Ko van Dun – Alles of niets
Stel je voor: zalen achter elkaar gevuld met honderden doeken en doekjes, allemaal met dezelfde soort lijst, dicht op elkaar in groepen geordend. Als mozaïek maar ook elk afzonderlijk zó kleurrijk en zó veel dat je je vanzelf verliest in een gulzig kijken. Om je even later met enige schrik af te vragen waar je eigenlijk mee bezig bent. Want wat stelt dit nou helemaal voor, niets toch?
Toch blijf je gebiologeerd, als een kind in een snoepwinkel.
De zaaltekst geeft aan dat het Rob Scholte vooral te doen is om alle liefde en geduld die de anonieme makers in hun borduursels stopten. Al die uren van ijver en toewijding om, precies volgens het aangeleverde patroon, tot een zo fraai mogelijk Melkmeisje in kruissteek te komen. Door de doeken om te draaien maakt Scholte de worsteling met deze opdracht zichtbaar. Bij de een zijn alle losse eindjes netjes afgeknipt en weggewerkt, de ander was minder benauwd en liet de achterkant ontaarden in een bonte chaos. Met vaak verrassende resultaten: De Nachtwacht maar dan als abstract-expressionistisch schilderij. En toch nog steeds De Nachtwacht.
De Embroidery Show is in de eerste plaats een kunstwerk op zichzelf. Met zijn gigantische installatie transformeert Scholte de traditionele witte wanden van het museum tot een bont mozaïek van kleurvelden. Dat alleen al: dat alle plechtigheid is opgeheven, dat je geen enkele moeite hoeft te doen om binnen te komen, niets hoeft te weten en je je meteen kunt overgeven aan alleen maar kijken. Hoe langer je dat doet hoe meer je ontdekt.
Iedere wand vertelt weer een verhaal apart. Daar gaat het dus ook over: de kunstgeschiedenis met zijn genres, zijn periodes en stijlen. De gemeenschappelijke deler is dat alle werken geborduurde versies van bekende schilderijen zijn. Een vette knipoog zou je zeggen, en dat is het zeker. Maar er is meer.
Veel meer. Dat zó gepresenteerd alle kunst gelijkgeschakeld is bijvoorbeeld. Het Zigeunerinnetje doet niet onder voor het Melkmeisje. Dat je kijkt naar reeksen reproducties die allemaal zo dicht mogelijk bij het origineel proberen te komen maar toch een individueel stempel dragen. De kunstfilosofie van Walter Benjamin, maar dan zonder tekst, in kruissteek! Maar vooral toch dat alle pretentie is opgeheven, dat je zonder enige verplichting zelf met de kunst en de geschiedenis aan de slag kunt zonder je ook maar een moment te vervelen.
Wat oogt als een gimmick ontpopt zich gaandeweg als een uiterst geestrijk exposé. Rob Scholte’s Embroidery Show: zelden was kunst leuker.
Rob Scholte’s Embroidery Show, Museum De Fundatie Zwolle, tot 18 september
Art Update, 26 mei 2016 08:22
Reacties:
Gusta mei 26th, 2016
‘T Keukenhof-effect….