We troffen over al gras in de tuin, na dat we onze woning hadden gekregen, de helft er van is onder tussen om gespit en hier en daar beplant. Uit bossen haalde ik onder andere jonge boompjes en twee rug zakken vol hout snippers, de grond wordt al maar rijker. Van daag een tweede vogel plankje in elkaar gezet, staat sinds van mid dag in het perkje aan de straat kant en mocht al snel de eerste vogels verwelkomen. Veel meer gedaan, dat zal ik op later datum tonen middels foto’s.
Steeds weer blijde op winding tijdens het werken in de tuin. Naar mate zaken vorderen, ontwikkelen zich ook de ideeën van hoe het kan worden. Daar bij heb ik vaker gedacht aan Ruigoord, de kleine vrij plaats onder de rook van Amsterdam, waar kunstenaars wonen en werken. Ik kwam er al tijd graag. Ik voel veel al, dat ik de sfeer, die daar heerst enig zin in onze tuin wil evenaren. Als het dan zomer is, en er wandelen toeristen door onze straat, dan wens ik, dat de aan blik van onze tuin hen zal behagen, hun harten zal verwarmen.
In 2009 en 2010 maakte ik de foto’s, die in dit bericht te vinden zijn, van het kunstenaar dorp.
Op een vorig adres, waar we hebben gewoond, had ik soort gelijk gevoel. Ik had eens af gedankte houten bakker platen, waar op broden werden vervoerd, van een afval hoop mee naar huis genomen en met acryl verf bewerkt.
Twee daar van zijn toen in de tuin beland, één werd tegen een schutting gezet, de tweede tegen een muur gespijkerd. Beide werken zijn daar toen achter gebleven. Ik heb nog drie beschilderde bakker platen over, die het hier goed zullen doen. Het idee, dat een kunst werk daar schade van op loopt, speelt niet in mij, ik vind het fraai om te zien hoe meteorologische omstandigheden de werken verder weten te verfijnen, waar bij ook de groei van mos prachtige effecten op levert.
Van avond kocht ik wat goedkope gereed schappen, maar een goede set beitels heb ik nog niet. Die mag er wel komen voor het maken van sculpturen in de open lucht, die ook gevoelig zullen zijn voor alle weer typen en waa voor ik het materiaal ander maal aan bossen en velden zal onttrekken.
Ik keek van avond verschillende filmpjes over Ruigoord, voelde iets van heim wee, maar ook de beknellende emoties betreffende een ex, die mij in die tijd nog parten speelden, wat me het idee, als zou ik terug in de tijd willen, per direct ontzenuwde. Hier een kort filmpje voor wie onbekend zijn met Ruigoord.
Een bij zondere editie van Land Juweel op Ruigoord dit weekend. De kunstenaar kolonie bestaat 50 jaar en in maart is bekend gemaakt, dat de culturele vrij plaats nog in ieder geval 25 jaar mag blijven. Ondenkbaar, een aantal jaar geleden. Het had namelijk niet veel gescheeld, of het dorp was met de grond gelijk gemaakt. Een terug blik op de turbulente geschiedenis van Ruigoord.
“In Eerste Instantie was het Kwestie van Misschien, een Week Later, Ook Één Jaar en in 2000 zou het dan Echt Af Gelopen zijn“, vertelt Hans Plomp. Hij is Één van de vier mede op richters die twee dagen geleden van de Gemeente een helden speld heeft ontvangen ter gelegenheid van het jubileum.
In 1973 ontdekte Plomp het dorpje Ruigoord, dat zou worden gesloopt om plaats te maken voor de uit breiding van de Amsterdamse haven. Met mede werking van de pastoor van de Ruigoordse Geertruida Kerk kraakten Plomp en Gerben Hellinga met mede standers de huizen, die waren achter gelaten door de oorspronkelijke bewoners.
In de jaren die volgden werd het voor malige eiland een ‘Oase voor de Scharrel Mens’ en werden er terug kerende festivals als Land Juweel georganiseerd. Maar al tijd was er die dreiging van buiten af. Keer op keer, op keer, gezocht naar een op lossing om de vrij plaats te behouden in het haven gebied, maar de betrokkenen kwamen er onderling steeds niet uit.
