Micha Kat – Lees mee met vluchteling Micha Kat (44): The 9/11 Commission Report | Final Report of the National Commission on Terrorist Attacks upon the United States

Op 11 september 2001 tegen 3 uur ’s middags beklom ik de trap van de redactie van Villamedia aan het Damrak, het blad van de NVJ – ja, diezelfde NVJ (mijn ‘vakbond’), die me 10 jaar later zou ‘royeren’ wegens een ‘doodsbedreiging’, die ik zou hebben geuit aan het ‘mede-lid’ Bart Mos van De Telegraaf (zie het einde van de vorige aflevering van deze serie: https://robscholtemuseum.nl/micha-kat-lees-mee-met-vluchteling-micha-kat-43-ton-derksen-verknipt-bewijs-de-zaak-baybasin-de-baybasin-taps-een-politiek-gevangene-in-nederland/). Ik had daar een afspraak met redactielid Jacqueline Wesselius voor een interview. Het ging over een journalist van Het Parool, Jos Verlaan, over wie ik had ontdekt, dat die undercover werkte voor de Staat. Het was een lange hoge trap en toen ik halverwege was ging mijn mobiel. Het was mijn vriendin Annemarie: “Heb je het al gezien?” “Wat?” vroeg ik. “In New York, een enorme aanslag”. Een halve minuut later stond ik op de redactie van Villamedia, waar tv’s de brandende WTC torens toonden met steeds weer herhalingen van de zich erin borende vliegtuigen. Piet Hagen zat er volgens mij ook – in de jaren daarop zou ik hem belachelijk maken als ‘ombudsman’ van NRC Handelsblad. Het was natuurlijk een bizar moment, een krankzinnige sfeer. Niemand wist wat te doen. Het interview met Wesselius ging gewoon door, maar we wisten allebei, dat we dit meer deden om ons een houding te geven, dan om daadwerkelijk werk te verzetten. Het zal tussen vier en vijf zijn geweest, dat ik weer buiten stond en op weg ging naar het Spui, naar Café De Zwart. Ik herinner me de sfeer als een cocktail van totale verwarring en een soort kleine jongens-achtige uitgelatenheid, die natuurlijk vooral werd veroorzaakt door die verwarring en onzekerheid. In elk geval was direct duidelijk, dat er iets monumentaals was gebeurd, iets onomkeerbaars, iets, wat nooit eerder was gebeurd en ook nooit meer zal gebeuren. Wie waren er in het cafe? Paul Damen, dat zou kunnen, die sprak ik in die dagen veel, ook journalist, altijd lachen, altijd een verhaal. David Barnouw van de Anne Frank Stichting stond er altijd. Normaal gesproken drukten alle zes miljoen vergaste Joden reeds op zijn deprimerende gestalte – hoe zou hij eruit hebben gezien met de additionele wetenschap van duizenden verbrande mensen in de torens van het WTC? Ik weet het niet, want ik heb geen herinnering aan hem op die bewuste middag. Fik Meijer, de bekende oud historicus en een succesvol boekenschrijver, die herinner ik me wel en we spraken uitgebreid over de gebeurtenissen. Ik kende Meijer, omdat hij mijn docent Oude Geschiedenis was geweest tijdens mijn studie Klassieke Talen aan de UvA. Ik herinner me niet meer, wat de kern was van onze bevindingen op dat moment. Wel weet ik, dat we allebei nog die avond naar Rotterdam moesten – ik woonde daar. De hele treinreis – precies een uur lang – spraken we over de gebeurtenis, die de wereld definitief zou veranderen, de historicus en de classicus. Jammer, dat het gesprek niet op tape staat. Of nou ja, misschien niet zo jammer, want we waren allebei behoorlijk dronken. Ik heb geen herinneringen meer aan mijn thuiskomst die avond en of ik Annemarie sprak – ik woonde toen nog niet met haar samen. Maar reeds diezelfde dag wist ik, dat alles wat de media ons over de ‘aanslag’ vertelden leugens waren. Dat was dus nog voordat er ‘complotdenkers’ bestonden en ook de MSM waren er nog niet – ik werkte nog voor NRC Handelsblad.

