Micha Kat – My story (2): Hoe Micha van mainstream juridisch journalist tot outcast en ‘staatsgevaar’ werd

Het is april 2004. Op dat moment was ik vaste medewerker van Het Advocatenblad en van de juridische website http://www.advocatie.nl/ en organiseerde als content manager van het Nationaal Juristen Congres juridische banen markten in de RAI in Amsterdam. Niemand in ons land was beter ingevoerd in de juridische wereld en met name in de advocatuur, dan ik. Mijn leven leek perfect op orde en ik woonde in een prachtig oud huis aan de Rotterdamse Mathenesserlaan samen met een ex vriendin, die weer haar nieuwe vriend in huis had gehaald. Dat werkte prima en het waren dolle tijden met geld en werk genoeg.

Ik had juist een boek geschreven met als titel ‘Topadvocatuur’, waarin tien bekende civiele advocaten vertellen over een grote spraakmakende zaak. Alles dikke mik dus. Dat wil zeggen: een van deze tien advocaten was ene Hugo Smit, destijds de belangrijkste advocaat van gebiedsontwikkelaar Chipshol, de onderneming van de familie Poot. Het aan Smit gewijde hoofdstuk betrof een element uit wat zich zou ontwikkelen tot de Chipshol affaire. Het boek was koud van de drukpersen gerold, of ik zag op de deurmat een opvallende brief liggen met het opschrift Pels Rijcken & Droogleever Fortuyn. Een brief van de landsadvocaat! Ik wist direct: dit is niet goed. Tot mij wendde zich, via zijn raadsman, de Vice-President van de Haagse rechtbank Hans Westenberg. In mijn boek had ik Smit geciteerd, die vertelde door hem per telefoon zwaar te zijn geïntimideerd (per telefoon) aan de vooravond van een cruciale zitting in de Chipshol affaire, waarbij het ging om een belang van negen miljard Euro. De intimidaties kwamen er kort gezegd op neer, dat Westenberg tegen de advocaat had gezegd: je bent een eikel en een gek, je gaat de zaak verliezen, want ik weet al lang hoe het zit. Ik moest binnen tien dagen de ‘bewijzen’ overleggen voor deze ‘smadelijke stelling’ of ik zou ‘in rechte worden betrokken’. Deze brief viel, zoals dat wordt genoemd, rauwelijks op de deurmat. Deze advocaten term geeft aan dat een partij direct kiest voor de confrontatie zonder, zoals in Nederland goed gebruik, eerst contact te zoeken met de wederpartij om te kijken, wat er speelt en of er iets te regelen valt. Dat Westenberg, dat in mijn geval dus niet deed, nota bene bij de bekendste en meest gezag hebbende juridische journalist van Nederland, was, zo moest ik concluderen, alleen te begrijpen en te verklaren vanuit een geesteshouding van totale paniek, die leidde tot maximale powerplay. Ik rook dus direct kansen en besloot terug te vechten. Aldus begon de ‘affaire Westenberg’, later uitgebreid tot de ‘affaire Westenberg-Kalbfleisch’. Het voert uiteraard te ver, dat hier allemaal te gaan beschrijven – het zou een boek op zichzelf kunnen zijn -, maar het komt er in grote lijnen op neer, dat ik volledig gelijk had met mijn publicatie, die er zelfs toe leidde, dat Westenberg met ‘vervroegd pensioen’ werd gestuurd. Nog nooit eerder in de Nederlandse geschiedenis was een journalist erin geslaagd corruptie bloot te leggen op een werkelijk hallucinerende schaal van een van ’s lands bekendste rechters. Maar in plaats van mij te bedanken en met prijzen te overladen, ging Justitie mij bestrijden. Achter mijn rug om werden opdrachtgevers aangeschreven, dat ze met mij moesten breken. Ik verloor al mijn werk en had in feite geen andere keus, dan de handschoen op te nemen en terug te vechten, waarbij ik gesteund werd door de familie Poot van Chipshol en door Theo van Gogh tot zijn dood, die helaas al spoedig zou volgen op het begin van de affaire Westenberg. Ik werd internet journalist, klokkenluider en ‘complotdenker’. In die hoedanigheid stortte ik mij vanaf 2007 op de zaak Demmink. En hier sluit het verhaal weer aan bij het begin van mijn relaas: de arrestatie op Schiphol van 24 april 2012. Mijn publicaties over de wantoestanden bij Justitie vormden inmiddels zo’n grote bedreiging, dat er moest worden ingegrepen. Mijn ‘buikgevoel’ in 2004 bij die brief van de landsadvocaat had mij niet bedrogen: als dit soort dingen mogelijk zijn in Nederland, is het hele systeem fundamenteel verziekt, corrupt en verrot. Op dat moment had ik echter nog geen idee, dat de verrotting zo extreem zou zijn, dat er zelfs sprake was van netwerken van kinderverkrachters binnen de top van Justitie.