Micha Wertheim – Affiche

27 augustus 2022AdminBusinessplan, Home, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek, Video0

Joden Jong (foto michawertheim.nl)

Micha (foto michawertheim.nl)

Affiche

Toen er 15 Jaar Geleden voor het Eerst Posters van mijn Voor Stelling door de Stad hingen, ben ik op de Fiets gestapt om ze Allemaal te Fotograferen

Micha Wertheim bij Affiche Micha Werteim voot Beginners (foto michelwertheim.com)

Dat zal IJdelheid geweest zijn, maar het kwam ook, omdat ik het Allemaal Nauwelijks kon Geloven: mijn Naam op een Affiche, dat door de Hele Stad hing

Het Wonderlijke van Theater Affiches is dat ze Meest Al gemaakt moeten worden Ver voor de Voorstelling, waar ze Reclame voor maken af is.

Samen met, Joost van Grinsven, die Sinds Dien Al mijn Affiches heeft Vorm Geven, moest ik een Half Jaar voor de Eerste Try Out van mijn Eerste Voor Stelling, een Beeld Verzinnen. Een Beeld, dat moest passen bij een Voor Stelling, die op dat Moment Nog Helemaal Niet bestond.

Sindsdien is het Maken van het Affiche met Joost, een Vast Ritueel, dat voor af gaat aan het Ontstaan van een Nieuwe Voorstelling.

Als ik tijdens dat Ontwerpen weer eens Te Veel Ideeën in het Affiche probeer te Proppen citeert Joost graag zijn Leer Meester, Benno Premsela, die Ooit tegen hem zei “Das Plakkaat ist ein Proleet”

Daarmee bedoelde Premsela te zeggen, dat je van een Affiche Niet te Veel Nuance kan verwachten.

Des Ondanks, of misschien Wel Daarom, neem ik het Ontwerpen van het Affiche Altijd Heel Serieus. Als het Af is, wordt dat Wat ik met Joost heb Verzonnen de Stip op de Horizon, waar ik mij tijdens het Maken van de Voor Stelling op richt.

Ook dit Jaar was mijn Affiche al in maart klaar.

Joost had een Beeld Verzonnen, dat Helder Genoeg was om een Voor Stelling bij te schrijven en Vaag Genoeg om Niet in de Weg te zitten van, dat Wat er Nog Bedacht moest worden.

Deze Week zou ik de Eerste Try Out van die VoorStelling hebben gespeeld. Corona gooide Roet in het Eten.

Mijn Theater Tour werd Af Gelast. Het Affiche is Nooit naar de Drukker gegaan.

Des te Groter mijn Verbazing toen ik aan het Begin van de Zomer door de Stad reed en Toch Mijn Naam op een Affiche zag staan.

Ik moest Even in mijn Ogen wrijven, maar Het stond Er Echt (foto michawerheim.nl)

De Poster bleek Onder Deel uit te maken van een Campagne, waar mee de Gemeente Amsterdam haar In Woners wilde over tuigen zich uit te spreken tegen Racisme.

Op een Andere Poster, las ik

Doe jij Iets als een Homo Stel wordt Bespuugd?

Een Andere riep Amsterdammers in te grijpen als de Buur Vrouw wordt Uit Gescholden van wege haar Hoofd Doek. Er zat ook een Poster tussen, die Duidelijk wilde maken, dat het maken van Oer Woud Geluiden tijdens een Voetbal Wedstrijd Onacceptabel is.

Behalve Discriminatie tegen met een Aziatische Achter Grond had het Reclame Bureau, dat de Campagne gemaakt had zelfs aan Discriminatie van Ouderen gedacht.

Nodig jij Dirk van 55 uit voor een Sollicitatie Gesprek?

De Gemeente Amsterdam wilde Duidelijk Niet het Verwijt krijgen, dat ze bij hun Campagne tegen Discriminatie Zelf hadden discrimineert.

Aan Vankelijk kon ik er wel om Lachen, een Goed Bedoelde Campagne, waar mijn naam Toe Vallig in was Geslopen.

Maar Hoe Vaker ik die Poster tegen kwam hoe Ongemakkelijker ik mij er bij voelde.

Joden Jong? Waren er Echt Nog Mensen, die dat riepen?

Kanker Jood, dat hoor je Wel Eens, maar dat was Waar Schijnlijk Net Iets Te Ongezellig om in Koeien Letters door de Hele Stad te hangen.

Joden Jong klinkt dan Toch Iets Gemoedelijker.

Maar er was Nog Iets, dat mij Dwars zat.

Natuurlijk, ik weet, dat Jongens met Keppeltjes worden Lastig Gevallen en Na Geroepen, en het is Fijn, dat de Gemeente, dat Onacceptabel vindt.

