Micha Kat – Lees mee met Vluchteling Micha Kat (95): Pamela Hemelrijk | Niemands knecht

2 september 2019Gimmick, Home, Locatie, Media, Van Gogh10

‘Ieders dienaar, niemands knecht‘. Dat was het motto van mijn journalistieke godmother Pamela Hemelrijk. Maar het was in de corrupte Nederlandse journalistiek ook al rond het jaar 2000 onmogelijk ‘niemands knecht‘ te zijn, dat heeft Pamela op verbijsterende en keiharde wijze ervaren en is uiteindelijk zelfs haar dood geworden. Bij het AD moest ze de knecht zijn van wat we nu de ‘deep state‘ noemen, de politieke agenda van de ‘elite‘, de ‘gevestigde partijen’ en de ‘Haagse swamp‘ (ook dat begrip bestond nog niet in haar tijd). Dus de opkomst van Pim Fortuyn, die keihard tegen dat alles inging, betekende automatisch de ondergang van Pamela, zo simpel is dat. Niemand in de MSM mocht Fortuyn steunen. Dit was een kwestie van leven of dood. Of nog sterker: van iedereen in de MSM werd geëist, dat hij tegen Pim Fortuyn was! Naarmate Fortuyn dus verder steeg, zakte Pamela. Eerst werd het haar verboden ‘gewone’ nieuwsverhalen te schrijven en mocht ze nog alleen columns doen. Toen dat een te groot succes werd (ze was tenslotte het enige pro Pim geluid in Nederland en Pim leidde inmiddels in alle peilingen) werd ze out right ontslagen. Ze vond ‘onderdak‘ bij Metro, maar daar herhaalde het scenario zich op identieke wijze. Kort voor de verkiezingen van 2002 bleek opnieuw, dat Fortyun aan kop ging in de peilingen en de grootste partij zou worden. Pamela stuurde hem toen een fax: ‘Pas op Pim, dit gaan ze niet accepteren!‘ Enkele dagen later lag Pim doorzeefd met kogels op een parkeerplaats in het mediapark. Vanaf dat moment begon Pamela haar ‘carrière‘ in de ‘alternatieve media‘ en in die hoedanigheid leerde ik haar kennen rond 2003. Ik weet niet meer precies hoe dat in zijn werk ging, vermoedelijk via Theo van Gogh, want we schreven allebei voor zijn website (zie deel 30 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-30-theo-van-gogh-de-gezonde-roker/). In dat jaar ging ik samen met haar naar een notaris in Amsterdam voor de oprichting van de Stichting Klokkenluideronline, waarvan zij secretaris werd. Zes jaar later werd ze dood aangetroffen in haar bed op de Prinsengracht. Ik zat toen in Laos. Ik was niet op de begrafenis. Ze was altijd populair gebleven en ik twijfel er niet aan, of ze is vermoord. Dat heeft ook te maken met de affaire Demmink. De pedo deep state wilde tegen elke prijs voorkomen, dat Pamela zich daarmee zou gaan bemoeien. Een jaar na Pamela’s dood kwam mijn boek De Demmink Doofpot uit (zie deel 82 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-82-micha-kat-e-a-de-demmink-doofpot/).

Terwijl ik dit schrijf komt opeens weer de herinnering boven aan de moord op Theo in 2004. Pamela en ik zwierven radeloos door de stad en kwamen uiteindelijk terecht in café De Doffer. Daar gingen we wodka drinken. Er kwamen allerlei mensen binnen. De complete stad leek wel paranoia. Het was een grote nachtmerrie. Kort daarvoor had het hele ‘team‘ van de site van Theo nog bij Pamela thuis gedineerd. Het werd een krankzinnige avond. Wie waren er allemaal? Bernadette de Wit, Winnie de Jong, een politica van de LPF met wie Pamela toen bevriend was, een beetje een hysterische, maar wel aantrekkelijke, vrouw, Syp Wynia van Elsevier, de cartoonist Gregorius Nekschot en nog wat mensen, die ik niet meer kan benoemen. Theo zelf kwam veel te laat binnen en bracht een aantal flessen peperdure wijn mee van de categorie 500 euro per fles. Zelf dronk hij niet. Of niet meer. In die laatste maanden functioneerde hij nauwelijks meer. ‘Gezegd werd,’ dat hij vaak zo manisch was, dat hij zich de hele dag in een taxi door Amsterdam liet rondrijden. Dit is de enige keer, dat ik Theo in levende lijve heb gezien, want verder verliep ons contact uitsluitend telefonisch. Naarmate iedereen dronkener werd van de peperdure wijn, nam de chaos toe en op een gegeven moment vloog het haar van Pamela in de fik toen ze in een kaars hing. Ik meen, dat Bernadette toen een historische ramp heeft weten te voorkomen door direct een pan met water over haar uit te gieten.

