dan van je af ben!” Ik beaamde haar onprofessionele gedrag en beëindigde het gesprek, belde de zorg, vroeg hun alles klaar te zetten voor mijn moeder en vertelde, dat ik haar nu meenam. Belde aansluitend een rolstoeltaxi.

Vervolgens belde de operationeel directeur. Ik mocht mijn moeder niet zo maar meenemen. Ik vertelde, dat ik dit wel mocht volgens de handreiking van verpleeghuizen, waar zij zich naar voegen. Ik vertelde haar, dat ze mijn moeder gijzelde en dat ze als ze niet meewerkte de politie mocht verwachten en de krant. Ik wist, dat ik niet zelf het huis mocht binnendringen. Ik had gelukkig net de laatste versie gelezen. Het werd vervolgens nog anderhalf uur getraineerd, omdat ik eerst een brief moest ondertekenen, die ze nog moest opstellen en mailen.

Ik heb haar meegenomen, diezelfde dag en zie het verschil!!! Wat aanraking, liefde, aandacht en tijd om rustig te eten doen in zeer korte tijd.

Mijn hart huilt om alle ouderen, die dit niet konden en mochten ontvangen. Ik bid vergeving voor wat wij toestaan, dat er met onze ouderen gebeurt. Gijzeling, angst, ontnemen van levenskwaliteit en vreugde, ontnemen van eigen beslissingsrecht, want wij hebben het niet aan onze ouderen gevraagd, wat zij wilden.

We ontwrichten ons leven met een anderhalve meter. We hebben te maken met willekeur beleid op basis van handreikingen, advies, richtlijnen en testen die niet accuraat zijn. De griep maakt jaarlijks meer slachtoffers en de meeste ouderen nu sterven van verdriet, depressie en eenzaamheid of door N kettingreactie. T hoeft niet meer van hen. Zij, onze ouders, die weet niet hoe vaak aan onze zijde stonden als we ziek waren, besmettelijk of niet! Ik hoop jullie hiermee N hart onder de riem te steken om je weg te volgen. Je rechten te kennen, moed en kracht te vinden om te doen wat juist is. Heel veel liefs van ons! Knuffel erop los, desnoods stiekem, maar je kan deze levensfase maar een keer doen. 🙏

Facebook, 25 juni om 18:21

https://www.Facebook.com/1024030936/posts/10221364069384243/?d=n

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=lockdown
https://robscholtemuseum.nl/?s=quarantaine