Maar het Meest Virulente Anti Semitisme, dat ik in mijn Leven ben Tegen Gekomen kwam Al Tijd van Mensen, die Juist Niet door hadden dat ik Joods ben. Dan hoorde ik met Grote Overtuiging Theorieën langs komen, waar ik Koud van werd. De Joden, werd mij dan verteld, hebben de Touwtjes Goed in Handen.

De Af Gelopen Weken besteden Veel Kranten Aan Dacht aan de Recht Zaak tegen de Terroristen, die een Aan Slag pleegden op Charlie Hebdo. Soms stond in een Bij Zin iets over de Joodse Super Markt, die ook Onder Deel was van de Aan Slag.

Nergens vroeg een Journalist zich af Waarom een Groep, die zich Druk maakt over een Cartoon het Nodig had Geacht ook een Paar Joden Af te Slachten.

Ik vermoed omdat Impliciet Iedereen Wel Weet, dat als Mensen Radicaliseren, de Gedachten, dat Joden Onder Deel zijn van het Probleem, Nooit Ver Weg is. Het is Zo Van Zelf Sprekend, dat het Geen Uit Leg behoeft.

Of het Nu om een Tekening van de Profeet gaat, over Trump, over Europese Unie, over de Clintons, over Vluchtelingen, over de Journalistiek of over Corona, het duurt Nooit Lang voor Joden worden Verondersteld in het Complot te zitten.

Die Angst, voor de Onzichtbare Jood, is zo Van Zelf Sprekend dat het Haast een Taboe er over te beginnen. Voor je het weet trek je een Beer Put Open, die Zo Stinkt, dat Niemand Er Zin in heeft.

Het Liefst had ik gezien, dat de Gemeente Amsterdam op het Affiche Aan Dacht aan had besteed.

Maar ja, “Das Plakkaat ist ein Proleet”.

(2) Wat ik mij ook bleef Af Vragen Iedere Keer als ik het Affiche met mijn Naam er op zag, Wie er op het Idee was gekomen om Juist mijn Naam te gebruiken. Waarom Niet David, of Michael. Micha os een Naam, die je per Slot van Rekening Niet Heel Veel hoort. Ik vermoed Zelfs, dat Veel Amsterdammers tot dat Affiche over al hing, Niet Eens wisten, dat Micha een Joodse Naam is.

Toen ik 15 Jaar Geleden, tegelijk met mijn Eerste Affiche, met Joost mijn Eerste Web Site ontwierp, had ik bedacht, dat er een Aparte Pagina moest komen. waar op ik bij hield Welke Micha S er Nog Meer Bekend waren en Hoe, die zich tot Elkaar Verhielden. Kunstenaar Micha Klein stond Boven aan. Met de Kant Tekening, dat Mensen zijn Naam vaak als Mischa Uit Spraken. Daarna kwam. geloof ik, Micha Kat, die Toen Al Razend was op Wat Tegen Woordig de MainStream Media worden genoemd. Op de Derde Plaats Ballon Kunstenaar Micha de Haan.

Mijn Ouders besloten me Micha te noemen, omdat ze het Zo Lief vonden als mijn Moeders Nichtje, die in Israël woonde haan Zoon riep Michatje.

De Ouders van Micha waren Geboren in Nederland en Pas na de Oorlog naar Israël verhuisd. Voor de Oorlog was Micha S Opa, de Broer van mijn Groot Vader, Ingenieur geweest bij de Nederlandse Spoorwegen. Omdat hij een Jood was, werd hij in de Oorlog ontslagen. Na de Oorlog wilde de NS hem zijn baan niet terug geven. Hij was immers ontslagen en het Staat Bedrijf zag niet in, waarom ze hem zijn Baan Terug zouden moeten geven.

Zoals Veel Joden stapte hij naar de Rechter. Daar moest hij Lang procederen om zijn Baan Terug te krijgen. Toen hij die Zaak gewonnen, immigreerde hij met zijn Vrouw en Kinderen naar Israël. Waar zijn Dochter een Jonge Weten Schapper uit Amersfoort zou trouwen. De Ouders van Michatje.

Die Micha, naar Wie ik in Zekere Zin Genoemd ben, trouwde met een Anna, Wiens Ouders naar Israël waren gekomen vanuit Bahrein. Anna overleed toen haar Kinderen Nog Jong waren. Omdat Bahrein en Israël Geen Diplomatieke Banden onder hielden kon haar in Bahrein Woon Achtige familie Niet naar de Begrafenis komen.

Een Paar Jaar Later werd ik door de Nederlandse Club van Bahrein Uit Genodigd om er Op te Treden. Gelukkig had ik Net een Nieuw Pas Poort want met een Pas Poort, waar in Stempels van Israël stonden, zou ik het Land Nooit zijn In Gekomen.

