Joost Lips – Jammerlijk Gejammer

12 april 2024adminBusinessplan, Home, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek, Video0

Jammerlijk Gejammer

Is het jammer, dat het regent? Al weer regent? Weet ik veel hoe lang regent? Als ik het jammer vind, wordt de kwestie droevig. Regen, zonder mijn oordeel, is eenvoudig nattigheid. Ik heb ander maal de achter tuin leeg gepompt, na dat ik mijn bezwaren was gepasseerd. Koffie gemaakt, mooie dingen bekeken.

Heb van avond het boek van ruim 400 blad zijden, geschreven door Gary Renard en getiteld The Disappearance of the Universe uit gelezen. Ik sloeg het boek vervolgens dicht, want het universum bestond nog altijd. Schijnbaar, Apparantly. Het regende nog al tijd. Ik maakte een kop koffie en keek weer naar iets moois.

Heb online een ander boek van Gary Renard gevonden, als de Cursus in Wonderen morgen nog niet is bezorgd zal ik hierin gaan lezen. The Lifetimes when Jesus and Buddha knew each other. Voor wie geïnteresseerd is volgt hier een downloadknop.

Gary Renard –The Lifetimes when Jesus and Buddha knew Each Other(2017) Download

Het leven is ijdel. Nou ja, het leven zelf niet, maar dan toch wel de zelf reflectie van de mens, die zegt ‘Ik Leef.’ Een illusie leeft. Een illusie van af gescheidenheid, die de notie van af gescheidenheid weer in moet leveren, en dit dan de dood noemt, die hij of zij vreest. Hoe succes vol iemand ook in de wereld meent te leven, voor bij de dood kan niets van dat succes worden mee genomen. We hebben geen COVID Hoax nodig om in te zien, dat de Wereld vol slagen geschift en verdwaald is. Kijk alleen maar naar het onder wijs en zie dat wijsheid geen deel van welk curriculum dan ook uit maakt.

Filosofen komen allen met verschillende ‘Waarheden’ op de proppen, om dat bij elk van hen de waarheid ontbreekt. Zoeken naar iets, dat je niet kent, is van zelf sprekend een dwaze bezigheid, en als je die waarheid wel kent, hoef je niet te zoeken.

Als ik straks ga pitten is het universum verdwenen. Dan staat ie weer op in de droom toe stand, waar andere wetten gelden en waar ik vaak vliegen kan. Dromen kunnen leuk zijn en ook beangstigend. Ze eindigen Hoe dan Ook Al Tijd. Het zelfde geldt voor wat we in de waak toe stand waar nemen. Alles is onvast, op niets valt met zekerheid te bouwen. Als scholen wijsheid zouden onder richten, dan was dit het hoofd vak, de rest bij zaak. Dan zouden onze kinderen zich veilig voelen, geen dood vrezen.

We leveren in. Wat we menen te vergaren, leveren we ook in. Er is geen ontkomen aan. Wie dit ontkent. leeft in angst, wie dit niet ontkent meest al ook. Alleen zij, die dit niet ontkennen, kunnen vrij willig verzinken in de stilte, die nergens aan vast houdt. Al dus onder vinden zij, dat het jammerlijk leven van verlies niet langer gejammer hoeft te sorteren. In stilte is er niemand, die onder het universum lijdt. Er wordt niets vast gehouden, dus er kan ook niets verloren gaan.

Ik ken perioden, dat het los laten me goed af gaat en ik steeds meer ontspannen raak. Dan op eens staat er iets op, dat mijn aandacht wekt, lust of pijn, waar op ik, dat wat op stond, aan grijp, als of het mij zou toe behoort. Op eens bestaat het gehele universum weer, met alle kwalen van wel eer, die ik even vergeten leek te zijn.

In ieder mensen leven brengt de oudere leef tijd een relativering te weeg. Zaken, die aanvankelijk heel belangrijk leken, raken naar de achter grond. Geld wolven zien, dat ze hun vergaar bak niet voor bij de dood kunnen tillen, dus gaan ze hun menselijke contacten van af zeker moment hoger waarderen. Een verplaatsing van zwaarte punt van stoffelijk naar onstoffelijk.