In die tijd hield ik kantoor bij Pamela thuis op de Prinsengracht, op de hoek met de Prinsenstraat. Boven mijn bureau hing de fax, die Pamela enkele dagen voor zijn dood stuurde aan Pim. Het was een geweldige tijd, we dronken eindeloos koffie en bespraken de wereld. Vaak gingen we samen lunchen in café De Gaeper daar op de hoek en soms ook ’s avonds uit eten. We waren echt gek op elkaar. Ik hielp Pamela bij het kopen en installeren van haar eerste (ook haar enige, gezien haar onverwachte dood) laptop. Het was geen romantische verhouding en dat maakte het juist zo puur. We waren geïnteresseerd in precies dezelfde dingen en vonden elkaar met name op juridisch gebied: samen met Pamela schreef ik de baanbrekende artikelen in HP/de Tijd over de corrupte presidente van de Amsterdamse rechtbank Carla Eradus. Dat was in 2004. Na de moord op Theo probeerde zijn ‘team‘ de site voort te zetten. Ik herinner me een bijeenkomst op het kantoor van advocaat Oscar Hammerstein, die de nieuwe site zou gaan financiëren. De site is ook enige weken in de lucht geweest onder de briljante naam (bedacht door een van de medewerkers, een hele leuke en zeer getalenteerde Ghanees Nederlandse journaliste, Alberta Opoku) De Gestopte Roker. Maar toen zakte alles als een kaartenhuis in elkaar door vetes en ruzies, ongetwijfeld ingestoken door de deep state. Ik heb geen specifieke herinneringen aan de rol van Pamela bij dit alles, al was ze er zeker wel bij. Ik heb altijd gedacht, dat Hammerstein hier de rol heeft gespeelt van Trojan Horse. Pamela was gek op Oscar, omdat die de ontslagzaak voor haar had gewonnen tegen het AD. Ja, in die tijd kwam het nog voor, dat rechters tegen de MSM vonnisten. Ik herinner me ook een lunch in Amsterdam met Pamela en Oscar, die zo’n rare toyboy bij zich had. Een onvoorstelbare creep, die Oscar; meer over hem in deel 90 van deze serie (https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-90-oscar-hammerstein-gerard-spong-vervolg-ze-tot-in-de-hel-de-haat-zaai-aangifte-van-fortuyn/).

Pamela werd na haar ontslag bij het AD en later na dat bij Metro en de moorden op Pim en Theo steeds gespannener en op momenten maakte ik me grote zorgen. De wijze, waarop ze werd behandeld, waarop ze als gevierde en gerespecteerde journaliste (het gezicht van het AD) werd gesloopt alleen maar, omdat ze de agenda van de deep state in de wielen reed, heeft haar geknakt. Ze ging steeds meer roken, sliep steeds slechter en volgens mij ging ze zelfs ook aan de pillen. Ik kan me nu heel goed voorstellen hoe ze zich voelde, want met mij is vanaf 2012 hetzelfde gebeurd, zij het dat ik strafrechtelijk werd aangepakt en Pamela civiel – dat laatste onder meer ook door de cineast Louis van Gasteren in een traumatische, maar bloedstollende rechtsgang, die uiteindelijk een overwinning opleverde voor Pamela bij de Hoge Raad. Maar civiel – of strafrechtelijk maakt ten principale geen verschil voor wat betreft het gevoel steeds te worden opgejaagd, aangevallen en bespot. Vaak vertelde Pamela mij, dat ze vrijwel haar complete sociale netwerk was kwijt geraakt uitsluitend en alleen door haar steun voor Pim Fortuyn. Ook niet onvermeld mag blijven de rol van de deep state collaborateurs in de journalistiek, die haar leven vergalden: bij het AD Oscar Garschagen (die later inderdaad zou worden ontmaskerd als een bedrieger) en bij de Metro Jan Dijkgraaf, die probeerde de Nederlandse beweging van gele hesjes te ‘neutraliseren,’ hetgeen hem ook grotendeels is gelukt (zie onderstaande video). Tenslotte is een overeenkomst tussen Pamela en mij, dat wij beiden vele en cruciale zaken wonnen voor de rechter, maar dat ons dat in feite helemaal niets heeft opgeleverd. Zo gaat dat in Nederland als je een conflict hebt met de macht: ofwel je verliest ‘gewoon‘ via corrupte rechters, ofwel als je onverhoopt toch wint, verlies je uiteindelijk evenzogoed ook.

