Jan Mulder – Tranen Dal

oktober 21, 2019Businessplan, Copyright, Gimmick, Home, Interview, Locatie, Media, Portretten0

Tranen Dal

Rob Scholte houdt de boel graag voor het lapje. Kluitje in het riet, verkeerde kant op sturen, schilderen met een knip oog, dubbele bodems in bouwen, om keren en vlak maken, nog eens over doen en dan in kleur, versnijden en bij voegen, verknippen en aan elkaar plakken, zo als in de catalogus van zijn overzicht ten toon stelling in Museum Boymans Van Beuningen. Hoe moet je het precies uit drukken om deze kunstenaar recht te doen?

“Rob bedient zich niet van waar nemingen, in drukken of emoties en hun onmiddellijke onwille keurige expressie, maar van foto’s. Hij grijpt niet in in de waar neming, de exemplarische subjectiviteit daar van, maar op het archief van mechanisch gepresenteerde momenten, gefotografeerde betekenis. Daar om is de vraag of en in hoe verre, of hoe, dit realisme is, over bodig en zelfs verwarrend. Zo wel voor het oog, als zeg maar sociaal historisch, is het foto archief, dat er is de taal, waar in het schilderij geschreven is. Dat is de geanalyseerde en her samen gestelde betekenis. Het isoleren en de wijze van weer geven, de schilder kunstige vervorming van de gefotografeerde betekenis is, waar de methode om draait, niet de authenticiteit, het echt gevoelde, of zelfs waar genomen zijn er van. In die zin ligt hier een link naar het Surrealisme”
Uit een ongepubliceerde toe spraak van Dirk van Weelden.

In het televisie programma Uit de kunst werd de schilder over zijn ideetjes onder vraagd door presentatrice Leonie Jansen. Leonie zag er achter dochtig uit. Zij vond een geschilderde parkeer bon, maar een geschilderde parkeer bon. Rob, Gentleman, ging bereid willig, sympathiek en serieus op de argwaan jegens zijn werk in. Ik zat voor de televisie en dacht, een parkeer bon schilderen, even over na denken, nee, dat zou ook niet met één mijn eerste prioriteit zijn. Ach, zei Rob Scholte, een parkeer bon gebeurt ook in het leven en waar om zou je geen parkeer bon schilderen?

Leonie Jansen keek hem aan. Ze vond een geschilderde parkeer bon banaal, het gaat op die manier niet verder dan een ideetje. Het ligt er maar aan hoe je dat ziet, zei Rob Scholte zonder dat ik kon ontdekken, waar hij Leonie en mij in de maling nam.

Dat was een fijn gesprek over kunst. Ik raakte geïnteresseerd in die parkeer bon van Rob Scholte, het geen de functie van zo’n kunst programma is, het was zeker, dat ik één van de volgende dagen naar Museum Boymans Van Beuningen zou rijden om de geschilderde parkeer bon te bezichtigen, mede ook gezien het feit, dat Scholte een reputatie heeft op het gebied van klakke loos over schilderen.

De éénvoudigste ideetjes zijn vaak nog niet éénvoudig genoeg, HP Cover, Chiquita bananen advertentie, Mens erger je niet, Kodak, Beatles platen hoes. Plus nog wel eens een flauwiteit er tussen door, een schilderij van een schrijf machine met alleen de letters A, B, C, titel: Analfabeet.

Ik betrad Museum Boymans Van Beuningen met immer groeiende nieuws gierigheid, hoe ziet een parkeer bon er uit?

Het is als met Willeke Alberti en Michael Caine. Je hebt veel over ze gehoord, hun beeld ligt vast in je gedachten. Maar dan plotseling zitten ze in de Coffee Shop in de PC Hooftstraat in die etalage hun broodje te eten en het blijkt toch weer net even iets anders te zijn. Willeke is kleiner dan je voor mogelijk gehouden had, Michael heeft ook korte, dikke beentjes. Verder dragen zij onop vallende kleren, die jij zelf nooit voor Willeke Alberti kopen zou. Daar staat tegen over, dat ik de zanger Freddy Quinn, Heimatlos, eens zag winkelen, Star Dom, groter dan je ooit had gedacht, foto genieker dan in de roddel blaadjes, Freddy was meer Freddy dan eigenlijk strikt nood zakelijk was, het was een onvergetelijke en zeld zame ervaring.

Het is weinigen gegeven in het echt beter te zijn dan op de plaatjes. Rob Scholte stijgt boven de roem, die hem voor af gaat, uit. De bezoeker wandelt op eens in een wereld van mysterieuze, nog onbekende werken zonder authenticiteit en het echt gevoelde, maar met boven alles uit flonkerende kracht en originaliteit, juist ontstaan uit die omissie van originaliteit en het echt gevoelde of zelf waar genomen. Niet één van de tien tallen schilderijen herinnert aan televisie uit zendingen, artikeltjes in de krant, of foto’s met werk van Rob Scholte. Het is bij wijze van spreken het om gekeerde van het idee, dat je er van had. Schuin er achter. Een eindje langs het water. De hoek om, recht door tot je voor een glazen gebouw staat en dan moet je maar even op nieuw vragen.

De parkeer bon vervulde naast De Chirico zijn rol in een bij zaaltje met door Scholte ui gekozen moderne schilder kunst. In de machtige expositie ruimte, waar in men zijn eigen grote overzicht ten toon stelling tot en met zondag kan bezichtigen, hangen zestig juwelen en geen zestig ideetjes van de fenomenaal leuke hand van Rob Scholte. Mijn favoriet. Tranen Dal.

Voelt u de laatste tijd rolletjes en zijn er nergens leuke schoenen te krijgen? Ga naar Boymans en trek een uurtje met Rob Scholte op. Kom er weer uit met nieuw elan en veer krachtige tred. Spreek de eerste de beste voor bij ganger aan en maak een af spraak. Want je hebt er weer zin in!

De Volkskrant, vrijdag 2 december 1988

https://www.volkskrant.nl/

Tranen Dal

Dit delen:

Plaats een reactie Reactie annuleren