Joost Lips – Geen Getreuzel, In Nemen die Truffels!

22 juli 2024Rob ScholteBusinessplan, Home, Locatie, Media, Portretten, Ridderboek0

Geen Getreuzel, In Nemen die Truffels!

Karin en ik hadden ieder drie gram truffels tot onze beschikking. Beiden namen de eerste gram op een lege maag en zouden kijken wat dit te weeg zou brengen. Maar na 20 minuten dacht ik hier op eens heel anders over, en Karin blijkbaar ook, want toen ik voor stelde alles maar liever in éé nkeer in te nemen stemde zij hier moeiteloos mee in. Rond elf uur in de ochtend, onder een bewolkte hemel en met een aan gename temperatuur, begonnen wij onze wandeling met Psilocybine in onze lijven.

We daalden af naar de baai. We zouden in het bos aan zee gaan wandelen, en deelden woordelijk met elkaar de lichte veranderingen in waar neming. Het vele groen om ons heen was ongetwijfeld groener dan anders, alle kleuren kenden net wat meer sprankeling dan gewoonlijk. Het denken was rustig, de stilten tussen gedachten kregen meer ruimte en diepte. In plaats van in een denk stroom mee te stromen was nu de stilte prominent, een gedachte was steeds een op zich zelf staand verschijnsel. De getuige positie lag zo geheel voor de hand, waar door identificaties waar mee wij vertrouwd zijn, aan inspecties onder worpen konden worden.

Toen zagen we dit bij zonder leuke autootje, dat, zo toont de ken teken plaat, in 1970 voor het eerst de weg op was gegaan.

Het autootje had Karin doen denken aan haar vader in de tijd, dat zij nog rijl essen had. Haar vader had gezegd ‘Kom, We Gaan naar het Bos, Jij Rijdt.´ Karin vertelde me, dat ze dit als een boost van vertrouwen had gevoeld en dat ze daarn a veel beter reed en met gemak haar rij examen haalde. Waar op ik in haakte door te zeggen, dat we van onze opvoeding specifieke zaken herinneren, die in ons leven daar na als houv ast zijn blijven functioneren. Het zijn vaak dingen, die onze ouders wel vaker zeiden, maar op die ene dag, dat we het werkelijk hoorden, maakte, dat het ons bij bleef en deel werd van ons persoonlijk kompas.

De truffels werkten niet heftig, maar legden een rustige vrede onder alle waar nemingen bloot, waar we beiden van ontspanden. Als we wat zeiden was het beschouwend, ging het over beperkingen van het alle daags bewust zijn, daie zich nu zo evident toonden.

Karin zei, dat ze al zo vredig was op gestaan, blij met het feit, dat de neiging om mensen te veroordelen steeds minder de kop op steekt, een proces, dat ik ook ervaar en waar we al maanden lang over uit wisselen. Het veroordelen is, behalve niet leuk voor de veroordeelde, feitelijk een voort durend knijpen in je eigen vel, een masochisme, een tendens, die verdeling en onzaligheid resorteert. Als je dit goed en wel ziet vervalt deze nodeloos pijnigende neiging. Dan kun je wel duizend en één boeken over ‘Verlichting’ lezen, maar al dus on middel lijk je eigen functioneren en de gevolgen er van lezen is dan toch wel wat efficiënter, om het eens in een Under Statement uit te drukken.

De over gang van de op momenten zon verlichte promenade door het relatieve duister van het bos was op merkelijk mooi, maakte het beleven nog wat intiemer. Donkerte en diepte, het leek te versmelten. Bespiegelingen over het verleden kwamen los, en hoe het verleden patronen in ons denken heeft geplant, die we er in het heden als onkruid weer uit kunnen halen, niet door er aan te trekken, éënvoudig door het te door zien. Een illusie, die gesnapt is, verdwijnt. En daar was op eens weer het volle dag licht.