Nog een opmerking over het boek van dit hoofdstuk. Dat kwam uit kort na haar dood. Het voorwoord werd geschreven door Stan de Jong, die op dat moment al ruim was ‘overgelopen‘ naar de deep state. Ik was daar toen behoorlijk stuk van, want ik had uiteraard dat voorwoord moeten schrijven. Maar dat mocht niet van de uitgever, Perry Pierik van Aspect. Zo ver gaat het dus in Nederland als je in het geweer komt tegen de ‘elite‘ en je je journalistieke plicht vervult door criminaliteit te onthullen in de boezem van de macht. Als eerbetoon aan Pamela volgt hier integraal de beste column ooit in het Nederlands geschreven en twee video’s.

Pamela Hemelrijk – I saw a dead man win a fight

Na de begrafenis van Fortuyn heb ik deze brief bij Gerard Spong in de bus gegooid:

Geachte heer Spong,

Een democratie, waar de regering, omringd door lijfwachten, bij de begrafenis van een uit de weg geruimde oppositieleider op de voorste rij zit, om vervolgens de kathedraal via een achterdeur te verlaten, is opgehouden een democratie te zijn. Mijn laatste hoop is op u gevestigd.  U bent volgens mij de enige, die moedig, schrander, welbespraakt en bovenal waarheidlievend genoeg is, om de fakkel over te nemen. Ik doe, uit naam van de persvrijheid, een dringend beroep op u om uw diensten aan te bieden aan de lijst Fortuyn. Als kandidaat minister bijvoorbeeld. Mijn stem heeft u.

