Margriet Marbus – Margriet woont in Dubai en bezoekt Nederland: ’Ik begrijp niets van de Corona Virus maatregelen’
Lege Amsterdamse straten door de Corona Virus maatregelen (foto Harpers Bazar)
Margriet woont in Dubai en bezoekt Nederland: ’Ik begrijp niets van de Corona Virus maatregelen’
Margriet Marbus woont in Dubai en is een paar dagen logeren bij haar zoon in Amsterdam. Van het Nederlandse Corona Virus beleid begrijpt ze helemaal niets.
Ik woon in Dubai en ga een paar dagen logeren bij mijn zoon in Amsterdam. Dat gaat niet zo maar. Ik moet eerst een PCR test doen. Dan 36 uur wachten. De test is negatief, dus ik mag gaan. Op het vliegveld moet ik me weer testen. De drie uur van te voren swap. Negatief.
Mijn vriendin gaat mee. Haar test – ook negatief – blijkt door het testbureau foutief te zijn ingevuld qua tijd en ze wordt dus geweigerd op het vliegveld. Maar men test hier niet om 00.00.00 uur en kan ze via een sms bewijzen dat het om 17.30 uur was, de test. En negatief. De drie uur van te voren swap. Negatief.
Nadat ze eerst gewoon van de vlucht wordt gehaald, mag ze na veel soebatten toch met me mee. Pfff nadat we de zweetdruppels van ons hoofd wissen, wordt ons verteld, dat we onze formulieren goed moeten bewaren, zodat we die “in Nederland kunnen afgeven.”
Schiphol
Eenmaal in Nederland vraagt niemand naar de formulieren. Schiphol ligt er vrij verlaten bij. Veel winkels en restaurants zijn gesloten. Niemand komt er nog voor de gezelligheid. Wat wel opvalt: op Schiphol draagt lang niet iedereen een mondkapje. Wat een verschil met Dubai. Daar heeft werkelijk iedereen een mondkapje op, maar de maatschappij draait gewoon door. De restaurants, de winkels, de stranden, de koffietentjes, terrassen: alles is open. Alleen zijn mondkapjes verplicht, staat overal hands anitizer en ook dozen met handschoenen.
Potdicht
Het vaccinatietempo is hoog; mijn man (64) is al gevaccineerd en ik (51) sta op de lijst voor over een maand. In het hele land hebben inmiddels al zes miljoen mensen een vaccinatie gehad en ondertussen gaat het gewone leven door. Eenmaal thuis in Amsterdam schrik ik: de hele Jordaan zit potdicht. Restaurants verkopen biertjes en koffie om mee te nemen. „Kunt u het alstublieft een stukje verderop opdrinken? Anders krijg ik problemen.” Een medewerker van café De Blaffende Vis zucht. „Deze regels. Dit. Het gaat helemaal niet goed.” We willen nog even blijven hangen maar zien de straat leeglopen.
„Avondklok,” roept een gehaaste voorbijganger. „Je moet om negen uur binnen zijn!”
Oh? Echt?
„Ja, rennen, er volgen boetes voor wie het niet doet.”
Maatregelen
De volgende dag is het markt in onze buurt. Het loopt storm. Ik loop tussen meer mensen dan die ik normaliter in een heel jaar tijd ’s avonds om negen uur tegen kom. Loop je het Corona Virus dan alleen na negenen op straat op, vraag ik me af?
Ik kom een vriend, hij heeft een kledingwinkel, ook dicht, tegen. Hij ziet er uit ,alsof ie een week niet geslapen heeft. „Dat klopt wel ongeveer,” zegt hij. „Ik ga het niet redden als die maatregelen nog een paar weken duren. Je mag nu gaan winkelen op afspraak, maar er bellen nauwelijks mensen.” Hij kent zo veel mensen, die failliet zijn, zegt hij. Een vriend van hem heeft een zelfmoordpoging gedaan. Gelukkig was zijn vrouw er op tijd bij.
Hij zucht.
„Het kan zo niet langer,” zegt hij. „En bij jullie daar? Gaat alles goed?”
„Ja,” zeg ik.
„Ik snap dat,” zegt hij.
„Jullie economie moet blijven doordraaien. De onze ook. Maar de regering hier, deze ambtenaren, zij zijn ongeveer de enigen, die niets voelen van deze crisis. Zij worden gewoon doorbetaald.”
Ik kan hem niet anders dan gelijk geven.
Werk
’s Avonds zie ie ik een vriendin die bij KLM werkt. „Werkte,” verbetert ze me als ik vraag hoe het vliegen gaat. Ze weet zich geen raad. Vier van haar vriendinnen blijken ook ontslagen. Twee dagen later rijd ik in de taxi terug naar Schiphol. Taxichauffeur Oscar vertelt, dat hij naast zijn werk als taxichauffeur nu ook muren aan het schilderen is bij mensen thuis. „Voor een paar tientjes per dag,” zucht hij. „Maar beter iets dan niets. Ik verdien bijna niets meer met mijn ritten.”
Artsencollectief
Thuis vind ik een mail van een vriendin. Een artsencollectief, waarbij zich nu al 1.000 artsen zich hebben aangesloten, pleit voor een ander beleid, waardoor niet zoveel mensen in armoede gaan belanden. De Stichting Artsen Covid Collectief. ’Voor het publieke debat is het belangrijk, dat zichtbaar is hoeveel mensen achter ons staan,’ legt de Stichting uit. Als ik me in hun visie kan vinden, mag ik een formulier invullen waardoor ik me als sympathisant registreer. Ik lees nog even verder, want ik ben benieuwd wat die visie is.
De artsen die zich bij het collectief hebben aangesloten, stellen dat het gevoel van urgentie en het acute handelen van de overheid tot een smalle focus hebben geleid, waarin het alleen nog maar over de capaciteit in de ziekenhuizen gaat. Dat Corona Virus nog lang niet weg is, maar dat het meewegen van lange termijn effecten – het stukgaan van de economie – heel belangrijk is. Dat de maatschappij op een afgewogen manier weer heropend zou moeten worden.
Nederlandse beleid
Ik denk aan de vriend met de kledingwinkel. Hoe hopeloos hij voor me stond. Aan zijn vriend. die met een overdosis pillen naar het ziekenhuis werd gebracht. Aan de drukke markt, waar mensen stonden te dringen voor de kramen. En die ’s avonds na negenen dan ineens niet meer op straat mogen zijn. Ik denk aan het gestuntel met de vaccinaties in Nederland.
Aan al die formulieren met negatieve uitslagen, die verplicht waren op Dubai Airport en waar op Schiphol niemand om vroeg. Ik denk aan het land, waar ik woon, waar iedereen zonder klagen met mondmaskers op straat loopt, het leven, dat weer gewoon is en vrolijk. Waar de economie net zo goed beschermd wordt als de mensen. Waar dus al zes miljoen mensen gevaccineerd zijn.
Nee. Ik begrijp het Nederlandse beleid ook niet. Ik begrijp de artsen van het collectief wel. Ja, de lange termijn effecten moeten ook door politici mijns inziens beter in ogenschouw worden genomen. Ik vul het formulier in. Hoop maar dat mijn druppel op die gloeiende plaat toch iets zal helpen.
De Telegraaf, 5 maart 2021, 16:00
Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Margriet+Marbus
https://robscholtemuseum.nl/?s=Dubai