Kleintje Muurkrant – Puntje.
Op het moment, dat deze letters met het irritante geratel van een toetsenbord veelvormige gaten in het scherm schieten, is iedereen de explosieve rituelen van het bezopen nieuwjaarsgebeuren weer vergeten. De zwaveldampen zijn opgetrokken en het geknal heeft zijn langzame dood weer gevonden. Maar niet in mijn hoofd. Daar is het sinds de jaarwisseling alleen maar duidelijker geworden, dat de in alle hevigheid losgebarsten wereldoorlog de gebieden van het Europese slagveld, waar nu nog sprake is van opvang en verzorging van gewonden, geen kans zal geven om hun linies nog veel langer gesloten te houden voor de op handen zijnde overrompeling. Als voorbereiding op een grootscheepse invasie worden met name de Nederlandse stellingen ter bescherming van de zwakkeren in deze overlevingsstrijd onophoudelijk bestookt door digitaal geleide intercontinentale projectielen. Een vorm van wapenstilstand lijkt op korte termijn nog niet in zicht. Integendeel, de oorlogsverklaringen van de nieuwe republikeinse warlord van Amerika, Gingrich, voorspellen voorlopig een verhevigde strijd aan alle fronten. Deze Amerikaanse uitvoering van Bolkestein, wiens hielen door opperbevelhebber Clinton worden gelikt, is een genadeloze aanval begonnen op het laatste kleine beetje menselijk beleid in eigen gelederen. Zoals het er naar uit ziet krijgen de geldschieters, die de krijgstocht van deze warlord financieren, hun gedroomde rendement; zijn krijgskunst bestaat voornamelijk uit het inzetten van dezelfde barbaarse winstwapens, die de zgn. Oost Aziatische ’tijgerlanden’ in deze wereldoorlog ter verovering van afzetgebieden hanteren. Zijn mobilisatieplannen, genaamd ‘Contract With America’, die de minder bedeelde Amerikaanse burgers onder een soort van economische krijgstucht gaan plaatsen, resulteren in dezelfde slavendrijvers praktijken, die de tijgerlanden bezigen onder het absurde voorwendsel, dat dit hun cultureel erfgoed is. Het door generaal Gingrich ingestelde oorlogsrecht grijpt flink in op allerlei bestaande wetgevingen en bevat zelfs het plan om (ook) het financieringstekort in strijd met de wet te verklaren; een rigide ingreep, waarvan de verwoede pogingen om hem voor het jaar 2002 te kunnen verwezenlijken (iets onwaarschijnlijks) miljoenen Amerikanen tot de bedelstaf en erger zal dwingen. Opperbevelhebber Clinton, die maar al te goed beseft, dat ieder veto zijn toekomstige degradatie dichterbij brengt, zal maar zeer beperkt tegen sputteren. Daarbij is de slagkracht van Gingrich van dusdanig kaliber, dat, zelfs al wordt maar de helft van zijn nieuwe gevecht regels ingevoerd (zeer waarschijnlijk), het effect ervan weer een nieuwe kettingreactie teweeg zal brengen op de schermen van de internationale winst wapenwedloop. Het ziet er naar uit, dat het nog wel even zal duren, voordat de massa de werkelijke interactiviteit van deze arglistige oorlogvoering doorziet. De dagelijkse oorlogspropaganda, die er op heel de wereld heeft ingepompt, dat de indexen van de Dow Jones en de Nikkei als een suprematie zijn verheven boven menselijke waarden en ecologische haalbare grenzen, heeft zijn nut gehad. Met dit dogma als wapen wordt in ons landje al 15 jaar onafgebroken ingehakt op voorzieningen voor invaliden, ouderen, zieken, betaalde baanlozen en andere kansarmen. De zichtbare gevolgen hiervan worden talrijker en schrijnender en steken in ieder denkbaar facet van de samenleving hun kwalijke koppen omhoog. Wie denkt, dat de werelddictatuur van de Dow ons landje enige rust in de strijd zal gunnen, voordat ook hier de tweedeling van de maatschappij zo ver is gevorderd, dat nog