Eerst hoorden we van vrienden, dat ze de Lidl in hun woonplaats bezochten en tot hun vreugde zagen, dat pakweg een kwart van de bezoekers geen masker meer droeg. Dat is opvallend. Het is bekend, dat er mensen zijn, die als groep maskerloos supermarkten betreden. Daar moest ik aan denken. Dezelfde dag deden wij boodschappen in de Lidl van Clonakilty. Karin en ik waren, als gebruikelijk, de enigen zonder masker. Toen we afrekenden, zei de jongedame achter de kassa, dat we voortaan een masker moesten dragen. Nee hoor, dat hoeft niet, zei Karin. Ik draag geen masker, zei ik. Ja, ging ze door, sorry hoor, maar het moet van de gouvernment. Je hoeft geen sorry te zeggen en de gouvernment heeft niets te vertellen over onze gezondheid, was mijn response. De gouvernment is onwettig bezig voegde Karin er aan toe. De meid achter de kassa hield vol, dat het moest Er hadden mensen geklaagd. We hebben geen woord meer gezegd, onze aankopen ingepakt en zijn vertrokken.
Al elf maanden lang wordt de wereld iedere dag een stukje meer geschift. Het is dan zaak hierin niet mee te gaan, wat best lastig is als de meeste mensen wel met de waanzin flirten, ook al is dat maar bij gelegenheid. Dat is al veel te veel en zendt verkeerde laffe signalen uit. Dan moeten we ook nog eens meemaken, dat zogenaamde vrijheidsstrijders hun spreektijd online grotendeels verspelen door collega´s te minachten en zonder bewijs van zaken te beschuldigen. Overspannenheid neemt hand over hand toe in mensen, die meenden de leiding hier te moeten nemen. Ik noem geen namen. Zij, die hier buiten vallen doen het ware werk, doen niet aan de lage roddel, en sorteren telkens weer mijn waardering.
De opstand is feitelijk heel simpel: geen concessies doen aan de oplichting. Geen masker, geen afstand, geen test, geen vaccin; wel de waarheid zeggen, die je kent. Dit blijkt al heel erg moeilijk voor mensen te zijn. Je hebt er een innerlijke kracht voor nodig, die stoelt op Wezenlijke Natuur. Die moffelen mensen weg voor wat korte termijn comfort. Egoïsme komt goed aan het licht deze dagen. Het is weinig zinvol een beroep op gezamenlijkheid te doen als de meesten achter een lap verborgen gaan, wachtend op prik gif voor de bevrijding. Dit korte termijn denken leidt tot slavernij, maar de hersenen bij de meeste mensen zijn al te dof geworden om dit te beseffen, vermoed ik. Het idee, de plandemie een intelligentietest te noemen, is dan zo gek nog niet.
Ik ben zo ver te zeggen, dat de zombiestaat in de meerderheid van de bevolking een feit is. Ik heb ze afgeschreven, reken niet meer op hen, wil ze niet meer bereiken. Ik blijf bereikbaar, maar acht het energieverspilling Oost Indisch doven tot luisteren te willen verplichten. Ze willen niet, ze willen de spuit. Neem die spuit dan maar, en stuur me geen kaartje voor de begrafenis.
Werkelijkheid lijkt nu zo hard, maar dat is het niet. Consequenties van keihard egoïsme zijn hard, dat is wat anders en genuanceerder gesteld. Mensen in liefde beleven de werkelijkheid als vriendelijk. Wat je er in stopt komt er uit. Hierop leg ik steeds weer de nadruk in dit gesticht. Zeg er wel bij: het gesticht bestaat alleen tussen de oren. In werkelijkheid ben je vrij om te gaan en je te laten oppakken door de staat, waar en wanneer je wilt.
Ik praat geen oplossing. Ik zie geen probleem. Als mensen graag opgesloten, onderdrukt en vergiftigd willen worden, dan heb ik dit eenvoudig te aanvaarden.
(…)