Bahrein bleek een Wonderlijk Stad Staatje te zijn in de Woestijn. Een Lange Brug verbind Kleine Koninkrijk met Saudi Arabië. Een Verbinding, die in de Praktijk Voor Al Gebruikt bleek te worden door Saudische Mannen naar Bachrein kwamen om daar Alles te Doen Wat in Saudi Arabië Verboden is.

Zo schonk het Hotel,waar wij waren Onder Gebracht Niet Alleen Alcohol, het wemelde er van de In Pandige Bordelen. De Disco, waar mijn Technicus en ik de Eerste Avond Naïef Binnen stapte, zat Vol met Piep Jonge Donkere Meisjes, die Duidelijk uit Afrika gehaald waren, om Hier de Mannen te Vermaken.

In de Zaal er naast stonden Slanke Blonde Vrouwen uit Oost Europa op Techno te dansen, ter wijl ze werden Gade Geslagen door Mannen in Lange Witte Gewaden. Weer een Deur verder zagen we Indiase Meisjes, die in de Lotus Houding, zaten te wachten tot ze Uit Gekozen werden door Een van de Mannen in die Witte Gewaden.

Het Hotel had ook een Country en Western Bar, waar bij Nadere Inspectie Alleen Meisjes uit de Filipijnen stonden te wachten tot ze aan het Werk konden. Toen mijn Technicus en ik in de Lobby aan een Saudische Man ,vertelden dat we een Beetje Geschrokken waren van Alle Bordelen in het Hotel verklapte hij ons, dat Westers Geklede Dames, die om ons heen aan Tafeltjes zitten, Libanese Prostitués waren.

De dag voor mijn Optreden stapte ik in een Taxi en vroeg de Chauffeur, of hij wist, waar de Laatste Jood van het Land woonde.

De chauffeur knikte Vriendelijk en begon te rijden.

Aan het Fotootje van de Libanese Sjeik Nasrallah, dat onder het Achter Uit Kijk Spiegeltje bungelde, maakte ik op dat hij tot de Sjiitische Meerderheid behoorde, die leeft onder het Gezag van de Sjiitische Koninklijke Familie van het Land.

We stopte voor een Klein Geld Wissel Kantoor, dat door de Vele Gast Arbeiders op het Eiland gebruikt werd om Geld naar Huis te sturen. “Hier is Het” gebaarde de Chauffeur.

Binnen zaten een aantal Indiase Dames Grote stapels met Dollarb Bljetten te tellen.

Een Oude Vriendelijke Man vroeg, waar hij mij mee kon helpen. Ik vertelde hem dat ik Familie was van Anna uit Israël. Die is Dood, zei hij. Toen vertelde ik, dat ik Dat wist, en dat ze Getrouwd was met de Zoon van een Nicht van mijn Moeder, nodigde hij mij uit om die vrijdag bij hem Thuis Sjabbat te vieren. Ik verontschuldigde mij en vertelde, dat ik tegen die Tijd Al Weer in het Vliegtuig naar Nederland zou zitten.

De oude man vertelde mij, dat als hij zijn Familie in Israël wilde zien, dat Al Tijd in New York of Parijs moest gebeuren, omdat hij van zijn Land Niet naar Israël mocht, en zei met hun Pas Poort Bachrein Niet in konden. Daarna viel het Gesprek Stil, sloeg hij zijn Krant Open en begon te Lezen.

Na een Poosje nam ik Af Scheid en wandelde Terug naar het Hotel.

Deze Week sloten Israël en Bahrein Vrede. Een Vrede, die tot Stand kwam onder Leiding van President Trump.

Het zal deAangst van de Sjiitische Koning voor de In Vloed van het Soennitische Iran geweest zijn, die hem er toe bracht de Vrede te tekenen. Dat hij, dat deed Zonder Eisen te stellen over het Lot van de Palestijnen werd door Veel Commentatoren gezien als een Vorm van Verraad.

Het is in der Daad Niet Moeilijk om te stellen dat deze Prille Vrede een Voort Zetting is van Staats Terreur met Andere Middelen. Zo als je dat ook zou kunnen zeggen over de Manier, waar op Europa om gaat met de Meer dan 15.000 Vluchtelingen in het Kamp Moria.

Toch brengt die Vrede, hoe Problematisch en Onvolmaakt ook, Andere Families bij elkaar.

(1) Joost, die deze Column ook las, schrijft Benno Premsela was in Werkelijkheid een Docent aan een Oostenrijkse Kunst Academie.
(2) Tenslotte nog Dit. Het Nu Volgende las ik niet voor op de Radio. Omdat het dan Te Lang zou worden, maar ook omdat ik het pas bedacht op de Fiets naar de Studio. Een Maal in mijn Hoofd moest het er uit.

13 september 2020

https://www.michawertheim.nl/2020/09/ovtcolumn-micha/