net geen revolutie wordt ontketend, denkt niet realistisch. Het gebruik van satellieten, die het strijdgewoel zeer nauw gezet in kaart brengen, bijgestaan door legers van beursstrategen, die gewapend met giga bytes elke troepenbeweging onverwijld analyseren, heeft een software matig automatisme geschapen, dat voor een fatsoenlijke opvang van slachtoffers geen ruimte meer biedt. Daarbij is het eens zo moedige socialistisch verzetsleger van Nederland een ingekapselde erewacht geworden, wiens mondje slechts wordt geroerd door lippendiensten en Judaskusjes. De door de strijd van hun voorgangers verkregen verdragen krijgen een walgelijk snel, stil en onwaardig einde. Allerlei maatschappelijke demarcatielijnen zijn dermate overschreden, dat inmiddels een toenemende massa burgers weinig meer te verliezen heeft en steeds dichter met de rug tegen de muur komt te staan. Als niet heel vlug de Europese noodklok wordt geluid voor beschermende maatregelen, zal de kille realiteit van het computergestuurde vrije marktmechanisme ons onvermijdelijk terugslaan naar de sociaal economische omstandigheden van de jaren dertig. Maar, zoals gezegd, ons officiële verzetslegertje maakt zich liever schuldig aan een rekenkundige vaandelvlucht. Met ‘if you can’t beat them, join them’ als strijdkreet, marcheert het met stille trom langs de slachtoffers van het dichter wordende mijnenveld rondom de sociale gebiedsdelen. Onze vakbondsguerrilla’s tonen meer krijgshaftigheid, maar helaas, hun strategisch denken wordt beperkt door hun fixatie op de loopgravenoorlog van allerlei thuisfrontjes. Hun inzicht krijgt geen kans om uit te stijgen boven het maaiveld van de goed georganiseerde Europese kaalslag. Het slecht gebundelde en kortzichtige strategisch beleid van deze guerrilla’s zorgt er voor, dat hun wapengekletter niet buiten onze polders klinkt en zal smoren in de dompige gangen van hun strijdtoneel. Ondertussen hebben de lange afstandsraketten van de Dow en de Nikkei bekend gezelschap gekregen. Achter de nabije heuvels hebben inmiddels ook de Duitse Kriegsführers hun grof geschut artillerie in stelling gebracht. Nu de tijdbommen onder hun eigen variant van het zgn. Rijnlandse model (stelsel van sociale voorzieningen) zijn geplaatst, worden vervolgens de lopen gericht op het vrijpostige buurvolkje, dat als levend bewijs de wereldlijke drogrede dreigt te logenstraffen, dat je persé als rat de race dient te lopen. De krijgskronkels van onze oosterburen hebben deze keer pragmatische ‘Anschluss’ gevonden; samen met de Engelse warlords is inmiddels in EU verband de aanval ingezet op de Nederlandse bolwerken van het Rijnlandse model. Gezien de aangeboren roofzuchtigheid van de Engelse warlords natuurlijk geen vreemde zaak; zij hebben hun kaalslag aan het thuisfront voltooid en hun verveelde oorlogsblik richt zich nu over de grenzen. De Engelse afkeer van Brusselse bemoeienis met binnenlandse aangelegenheden heeft (naar het schijnt) zijn uitverkoop gehad. Hopelijk zijn ze net zo goedkoop door de bocht gegaan als ik denk, dat hun geestesgoed is, maar je weet maar nooit… Deze vreemde alliantie, gevormd op (weg naar) de recente Europese top in Essen, blijft me toch zorgen baren; het gaat vast niet om een eendagskuiken als je de vos met een wolf ziet smoezen… Nu daarbij ook nog, zij het onder andere vlag, de Franse en Belgische warlords een kruistocht tegen ons landje zijn begonnen, zullen we wel vlug ons einde vinden in de Europese eenheidsworst. En ondanks mijn ingebakken aversie voor de consumptie van vleeschwaren zie ik ineens die bloedworst van vroeger weer voor mijn neus. Wat voor wereld gaan we in als