Met de meeste hoogachting,

P. Hemelrijk

Ze zeggen wel eens dat Kok “de regie kwijt is”, maar bij de begrafenis van zijn aartsvijand had hij de touwtjes weer stevig in handen, ere wie ere toekomt. Tot in de preek van de bisschop en de lijkrede van de broer herkende je zijn vale klerkenjargon.” (…) de overigens begrijpelijke woede en boosheid, die niet mag ontaarden in geweld (…)”; de vermaning om, net als de barmhartige Samaritaan, “solidair te zijn met onze medemensen in vreemde gebieden, die geteisterd worden door honger en oorlog (…)” Het leek waarachtig wel of het overbekende PvdA standpunt inzake immigratie zelfs híer nog aan de man moest worden gebracht.
De tekst van de broer was, zo te zien, tevoren door de RVD aan de pers uitgedeeld. Maartje van Weegen liet zich in haar zenuwen ontvallen, dat “de broer van Fortuyn, die in overleg met het kabinet (…)” “(…) deze plechtigheid heeft georganiseerd”, vulde ik aan. Maar ze maakte haar zin wijselijk niet af. Ik heb overigens niet de indruk, dat die broer veel in te brengen heeft gehad, te oordelen naar het feit, dat de ereplaatsen in de kerk waren ingeruimd voor Fortuyns grootste aartsvijanden. Bob Smalhout kreeg van de bisschop te hore, dat hij geen lijkrede mocht houden voor zijn vriend, “omdat er was gekozen voor slechts één spreker” (eveneens in overleg met het kabinet, neem ik aan).
Moet u horen. Fortuyn zijn lijk was maandag nog niet koud, of NOVA belde op. Maanden lang had ik zitten hopen op een kans om het in één van hun praatprogramma’s op te mogen nemen voor Fortuyn. Maar niemand vroeg me. Terwijl ik toch behoorlijk onorthodoxe dingen schreef. En nu was ik ineens welkom om aan hun schijnheilige in memoriams mee te komen werken. Ik heb ze laten wete,n dat ik nooit meer iets met de Hilversumse media te maken wil hebben, omdat ik ze medeverantwoordelijk houd voor wat er is gebeurd; dat ze dit varkentje nou óók maar moeten wassen met behulp van hun vaste stamgasten Bram Peper, Hans van Mierlo, Boudewijn Büch, Maurice de Hond, Elsbeth Etty, Felix Rottenberg, Hubert Smeets, Jort Kelder, Willem Breedveld, Hans Wansink, Mark Kranenburg, Stephan Sanders, Joost Zwagerman, Marcel van Dam, Frits Abrahams, Rob de Wijk, Youp van ’t Hek en Freek de Jonge.
Dat ik spúúg op hun talkshows, en dat ik mezelf een dure eed heb gezworen om nooit meer één voet in hun tv studio’s te zetten, zo lang als ik leef. Vrijdag hoorde ik iemand, ik geloof, dat het de massapsycholoog Henri Beunders was, pleiten voor een parlementaire enquête over de rol van de pers in de affaire Fortuyn. Het zal mij een waar genoegen zijn daar mijn hart te luchten als het ooit zover mocht komen. Maar dan zullen ze me wel wéér niet uitnodigen.
Ergens in het huis van Fortuyn zwerft nog een fax rond, die ik maandagmiddag naar hem had opgestuurd. Het was een kopie van de laatste Intomart peiling, die voorspelde dat de lijst Fortuyn de grootste partij zou worden. In de marge had ik gekrabbeld: “Zul je voortaan héél voorzichtig zijn op straat? Ik houd nu rekening met aanslagen.” Een uur later was ie dood. Ik meld het maar even; dadelijk denkt de politie nog, dat het een dreigement was, of dat ik van die aanslag heb af geweten. En dan te denken, dat ik al de koning te rijk zou zijn geweest als Pim Fortuyn de kans had gekregen om één zetel in de kamer te veroveren, teneinde de oppositie in dit land weer een échte stem te geven. Meer verlangde ik niet. Een kinderhand is gauw gevuld.
U realiseert zich toch hopelijk wel, waaróm ze het nu op het Binnenhof zo in hun broek doen? Als de kandidaten van de lijst Fortuyn zoveel zetels halen, dat zij in de regering doordringen (en daar ziet het wel naar uit), dan krijgen zij niet alleen toegang tot de notulen van de ministerraad vergaderingen van de afgelopen maanden, maar ook tot de dossiers van de BVD. En ik vrees, dat deze demissionaire regering geen middel zal schuwen om dat te verhinderen.
Donderdagmiddag – de dag voor de begrafenis – ben ik naar Rotterdam gegaan, omdat de drie publieke zenders in alle talen zwegen over de tienduizenden mensen, die daar voor de kathedraal waren samengedromd om langs de kist te defileren (wachttijd: 3,5 uur). Pas in het NOS Journaal, dat blijkbaar de exclusieve rechten had verworven, doken de eerste beelden op. Het is onvoorstelbaar, maar terwijl zich in Rotterdam het grootste wereldnieuws uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis voltrok, schotelden Nederland 1, 2 en 3 ons voetbal, natuurfilms en spelletjesprogramma’s voor.
En – geloof het of niet – een oude aflevering van De Kloof, waarin Kok op de bekende onderdanige wijze werd geïnterviewd door Paul Witteman. CNN proberen dan maar. “Nou moet ik toch waarachtig”, dacht ik bij mezelf, “mijn toevlucht nemen tot een buitenlandse zender om erachter te komen wat er in Rotterdam gaande is. Het lijkt goddomme wel oorlog”. Bij de dranghekken op de Mathenesserlaan raakte ik aan de praat met een verslaggever van The Observer, die het schouwspel verbluft stond gade te slaan. Het verbaasde hem vooral, dat er in geen velden of wegen camera’s te bekennen waren, behalve dan een ploeg van TV Rijnmond (die overigens door de politie niet werd doorgelaten). “Apparently”, zei ik vals, “the Dutch public broadcasting corporations consider this a local event”.
Samen wandelden we langs de queuende Rotterdammers. “Wat staat er op die vlag?” vroeg de Observer. “Stop Left wing Dictatorship”, vertaalde ik. “Hoe zou je deze bijeenkomst willen beschrijven?” vroeg The Observer. “Als een massale en vernietigende motie van wantrouwen van het Nederlandse volk aan het adres van de Nederlandse regering”, zei ik. “Mij doet het denken”, zei de Observer dromerig, “aan de tijd, dat ik nog correspondent was in het Oostblok. En aan een gedicht op een oud Schots oorlogsmonument, dat gewijd is aan de famous battle of Otterburn. Ik zal het even voor je opschrijven:”

“…For I have dreamed a dreary dream
Beyond the Isle of Skye;
I saw a dead man win a fight,
And I ween that man was I.”

Pamela Hemelrijk

Rob Brockhus – Pamela Hemelrijk over de verwording van het recht met afkoop van OM

Gepubliceerd op 23 sep. 2018

Pamela Hemelrijk over de verwording van het recht met afkoop van OM.

