NHD, ‘Geen subsidie voor opslag CO2’ + Herman Damveld – CO2-opslag in West Nederland: mogelijke locaties + NHD – ‘Gas claims sneller afhandelen’ + nmaccentaigu – Dit kan zo niet

‘Geen subsidie voor opslag CO2′

Noordhollands Dagblad, 20 november 2017

https://www.noordhollandsdagblad.nl/

CO2-opslag in West Nederland: mogelijke locaties

De Nederlandse uitstoot van het broeikasgas CO2 komt voor het grootste deel uit de industrie rond Rotterdam en Amsterdam. De regering wil met de bedrijven in vooral die regio’s CO2 gaan afvangen en opslaan. Dat staat in het regeerakkoord. Tot voor kort waren er plannen om CO2 op te slaan in lege gasvelden onder de Noordzee, maar dat kost te veel en daarom zijn die plannen geschrapt (https://www.rijksoverheid.nl/documenten/kamerstukken/2017/06/27/kamerbrief-over-stand-van-zaken-ccs-project-road). Om die reden ligt het voor de hand, dat opslag onder het vasteland weer op de agenda komt. De Gasunie en EBN (Energie Beheer Nederland, een dochteronderneming van het ministerie van Economische Zaken) hebben een aantal velden genoemd:

Veldnaam Opslagcapaciteit (Miljoen ton)
Barendrecht-Ziedewij1 9,3
‘s-Gravenzande 9,8
Botlek 28,5
Gaag 17,9
Pernis-West 13,5
Bergen 18,4
Groet 15,4
Totaal 112,7

* locaties bij benadering (https://www.ebn.nl/publicatie/co2-transport-en-opslagstrategie/)

Regeerakkoord

De regering wil een vermindering van de uitstoot van CO2 van 49% in het jaar 2030. Dat betekent 56 miljoen ton minder CO2. De industrie moet zorgen voor bijna een derde daarvan: 18 miljoen ton CO2, door middel van de afvang en opslag in de ondergrond.
In het regeerakkoord staat het als volgt: “Het kabinet zal in overleg treden met het Havenbedrijf Rotterdam en de in het havengebied actieve bedrijven om het grote potentieel, dat er in de regio Rijnmond is voor koolstofdioxide afvang en -opslag en restwarmte te benutten. Soortgelijke verkenningen zullen ook plaats vinden voor het Amsterdamse havengebied en het Westland.”
De vraag is dan, waar het CO2 zou moeten worden opgeslagen. Aanvankelijk ging het om opslag bij Barendrecht. Toen dat niet doorging, kwamen gasvelden in Groningen en Drenthe in beeld. Maar ook die plannen werden geschrapt door de regering, waarop opslag in zee bij Rotterdam bestudeerd werd. Dat plan is in juni 2017 gestopt, omdat het te duur werd. Een uitgebreide analyse hierover vindt u op deze site, met ook informatie over hoe CO2-afvang en -opslag gaat, hoeveel energie het kost, welke risico’s er zijn, etc (http://www.co2ntramine.nl/plannen-opslag-co2-lege-gasvelden-blijven-op-tafel-inspraak-vanaf-22-november/).

Velden in West-Nederland snel vol

Als er jaarlijks 18 miljoen ton CO2 in de velden in West Nederland wordt opgeslagen, zijn die in iets meer dan 6 jaar vol. Wordt vervolgens gekeken naar opslag onder de zeebodem? Of komen de gasvelden in Noord Nederland binnenkort weer in aanmerking?

Auteur: Herman Damveld

Herman Damveld woont in Groningen en is zelfstandig onderzoeker en publicist over energie. Vanaf 1976 houdt hij zich bezig met plannen voor ondergrondse opslag van kernafval. Hij heeft daar veel over gepubliceerd. In 1996 kwam hij ook rapporten tegen over ondergrondse opslag van CO2 en ziet veel overeenkomsten tussen hoe de overheden omgaan met kernafval en met CO2. De zonnepanelen van Damveld maken meer stroom dan hij gebruikt en hij is dus stroomproducent.

Co2ntramine, 13 oktober 2017

http://www.co2ntramine.nl/co2-opslag-west-nederland-mogelijke-locaties/

PDF:
Kamerbrief over stand van zaken CCS-project ROAD, 27 juni 2017
EBN/Gasunie Advies – CO2 transport- en opslagstrategie, april 2010

‘Gas claims sneller afhandelen’

Noordhollands Dagblad, 20 november 2017

https://www.noordhollandsdagblad.nl/

Als mens weet je: dit kan zo niet

Let op: hangende de rechtszaak geven wij geen nadere informatie en geen interviews aan de media. We stellen uw begrip op prijs.