Ik meen, dat ik diezelfde avond nog naar mijn Rotterdamse stamkroeg ben gegaan, De Oude Sluis in Delfshaven. Daar zag ik geen bekenden, of nou ja, van die halve. Boven de bar was een tv en daarop zagen we in de nacht Amerikaanse raketten vliegen boven Afghanistan. Ja, diezelfde dag nog wisten ze in de VS al wie er achter de ‘aanslag’ zaten en werd al begonnen met vergeldingsacties – het begin van de langst durende oorlog (hij is nog steeds niet afgelopen – er zijn nog steeds Amerikaanse soldaten in Afghanistan) uit de Amerikaanse geschiedenis. Nog maar zes weken daarvoor was ik zelf in Afghanistan en Pakistan – met Annemarie. We maakten een serie stukken voor NRC Handelsblad, maar die waren op 9/11 nog niet gepubliceerd. In een van die stukken kwam Osama Bin Laden al voor – in de maanden voor 9/11 was het in Pakistan een bekende en gevierde figuur, die al enkele aanslagen op VS doelen op zijn naam had staan. Met name in het noorden van Pakistan, waar we vooral actief waren, hing zijn foto overal. Een van de stukken ging over een dorp bij Peshawar (Darra) waar de mensen in hun levensonderhoud voorzagen door het namaken van alle denkbare wapens. We schoten daar met een nagemaakte Beretta en bewonderden ‘pen-guns’: dodelijke pistolen vermomd als ballpoints – ik wilde er een kopen, maar Annemarie hield me tegen. “Ben je gek, man! Als ze die bij je vinden hang je!” Het zou nu een mooi wapen zijn tegen de Demmink Squads. Maar de houding van de media ten opzichte van Afghanistan en Pakistan veranderde na 9/11 van slag op stoot, alles ‘lag opeens anders’. We kregen een mail van hoofdredacteur Folkert Jensma, dat onze stukken ‘niet goed meer waren’, want ’te positief’ over Pakistan. Dat paste niet meer in de demoniseringsagenda, die nu gevoerd moest gaan worden tegen deze landen. Ik was natuurlijk verbijsterd – uiteindelijk zijn de stukken toch in de krant gekomen, zij het in zwaar uitgeklede vorm. Mede door dit soort teleurstellingen keerde ik me af van de gevestigde media. In the meantime kwam er steeds meer informatie op tafel – vooral in de vorm van uitgebreide internet documentaires -, die aantoonden, dat de ‘officiële lezing’ uit het rapport van de 9/11 Commission, dat medio 2004 uitkwam, nooit kon kloppen. Mijn vriendin Pamela Hemelrijk, een zeer succesvolle journaliste en columniste bij het AD, dacht er al net zo over. We wezen elkaar steeds weer op nieuwe video’s en boeken, die onze kijk op de zaak bevestigden. Met name Loose Change uit 2005 was invloedrijk. In mijn beleving wordt daarin voor het eerst een dwingende en overtuigde casus neergelegd, dat het hier gaat om een inside job.

Een belangrijke gebeurtenis rond 9/11, die hier ook niet onbesproken mag blijven, vond plaats vier jaar na de fatale dag, begin september 2005. Ik had inmiddels mijn website KlokkenluiderOnLine (http://www.klokkenluideronline.is/) en die was een groot succes. Een van de ‘klokkenluiders’, die zich meldden was ene M. op de Coul. Hij was compleet verbijsterd door de reacties van De Volkskrant op zijn kritiek op de eenzijdige berichtgeving over 9/11. Deze verbijstering leidde ertoe, dat hij een klacht tegen de krant indiende bij de Raad voor de Journalistiek. De klacht ging erover, dat de krant al die jaren had geweigerd ook maar een letter te schrijven over alle informatie, die strijdig was met de ‘officiële lezing’, brieven hierover onbeantwoord liet en hoorns op de haak smeet als de gesprekken over dit onderwerp een richting op gingen, die de redacteur niet beviel. In die tijd kwam hoofdredacteur Pieter Broertjes ook op tv, waar hij de historische uitspraak deed, dat ‘iedereen, die twijfelt aan de officiële lezing over 9/11 bij hem reeds bij voorbaat verdacht is’. Ik publiceer hier het begin van het artikel, dat Op de Coul over zijn klacht tegen De Volkskrant schreef en op mijn website werd gepubliceerd. Hier kan men dan de rest van het stuk lezen:

RAAD VOOR DE JOURNALISTIEK: GEEN OORDEEL OVER CENSUUR ROND ‘9/11’
http://www.klokkenluideronline.is/raad-voor-de-journalistiek-geen-oordeel-over-censuur-rond-9-11/

6 september 2005 Geplaatst in Geen categorie

‘RECHTSWEIGERING’ DOOR DE RVDJ INZAKE ‘9/11 KLACHT’ TEGEN DE VOLKSKRANT

Door M. op de Coul
De uitspraak RvdJ 2005/42 over de klacht van M. Op de Coul tegen de Volkskrant, die is behandeld in de zitting van 24 juni 2005, in aanwezigheid van de klager en afwezigheid van de verweerder, luidt: niet ontvankelijk. Deze uitspraak zal te zijner tijd op de website van de RvJ gepubliceerd worden.

Over deze zaak zijn hier al diverse berichten gepubliceerd, zie :

Thom Meens, waarom durf je hierover niets te zeggen?
http://www.klokkenluideronline.is/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=144&mode=thread&order=0&thold=0

Thom Meens ter verantwoording geroepen
http://www.klokkenluideronline.is/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=154&mode=thread&order=0&thold=0

Wolffensperger kan zijn belangen opnieuw niet scheiden
http://www.klokkenluideronline.is/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=157&mode=thread&order=0&thold=0
Volkskrant-ombudsman verbreekt de verbinding
http://www.klokkenluideronline.is/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=158&mode=thread&order=0&thold=0

Brief aan NVJ-voorzitter over Wolffensperger
http://www.klokkenluideronline.is/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=159&mode=thread&order=0&thold=0

De klager blijft dus met lege handen staan, een zeer teleurstellende en onterechte uitkomst. De Raad is voorzien van een uitgebreide hoeveelheid onthullende artikelen en televisiedocumentaires, die nu als niet relevant terzijde worden geschoven, nadat ze al eerder door de Volkskrant waren genegeerd. De klacht bestond uit twee punten:

1. De Volkskrant gaat selectief te werk in de berichtgeving over de aanslagen van 11 september en censureert feiten, die verwijtbare betrokkenheid van Amerikaanse overheidsfunctionarissen impliceren of suggereren.

2. Deze klacht wordt door de ombudsman van de Volkskrant niet beantwoord.
De Raad doet alleen uitspraken in zaken, waarin een klager “rechtstreeks belanghebbende”, dus direct betrokken is. Ik heb betoogd, dat alle Nederlandse burgers rechtstreeks in hun belangen zijn geschaad, omdat de overheid vergaande en dure maatregelen heeft genomen, die ieder gemotiveerd zijn met, dan wel ondenkbaar waren geweest voor de gebeurtenissen van 11 september. En omdat ik een Nederlands burger ben, geldt dat dus ook voor mij. Daar voegde ik nog aan toe: “Mijn rechtstreekse belang is gelegen in een ernstige klacht over de aanslagen van 11 september, die ik aan de ombudsman van de Volkskrant heb gedaan, die niet wordt behandeld.”

Nu oordeelt de Raad ten aanzien van punt 1: “De Raad volgt klager niet in zijn stelling, dat hij vanwege de aangevoerde redenen als rechtstreeks belanghebbende kan worden aangemerkt. Klager is immers niet persoonlijk door de publicatie geschaad. De kern van zijn klacht is, dat hij een andere mening over de achtergronden van de aanslagen van 11 september 2001 heeft dan de journalisten van de Volkskrant en dat laatstgenoemden in de krant te weinig aandacht besteden aan de door de klager gehuldigde verklaring van de gebeurtenissen.”

Wat kunnen we hieruit opmaken?

Twee maanden na 9/11 stapte ik zelf op het vliegtuig naar New York om verhalen te schrijven over de nasleep. Ik had afspraken gemaakt met allemaal Nederlandse advocaten en accountants, die in New York werkten, om van hen te horen hoe zij het allemaal hadden beleefd. Aan het eind van deel 42 heb ik hierover al het een en ander verteld. Ik ga uitgebreider in op mijn belevenissen in New York in een apart deel in deze serie, dat ik aan die stad zal wijden.

Meer informatie:
https://robscholtemuseum.nl/?s=Micha+Kat
https://robscholtemuseum.nl/?s=9%2F11