het landje van Royal Heineken & de graanjenevers wordt aangevallen vanwege de consumptie van een topje nederwiet, terwijl we worden overspoeld door allerlei schiettuig en – tegenwoordig zelfs – handgranaten, die in de verborgen koffieshops van onze zuiderburen als broodjes over de toonbank gaan? Hangt de tekst ‘shot to hell, while wishing on a star…’ * binnenkort ook boven het wrak van de Nederlandse samenleving? Is het geen tijd, dat de Nederlandse ouders gaan protesteren in België? Dagelijks verlaten vrachtwagens met – al dan niet vermomd – tonnen illegaal chemisch afval ongecontroleerd ons landje en vinden via de Belgische afval maffia hun weg naar de dump markten in Afrika en de Oostblok landen. Daar maken de Belgen zich echter niet druk om. Deze ontwikkeling wordt op Europees niveau niet bestreden met gezamenlijke grensrazzia’s. De Franse warlords (die het vlaggenschip van Greenpeace opbliezen en daarbij een Nederlander doodden) hebben een nieuw biologisch wapen gevonden; zij bestoken ons landje met opgehitste ouders, die ons moeten doen geloven, dat de drugs in Frankrijk alleen maar uit Nederland komen. Hun eigen havensteden zijn echter – nog steeds – een veel grotere aanvoerlijn van heroïne, dan de ten onrechte berucht gemaakte stroom, die de Franse gebruiker(tje)s en gelegenheidssmokkelaartjes uit de verpauperde Noord Franse ‘Bijlmer steden’ in ons landje hebben aangeboord. En dan erbij, zelfs al zouden we ons drugsbeleid, dat nog steeds éénoog in het land der blinden is, veranderen: de (Noord) Franse drugsbehoefte zou direct andere aanvoerwegen vinden in het Europa zonder grenzen. Inmiddels zal de opmerkzame lezer wel in de gaten hebben, dat ik het gebruik van oorlogstermen al een tijdje beu ben. De bedoeling was om ook nog even de hypocrisie van het Europa ‘zonder grenzen’ onder vuur te nemen, maar ik ben inmiddels behoorlijk ziek geworden van de kruitlucht rondom mijn geüniformeerde taalgebruik. Het fenomeen ‘open’ grenzen omkleed ik daarom liever met T-shirt taal in Kleintje Muurkrant 283, dat bevalt me een stuk beter. Nog even de slotrede uit de grijze cellen halen, onder dit betoog plakken en het uitzieken kan beginnen. Natuurlijk zijn de ellendige gevolgen van de hierboven beschreven wereldoorlog moeilijk te vergelijken met die van een oorlog waarin met fysieke vernietigingswapens wordt gevochten. De talloze persoonlijke tragedies, die wereldwijd schuil gaan achter de gevolgen van de strijd op de beursvloeren worden echter angstvallig verborgen gehouden en onderschat en daarom maar zelden direct gerelateerd aan hun veroorzakers. Ook zijn beide soort oorlogen dikwijls met elkaar verbonden. In dat verband wil ik nog even terugkomen op de bloedworst, die ik niet meer lustte, nadat ik als kind de betovering verloor, dat worst gewoon uit worst bestond. Als we ons in Europa nog een tijdje langer laten ringeloren door: – opgevoerde varkensboeren als Kohl en Dehaene; – het aristocratische schijngedoe van de Fransen en de Engelsen; – de mammon met de siliconen hersens, die zijn wortels heeft geschoten in Azië en Amerika; – de lokale hogepriesters van de mammon, die de minima beschieten met flexibiliseringen, inkrimpingen, privatiseringen, afslankingen, dereguleringen en alle andere verpauperingswapens van de ‘vrije’ markt; dan weet ik al wat voor soort Europese eenheidsworst het zal worden. Alle ingrediënten zijn weer aanwezig, nog even en de juiste hoeveelheid ook.
* Door Lawrence Weiner gemaakte tekst voor Rob Scholte, de artiest die door de explosie van een in zijn auto geplaatste handgranaat ernstig gewond raakte.
Kleintje Muurkrant 282, 10 februari 1995