Le blog de l’âne / Ezelblog – No nonsense times, een tijdperk van no nonsense…
Tentoonstelling – In het Dordrechts Museum wordt de Nederlandse schilderkunst uit de anarchistische jaren tachtig subliem tot leven gewekt… Beeldende kunst… De vitaliteit en het engagement spat van Domburgs doeken af… Wij zijn de Generatie Nix – en dat “Nix”, zegt Lucette ter Borg van het NRC – Beeldende Kunst – C8 – 24/25 oktober 2013 – Jaren tachtig waren een broeikas…, en dat “Nix”dragen we in de jaren tachtig van de vorige eeuw als geuzennaam. Wij zijn anti. Anti Luv, anti Reagan, anti Thatcher, anti Vogeltjesdans, anti neutronenbom, anti macho”s, anti watjes, anti disco. Wij hebben geen toekomst, omdat er geen banen zijn, geen woningen, en omdat een mysterieuze ziekte – aids – rondwaart. De Koude Oorlog is op zijn koudst. En de Bom kan aan alles onmiddellijk een einde maken. We besluiten, dat we maar beter kunnen doen, waar ons hart het hardst naar uit gaat. Dus studeren we geschiedenis, Russische filmkunde, politicologie. We breien […]. Omdat niemand iets voor ons doet, doen we het zelf. En met succes.
Het is die sfeer van deels grimmig, deels vrolijk anarchisme, dat op de prachtige tentoonstelling Stop Making Sense in het Dordrechts Museum wordt gevierd. De expositie – vernoemd naar de film van Jonathan Demme uit 1983 over een optreden van The Talking Heads – http://www.youtube.com/watch?v=oUmVH58Eng8 – kust de Nederlandse schilderkunst uit de jaren tachtig van de vorige eeuw in al haar verscheidenheid weer tot leven. Alleen de schilderkunst, omdat die kunstvorm na decennia lang te zijn dood verklaard en weggedacht is door minimale, conceptuele en fundamentele kunst, in de jaren tachtig weer ferm de kop opsteekt. […]
Hetzelfde geldt voor Rob Scholte […]. Scholte veegt de vloer met begrippen als oorspronkelijkheid en vooruitgang. De Schreeuw – een schilderij uit 1985 van een opdraai clown, die De Schreeuw van Munch na schildert – is behalve beroemd ook een beginselverklaring van het postmodernisme. Scholte spreekt met zoveel virtuositeit en lef, dat je nu nog steeds met bewondering terugkijkt.
En er zijn nog zoveel meer goede kunstenaars op deze tentoonstelling: bekende en onbekende…. schrijft Lucette ter Borg.
Bron: in NRC-Handelsblad, “Jaren tachtig waren een broeikas” door Lucette ter Borg, C8 – Beeldende Kunst.
It was a long time ago, in the 80s… Quel horizon alors?… En 1990, on écrivait des livres, on terminait ses études, faisait un bébé tout simplement, on se mariait. Papa travaillerait, Maman s’occuperait de ses enfants. Comme les parents quoi… Mais on entendait tout à coup aussi: “een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”… Aimer ses enfants n’était plus vraiment bien compris… S’occuper de ses enfants était devenu un peu bizarre… A-t-on idée de vouloir s’occuper de ses enfants, surtout si le père travaille et a un métier qui le prend… Le mieux étant, bien sûr, de courir à deux dans tous les sens, le marketing nous faisant bien comprendre comment s’y prendre, le marketing et la publicité et autres de nous faire comprendre comment faire, comment se faire de l’argent, comment leur faire gagner beaucoup d’argent. Les banques seraient là le moment venu… Consommer pour mieux s’endetter… Et les médias dans tout ça?
Un exemple de ce que j’ai pu trouver sur le sujet:
Gegevens Categorie: Werk & Inkomen Gepubliceerd op zaterdag 12 januari 2013 14:27 Geschreven door Nachtwaker
“Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”, zo luidde enkele decennia terug de slogan, waarmee de overheid een brede, nationale, en groots opgezette propagandacampagne startte. De bedoeling was om alle meisjes van Nederland hun natuurlijke taak als moeder, opvoedster en huisvrouw te ontnemen. Want zo was het idee, ook meisjes zullen ‘in de arbeid moeten participeren’. Precies, zoals bij jongens al eeuwenlang goed gebruik was.
Was het in het recente verleden nog een uitzondering, dat moeder de vrouw er een 40urige werkweek buiten huis op nahield, zie hoe dit beeld vandaag dan ook drastisch is veranderd, alhoewel ‘nog lang niet ver genoeg’. “Vrouwen moeten productief worden” was het idee, en het opvoeden, hoeden en beschermen van eventuele kroost werd tot bijkomstigheid gereduceerd. “Alle handjes zullen we in de toekomst hard nodig hebben”. Bovendien meende de overheid, dat ze de taak als opvoeder en hoeder toch al veel beter aan kon, dan die wat dommige en naïeve moeder. Hoge en liefst technische en/of wetenschappelijke opleidingen zouden daar wel eens verandering in gaan brengen. Althans, zo meende de overheid in haar oneindige wijsheid. De status van de huisvrouw werd in feite tot inferieur gedegradeerd.
De meisjes werden onderwijl onbewust gelokt met fantastische vergezichten van grote villa’s met eigen personeel, met flitsende bolides in roze verf met gele bloemetjes, met verre reizen naar exotisch romantische oorden, en met een Wehkamp magazijn als privé garderobe. Ja, wat je toch allemaal met dat vele geld zou kunnen doen. Een dubbel inkomen, tel maar eens op bij elkaar!