Toe Komst
Inmiddels is de toekomst van het dorp veilig gesteld en durven de Ruigoorders weer vooruit te kijken. ”Die 25 Jaar Er Bij, dat zorgt voor een Hele Nieuwe Dynamiek, waar in We ons zelf op Nieuw kunnen Uit Vinden,” aldus kunstenaar Ruben Lodeizen. Zo is er een grote moes tuin en voedsel bos aan gelegd en is er een campagne gestart om meer mensen kennis te laten maken met de vrij plaats.
Want na al die jaren durft nog niet iedereen Ruigoord zo maar te betreden. “Onbekend maakt Onbemind“, en dus besloot Ruigoord de laatste jaren meer naar buiten te treden. Iedereen kan bij voor beeld deze zomer een gratis kunst route lopen, op die manier kunnen alle Amsterdammers op een laag drempelige manier kennis maken met Ruigoord. “We Zorgen, dat Er Hier een Kopje Koffie of Thee is.”
❌
❌
❌
AT5, Echt Amsterdams Nieuws Abonneer hier op ons YouTube KanaaL
In de kerk was vaak van alles te doen, muziek, dansen, voor drachten, poëzie en meer. De woon huizen kenden open deuren, je kon er naar binnen gaan en de bewoner(s) treffen, zijn of haar werk bekijken. Binnen en buiten was er van alles te zien voor een oog, dat natuur en schoonheid behoeft. De foto’s uit 2010 laten hier van wat zien.
Mochten Karin en ik deze zomer Nederland bezoeken na ons tripje naar Frankrijk, dan is een bezoek aan Ruigoord één van mijn wensen. Niet even een uurtje, maar een veel langer verblijf, waar bij ik graag ook menig foto zal maken.
Aan wezig in deze stap kan betekenen, dat er her inneringen spelen, her inneringen die deze stap kunnen inspireren. In plaats van naar Ruigoord en de gemeenschap zin al daar te verlangen, zal ik zijn wat ik hier wens vorm geven. De openbare ruimte voor ons huis, een gras veld met perkjes, is ook geschikt voor creatieve daden, waar bij de intentie bestaat buurt bewoners tot het zelfde te inspireren.
De lente is aan staande. Ramen en deuren gaan vaker open, mensen komen uit hun holen. Tot op heden waren er wat kennis makende gesprekjes met mensen, dus ik voor zie bij mooi weer lang duriger samen zijn. De tuin stoelen kunnen dan worden uit geklapt, muziek instrumenten in het zonnetje gezet, en wie durft speelt er dan op.
Komende dag weer een rug zak met hout snippers vullen, her en der nog enkele onlangs ontkiemde boompjes uit graven, en dan is het tijd ons geheel te richten op voedzaam verbouwen. Af gelopen avond twee struikjes gekocht, frambozen en blauwe bessen. In april dient de tuin klaar te zijn om zaden en jonge aan plant te ontvangen. Er is nog veel werk te doen, maar Hé, werken met de natuur is eigenlijk geen werk, maar vakantie.
Kom ontzettend veel stenen tegen bij het om spitten van de grond. Ik heb eerder beweerd, dat deze van menselijke makelij zijn, maar dat bleek een onjuiste observatie. Ik had eerst Last van de stenen, om dat mijn schep maar niet de grond in wilde. Nu ben ik Blij als de schep hapert, ik ben weer op natuur steen gestuit! Ik verzamel de stenen, en leg er richels rond de om gespitte perken van aan. Er is veel meer, dat ik er mee kan doen. Soms loop ik verstrooid te dwalen om dat ik zo juist enthousiast was geworden over drie verschillende in vallen zonder dat ik daar bij tot een keuze kon komen. Dan is het even pas op de plaats, aan wezig in de huidige stil stand, en doen wat me voor de neus komt. Helderheid her steld.
Karin heeft het prachtige idee geopperd om de saaie recht lijnige betonnen muurtjes van stenen kleur rijke mozaïeken te voor zien. Dit idee deed me denken aan Ferdinand Cheval, de Franse post bode, die eens struikelde over een steen, deze steen imposant vond en mee naar huis nam. Vervolgens nam hij meer stenen mee naar huis wat leidde tot de bouw van zijn fantasie paleis, waar hij 33 jaar aan werkte.
Plaats een reactie