Mensen zijn op aarde met een lichaam, dat eerst bloeit, dan langzaam maar zeker vergaat. Wat kan hier de les zijn? Dat ik het lichaam niet ben. Dat niemand zijn of haar lichaam is. In de deze wereld zijn er maar weinigen, die dit evidente feit waarderen en er van uit leven. Angst blijft hun mantra, dan wel tantrum. Vrede is onmogelijk zonder onder kenning van de wezenlijke feiten.

Wat we veroordelen in een ander, dat weigeren we in onszelf te zien. Zo kan het gebeuren, dat volk stammen blijven kijken naar wereld leiders, die ze zeggen te verachten, ter wijl hun praktijk bewijs.t dat ze de wereld leiders in het centrum van hun aandacht hebben. Die leiders vervullen de functie Schuldig te zijn, op dat een ieder de eigen veronderstelde schuld niet hoeft aan te zien. Het is allemaal Ego spel en leidt tot niets goeds. Wie dit ziet keert in zich zelf.

In keer is geen Psycho Analyse, in keer is stilte boven zelf sturing en controle zucht prefereren, door lijden wijs geworden. Niet mijn wil geschiede, maar wat me toe komt. In keer is ontvankelijkheid in plaats van grijpen. In keer leert zien, dat wat geschiedt zonder mijn bemoeienis dan het vloeibaar mee bewegen, intelligenter is dan welk plan van mensen dan ook. Het maakt eerst bescheiden, dan vervalt ook de identiteit, die bescheiden zou zijn en kan oorsprong werkelijk door de mens heen werken. Waar van tenslotte een magistraal voor beeld.

Johann Sebastian Bach | Tariq Harb, Guitar – Toccata and Fugue BWV 565

Tariq Harb

TORONTO, 2 december2019

Guitarist Tariq Harb performs JS Bach’s Monumental Toccata and Fugue BWV 565. This is an Adaptation for Solo Guitar by Edson Lopes.

The Toccata and Fugue in D Minor BWV 565, is A Musical Composition in Two Parts for Organ, Written Sometime between 1708 and 1750 by Johann Sebastian Bach, and Known for Its Majestic Sound, Dramatic Authority, and Driving Rhythm. The Piece is Perhaps Most Widely Known due to its Appearance in the Opening Minutes of the 1940 Disney Cult Classic Fantasia, in Which it was Adapted for Orchestra by the Conductor Leopold Stokowski. It Also has A Strong Association in Western Culture with Horror Films, It was Included in Films Such as Dr Jekyll and Mr. Hyde (1931), The Black Cat (1934) and The Phantom of the Opera (1962).

The First Part of Bach’s Piece is A Toccata, the Name of Which is Derived from the Italian Toccare, “To Touch.” It Represents A Musical Form for Keyboard Instruments that is Designed to Reveal the Virtuosity of the Performer’s Touch. Bach’s Take on the Toccata is Typical in that It has Many Fast Arpeggios and Runs Up and Down the Keyboard but Otherwise is Generally Free Form and gives the Composer Much Latitude for Personal Expression. In Bach’s day, Toccatas Often Served as Introductions to and Foils for Fugues, Setting the Stage for the Complex and Intricate Composition to Follow.

The Fugue, A Technique Characterized by the Overlapping Repetition of A Principal Theme in Different Melodic Lines, Counterpoint, that is the Second Part of Bach’s Composition Reflects the Particular Popularity of the Form during the Late 1600’s and Early 1700‘s. Bach made Much Use of the Fugue in his Compositions, Most Famously in Solo Organ Pieces such as This One but Also in Instrumental Works and Choral Cantatas. This Particular Fugue is Quite Unusual in Its Form, it is A Plagal Fugue using Plagal Cadences as Opposed to the Authentic Cadences that Bach Usually Employs. It Also does Not Introduce the Subject in All the Voices One after the Other in the Beginning of the Fugue. Instead, Bach slips in Sequences in Between the Announcements of the Subjects Which is Again Quite Unusual for A Baroque Fugue. The Fugue, with Its Accompanying Toccata, is Not Only the Best known of Bach’s Many Fugues but the Most Famous of Fugues by Any Composer.

Performance Tariq Harb
Transcription Edson Lopes
Guitar Douglass Scott, 2018
Strings Savarez Basses and Augustine Regel Trebels
Audio and Video Drew Henderson
Location of Recording Toronto, Ontario, Canada