Maar de overheid was natuurlijk ook niet van gisteren. Die wist ook wel, dat als er meer meisjes gingen werken er ook meer belastingopbrengsten te verdelen waren. En wat ze daar dan mee zouden gaan doen? Ja, van alles natuurlijk. Misschien moest de overheid in de toekomst de banken, Griekenland of de EU wel gaan redden? En zo kon de overheid het geld van die slimme meisjes mooi daarvoor gebruiken…
En dan die fabel van het eigen huis, dat met twee inkomens voor elke starter bereikbaar werd. “Je bent toch niet gek, je gaat toch niet huren? Je gaat toch zeker wel betalen voor je eigen stenen? Heb je een mooi eindkapitaaltje op je oude dag. Kun je leuke dingen mee doen, en anders je kinderen wel”. Ondergetekende was ooit uit professie gediplomeerd adviseur in hypotheken en assurantiën en besloot in 1990 zijn eigen woning te verkopen, omdat hij inzag dat op elk moment de zeepbel uit elkaar kon spatten. ‘Adviseren’ was er niet meer bij, want je werd tot idioot verklaard.
En nu de huizen markt zoals verwacht daadwerkelijk compleet is ingestort, deed Hoogleraar economie Lans Bovenberg er nog een schepje bovenop. Hij pleitte medio 2012 ervoor om oudere Nederlanders de vrijgekomen waarde van het eigen huis aan te laten wenden voor hun zorg kosten ,omdat de overheid de stijgende kosten anders niet meer kan dragen. Ja, Lans is dan ook hoog opgeleid als hoog-leraar.
En natuurlijk en vanzelfsprekend krijgen de meeste ouders in 2013 ook weer minder kinderopvang toeslag van de overheid. De vergoeding gaat omlaag voor het eerste kind, dat naar de kinderopvang gaat. Het eerste kind is het kind met het hoogste aantal uren opvang. Voor ouders met een gezamenlijk inkomen vanaf 17.230 euro gaat de toeslag voor het eerste kind omlaag. Ouders met een gezamenlijk inkomen van 118.189 euro of meer krijgen helemaal geen vergoeding meer voor het eerste kind. Ja, ja, tel op al die vreugden van het dubbele inkomen, nu de (hoog opgeleide) meisjes meewerken.
Maar goed, dan zijn de op haar toekomst voorbereide meisjes vandaag de dag door al die hoge opleidingen wel mooi financieel zelfstandig geworden! Kunnen we onze lach nog inhouden? Want WIE is er vandaag nog financieel zelfstandig? WIE kan er nog zeggen, dat hij van geen enkele overheid- belasting gelieerde regeling gebruik maakt, zoals daar zijn de hypotheekrente aftrek, de zorg toeslag, huurtoeslag, kinderopvang toeslag, sociale uitkering, naast menig andere?
En bovendien ook niet onbelangrijk:
Een meisje van 3 jaar is dolgelukkig met haar eerste pop (waar ze het besef van heeft). De pop kost in de winkel € 10,-. Een meisje van 10 bereikt dezelfde gelukzaligheid pas als ze een Playstation, Xbox of Wii in haar bezit weet. De spelcomputer kost zo’n € 250,-. Een meisje van 16 jaar zal pas in extase geraken, hoog gezeten op haar nieuwe scooter. Prijs toch zeker zo’n € 1000,-. En een meisje van 18 moet natuurlijk zichzelf gaan ontdekken en dat doet ze het liefst middels reizen naar verre oorden. Prijs? Naar gelang de duur van het ‘zelf ontdekkingsproces’ zo’n € 3000,- ? En een meisje van 19 zal pas in extase geraken, zodra ze zich in het bezit weet van haar eerste autootje. Prijs excl. les kosten – pak hem beet – € 5000,-. En meisjes van 25 jaar zullen pas hetzelfde gelukzalige gevoel ervaren bij de aankoop en het bezit van het eerste eigen huis – prijs € 150.000,- k.k.- om een gelijke vreugde te ervaren, dan dat het meisje van 3 jaar kende met haar eerste pop van € 10,=. En als het meisje uiteindelijk alles heeft dat geld kan kopen, wat wil ze dan nog? Méér geld natuurlijk!
Moraal: geld is gemakkelijk, maar maakt beslist en met nadruk niet gelukkig. Je zal er steeds meer van nodig hebben, precies zoals bij een verslaving, om enkel steeds maar weer dezelfde ‘extase’ te kunnen ervaren. Ondertussen steek je jezelf diep in de schulden en werk je je het apen lazerus, zowel thuis als op het werk. Totdat je op een dag in het ziekenhuis ontwaakt, waardoor de zorg kosten ook weer zullen gaan stijgen….
En de overheid had het toch allemaal zo mooi weten te zeggen…
[…]
Avec un commentaire parmi d’autres: “In mijn jeugd (jaren ’60) was mijn moeder er altijd. Dat was normaal, want moederschap was in feite een beroep. Ik vind het dan ook vreemd, dat moeders tegenwoordig moeten gaan werken om de kinderopvang te bekostigen. Sommige zaken zijn gewoon goed scheef gegroeid in ons eens zo mooie landje…”
http://www.geheugenvannederland.nl/?/nl/items/IIAV01:104000823
Le blog de l’âne of Ezelblog, vrijdag 25 oktober 2013, 09:11
http://leblogdelaneezelblog.blogspot.nl/2013/10/no-nonsense-times-een-tijdperk-van-no.html