Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (54): Stanley Wolpert | Jinnah of Pakistan

In de zomer van 2001, dus vlak voor 9/11 (zie deel 44 van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-44-the-911-commission-report-final-report-of-the-national-commission-on-terrorist-attacks-upon-the-united-states/) gingen Annemarie en ik op reportage reis naar Pakistan. Osama Bin Laden was daar toen al een echte held en overal hing zijn gezicht. Vlak voordat we landden in Karachi was een video openbaar gemaakt, waarin Osama zijn lof uitsprak over de aanslag op de Amerikaanse torpedobootjager USS Cole in de haven van Aden, waarbij 17 Amerikanen het leven lieten: deze aanslag op 12 oktober 2000 was het ‘mondiale visite kaartje’ van Al Qaeda. Het was in feite enorm gevaarlijk in het land, maar dat stond niet in de weg, dat dit de meest avontuurlijke, sensationele en vooral ook krankzinnige reis was, die we ooit gemaakt hebben. Totale waanzin – anders kun je het land niet beschrijven. We reisden per bus van Karachi naar het uiterste noorden van Pakistan, maar brachten in de stad van de legendarische hockeysticks (je had de ‘Karachi King Super’ en de ‘Karachi King Normaal’) eerst een bezoek aan het huis annex museum van de ‘grondlegger’ van Pakistan Muhammad Ali Jinnah, waar hij de laatste vier jaar van zijn leven woonde tot zijn dood in 1948, precies een jaar na de onafhankelijkheid van de moslimstaat. Ook dat waren bloedige en uiterst gewelddadige jaren, destijds van oorlog tussen Hindu’s en Moslims. Jinnah was een briljant jurist en werkte jaren in Londen als advocaat, maar zijn ‘creatie’ op de wereldkaart kan toch moeilijk anders worden omschreven dan als een complete mislukking met natuurlijk als symbolische dieptepunten het (uiteraard opnieuw bloedige) verlies van Oost Pakistan in 1971, de terechtstelling van ex premier Ali Bhutto in 1979 en de daaropvolgende moord op zijn dochter Benazir in 2007. Maar hoe ‘mislukt’ het land ook is: op elke straathoek spat het avontuur je in het gezicht, zoals op het strand van Clifton Beach in Karachi met die enorme kamelen vol met koopwaar en de Pakistaanse gezinnen, die met tafels vol eten half in het water zitten en genieten van de kleuren van de zonsondergang. Tijdens ons verblijf in Karachi vonden een stuk of zes aanslagen plaats en evenzovele ontvoeringen en toen we in de bus stapten naar het noorden voelde ik met niet echt 100%.

We stapten uit in een heilige soefi stad, Sehwan Sharif. Daar was een beroemde tempel, waar jonge vrouwen zichzelf in een staat van dusdanig extreme religieuze extase brengen, dat ze met hun hoofden op de marmeren vloer gaan slaan. Wij zagen dat allemaal voor onze ogen gebeuren en ook dat speciale ‘beambten’ rondliepen met doeken en kussens om die snel tussen de hoofden en de vloer te schuiven als het uit de hand liep en blijvend letsel dreigde te ontstaan. Het was een bizarre synthese van religieuze en seksuele energie, die loskwam onder het geroffel van talloze trommels – deze hysterie is voor mij altijd symbolisch gebleven voor Pakistan. We schreven hierover een artikel in NRC Handelsblad dat nog steeds is terug te vinden onder de kop Extase rond een soefi tombe (https://www.nrc.nl/nieuws/2001/11/30/extase-rond-een-soefitombe-7567306-a1128264). In 2015 verscheen op YouTube een video, die een aardig beeld geeft van wat zich daar afspeelt, die bijna 4 miljoen views heeft, ongetwijfeld vooral van soefi aanhangers. Aan het eind (vanaf 6:20) zie je ook opnames van die jonge vrouwen in religieuze extase:

Shahbaz Qalandar – Qawwali journey to Sehwan Sharif with Fanna-Fi-Allah

Gepubliceerd op 29 apr. 2015

Join us on a journey into one of the most awe inspiring sufi centres on the planet, the holy shrine of Laal Shahbaz Qalandar – Sehwan Sharif in Sindh, Pakistan. The devotional sounds of qawwali have been the musical component of the sufi shrines in India & Pakistan for centuries. This little music video offers a unique glimpse into Pakistan’s spiritual culture which were honoured to be part of.