We gingen zitten op ons favoriete plekje daar, met uit zicht op de zee en het prachtige landschap aan de over kant van de baai, dat hier begint.‘ Verleden bestaat Eigenlijk Hele Maal Niet, Het is Maar een Verhaal’ hoorde ik Karin zeggen. Deed me denken aan Wolter Keers, van wie ik onlangs voor drachten had geredigeerd. Wolter zei, dat we het verleden meest al beschouwen als iets, dat we van uit een verre tijd met een touw, ons geheugen, naar ons toe kunnen halen. Maar, zei hij, het is net anders om, het verleden is iets dat we nu scheppen, want niemand kan in het verleden leven, er bestaat alleen maar nu.

De Psilo was lieflijk, hield ons perioden stil. Karin zei op zeker moment alleen maar ‘Het Geluid van Water.’ Ze ervoer op dat moment waar schijnlijk ook, dat er niemand is die luistert, dat er louter horen is. Wat later had ik een variatie op dit gegeven te melden ‘Gebruikelijk is dat We Kijken, als een Soort Turen naar ons Doel, een Jacht naar het Volgend Moment, waar Louter Zien Al Tijd al het Geval is. Kijken en Turen is Af Gespleten en eurotisch, Uit Sluitend zien is een Vorm van Achter Over Leunen, Waar bij Alles van Zelf gebeurt en Geen Controle wordt Na Gestreefd.’

De hang naar controle liet Karin spreken over haar ervaring in de gezondheids winkel. Er komen mensen voor advies, die geeft ze dan, en dan willen ze het niet aan nemen, of ze willen het eerst hun dokter voor leggen. De conditionering van de meeste mensen is, als school of de dokter mij iets verteld heeft. dan is het waar. En om dat onzin aan ieder één verteld wordt, geloven de meeste mensen onzin. Experts projecteert men al tijd buiten zich zelf, bij na niemand komt meer op het idee zelf proef ondervindelijk met een dieet aan de slag te gaan. De ‘Expert’ is daar buiten, men gelooft de dokter, ter wijl toch echt sinds 1982 de wetenschap dogmatisch is geworden en een ieder, die werkelijke wetenschap bedrijft, sindsdien uit de beroeps groep wordt gedonderd. ‘Dus Dan‘, zei Karin op haar gevatte wijze, ‘Zeg ik Zo Iemand Éénvoudig, dan Ga Je Toch naar je Drugs Dealer!´

Er vielen al wat druppels en ook de zon scheen nog;,toen de lucht een grauwe rok aan trok, besloten we terug te wandelen, en we hadden het beschermend bos nog niet betreden, of een stort regen viel hoorbaar naar beneden zonder ons te raken. Toen we het bos verlieten scheen al weer de zon. God’s wegen zijn ondoorgrondelijk, onze gekte kan echter worden gezien en af gedaan. Zo wordt genade voelbaar.

Alan Stivell – Gaeltacht

Published 18 mrt 2015

Jubal Harshaw

Alan Stivell | Renaissance of the Celtic Harp | Gaeltacht

Renaissance de la Harpe Celtique or Renaissance of the Celtic Harp is A 1972 Record Album by the Breton Master of the Celtic Harp Alan Stivell that Revolutionised the Connection between Traditional Folk Music, Modern Rock Music and World Music

The Release of this Album with its Fusion of Classical, Traditional Folk and Rock Music, its Mixture of Instruments, Cello, Harp, Electric Guitar, Traditional and Modern Drums, and its Evocation of A Utopian Atmosphere and Vision of Humans in Harmony with Nature, Immediately Set It as A Benchmark in the Celtic Music Revival of the 1970‘s

A Freeware Screensaver Version of this Video can Be Downloaded at (…) https://www.mediafire.com/download/ypmr271ob8d7uo9/Celtic_Castle_Screensaver.zip

DiSCLAiMER

I Claim No Ownership Whatsoever to Any Part of this Video. All Elements Both Audio and Visual are the Exclusive Properties of Their Respective Copyright Holders.