Reacties:
https://youtu.be/uhhOJJdIKNc

Micha Kat – In the spotlight: Jan Dijkgraaf, voorman Gele Hesjes NL

Gepubliceerd op 25 jan. 2019 om 12:08

Reacties:
https://vk.com/video392153926_456239480

Hans Jansen 3 september 2019 op 9:27 AM

Beantwoorden

Och, wat een krokodillentranen om de dood van Pamela Hemelrijk. Je zou er bijna meelij van krijgen.

Pamela’s dood kwam Micha maar wat goed uit. Zij was, zoals Micha schrijft, sinds de oprichting medebestuurder van de Stichting Klokkenluider.nl (KvK.nr. 34208300). Ze werd ingeschreven als secretaris en penningmeester en ging dus over de centjes van de stichting. Na haar overlijden in 2009 werd ze automatisch als functionaris uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel, waarmee Micha als enige bestuurder van de Stichting overbleef. En dat kwam hem maar wat goed uit, want zo werd hij naast voorzitter ook penningmeester en kon hij dus in zijn eentje beslissen wat er met de centjes van de stichting kon gebeuren. Die centjes zijn door Micha zelf opgemaakt, zonder enige verantwoording.

Micha heeft nimmer zijn best gedaan om een nieuwe bestuurder voor de Stichting te vinden. Er is ook nooit enig financieel (jaar)overzicht van de Stichting gepubliceerd. Maar Micha gebruikt de rekening van de Stichting wel tot op de dag van vandaag om donaties op te laten storten en om er zijn persoonlijke levensonderhoud mee te financieren. Als je bij Micha de rekeninggegevens opvraagt voor een donatie, geeft hij je de rekening van de Stichting. Dat komt omdat zijn persoonlijke bankrekening (die hij had bij de ING) al is geblokkeerd wegens persoonlijk faillissement.

Kortom: Micha heeft waarschijnlijk een klein vreugdedansje gedaan toen Pamela overleed. Maar dat doet het natuurlijk niet zo lekker in een boekverslag.
Dick Berts 3 september 2019 op 5:40 PM

Beantwoorden

Sinds alle afgrijselijke onthullingen over Epstein ben ik allergisch geworden voor Micha Kat bashing. Nee, ik heb hem niet heilig verklaard en van zijn financiele handel en wandel weet ik niets af. In zijn algemeenheid kun je wel stellen, dat een Kat in nood wel eens rare sprongen moet maken. Zeer de vraag of de schuld van dergelijke sprongen dan bij de kat ligt.

Pamela Hemelrijk was een goede vriendin van me. Micha ken ik ook redelijk goed. Uit eerste hand weet ik, dat Micha tot op de dag van vandaag UITERST bedroefd is over de dood van Pamela. Meer dan wie ook. Hij heeft het er iedere keer dat ik hem spreek weer over. Jaar in jaar uit….

Al houd ik niet van dergelijk taalgebruik, graag wil ik de heer Hans Jansen bij deze welgemeend tot een van God verlaten gevoelloze klootzak bestempelen.
Hans Jansen 3 september 2019 op 9:50 PM

Beantwoorden

Beste Dick,

Jammer dat u dergelijke kwalificaties meent te moeten gebruiken, al laten deze mij uiteraard geheel koud. Het is een wat sneu zwaktebod. Wat ik schrijf, is allemaal verifieerbaar dus richt u deze kwalificatie eigenlijk aan Micha, niet aan mij.

Als u Micha weer eens spreekt, moet u hem maar eens vragen naar hoe dat nu eigenlijk zit met die ING-rekening van de Stichting Klokkenluideronline.nl (het rekeningnummer is 672997150). Bijvoorbeeld of hij wel eens inkomstenbelasting betaalt over de bedragen die hij zichzelf als stichtingsbestuurder via deze rekening uitkeert. Of er andere personen of instellingen zijn die via deze rekening betaald werden of worden. Waarom hij niet gewoon een persoonlijke betaalrekening gebruikt maar altijd die van de Stichting. Waarom hij dat rekeningnummer niet gewoon op zijn website zet, maar altijd aangeeft dat donateurs het rekeningnummer per mail bij hem moeten opvragen. Waarom de Stichting überhaupt een rekening bij de ING heeft, terwijl Micha die bank helemaal niet vertrouwt (zie de talloze artikelen op ROL over de ING). Waarom de Stichting nog nooit een financieel jaaroverzicht heeft gepubliceerd. Waarom uitgerekend de familie Poot (van Chipshol) Micha adviseerde deze Stichting op te richten en heel blij was toen dat eenmaal gebeurd was. Of waarom nu juist Pamela Hemelrijk bestuurslid van de Stichting moest worden en niet iemand anders, zoals zijn cameraman Eric Donk, die ook voor de Stichting werkte.