Beyond the performance of this music, we’re making a feature film to share this great tradition far & wide. Click this link, enjoy the trailer & please support:
https://www.gofundme.com/qawwali

If you like what you see please take a moment & support our work to help sufi music thrive by visiting one of these links.

Newest album:
https://fanna.bandcamp.com/album/tawheed
All our albums & those of our teachers for download/CD:
http://www.cdbaby.com/all/fannafiallah

Free Audio Steaming on Soundcloud:
https://soundcloud.com/tahir-qawwal
Booking Inquiries & Mailing list (we perform about 100 concerts a year in 6-8 countries):
https://www.fanna-fi-allah.com/#!contact/c21nl
Websites:
http://www.fanna-fi-allah.com
http://www.tahirqawwal.com

Like our Facebook pages!
Fanna-Fi-Allah Qawwali:
https://www.facebook.com/fannafiallah/
Record Label:
https://www.facebook.com/tabaruqrecords/
Sufi Soul Sangeet:
https://www.facebook.com/sufisoulsangeet/
Tahir Faridi Qawwal & Party Australia:
https://www.facebook.com/tahirqawwalaustralia

Bio: In this time of religious extremism, there are still those who are carrying the flame of religious tolerance, devotion and mysticism- and the Sufi’s are some of the most ancient.
Fanna-Fi-Allah carries the tradition and teachings of the Sufi’s in their music, the devotionally driven and passionate music of Qawwali. Through many years of study and practice under the guidance of Qawwali masters of India and Pakistan, their expression of Qawwali music has become an authentic representation and continuation of this ancient tradition of Sufi music.
Sufism is alive and well in India and Pakistan, where Qawwali music celebrates the great Sufi mystics of old, and relishes in the love of the Divine through poetry. Sung with a powerful and soaring melodious chorus and accompanied by entrancing energetic rhythms of tabla and group clapping, the Beloved is celebrated with ecstatic devotion.
Fanna-Fi-Allah gives audiences a glimpse inside this rich and vibrant Sufi culture, to which many would otherwise never experience. The groups founding members have spent over 20 years learning this classical art-form. During their 15 years of world-wide touring they have played at many major international festivals. They have enthralled audiences in the USA, Pakistan, Europe, Indonesia, India, Egypt, and others, with their dynamic skill, and passionate musical precision. With ten albums already published, Fanna-Fi-Allah have now given us an even greater glimpse into this Sufi world of Pakistan with the production of their new documentary: Music of the Mystics.
Fanna-Fi-Allah continues to carry on an ancient wisdom in their music, a wisdom that is not only heard, but is profoundly felt. A universal message of devotion and tolerance that ignites hearts and quenches their deeper longings. A message that is so crucial for our time.

Reacties:
https://youtu.be/SihdsEzawaU

Een ander avontuur was in het noorden van het land bij Peshawar (de ‘Taliban hoofdstad’ van Pakistan dicht bij de grens met Afghanistan) het bezoek aan het ‘wapendorp’ Darra, waar de bevolking de kost verdiende met het namaken van alle denkbare wapens. Ook hierover verscheen een artikel in NRC (https://www.nrc.nl/nieuws/2001/09/19/wapenindustrie-op-dorpsniveau-7557541-a1034818). De interviews verliepen niet echt soepel, maar ik weet nog wel, dat we mochten schieten met allerlei wapentuig. In Darra werden ook de beroemde ‘pen-guns’ gemaakt: schietwapens ‘vermomd’ als pennen. Ik stond op het punt er een te kopen, maar Annemarie wees me niet geheel ten overvloede op de gevaren om als westerling met zo’n ding rond te lopen (over Darra en de pen-guns zie ook deel 44: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-44-the-911-commission-report-final-report-of-the-national-commission-on-terrorist-attacks-upon-the-united-states/). De zomer van 2001 was in feite het laatste jaar, dat Peshawar nog min of meer toegankelijk was voor westerse toeristen, want na 9/11 werd het een war zone en dat is het tot op de dag van vandaag min of meer gebleven. Een andere hilarische herinnering uit Peshawar is, dat we via via een adres kregen van een hotel, waar een bar zou zijn, waar je alcohol kon drinken. Dat vonden wij niet alleen journalistiek een grote uitdaging: we hadden ook best zin in een biertje na al die weken. Wij met de tuk tuk naar dat hotel ergens buiten de stad, een enorm gebouw. Door een medewerker werden we ergens hoog op de x-ste etage naar een ruimte geleid, die was afgeschermd met gordijnen. Er zat een man in kaki pak, straalbezopen. Dat bleek een Engelse ingenieur te zijn.

