Ieders Ware Vermogen is Onverdeeld

Wat een rijkdom is Karin en mij gegund. Ik blijf me er over verbazen. Mocht gisteren ontdekken, dat nog geen minuut lopen van onze voor deur een bos gebied betreden kan worden. Reeds meerdere wandel routes verkend en de weelde voelde bijna gênant als ik dacht aan wie in Nederland nog altijd in beton dorpen leven met architectuur, die de geest wil doden. Ja, ik heb dat vaker, iets van schaamte, dat mij wordt gegeven wat anderen even zo goed zou doen, maar zij moeten ontberen. Het komt mij blijkbaar toe. Van af het eerste huis,  dat ik met Karin en de kinderen bewoonde, waren de drie op volgende verhuizingen steeds een verbetering, en nu wonen we best. We hoeven hier niet meer weg.

Ik heb nog veel vuldig een gevoel van de voor bije tijd, als ik onwillekeurig en per abuis denk, dat we binnen kort weer op straat zullen staan. Dat patroon van denken klopt niet meer, maar heeft zich in de tijd in de lichaam cellen genesteld, als zo een vergissing nu vrij komt, voelt dat steeds als zegen. De zegeningen zijn tal rijk. Geen huis baas, die met uit zetting dreigt, veel lagere huur en een geavanceerd verwarming systeem, dat bij lange na niet zo veel zal kosten als de kolen en het hout, dat nodig was om een slecht geïsoleerd boeren huis aan de Atlantische oceaan, hoog staand en wind gevoelig, nog enig zins op aan gename temperatuur te houden.

De mensen, die ik hier ontmoet zijn blijer dan elders, het valt op. Courtmacsherry is schoon en vredig. Je kunt in meerdere wind richtingen wandelen met kleine kans op verkeer. De uit bundigheid van de kerst verlichting aan de huizen is ook indruk wekkend; ik geniet hier zeer van. In de zomer zal hier veel volk komen. De grote camping vol sta caravans van één merk steekt wat schril af met de overige gevarieerde vorm geving in deze plaats, maar daar vallen we verder niet over, we komen hier ten slotte niet kamperen.

Binnen een kwartier is via twee wegen de zee te bereiken. Broad strand kende ik al, gisteren mocht ik beleven hoe het was een dood lopende weg af te lopen, waar bij je het gevoel kreeg het einde van de wereld te naderen, en daar kwamen ander maal meest fraaie uit zichten tot mij. Dat juist hier zwaar vervallen onbewoonde huisjes stonden, zeker vijf stuks, gaf me weer eens aan, dat Ieren niet al te zakelijk denken als het gaat om deze plekken te exploiteren. Nadere over weging over deze kwestie met een Ierse vriend sorteerde twee mogelijkheden. Corruptie, je krijgt pas een bouw vergunning als je een groot bedrag heb betaald aan tussen personen, die geen enkele boodschap aan welke wet dan ook hebben. De tweede reden is het Ierse geloof, dat de geesten van voor ouders in de bouw vallen leven. Dan is het niet sympathiek de boel tegen de vlakte te bulldozeren, ook al zit er geen dak meer op.

Ik wil heel graag de Kia Picanto in de verzekering. Sinds onze verhuizing bleef ik veel thuis om te wachten op mensen, die niet kwamen. The Irish Way verschilt nog al van de Nederlandse stiptheid in af spraken. Soit, de verwarming werd daar door later geactiveerd, het laminaat kwam niet op af gesproken datum, en ook de stoelen werden zonder voor aankondiging geleverd, zodat we net weg waren, en van daag kwamen ze dan toch, weer onaan gekondigd. Onder tussen begint het huisje aardig te lijken op wat we wensen. Karin, die last had van al het beton stof en zelfs farmaceutische troep nodig had om haar longen wat te kalmeren, heeft nu de veiligheid van vloer bedekking in onze slaap kamer.

Geen haast, geniet van het proces. Toch bemerk ik, zo wel bij Karin en mij, dat genieten van het proces vaker plaats maakt voor de gretigheid, dat iets al gebeurd is. Dit is alle maal verwarring, ruis en zelf mutilatie. Zo dra je verleden en toe komst als baas in bewust zijn toe staat ben je krank jorum. Ik heb het ook niet verzonnen, ik zie alleen maar, dat het zo is.

Dus de oefening van deze dagen is al mijn irritaties, en die zijn niet gebrekkig aan wezig, kan ik de lezer vertellen, perfect te door zien, door te vragen welke van mijn voor waarden niet is gediend. Dan lever ik mijn voor waarde in en is alles oké. Wel licht vertoon ik nog een rood hoofd door wat er aan vooraf ging, het probleem is echter reeds verdwenen.

Zelf onderzoek is geen onder zoek, goed beschouwd. Er is geen zelf, dus hoe zou je dat kunnen onderzoeken? Op Freud’s sofa en die van andere fraude dokters is je verhaal wel kom, die maken je verhaal groter, maar in het licht van op rechtheid blijft er na tuurlijk niks van over.

Niets gaat slapen, is moe. Morgen weer alle tijd om mijn vergissingen aan mijn om geving te erkennen, zo dat er van verdeeldheid niets over blijft. Wel met de leugenaars aller landen, die mogen buigen met hun waan zin, net als ik morgen weer zal doen, waar ik mijn waan zin te erkennen heb.

Dank lieve lezer!

Joost Lips

Efemere Fenomen, 19 december 2023

https://efemerefenomenen.wordpress.com/2023/12/19/ieders-ware-vermogen-is-onverdeeld/

Meer informatie
https://robscholtemuseum.nl/?s=Joost+Lips
https://robscholtemuseum.nl/?s=Bodemloze+Beelden+Tuin
https://robscholtemuseum.nl/?s=Efemere+Fenomenen
https://robscholtemuseum.nl/?s=The+Heart+of+the+Matter+Report
https://robscholtemuseum.nl/?s=AweandGrace
https://robscholtemuseum.nl/?s=Offensief+van+de+Schoonheid
https://robscholtemuseum.nl/?s=Karin+de+Vries