Allemaal simpele vragen. Stelt u ze eens aan Micha. En voordat u antwoordt met “doe het zelf”: dat hoeft niet, ik weet de antwoorden al.
Hans Jansen 3 september 2019 op 10:18 PM

Beantwoorden

Leuk dat Micha ook iets inhoudelijks over het boek van Pamela Hemelrijk schrijft trouwens en het boek totaal niet als kapstok gebruikt om het volledig over zichzelf te hebben…
Dick Berts 3 september 2019 op 10:19 PM

Beantwoorden

U schreef: “Micha heeft waarschijnlijk een klein vreugdedansje gedaan toen Pamela overleed”. In werkelijkheid is Micha tien jaar later nog helemaal kapot van Pamela’s dood. Wat ik van u vind kan ik niet opschrijven, omdat dit buiten de grenzen van de vrijheid van meningsuiting valt.
- Hans Jansen 3 september 2019 op 10:31 PM
  
  Beantwoorden
  
  Micha interesseert zich amper in andere mensen. Hij heeft enkel oog voor zichzelf. Al zijn samenwerkingen met anderen zijn uitgelopen op ruzie, of dat nu dienstverbanden waren of als complotdenker. Als Micha interesse in anderen toont, is dat doorgaans omdat hij hoopt daar wat geld aan over te kunnen houden.
Dick Berts 3 september 2019 op 10:59 PM

Beantwoorden

We weten allemaal, dat er wel wat op het werk van Micha Kat aan te merken valt. Op wiens werk overigens niet. Maar wat mij onthutst, is dat geen hond het heeft over de kern van zijn betoog, dat de hele westerse wereld in handen van de pedo-maffia is gevallen. Bij de dag krijgt Kat op een afgrijselijke wijze meer gelijk en wat doet het klootjesvolk dan?? Zeiken over de belastingaangifte van Kat, terwijl de pedo’s geen strobreed in de weg wordt gelegd. Hier zijn geen woorden voor. Echt niet! Wat een onmetelijke lafheid.

Als ik Micha Kat en Hans Jansen -om de boel op scherp te zetten- terug plaats in de tijd, dan zie ik Kat het huis van Seyss Inquart met anti-fascistische leuzen bekladden en zie ik Jansen bij de inval van de Duitsers enthousiast met vlaggetjes langs de weg staan, om de nieuwe machthebbers er vervolgens op te wijzen, dat Kat nog een belastingplaatje van vorig jaar op zijn fiets heeft zitten.
Micha Kat 4 september 2019 op 2:57 AM

Beantwoorden

Beste waarde Dick!!

‘Zeiken over de belastingaangifte van Kat, terwijl de pedo’s geen strobreed in de weg wordt gelegd’

Jij weet als GEEN ANDER dat in Nederland uiteindelijk ALLES wat er gebeurt is terug te voeren op slechts twee woorden: DE BONNETJES!
Micha Kat 6 september 2019 op 7:29 AM

Beantwoorden

Mag ik er in het kader van de ’trein-ramen-pis’-discussie nog op wijzen dat de keuze onze piemels uit de ramen te hangen UITSLUITEND was ingegeven door medemenselijkheid! Ik wees er in mijn stuk reeds op dat de trein zo stampvol was, dat OVERAL interrailers lagen -zelfs op de toiletten- en het compleet onmogelijk was de toiletten te bereiken, laat staan ze te gebruiken! Gezien deze omstandigheden was het urineren uit de ramen VERREWEG de beste oplossing om urine-leed bij mede-treinreizigers te minimaliseren. Het is dus precies omgekeerd aan wat Jansen zegt!
- Hans Jansen 7 oktober 2019 op 11:23 AM
  
  Beantwoorden
  
  Leuk om te weten dat u in uw tienerjaren al zo incontinent als een huismuis was.
  
  https://tinyurl.com/y2dlauoy

Micha Kat – Lees mee met Vluchteling Micha Kat (95): Pamela Hemelrijk | Niemands knecht

10 Comments

Plaats een reactie Reactie annuleren

Dit delen:

10 Comments

Plaats een reactie Reactie annuleren