Onze verhalen, die we met NRC hadden afgesproken leken aanvankelijk hetzelfde lot beschoren als het verhaal over de Joden in Iran, waarover ik vertelde in het vorige stuk in deze serie. Kort nadat we de artikelen hadden ingeleverd gebeurde 9/11. Weer kort daarna kreeg ik een email van hoofdredacteur Folkert Jensma, dat de stukken niet zouden worden geplaatst, omdat ze ‘niet meer relevant’ waren in het licht van de recente ontwikkelingen. Pakistan moest worden gedemoniseerd als terror staat. Uiteindelijk, maanden later, zijn de stukken toch verschenen zij het in zeer uitgeklede vorm. Opnieuw een bewijs, dat het reeds toen ook al vrijwel onmogelijk was om in de ‘kwaliteitspers’ tegen de ‘officiële lijn’ in te schrijven.

De Pakistani zijn zeer gastvrij en we werden bij allerlei mensen uitgenodigd, soms ook in minder vrolijke setting, zoals in de stan Multan, waar we aan de dis belanden met een stomdronken en schatrijke sjeik, die van alles van plan was met Annemarie. Via een achteruitgang zijn we zijn paleis ontvlucht. Onvergetelijk is ook de Bazar van Lahore – zoals ik al zei: we hebben in die zes weken zo veel meegemaakt, dat ik 100 afleveringen zou kunnen schrijven alleen over Pakistan (we zijn juist om die reden nog teruggegaan in 2003, maar toen was de ‘magic spell’ verbroken).

Het uiterste noorden van het land is een wereld op zichzelf met pieken van boven de 8000 meter, zoals de beroemde ‘berg des doods’ K2. In onze twee reizen naar het land maakten we vele trekkingen door de Hindu Kush en Hindu Raj. Een ervan ging over de vergletsjerde Darkot An pas van 4650 meter hoog. We begonnen de trekking met slecht weer maar toen we de tent openden op de dag, dat we de pas zouden nemen was de hemel strakblauw. Toen wisten we: dit wordt de dag van ons leven. Samen met de gids hakte ik treden in het ijs met onze pikkers voor Annemarie. De diepte op de top was zo extreem, dat je de sensatie voelde van het zitten in een vliegtuig. Tijdens deze trekking maakten we iets mee, waarvan Muhammad Ali Jinnah op zijn minst zou hebben opgekeken. Ergens hoog op een pas van 3600 meter kwam ons een jongeman tegemoet, die opmerkelijk was uitgedost in allerlei kleuren en een zware schoudertas meedroeg. Tot onze verbijstering zaten in de schoudertas ‘verkiezingsfolders’ van diverse politieke partijen en kandidaten. Via onze gids werd duidelijk, dat deze man een soort ‘voorlichter’ was, die namens de regering onbereikbare bergbewoners moest ‘bijpraten’ over de ‘zegeningen’ van de democratie en de naderende verkiezingen, waaraan tientallen partijen deelnamen. We ‘logeerden’ die avond in een van de nederzettingen van zo’n bergvolk en mochten voor het avondeten zelf het geitje uitkiezen, dat zou worden geslacht en geroosterd. We verlieten het land via de Karakorum Highway en kwamen aldus terecht in Xinjang, het meest westelijke deel van China. Hierover zal een aparte aflevering verschijnen in deze serie.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=9%2F11