Wij zijn gewone burgers. Jarenlang hebben we op allerlei deuren geklopt met als doel een deugdelijke oplossing te bewerkstelligen, die recht doet aan alle schade. In onze zoektocht naar veiligheid, zekerheid en duidelijkheid hebben we meer moeite gedaan, dan je zou mogen verwachten in een land, dat te boek staat als een democratische rechtsstaat, met een minister-president, die vindt dat het netjes is geregeld in Groningen. Toch is het niet gelukt, en daarom zitten we hier.

We klopten onder andere aan bij de Commissie Bijzondere Situaties. De deur ging op een kier open. De Commissie zei: “U mag pas binnen komen als u een briefje heeft van de schadeveroorzaker, waarop staat, dat hij vindt dat de schade door hem is veroorzaakt. Ook willen we een briefje van de huisarts, de psycholoog, de bank, de belastingdienst, enzovoorts.” Pas toen we na veel gedoe aan alle eisen hadden voldaan, mochten we naar binnen. Even later stonden we weer op straat, met een aanbod, dat nergens op sloeg. Volgens de Commissie konden we zo “op eigen kracht” verder. Maar dat konden we niet. Dat kunnen we nog steeds niet.

Toen we bij de Commissie aanklopten met klachten en vragen over gegevensverwerking, bleef de deur potdicht. Ook de overheid gaf geen thuis. Ambtenaren vertelden ons, dat zij geen idee hadden hoe het er bij de Commissie aan toe ging. “Het is voor ons een groot zwart gat.” Maar die Commissie is het hart van de governance, de publiek private afspraken over schadeafhandeling tussen NAM en de Nederlandse overheid. Als het hart, de plek waar mensen met een kwetsbare positie naartoe worden gestuurd, al een groot zwart gat is, hoe zit het dan met de rest van die governance?

We hebben ook aangeklopt bij de Nationale Ombudsman. Die deed onderzoek, en dat resulteerde in het rapport Bestuurlijke Spaghetti. Dat is inmiddels een gevleugelde term in Groningen. Juristen citeren het rapport regelmatig en wijzen er op, dat het zó niet moet. EZ en de NCG hebben er echter nooit op gereageerd.

De gaswinning in Groningen is een industriële ramp – eentje, die vermeden had kunnen worden. De manier, waarop er met ons en onze schade wordt omgegaan, maakt het alleen maar erger. Dat is de ramp in de ramp. Onze belangen, als gezin met twee kinderen van inmiddels 12 en 15, worden nauwelijks erkend. Het lijkt er op, dat we voor zowel NAM als de Nederlandse staat collateral damage in een zakendeal zijn. Ik ben er inmiddels van overtuigd, dat er maar één partij is die onze belangen wél mee zal wegen, en dat is de rechterlijke macht.

Als de vertegenwoordigers van de tegenpartijen onze situatie als mens op zich zouden laten inwerken, dan denk ik, dat het hen net zo naar de keel zou grijpen als ons. Want als mens weet je: dit kan zo niet. Hier moet snel een eind aan komen. Dat is beter, dan jarenlang procederen. De rechtsgang kost veel tijd, energie en geld, en intussen loopt de schade op. Ons huis is stuk, ons gezinsleven staat onder grote druk, en jaar in jaar uit ondergaan we gedwongen de slopende gevolgen van onveiligheid, onzekerheid en onduidelijkheid.

Kortom: De gaswinning en de governance hebben een puinhoop van ons leven gemaakt. Het zal ons veel moeite kosten om er op een veilige plek als co-ouders nog wat van te maken. Een deugdelijke oplossing, die recht doet aan alle schade, materieel en immaterieel, lijkt ons daarom niet te veel gevraagd. Het is onbegrijpelijk, dat we daarvoor alleen nog kunnen aankloppen bij de rechter.

Uitgesproken op 13 november 2017, tijdens de eerste comparitie zitting in onze zaak tegen NAM, EBN, Maatschap Groningen en de Nederlandse Staat

Accentaigu.nl, over leven in wingewest Groningen, 5/11/2017

http://accentaigu.nl/algemeen/als-mens-weet-je-dit-kan-zo-niet/